ตอนที่ 376 ตอนนี้เป็นสามีแล้วนะ

ตอนที่ 376 ตอนนี้เป็นสามีแล้วนะ ปุริมและนภนต์เปิดผ้าคุมของเจ้าสาวทั้งสองออก เจ้าสาวของพวกเขาช่างสวยเหลือเกิน ต่อจากนี้ เธอจะเป็นของเขาตลอดไป จะไม่แยกจากกันอีก ปุริมโน้มตัวลงช้าๆ จูบลงเบาๆบนริมฝีปากของเพ็ญนีติ์ งานแต่งงานในครั้งนี้อาจจะสายไปบ้าง และค่อนข้างจะกะทันหัน แต่ เขารอวันนี้มานานหลายปี ความจริงแล้ว นับจากวินาทีที่เธอก้าวขึ้นมาบนรถของเขา ชะตาก็ลิขิตให้เขาและเธอต้องผูกพันกัน ให้เขารักเธอ ตลอดไป จุมพิตนี้คือสัญญา ว่าเธอจะเป็นเจ้าสาวของเขา ทั้งหมดจะไม่ใช่เรื่องโกหกอีกแล้ว สลักชื่อของอีกฝ่ายไว้ในใจ จากนี้ไปจะไม่แยกจากกัน จากนี้จะมีกันตลอดไป เมื่อหันมา ต่อหน้าคนมากมาย น้อมรับคำอวยพรของผู้คน งานแต่งงานในครั้งนี้จึงถือเป็นจุดเริ่มต้นของความสุขที่แท้จริง ในกลุ่มคน เพ็ญนีติ์สอดส่ายสายตามองหา ในที่สุดเธอก็มองเห็นณัฐพล เธอรู้อยู่แล้วว่าปุริมไม่มีทางลืมเพื่อนคนนี้แน่ เพียงแต่เธอต้องขมวดคิ้วทันที เพราะคนที่ยืนอยู่ข้างณัฐพลไม่ใช่ญภา เธอกระตุกชุดสูทของปุริมเบาๆ ชายหนุ่มดูหล่อมากๆ และวันนี้เธอจะยอมให้เขาตกเป็นเป้าสายตาของผู้หญิงอื่นไปก่อน เพราะยังไงเขาก็เป็นของของเธอแล้ว เขาเป็นสามีของเธอ “มีอะไรหรือเปล่า” ทำไมไม่ใช่ญภา ณัฐพลไม่ได้มากับญภา แต่มากับผู้หญิงอีกคนที่เธอไม่รู้จักผู้หญิงคนนั้นสวยมากๆ สวยไม่แพ้ญภาเลยทีเดียว สายตาของเพ็ญนีติ์พลันเหลือบไปเห็นร่างของญภา เธอยืนอยู่เงียบๆข้างประตูห้องโถง เพียงแต่สายตาของเธอไม่ได้จดจ้องอยู่ที่คู่บ่าวสาวเหมือนผู้คนทั่วไป แต่กลับจ้องอยู่ที่ณัฐพลกับหญิงสาวที่ยืนอยู่ไม่ไกล เพียงชั่วครู่ ญภารีบหันหลังแล้ววิ่งออกจากห้องโถงไป แม้กระทั่งดอกกุหลาบสีแดงในมือร่วงหล่น เธอก็ไม่สนใจใยดีอีกแล้ว เพ็ญนีติ์อยากจะวิ่งตามไป อยากจะปลอบญภา แต่ปุริมห้ามเธอไว้ ชายหนุ่มเอ่ยกับเธอเบาๆข้างหูว่า “อย่าห่วงเลย มีคนที่เป็นห่วงมากกว่าคุณซะอีก” ทันใดนั้น ณัฐพลรีบผละออกจากหญิงสาวคนนั้นแล้ววิ่งตามญภาไป ปุริมกล่าวกับเพ็ญนีติ์ “พิสูจน์น่ะ ทีนี้ก็รู้แล้วว่าญภาก็หึงเป็น หมายความว่ายังไง คุณรู้หรือยัง” เพ็ญนีติ์ยังคงยืนงงๆ ความจริงแล้วพวกผู้ชายเจ้าเล่ห์ขนาดนี้เชียว ดูท่าแล้วเธอต้องหาเวลาถามเรื่องต่างๆ กับปุริมสักหน่อยแล้ว งานแต่งงานจบลงพร้อมเสียงปรบมือและคำอวยพร มือถือช่อดอกไม้ไว้แน่น เมื่อเพ็ญนีติ์และปัณฑาโยนช่อดอกไม้ออกไป พวกเธอได้ยินเสียงกรีดร้อง ต่อมาเป็นเสียงที่แสดงให้รู้ว่ามีเรื่องน่าตกใจเกิดขึ้น พอหันกลับไปดู เพ็ญนีติ์นิ่งอึ้ง สวรรค์ ช่อดอกไม้ทั้งสองตกลงไปในอ้อมกอดของอ้อยกับส้ม ตายแล้วๆ พวกเขายังเด็กเหลือเกิน เธอยกชายกระโปรงขึ้นแล้วรีบวิ่งไปหาส้มกับอ้อย ไม่พูดพร่ำทำเพลงรีบจูงทั้งสองไปอีกทางเพ็ญนีติ์กระซิบถามเสียงเบา “บอกแม่มาสิ พวกหนูมีผู้ชายที่ชอบแล้วใช่ไหม” “ค่ะ มีแล้ว” “ว่าไงนะ” “ไม่มีค่ะ ไม่มีจริงๆ” ส้มกับอ้อยรีบส่ายหัวไปพร้อมกัน แต่สายตากลับหันมองคุณพ่อที่อยู่ด้านหลังอย่างพร้อมเพรียง “กล้าโกหกแม่หรอ” “โถ่ พวกหนูพูดความจริงก็ได้” “พูดมา” เธอเริ่มมีอาการกรุ่นโกรธเล็กน้อย ช่วงนี้เธอละเลยลูกสาวทั้งสองมากไปจริงๆ ลูกสาวยังเด็กก็มีคนที่ชอบซะแล้ว แต่เธอกลับไม่รู้เลย ดีที่พวกเธอยังเด็ก รีบสอนตอนนี้ยังทัน “เออ คือ...คือ...” “รีบพูดมาสิ” เธอร้อนใจจะตายอยู่แล้ว “คุณพ่อค่ะ พวกหนูชอบคุณพ่อ คุณพ่อเป็นผู้ชายนี่คะ” “ฮ่าๆ......” เธอหลุดหัวเราะโดยไม่สนใจภาพลักษณ์ใดใด และโผกอดลูกสาวทั้งสองเอาไว้ “ชอบคุณพ่อน่ะได้ แต่ว่าต่อไปนี้พวกหนูจะนอนห้องเดียวกันกับคุณพ่อไม่ได้แล้วนะจ๊ะ” “ทำไมล่ะคะ” “เพราะตอนนี้คุณพ่อเป็นของแม่จ้ะ” พูดจบ เธอยกชายกระโปรงขึ้นแล้ววิ่งไปทางปุริมที่ยังยืนงงอยู่ตรงนั้น “ที่รักคะ ไปกันเถอะ” “ไปไหน” ปุริมแกล้งโง่ “ขึ้นรถ” “จากนั้นล่ะ” “คุณก็รู้” “ผมไม่รู้” “ได้ ถ้าอย่างนั้นฉันไปก่อน คุณคิดได้แล้วฉันค่อยกลับมา” เธอทำท่าจะจากไป ชายหนุ่มรีบจับมือเธอไว้แน่น โอบเธอขึ้นรถไปด้วยกัน ชายหนุ่มกอดเธอไว้แน่น มืออีกข้างกดปุ่มปิดกระจกกั้นเสียงระหว่างคนขับและด้านหลัง พร้อมทั้งปิดม่านหน้าต่างทั้งหมด ความมืดปกคลุม มองดูใบหน้าแดงซ่านของเธอ “ปุริม คุณจะทำอะไร?”