ตอนที่ 374 แต่งงานกันนะ

ตอนที่ 374 แต่งงานกันนะ ”อื้มๆ ชอบ แล้วปัณฑาล่ะ ทำไมเธอยังไม่กลับมา“ “อีกเดี๋ยวก็กลับมาค่ะ ตอนนี้ชุดที่คุณใส่อยู่ดูไม่เหมาะเท่าไหร่ คุณเปลี่ยนชุดหน่อยเถอะ คุณถอดชุดออกก่อน เดี๋ยวพวกเราไปหยิบชุดที่สั่งตัดพิเศษในงานมาให้“ “ต้องใส่ชุดตัดพิเศษด้วยหรอ” “ใช่ค่ะ” เธอรู้สึกฉงนใจแปลกๆ แต่ก็พบว่าทั้งสองคนได้ลงมือแกะกระดุมชุดเธอออกแล้ว “ใส่เสื้อเชิ้ตกับกางเกงยีนแบบนี้มาร่วมงานคงดูไม่เหมาะเท่าไหร่ ได้ยินมาว่าคุณเป็นพี่สาวของว่าที่เจ้าสาว เพราะฉะนั้น เปลี่ยนชุดด้วยจะดีกว่า” หน้าเธอแดงเห่อ ทันทีที่เธอตื่นนอนก็มีเด็กสองคนมาคอยกวน แล้วยังต้องรีบเร่งมางานอีก เธอเลยไม่ได้คิดว่าจะต้องใส่ชุดไหนและเลือกใส่ชุดนี้ออกมา เอาเถอะ เปลี่ยนก็เปลี่ยน เธอยอมเปลี่ยนชุดอย่างเชื่อฟัง ตอนนี้ทั้งตัวเธอเหลือเพียงชุดชั้นในสีดำและกางเกงซับในตัวบาง แล้วยืนรอพวกเขาอยู่อย่างนั้น ผู้หญิงเหมือนกัน อีกอย่าง ในห้องลองชุดก็เกิดเหตุการณ์แบบนี้ขึ้นประจำ ผู้หญิงด้วยกัน ไม่มีอะไรต้องอายเลยจริงๆ แต่ เธอรอมาสักพักแล้ว ช่างแต่งหน้าสองคนนั้นก็ยังไม่กลับมา เธอพิงหัวไปกับเก้าอี้ เพื่อบรรเทาอาการปวดหัวจากการเมา ผ่านไปสักพัก เธอทนรอต่อไปไม่ไหวแล้ว ไม่อย่างนั้นอาจจะไปร่วมงานสายก็ได้ ถึงเธอจะรู้สึกอิจฉางานแต่งงานในครั้งนี้มากแค่ไหน แต่เธอไม่อาจไม่ไปร่วมงานได้ “มีใครอยู่ข้างนอกไหมคะ”เธอเรียก แต่ในวินาทีที่เธอลืมตาขึ้น เธอก็พบกับใครบางคน เขาเข้ามาตอนไหน ทำไมเธอไม่ได้ยินเสียงอะไรเลย เธอตกใจจนตัวแข็งทื่อไปหมด บรรยากาศภายในห้องมีกลิ่นอายของน้ำยาฆ่าเชื้อลอยมาแตะจมูกเธอเบาๆ กลิ่นอ่อนๆนั้นทำให้เธอค่อยๆคืนสติ เธอรีบหันไปพร้อมทั้งตะโกนถามด้วยความไม่เชื่อสายตา เธอวิ่งเข้าหาอ้อมแขนของเขา “·ปุริม เป็นคุณใช่ไหม?” เธอกอดเขาไว้แน่น ร่างกายนี้เป็นของจริง เธอสัมผัสมันได้ เธอไม่อยากจะเชื่อ เธอจึงก้มหน้าลงกัดแขนเขาไปแรงๆ “โอ๊ย” เสียงร้องดังขึ้นจากชายหนุ่มด้านหน้า “เพ็ญนีติ์ เจ็บจัง” เธอได้ยินเสียงเขาแล้ว ใช่เขา ใช่เขาจริงๆด้วย “ปุริม ทำไมคุณพึ่งมา?”เธอตะโกนเสียงดัง จากนั้นก็ทุบตีเขาไม่หยุด โดยไม่สนใจว่าจุดที่เธอพึ่งกัดนั้นยังเจ็บอยู่รึเปล่า “เด็กดี รีบสวมชุดเร็ว เราต้องไปร่วมงานนะ” “ไม่ ฉันจะอยู่กับคุณ” เธอกอดเขาไว้แน่นไม่ยอมปล่อย ทุกอย่างเป็นเหมือนฝัน ถ้าเธอออกจากห้องนี้ไป เธออาจจะตื่นจากฝันแล้วเสียเขาไปอีกครั้งก็ได้ “โอเค ถ้าอย่างนั้นคุณก็ออกไปทั้งอย่างนี้แหละ ผมจะอยู่ข้างคุณเสมอ“ “อ๋า......”คราวนี้ถึงตาเพ็ญนีติ์ตกตะลึงบ้าง ไม่ใช่เพราะเจ็บ แต่เป็นเพราะเธอพึ่งนึกได้ว่าเธอในตอนนี้สวมเพียงชุดชั้นในสีดำกับกางเกงซับในตัวเดียวเท่านั้น ไม่ได้เจอเขามาก็นาน คิดได้เท่านี้ หน้าเธอก็แดงเห่อขึ้นมาทันที “ปุริม คุณหันหลังไปก่อน” “ทำไมล่ะ” “ฉันโป๊อยู่นะ” “จะกลัวทำไม ผมมองไม่เห็นหรอก” “คุณมองไม่เห็นจริงหรอ”เธอโบกมือข้างหน้าเขาเบาๆ สายตาของเขายังคงนิ่งไม่ไหวติง เหมือนจะมองไม่เห็นจริงๆ เอาเถอะ เธอต้องรีบแล้ว ไม่อย่างนั้นอาจจะทำให้งานล่าช้าก็ได้ เธอหันไปเห็นชุดชั้นในสีขาวที่ไม่รู้ว่ามาวางอยู่ตรงนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ เธอเลยถอดชุดชั้นในของเธอออก คงเตรียมไว้ให้เธอสินะ เพราะชุดชั้นในของเธอเป็นสีดำ แต่ชุดที่ต้องใส่เป็นสีขาว อาจมองเห็นชุดสีดำด้านในได้ เธอถอดชุดออก จากนั้นสวมชุดชั้นในนั้น แต่เธอหาชุดที่ต้องใส่ไม่เจอ “ปุริมคะ ชุดของฉันล่ะ คุณรู้รึเปล่าว่าอยู่ที่ไหน”ถ้าเขามาอยู่ตรงนี้ได้ เขาก็ต้องรู้ว่าชุดอยู่ไหน เพราะผู้ชายคนนี้ เขารู้ทุกเรื่องเสมอ เธอในตอนนี้คิดอะไรไม่ออก ในหัวมีเพียงความคิดที่ว่า เขากลับมาแล้ว วนเวียนอยู่อย่างนั้น “อยู่นี่”มือข้างที่อยู่ด้านหลังตลอดเวลาของเขา ยื่นมาด้านหน้า ส่งชุดเจ้าสาวสีขาวสะอาดให้กับเธอ ชุดนั้นคือชุดที่เธอเลือกให้ปัณฑาในวันนั้น “ปุริม นี่คุณ......” ลำคอเธอแห้งผาก เธอรู้แล้วว่าเกิดอะไรขึ้น น้ำตาเธอเอ่อล้นรอบดวงตา “อย่าร้อง ระวังเครื่องสำอางจะเลอะนะ“นิ้วมือเขายกขึ้นวางทาบหางตาเธอเบาๆ เขาปาดน้ำตาให้เธอช้าๆ นิ้วมือเขาเยียบเย็น แต่กลับทำให้เธอรู้สึกอบอุ่น “ปุริม ตาของคุณมองเห็นได้แล้วใช่ไหม“ หากมองไม่เห็น เขาจะเช็ดน้ำตาให้เธอได้ยังไง เขารู้ว่าคงปิดบังต่อไม่ได้แล้ว เขาเชยคางเธอขึ้นเบาๆ จากนั้นคุกเข่าข้างหนึ่งลงต่อหน้าเธอด้วยความจริงจัง “เพ็ญนีติ์ แต่งงานกับผมนะ“ ·ตัวเขายังคงมีกลิ่นน้ำยาฆ่าเชื้อจางๆ “ปุริม คุณพึ่งออกจากโรงพยาบาลมาใช่ไหม ใช่รึเปล่า? “ “ใช่” เขายอมรับ ถ้าไม่ติดเคสผ่าตัด เขาคงจะรีบมาเจอเธอให้เร็วกว่านี้ “คุณปิดบังฉันมาตลอดใช่ไหม” “เพ็ญนีติ์ ผมพึ่งจะกลับมาได้สามวัน” เธอนับๆดูแล้ว วันที่ปัณฑาบอกว่าจะแต่งงาน ก็พึ่งจะสามวัน “พวกคุณร่วมมือกันใช่ไหม?”ความจริงแล้วมีเพียงเธอที่ไม่รู้ แม้แต่อ้อยกับส้มก็รู้ อีกอย่าง เมื่อกี้เธอคิดว่าเขามองไม่เห็น เธอถึงได้กล้าแก้ผ้าต่อหน้าเขา คิดเพียงเท่านี้ ใบหน้าเธอก็เห่อร้อนขึ้นมา เขาคุกเข่าต่อหน้าเธอด้วยความระมัดระวัง ขยับแขนเสื้อเบาๆ ปรากฏดอกกุหลาบขึ้นดอกหนึ่ง เขายื่นมันมาต่อหน้าเธอ “เพ็ญนีติ์ แต่งงานกับผมนะ”