ตอนที่ 373 แต่งงานกันนะ

ตอนที่ 373 แต่งงานกันนะ พอคิดได้ดังนี้ เธอก็ลดความเร็วลง แต่ว่า เด็กสาวทั้งสองกลับคอยเร่งเธออยู่ตลอดเวลา เธอไม่รีบ แต่เด็กๆรีบ ระหว่างขับรถ อ้อยกับส้มนั่งอยู่ด้านหลัง วันนี้ทั้งสองแต่งตัวน่ารักมากๆ เพ็ญนีติ์เบ้ปากเบาๆ “ใครซื้อชุดให้พวกหนูกัน” ·“คุณยายกับคุณย่าค่ะ” อะไรกัน แอบซื้อชุดโดยไม่บอกเธอ ชิ! “แล้วพวกท่านล่ะ“ “ไปนานแล้วค่ะ พอรุ่งเช้าพวกเขาก็รีบออกไปเลย เหลือแค่พวกหนูที่อยู่รอแม่ แม่คะ แม่ขี้เกียจจัง ขี้เกียจจริงๆเลย แมลงขี้เกียจ” เด็กทั้งสองเอานิ้วชี้แก้มเบาๆแล้วทำท่าล้อเลียนปัดป่ายไปมา “คุณแม่ขี้เกียจ คุณแม่ขี้เกียจ“ เธอแกล้งขมวดคิ้วเบาๆ “แม่เต็มใจ“ ”ฮ่าๆ แม่คะ ตอนนี้แม่ดูเด็กลงสักสิบปีได้“ อื้ม ประโยคนี้เธอชอบฟังนะ พอได้ฟังก็อารมณ์ดีขึ้นมาเลย เธอหมุนพวงมาลัยไปตามทาง แล้วมองดูเด็กทั้งสองผ่านกระจกมองหลัง เด็กน้อยที่เริ่มโตขึ้นทุกวัน แต่ใครๆต่างยังมองว่าพวกเขาเป็นเด็ก “หนูสองคนโตขนาดนี้แล้ว คงไม่ได้จะไปเป็นเด็กโปรยดอกไม้จริงใช่ไหมจ๊ะ“ “ทำไมจะไม่จริงล่ะคะ“ “หน้าที่นั้นเป็นหน้าที่ของเด็กห้าถึงหกขวบ พวกหนูโตเกินไปแล้ว คงไม่เหมาะแล้วนะ” “จริงหรอคะ? แต่คุณน้าบอกว่าได้นะคะ อีกอย่าง คุณน้ายังย้ำกับพวกหนูด้วยว่าต้องแต่งตัวสวยๆ ไม่งั้นคุณน้าไม่ยอมด้วย” “เอาเถอะๆ คุณน้าพูดถูก จะเป็นเด็กโปรยดอกไม้ก็เป็นเถอะ แต่ อีกเดี๋ยวพอไปถึงพวกหนูต้องเป็นเด็กดีนะ ห้ามไปวิ่งซุกซนเด็ดขาด” “รู้แล้วค่ะ แม่คะ เมื่อคืนแม่ไปไหนมา?” ใจเพ็ญนีติ์กระตุกวูบ เธอเม้มปากแน่น จากนั้นจึงตอบกลับด้วยน้ำเสียงราบเรียบ “แม่อยู่บ้านจ้ะ” “แต่หนูได้กลิ่นเหล้าบนตัวแม่ เมื่อคืนตอนหนูลุกไปเข้าห้องน้ำ หนูเห็นมีคนอุ้มแม่เดินเข้าห้องด้วย’ “จริงหรอ” เธอขมวดคิ้วครุ่นคิด รู้สึกว่าจะมีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นจริง แต่ตอนนั้นเธอยังสะลึมสะลืออยู่ “จริงค่ะ หนูเห็นจริงๆ คนๆนั้นอุ้มแม่เอาไว้ หนูโกรธมากเลย” “หนูโกรธเรื่องอะไรล่ะ“ ”ก็คนๆนั้นเป็นผู้ชาย“ ”นี่ๆ เป็นเด็กเป็นเล็กมาพูดเรื่องชายๆหญิงๆได้ยังไงกัน“ “เขาเป็นผู้ชายจริงๆค่ะ“ ·ใจเธอกระตุกวูบ “เขาอาจจะเป็นคนขับรถที่ส่งแม่กลับมาก็ได้จ้ะ ทำไมหนูไม่ช่วยแม่ไล่เขาไปล่ะ” ·“คุณย่าไม่อนุญาตค่ะ คุณย่าดันหนูเข้าไปในห้อง คุณย่าบอกว่าคุณย่าจะเป็นคนไล่เขาไปเอง หนูก็เลยหลับไปค่ะ” อะไรกัน ทำไมเธอจำอะไรไม่ได้เลย แต่พอก้มลงดมๆดูแล้ว ตัวเธอยังมีกลิ่นเหล้าอ่อนๆจริงๆด้วย ถ้าไม่ได้เป็นเพราะพึ่งอาบน้ำเสร็จ กลิ่นคงจะแรงกว่านี้แน่ พอถึงที่หมาย เธอก็ขับรถไปจอด ผู้คนในงานมากหน้าหลายตา ทั้งๆที่เวลากระชันชิดขนาดนี้ แต่งดูจากการจัดแต่งภายในงานแล้ว ถือเป็นงานที่ยิ่งใหญ่จริงๆ เธอจูงมือลูกสาวทั้งสองเดินเข้าไปในงาน เด็กทั้งสองคนดูสวยมากเป็นพิเศษ จนทำให้ผู้คนรอบข้างอดไม่ได้ที่จะหันมามอง เพ็ญนีติ์ก้าวเท้าเร็วขึ้น วันนี้เธอไม่ได้เป็นตัวเอกของงาน ดังนั้นเธอจึงไม่ชอบการที่จะต้องตกเป็นจุดสนใจ “พี่คะ พี่มาแล้ว” “อื้ม สวยจริงๆ” เพ็ญนีติ์กวาดสายตามองไปยังปัณฑากับนภนต์ที่กำลังยืนรับแขกอยู่ และอดสงสัยไม่ได้ “นี่ ปัณฑา ทำไมไม่สวมชุดที่พี่เลือกให้เธอวันนั้นล่ะ” “เลือกแล้วค่ะ อยู่ในห้องลองชุด ตอนนี้ใส่ชุดนี้ไปก่อน อีกเดี๋ยวค่อยไปเปลี่ยน ชุดสวยทั้งสองชุด ฉันเลยอยากใส่ทั้งสองชุดเลยค่ะ” เพ็ญนีติ์บีบจมูกปัณฑาเบาๆ “โลภจริงๆ” “พี่คะ ใกล้ได้เวลาแล้ว พี่ไปห้องลองชุดกับฉันหน่อยนะ นะคะ?” เอาอีกแล้ว “ไม่ไป” “พี่คะ ทำไมพี่ใจร้ายจัง ตอนนี้ฉันกำลังจะแต่งงาน แล้วต้องย้ายออกไปจากบ้านหลังนี้ ฉันจะไม่ได้อยู่กับพี่อีกแล้ว พี่ไม่รู้สึกเสียใจเลยหรอ? “ ”เสียใจเรื่องอะไรล่ะ ขอแค่เธออยากกลับมานั่งรถแป๊บๆก็ถึงบ้านแล้ว ให้พี่เห็นหน้าเธอทุกวัน พี่จะทนไม่ไหวซะก่อนสิ“ ”พี่คะ วันนี้เป็นวันสำคัญของฉันนะ พี่ไปกับฉันหน่อยสิ“ เธอขมวดคิ้วเบาๆ เธอใจอ่อนเกินไป เธอไม่เคยขัดใจปัณฑาได้เลยสักครั้ง เธอกวาดตามองนภนต์“ฉันของยืมเจ้าสาวคุณก่อนนะ“ ”อื้ม ผมยกเขาให้คุณเลย“ สองสาวเดินมาถึงหน้าห้องแต่งหน้า พอเปิดประตูเข้าไปปุ๊บ ปัณฑาก็เอามือปิดปากทันที “พี่คะ ฉันจะอ้วก“ เพ็ญนีติ์ส่ายหัวแบบจนปัญญา ถ้าระหว่างพิธี ปัญฑาเกิดอ้วกขึ้นมา จะทำไงดีนะ คงน่าอายมากแน่ๆ ระหว่างที่กำลังคิดอะไรเพลินๆ เธอก็รู้สึกได้ถึงความผิดปกติ เธอถูกแรงกดให้นั่งลงบนเก้าอี้ ช่างแต่งหน้าสองคนไม่พูดพร่ำทำเพลง เริ่มแต่งหน้าให้เธอทันที เริ่มทีละขั้นตอนด้วยความประณีตสุดๆ “นี่ หยุดก่อน ฉันไม่ใช่เจ้าสาวนะ“ “พวกเราไม่สน ขอแค่มีคนเดินเข้ามาในห้องนี้ พวกเราก็ต้องแต่งหน้าให้ นี่เป็นคำสั่งจากเบื้องบน“ เพ็ญนีติ์หมดคำพูดอีกครั้ง ถ้าอย่างนั้น หากมีคนเดินเข้ามาในห้องนี้สักร้อยคน ช่างแต่งหน้าสองคนนี้แย่แน่ๆ “ฉันไม่ใช่เจ้าสาวจริงๆนะ พวกคุณรีบปล่อยฉันที“ ·แต่ช่างแต่งหน้าทั้งสองไม่ได้สนใจเธอเลย ยังคงตั้งหน้าตั้งตาละเลงเครื่องสำอางลงบนใบหน้าเธอต่อไป ผ่านไปสักพัก ใบหน้าในกระจกเริ่มกลับมาดูมีชีวิตชีวาอีกครั้ง ลบใบหน้าโทรมๆจากเหตุการณ์เมื่อคืนออกไป ร่องรอยความเมาบนใบหน้าค่อยๆหายไป เธอนั่งมองดูตัวเองในกระจกนิ่งๆ ความจริงแล้ว เธอยังคงสวยเหมือนเดิม “เป็นไงบ้างคะ ชอบรึเปล่า? ”