ตอนที่ 375 ตอนนี้เป็นสามีแล้วนะ

ตอนที่ 375 ตอนนี้เป็นสามีแล้วนะ “ไม่แต่ง”เธอตอบเสียงดัง แล้วหยิบชุดแต่งงานนั้นมาทาบลงบนตัว “อื้ม พอดีตัวเลยแฮะ ดีกว่าเสื้อเชิ้ตกางเกงยีนก่อนหน้านั้นเยอะเลย จริงไหมคะ?”ชายหนุ่มทำท่าไม่รู้ไม่เห็น “ไปเลยนะ ฉันไม่อยากเห็นหน้าคุณ”เกลียดจริงๆ ไม่กลับบ้านซะนาน ที่สำคัญคือ พอกลับมาปุ๊บก็หลอกเธออีก เกลียดๆๆๆ เธอเกลียดที่เขาหลอกเธอ แต่ในทางกลับกัน ภายในใจเธอกลับรู้สึกอบอุ่นและมีความสุขที่สุด ความจริงแล้ว คนที่รีบร้อนจะแต่งงานภายในสามวันคือเขาต่างหาก ไม่ใช่ปัณฑา “เพ็ญนีติ์ คุณแค่ลองทาบแบบนี้ยังดูสวย”ปุริมมองดูเธอด้วยความร้อนรน เพราะท่าทางเธอดูเหมือนไม่อยากแต่งงานกับเขาจริงๆ “เอาเถอะ ถ้าอย่างนั้นฉันจะลองดู” พูดจบเธอก็ค่อยๆสวมชุดแต่งงาน ค่อยๆจัดแต่งชุดของเธออย่างประณีตและใจเย็น และทำทีเมินเฉยต่อชายหนุ่มที่อยู่ด้านหลัง แต่ในใจ กลับรู้สึกตื้นตันจนบอกไม่ถูก เธอยังคงจมอยู่กับความรู้สึกดีๆ ที่เขากลับมา เธอรู้สึกว่าเธอหลงเขาเข้าแล้ว หลงใหลในกลิ่นอายความเป็นเขา ลุ่มหลงในความรู้สึกที่จะมีเขาอยู่ข้างหลัง “ปัง” ทันทีที่จัดชุดเสร็จ ประตูก็ถูกเปิดออกอย่างแรง ตามมาด้วยคนจากตระกูลพลสังฆ์และตระกูลศาสตร์พงษ์ รวมทั้งลุง ป้า น้า อาต่างๆ กล่าวคือ ทุกคนที่มาได้ ต่างก็มากันหมด แม้แต่ปัณฑากับนภนต์ก็ยืนยิ้มอยู่ตรงนั้น “เพ็ญนีติ์ แต่งงานกับผมนะ” “ไม่แต่ง.......”เธอตอบช้าๆ แล้วปรายตามองคนที่ยังคุกเข่าอยู่ด้านหลังเธอ กุหลาบสีแดงในมือของเขาช่างงดงาม มันเป็นดอกไม้ที่สื่อถึงความรัก เธอชอบมัน เธอมองชายหนุ่มผ่านกระจก ใบหน้าเขาดูร้อนรน ต่อหน้าผู้คนมากมาย เธอไม่เคยเห็นเขาเป็นแบบนี้มาก่อน แม้กระทั่งตอนที่เขาช่วยเธอจากคุณชยพล เขาก็ไม่ได้ดูร้อนรนขนาดนี้ เขาเป็นคนที่เก็บอาการเก่งที่สุด แต่ตอนนี้ไม่ใช่อีกแล้ว เขาจ้องมองแผ่นหลังเธอด้วยความร้อนใจ ไม่รู้ต้องทำยังไงเธอถึงจะยอมแต่งงานกับเขา ทันใดนั้น ลูกๆของพวกเขาก็รีบวิ่งเข้ามา “แม่คะ คุณพ่อเขา......” ·เพ็ญนีติ์กลั้นขำต่อไปไม่ไหวอีกแล้ว “อุ๊บ!” เธอหลุดหัวเราะออกมาเบาๆ ตอบอย่างช้าๆ “คงไม่ได้แล้วล่ะ” เงียบ ห้องทั้งห้องปกคลุมด้วยความเงียบ นอกจากเธอแล้ว ทุกคนต่างพยายามเรียบเรียงคำตอบของเธอ ด้านหลัง ชายหนุ่มพึมพำเบาๆ “ไม่แต่ง คงไม่ได้แล้วล่ะ”เขาเรียบเรียงคำตอบของเธอเข้าด้วยกัน ทันใดนั้น เขาก็รีบลุกขึ้นยืนแล้วพุ่งตัวไปด้านหน้าเธอ เขาอุ้มเธอขึ้นต่อหน้าคนมากมายแล้วรีบก้าวเท้าไปทางห้องโถงจัดงาน ปากก็เอ่ยกับเพ็ญนีติ์ “เพ็ญนีติ์ คุณตอบตกลงแล้ว คุณยอมรับโชคชะตาเถอะ”พูดจบ เขาก็ประทับริมฝีปากลงบนหน้าผากมนของเธอ เธอรีบหันหน้าหลบ “อย่านะ เดี๋ยวหน้าฉันเลอะหมด” “ไม่เป็นไร ยังไงคุณก็สวยมากแล้ว” “แต่วันนี้ฉันต้องสวยที่สุด” “พี่คะ แล้วฉันล่ะ?” “เราสวยเท่ากันได้ไหมล่ะ?”เธอจนปัญญากับปัณฑาจริงๆ ดีที่มีชายหนุ่มคอยอุ้มเธอไว้ เธอจึงไม่สนใจอะไรทั้งนั้น เสียงเพลงบรรเลงดังขึ้น พิธีการต่างๆทำให้เธอต้องรีบลงจากอ้อมแขนของเขา ภายในใจเธอเกิดคำถามขึ้นมากมาย แต่เธอคงทำได้เพียงให้ผ่านพ้นเรื่องในวันนี้ไปก่อน แล้วค่อยซักถามกับเขาทีหลัง เสียงของบาทหลวงดังขึ้น “คุณยินยอมที่จะแต่งงานกับชายคนนี้และยกเขาให้เป็นสามี และคุณยินยอมที่จะแต่งงานกับหญิงคนนี้และยกเธอให้เป็นภรรยา ไม่ว่าจะเจ็บไข้ หรือทุกข์สุข ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นในภายหน้า จะรัก ดูแล เคารพ ยอมรับ และจะมีเขาเพียงคนเดียวตราบจนวินาทีสุดท้ายของชีวิตหรือไม่” “ยินยอม” “ยินยอม” “ยินยอม” “ยินยอม” เสียงตอบรับดังขึ้นพร้อมกัน นั่นคือเสียงของนภนต์กับปัณฑา และปุริมกับเพ็ญนีติ์ ทั้งสี่ยืนอยู่ต่อหน้าคู่ชีวิตของตัวเอง ต่อหน้าคนที่ตัวเองรัก และให้คำมั่นสัญญาต่อกัน นาทีนั้น ดวงตาของคุณแม่จีรพรและคุณพ่อตรัณเอ่อคลอไปด้วยน้ำตา ชนรพกุมมือปัทมาเอาไว้ ใบหน้าของเมนิษาเปี่ยมสุข ลูกชายของเธอกลับมาแล้ว เห็นเขามีความสุข เธอก็มีความสุข ที่มุมห้องโถง ผลดายืนมองเหตุการณ์ทั้งหมดเงียบๆ แล้วหันหลังเดินจากไป สุดท้ายเธอก็เป็นได้แค่น้องสาวของนภนต์ สุดท้ายแล้วต่อให้พี่นภนต์ไม่แต่งงานกับเพ็ญนีติ์ เขาก็ไม่มีทางแต่งงานกับเธอ เขาเคยบอกกับเธอแล้ว ว่าเขาเห็นเธอเป็นเพียงน้องสาว เธอปาดน้ำตาเบาๆ บางที การได้เห็นพี่นภนต์มีความสุข เธอก็ควรจะมีความสุขไปด้วย เธอวิ่งออกไปด้านนอก ชนเข้ากับชายคนหนึ่ง เธอยืนนิ่งไปสักพัก จึงเงยหน้าขึ้นแล้วพบว่าชายคนนั้นคือพี่จู๋ตและภรรยา ระหว่างกลางทั้งสองคือเด็กน้อยน่ารักคนหนึ่ง “พี่จู๋ต พี่สะใภ้ สวัสดีค่ะ” “จะไปไหน” “ฉันจะไปเข้าห้องน้ำ”เธอตอบเสร็จก็รีบหมุนตัวเดินหนีไปทันที คุณน้าบอกกับเธอว่าเธอต้องอยู่ร่วมงาน เพราะวันนี้มีเจ้าสาวถึงสองคน ถ้าเธออยู่ เธออาจจะได้รับช่อดอกไม้จากเจ้าสาวคนใดสักคน เจ้าสาวคนต่อไปจะได้เป็นเธอ แต่เธอไม่อยากได้ช่อดอกไม้ เพราะเธอยังไม่เจอกับรักแท้ของเธอ ได้ช่อดอกไม้ไปก็ไร้ประโยชน์ เธอเชื่อว่า ขอแค่เธอไม่ยอมแพ้ เธอต้องได้เจออีกครึ่งของชีวิตเธอแน่ๆ เสียงก้องชัดเจนของบาทหลวงดังขึ้นอีกครั้ง “พ่อขอมอบแหวนนี้ เพื่อเป็นสัญลักษณ์แทนความรักของพวกลูก ในนามของพระเจ้า ขอประกาศว่าพวกลูกได้แต่งงานเป็นสามีภรรยากัน พระเจ้าผูกพวกลูกไว้ด้วยกัน ไม่ว่าใครก็มิอาจพรากจากได้ พ่อเป็นพยานรับฟังคำมั่นสัญญาต่ออีกฝ่ายของพวกลูก และขอประกาศต่อหน้าทุกคนในที่นี้ว่า พวกลูกแต่งงานเป็นสามีภรรยากันแล้ว ตอนนี้ ให้เจ้าบ่าวจูบเจ้าสาวได้”