ตอนที่370 ปุริม คุณต้องกลับมานะ

ตอนที่370 ปุริม คุณต้องกลับมานะ "พี่กลับถึงบ้านพี่ก็จะรู้เอง พี่คะ พี่รีบกลับมานะ แม่รอทานมื้อเย็นพร้อมพี่อยู่" เธอเพิ่งนึกขึ้นได้ ว่านี่ก็สองทุ่มแล้ว เธอขับรถกลับบ้านด้วยความเร่งรีบ เธอจะเอาแต่ใจตัวเองไม่ได้อีกแล้ว บนโลกนี้ยังมีคนมากมายที่รักและเป็นห่วงเธอ เธอแค่ต้องดูแลตัวเองให้ดี แค่นี้ก็พอแล้ว ความจริงแล้วพ่อและแม่ไม่เคยต้องการอะไรมากไปกว่านี้ แต่เรื่องง่ายๆแค่นี้เธอกลับไม่เคยทำได้เลย เพราะรักมากไป เธอถึงปล่อยวางไม่ได้ แววตาที่เจ็บปวดพร่าเลือนไปด้วยม่านน้ำตา แต่ไม่ว่ายังไงก็จะไม่ไหลออกมา เธอไม่ได้ร้องไห้มาเป็นเวลานานแล้ว เพราะในคืนนั้นที่เธอรับปากลูกๆไว้ว่าจะไม่ร้อง นับตั้งแต่นั้นมาเธอก็ไม่เคยร้องไห้อีกเลย เพราะถ้าเธอร้องไห้ ลูกๆเธอก็จะร้องไห้ ถ้าเป็นแบบนั้นเธอจะรู้สึกเสียใจและสงสารลูกๆมากจริงๆ เมื่อเปิดประตูเข้าไป ภายในบ้านดูครึกครื้นเป็นพิเศษ มีผู้คนมากมาย ปัณฑากำลังพูดคุยแบบออกรส ข้างๆเธอคือนภนต์ที่นั่งเงียบ ตอนนี้ เมื่อกลับมาเจอกันอีกครั้งทั้งเธอและเขาต่างดูสงบกันมาก พอเห็นเพ็ญนีติ์ ปัญฑาก็หยุดคุยแล้วหยิบของบางอย่างที่วางอยู่ข้างๆแล้วก้าวมาหาเธอ ใบหน้าปัณฑาเปื้อนยิ้ม เป็นยิ้มที่มีความสุข "พี่คะ ตอนแรกฉันว่าจะรอให้พี่แต่งงานก่อน แล้วฉันกับนภนต์ค่อยแต่งงานกัน แต่ว่า...แต่ว่า..." ปัณฑาก้มมองดูท้องของตัวเอง "เจ้าตัวเล็กคงจะรอไม่ไหวแล้ว เพราะฉะนั้นพี่คะ ฉันส่งการ์ดเชิญให้พี่ด้วยตัวเอง พี่ต้องมาแสดงความยินดีกับฉันนะคะ ฉันอยากได้คำอวยพรจากพี่ค่ะ" "พี่จะเป็นน้าแล้ว?" เธอจับมือของปัณฑาไว้แน่นแล้วมองดูท้องของปัณฑา "นานแค่ไหนแล้ว?" ปัณฑายิ้มอย่างเขินอาย "เดือนกว่าค่ะ ดังนั้นฉันต้องรีบจัดงานแต่งตอนนี้ ฉันไม่อยากจะถ่ายภาพ แต่งงานตอนท้องโต แบบนั้นคงไม่สวย ฉันอยากให้ภาพในงานแต่งงานของฉันสวยที่สุดค่ะ" "อื้ม เธอสวยที่สุดอยู่แล้ว..." นิ่งไปสักพัก เธอกล่าวต่อด้วยน้ำเสียงติดตลก "เป็นคนท้องที่สวยที่สุด" "พี่คะ พี่นี่ร้ายจริงๆเลย" ปัณฑากล่าวด้วยความเขินอาย กำปั้นน้อยๆตีลงบนไหล่เธอเบาๆ เบามากจนไม่รู้สึกเจ็บอะไร แต่ว่า ส้มและอ้อยก็ไม่ยอมซะแล้ว ทั้งสองคนยืนขนาบซ้ายขวาของปัณฑา "คุณน้าคะ ห้ามคุณน้าตีแม่นะ พวกหนูไม่ยอม งานแต่งงานของคุณน้าพวกหนูจะไม่ไปด้วย ฮึ!" ปัณฑาแกล้งทำท่าเป็นลม "ว้าย น้าผิดไปแล้ว พวกหนูอย่าโกรธน้านะ น้าคงจะตื่นเต้นมากไปหน่อย" "คุณน้าคะ งั้นคุณน้าพูดสิ ว่าต่อไปจะตีแม่อีกหรือเปล่า?" "ไม่ตีแล้ว ไม่กล้าตีอีกแล้วจ้ะ" "ดีมาก ไหล่ของแม่มีไว้ให้พวกหนูตีเท่านั้น แต่ว่าพวกหนูจะตีเบามากๆ ไม่ให้เจ็บแน่นอน" "ฮ่าๆๆๆ" ภายในห้องโถงเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะ ไม่รู้ว่าใครเริ่มก่อน แต่ตอนนี้ทุกคนต่างส่งเสียงหัวเราะออกมาด้วยความขบขัน เมนิษาเดินเข้ามาจับมือส้มไว้ "ทำไมต้องตีคุณแม่คะ?" "ตีแปลว่ารักด่าแปลว่าชอบ หนูตีแม่เพราะว่าหนูรักแม่ไงคะ" นี่มันหลักการอะไรกัน เพ็ญนีติ์หัวเราะเบาๆแล้วลูบหัวลูกสาว "ไปกันเถอะ เราไปทานข้าวกัน อาหารเย็นหมดแล้ว" คนมากขนาดนี้ต่างก็รอเธอคนเดียว ทำให้เธอรู้สึกผิดซะแล้ว แต่ว่า คนที่ควรรู้สึกผิดกว่าคือปุริมต่างหาก นี่ก็ผ่านไปครึ่งปีแล้วเขายังไม่กลับมา ไม่รู้หรือไงว่าเธอคิดถึงเขามากแค่ไหน? นั่งอยู่เงียบๆ อาหารมากมายแค่ไหนเธอก็กินไม่ลง ปัณฑากับนภนต์จะแต่งงานกันแล้ว แต่เขายังไม่กลับมา นานเกินไปแล้ว นานจนใบหน้าของเขาเริ่มเลือนรางไปจากใจแล้ว แต่เธอจะไม่ยอมดูภาพถ่ายของเขาเด็ดขาด เลือนรางก็เลือนรางเถอะ ใครใช้ให้เขาลืมเธอล่ะ จากไปนานขนาดนี้แล้วเขายังไม่คิดจะกลับมา "พี่คะ พรุ่งนี้พี่ไปลองชุดแต่งงานกับฉันนะ รสนิยมพี่ดีที่สุดแล้ว พี่ต้องไปกับฉันนะ แต่ว่านภนต์คุณก็ต้องไปด้วยนะคะ” ปัณฑาเอ่ยด้วยความลำพอง หัวใจของเธอเจ็บแปลบ ทั้งๆที่รู้ว่าเธอกลัวการมองดูคนอื่นสวมชุดแต่งงานที่สุด แต่น้องสาวคนนี้ก็พูดแทงใจเธอจนได้ อดทนต่อความเจ็บปวด เธอตอบกลับเบาๆ "ได้สิ ไปกันพรุ่งนี้เลยนะ" "แล้วเรื่องที่บริษัทล่ะ?" ปัณฑาเอ่ยด้วยความไม่วางใจ พูดก็พูดแล้วยังจะห่วงเรื่องที่บริษัทของเธออีก "ไม่เป็นไรจ้ะ พี่จัดการได้" แค่เธอโทรไปก็เรียบร้อย ตอนนี้เธอไม่ใช่เด็กผู้หญิงที่แค่หางานยังลำบากอีกแล้ว เธอรับมือกับธุรกิจของเธอได้ไม่แพ้กับผู้ชายเลยทีเดียว เธอนั่งฟังปัณฑาเงียบๆ ขณะที่ปัณฑานั่งคุยจอแจไม่หยุด จริงๆเลยเชียว ทำไมต้องมาเล่าถึงความสุขของตัวเองให้เธอฟังด้วยนะ เธออยากจะบีบคอปัณฑาซะให้ตายคามือเลย แต่เธอทำไม่ลงหรอก คิดก็ส่วนคิด ยังไงเธอก็หวังให้ปัณฑาและนภนต์มีความสุข ถ้าพวกเขามีความสุขเธอถึงจะวางใจและมีความสุข แต่ว่ายิ่งอยู่ในสถานการณ์แบบนี้ ยิ่งทำให้เธอคิดถึงปุริมจนหยุดไม่ได้ "พี่คะ ฉันรู้สึกไม่ค่อยสบาย เจ้าตัวเล็กหาเรื่องอีกแล้ว ฮือฮือ ฉันคลื่นไส้มากเลย พี่คะ พี่ลองแทนฉันได้ไหมคะ" ปัณฑากล่าวด้วยสีหน้าเจ็บปวดพร้อมทำท่าคลื่นไส้สุดๆ "ไม่" เธอตอบปฏิเสธทันที เธอไม่ใช่เจ้าสาว เธอจะไม่ลอง อีกอย่างคือ เธอไม่อยากลองชุดแทนใคร "พี่คะ นภนต์บอกว่าเราสองคนรูปร่างคล้ายๆกัน พี่ลองชุดแทนฉันหน่อยนะ พี่สาวคนดี พี่ลองบนตัวพี่ฉันก็รู้แล้วว่าชุดไหนสวย แล้วก็เลือก อุก....ฉันจะอ้วกแล้ว..." ปัณฑาพูดยังไม่ทันจบก็รีบวิ่งไปทางห้องน้ำ