ตอนที่ 377ตอนจบแล้วเธอจะเป็นของเขาตลอดไป

ตอนที่ 377ตอนจบแล้วเธอจะเป็นของเขาตลอดไป รู้สึกเหมือนเรื่องทั้งหมดเป็นเพียงความฝัน ไม่เหมือนจริงเลยสักนิด แต่ว่าเธอก็เป็นภรรยาของเขาแล้วจริงๆ เธอแต่งงานกับเขาแล้ว ครั้งนี้เธอเป็นภรรยาที่แท้จริง เธอแต่งงานกับเขาโดยสวมชุดเจ้าสาวสีขาวบริสุทธิ์ เขาก้มลงจูบเธอเบาๆ จูบนี้เป็นจูบที่ทำให้เธอสมองเบลอไปหมด เธอตอบรับจูบของเขา ร่างทั้งสองแนบสนิท “เพ็ญนีติ์ ผมคิดถึงคุณ” เสียงของเธอกลืนหายไปกับจูบลึกซึ้ง เธอคิดถึงเขามากกว่า ภายนอกหน้าต่าง แสงแดดรำไร ตกดึก เขาลดกระจกกั้นเสียงลง เธอเพิ่งสังเกตว่าคนขับรถไม่อยู่แล้ว เขาปีนไปประจำที่นั่งคนขับ แล้วดึงเธอนั่งลงข้างๆ คาดสายเข็มขัดให้เธอ จากนั้นให้เธออิงอยู่บนไหล่ของเขา “นั่งดีดีนะ ผมจะขับรถแล้ว” “ไปไหนคะ” เธอถาม “ไม่รู้สิ” “ไม่รู้แล้วคุณยังจะขับ……” “ไปที่ที่มีเตียง ผมยังอยากได้คุณอยู่” เขากัดริมฝีปากของเธอเบาๆ เธออายจนหน้าแดงหลับตาลง สักพักเธอก็หลับไป หลับอยู่ในอ้อมแขนของเขา หลับไปในค่ำคืนที่ร้อนรุ่ม เมื่อตื่นขึ้น เธอนอนอยู่บนเตียง แต่ไม่พบชายหนุ่ม ภายในหัวเธอมีเสียงๆหนึ่งดังขึ้น สวรรค์ หรือเรื่องเมื่อคืนแค่ฝันไป เขายังไม่ได้กลับมาใช่ไหม “ปุริม......” เธอตะโกนเรียก น้ำเสียงสั่นไหวจนควบคุมไม่อยู่ ภายในห้องน้ำมีเสียงน้ำดัง “ซ่า” ปุริมรีบวิ่งออกมาจากห้องน้ำ “เพ็ญนีติ์ เกิดอะไรขึ้น” เธอโผเข้ากอดเขาไว้ ‘อย่าหายไปอีกนะ ฉันกลัว “ น้ำตาไหลรินลงมาอย่างห้ามไม่อยู่ ไหลอาบใบหน้าไม่ขาดสาย และทำให้เสื้อของชายหนุ่มเปียกไปด้วย เขาลูบหลังเธอเบาๆ “ไม่ต้องกลัวนะ ผมจะไม่จากคุณไปอีกแล้ว” เวลาผ่านไป เธออิงแอบอยู่ในอ้อมกอดของเขาแล้วค่อยๆหยุดร้อง เธอเริ่มรู้สึกเอียงอาย จึงรีบปีนกลับขึ้นไปบนเตียง เธอนั่งจ้องเขาจากเตียง “ ปุริม คุณคิดได้ยังไงว่าควรกลับบ้านแล้ว?” “คิดถึงคุณไง” เขาหัวเราะ เห็นท่าทางจริงจังของเธอแล้วพลอยทำให้เขาเกิดอารมณ์ขึ้นมาอีกครั้ง แต่ดูจากสภาพอิดโรยของเธอแล้ว เมื่อคืนเขาคงจะหนักมากไปหน่อย “ใครจะเชื่อกัน ต้องคิดนานขนาดนั้นเชียว” เธอเบ้ปากเบาๆ ท่าทางนั้นเหมือนตอนที่พวกเขาเจอกันครั้งแรกไม่มีผิด ท่าทางที่ทำให้คนเห็นใจเต้นรัว เธอไม่เคยรู้ตัวเลยว่าตัวเองเป็นเหมือนหนูน้อยหมวกแดงที่คอยแต่จะทำให้หมาป่าอย่างเขาจ้องจะขย้ำเธอเข้าไปทั้งตัว แต่ตัวเองกลับไม่รู้ตัว เขาก้มลงจูบเธออีกครั้ง เธอรีบปีนหนี “ไม่เอาแล้ว’ เธอปล่อยให้เขาอุ้มเธอไปที่ห้องน้ำทั้งที่หน้าแดงซ่าน ภายในอ่างอาบน้ำรองน้ำไว้จนเต็ม เมื่อเขาอุ้มเธอเดินเข้าไปในอ่าง ร่างทั้งร่างถูกห้อมล้อมด้วยน้ำอุ่นๆ สบายตัวเป็นที่สุด “คุณมารองน้ำไว้แต่แรกแล้วสินะ” “ผมรู้ว่าคุณใกล้ตื่นแล้ว พอผมลุกมาเข้าห้องน้ำ คุณก็ตื่นพอดี” เขากอดเธอไว้ในอ้อมกอด อาบน้ำลูบไล้ให้เธอเบาๆ มันจักจี้ แต่เธอไม่คิดจะผลักเขาออก เธออยากจะอยู่แบบนี้ไปทั้งชีวิต “ปุริม......” เธอเรียก เธอชอบที่จะเรียกเขาไปแบบนี้ ตอนที่เขาตอบ มันทำให้เธอรู้ว่าเธอไม่ได้ฝันไปเอง “ผมอยู่นี่’ “ปุริม......” เธอเรียกเขาอีกครั้ง “นาราเป็นไงบ้าง” เธอถามเขา ปุริมยังคงอาบน้ำให้เธอเรื่อยๆ “สบายดี” “เธอปล่อยคุณมาหรอ?” “ผมคิดว่าคงใช่” “ทำไมล่ะ?” “เพราะตอนที่ผมหนีมา บนเกาะนั้นไม่มีใครห้ามผมไว้ ที่ชายหาดยังมีเรือลำหนึ่งจอดอยู่ ผมเลยขับมันกลับมา” “เธอดีขนาดนั้นเชียว” “ผมก็ไม่รู้ แต่ว่าผมไม่เคยแตะต้องเธอเลย หลังจากกลับมาผมได้รับข่าวเรื่องหนึ่ง ผมคิดว่าเธอคงจะปล่อยวางแล้วล่ะ” “เรื่องอะไรคะ” เธอรู้สึกว่าช่วงนี้เธอไม่รู้เรื่องอะไรเลย “ญาณินท์เสียสติไปแล้ว” เสียสติ ที่แท้ผู้หญิงคนนั้นเสียสติไปแล้ว บางที เรื่องนั้นอาจจะเป็นเรื่องที่กระทบจิตใจนารามากที่สุด วงแขนเธอกอดปุริมแน่นขึ้น “ความจริงแล้ว ต่อให้เธอสั่งคนมาหยุดคุณก็หยุดไม่ได้ เธอไม่ให้เรือคุณ คุณก็ต้องหาเรือเอาเองจนได้ ฉันคิดว่าระหว่างที่คุณขับเรือกลับมา คุณคงตกปลากินตลอดทางเลยสินะ” “คุณรู้ได้ไง” เธอรู้ก็แล้วกัน เพราะเขาเป็นผู้ชายแบบนั้น เธอจูบลงเบาๆบนตัวชายหนุ่ม “ปุริม ดีจังที่คุณกลับมา” เขาทำเพียงเอ่ยถาม “วันนั้น วันที่แม่ผมเข้าใจแม่คุณผิดไป วันนั้นคุณขอรางวัลอะไรจากผมนะ” หน้าเธอแดงเห่อขึ้นมาทันที เวลาผ่านไปตั้งนานแล้ว เขายังจำได้ แต่ก็ไม่แปลกที่เขาจะจำได้ เพราะนั่นคือคำสัญญาที่เขาให้ไว้กับเธอก่อนที่พวกเขาจะแยกจากกัน “พูดสิ” ชายหนุ่มเร่งถาม มือคู่นั้นเริ่มซุกซนไปตามลำตัวของเธอ “ไม่ ไม่มีอะไร” คิดถึงสิ่งที่เขาทำกับเธอ ต่อให้เธอไม่พูดก็คง....... “พูดเร็ว ไม่อย่างนั้น......”เขาจักจี้เธอทีหนึ่ง แล้วมือคู่นั้นก็ไม่มีทีท่าจะถอยห่าง เธอหลุดหัวเราะออกมา จากนั้นจึงจำต้องยอมจำนน “ได้ ได้ ฉันพูดแล้ว ฉันพูดแล้ว” “ไหนว่ามาซิ” เขาทำท่าจริงจัง จากนั้นมองเธอแบบผู้เหนือกว่า มองยังไงเธอก็เหมือนหนูน้อยหมวกแดง “ความจริงแล้ว......ความจริงแล้ว......รางวัลที่ฉันอยากได้ คือ......คือ......ลูกชายน่ะ” ยิ่งพูดเสียงเธอยิ่งแผ่วลง สุดท้ายแล้วเสียงนั้นก็กลืนหายไปกับจูบของเขา รางวัลนี้ เขาจะให้เธอแน่ๆ อีกอย่าง จะให้โดยไม่รอช้าแม้แต่วินาทีเดียว เช้าวันรุ่งขึ้น เมื่อตื่นมาเธอก็พบกับอาหารมากมายที่วางเรียงรายอยู่ด้านหน้าเธอ “รีบกินสิ”เขาใช้ช้อนตักน้ำซุปขึ้นมาทำท่าจะป้อนเธอ “ปุริมคะ ฉันยังไม่ได้แปรงฟัน ยังไม่ได้ล้างหน้าเลยนะ” ท่าทางเขาเหมือนเขารอเธอตื่นมานานแล้ว “โอเค งั้นคุณรีบไปอาบน้ำเถอะ อาบเสร็จผมป้อนคุณเอง” พอชายหนุ่มทำดีกับเธอมากๆแบบนี้ ทำเธอรู้สึกแปลก แต่เธอชอบความรู้สึกนี้ เธอรีบลุกไปอาบน้ำแต่งตัว พอจัดการตัวเองเสร็จก็เห็นเขานั่งอยู่หน้าคอม เขากำลังเปิดดูอีเมล์ หัวใจเธอกระตุกวูบ ‘ปุริมคะ ตอนที่ตาคุณมองไม่เห็น คุณตอบกลับอีเมล์ฉันได้ยังไง” เขาหัวเราะเบาๆ “นรวรน่ะ” ความจริงเป็นแบบนี้นี่เอง “เท่านี้ฉันก็วางใจแล้วล่ะ” “มีอะไรรึเปล่า” เขาถามต่อโดยไม่ได้หันมามอง “เพราะคุณก็คือคนธรรมดาคนหนึ่ง” เขาโอบเธอไว้ในอ้อมกอด “ดูนี่สิ ลูกชายของเพ็ญภัทร์ ซนจริงๆ พังโต๊ะทานข้าวซะเละเลย” เธอเห็นแล้ว รูปในเมล์คือเพ็ญภัทร์แล้วยังมีจิณณะ ยิ่งไปกว่านั้นยังมีเจ้าเด็กดื้อตัวน้อย ดูเป็นครอบครัวที่อบอุ่นจริงๆ ภาพนั้นดูสวยมากเลย ชีวิตเพ็ญภัทร์ในตอนนี้ช่างมีความสุข แค่นี้ก็เพียงพอแล้ว เธอวางใจแล้ว ปุริมก็วางใจแล้ว มีเสี้ยวนาที เธออยากจะถามเขาว่าในใจเขายังมีผู้หญิงคนนั้นอยู่หรือเปล่า แต่ว่า เพียงแค่เธอคิดถึงสิ่งที่เขาทำเพื่อเธอ ก็เข้าใจ สิ่งที่เขาทำเพื่อเธอมันมากกว่าผู้หญิงคนไหน มันคือการเอาชีวิตเข้าแลก เป็นสิ่งที่เธอใช้ชีวิตทั้งชีวิตก็ทดแทนไม่หมด ดังนั้น เธอจะอยู่ข้างเขาไปทั้งชีวิต มอบทุกสิ่งอย่างของเธอให้เขา “เพ็ญนีติ์ เพ็ญภัทร์ขอรูปของส้มกับอ้อยล่ะ ทำไงดี” “กลับไปถ่ายสิ” “คุณอยากกลับหรอ” “อืม ฉันเหนื่อย” เธออิงแอบไปบนร่างของเขา สองวันนี้เธอโดนเขารังแกจนร่างจะแห้งเหี่ยวอยู่แล้ว