已经是第一章了
บทที่ 2 เด็กน้อยกับพ่อสุดหล่อ
บทที่ 2 เด็กน้อยกับพ่อสุดหล่อ
เฉียวเมิ่งเยว่ก็ไม่รู้ว่าจะคุยกับเสี่ยวเป่าต่อไปยังดี
เสี่ยวอันก็อุ้มกองเอกสารรายงานผู้ป่วยเข้ามา “พี่เฉียว นี่คือรายงานผู้ป่วยที่พี่ต้องการค่ะ”
“เอาวางไว้ก่อนนะ”
เฉียวเมิ่งเยว่กำลังจะกล่าวลาเสี่ยวเป่า แต่พบการโทรได้ถูกวางสายไปนานแล้ว
เสี่ยวอันมองใบหน้าที่นิ่งไปของเฉียวเมิ่งเยว่ “เป็นอะไรไปคะ?”
“ไม่มีอะไร รายงานผู้ป่วยพวกนี้เอาวางไว้ตรงนี้ก่อนนะ ฉันจะไปเยี่ยมคนไข้ก่อน ถ้าเธอว่างอยู่ก็ไปกับฉันแล้วกัน”
“อืมอืม”
เฉียวเมิ่งเยว่และเสี่ยวอัน เขามาในแผนกผู้ป่วยที่เธอดูแลอยู่ และถามอาการของผู้ป่วยหลายคนอย่างละเอียด
เสี่ยวอัน สังเกตทักษะการสื่อสารของเฉียวเมิ่งเยว่กับผู้ป่วยอย่างรอบคอบ
เธอพบว่าความรู้สึกที่เฉียวเมิ่งเยว่ให้แก่ผู้อื่นนั้นมีความพิเศษ
เมื่อเธอยืนอยู่ตรงนั้น ก็ทำให้คนอื่นรู้สึกสบายใจ แต่ก็ไม่ทำให้คนอื่นรู้สึกถึงระยะห่าง
ความเงียบสงบ เด็ดเดี่ยว ของเฉียวเมิ่งเยว่ ให้อารมณ์ของมืออาชีพ ทำให้แพทย์หลายคนที่มีประสบการณ์ทางการแพทย์มานานกว่าสิบปียังต้องชื่นชม
เสียวอันคิดอย่างลับๆ ก็ไม่รู้ว่าสักวันหนึ่งเธอจะสามารถทำให้คนไข้รู้สึกสบายใจแบบนี้ได้ไหม
เมื่อเฉียวเมิ่งเยว่เดินออกมาจากแผนกผู้ป่วย ก็เคาะหัวเสี่ยวอันสองสามครั้งด้วยปากกา ท่าทางดุ “ใจลอยไปถึงไหน?”
เสี่ยวอันรีบกอดไปที่เอวของเฉียวเมิ่งเยว่อย่างไม่ระอาย และพูดว่า: “พี่เฉียว พี่จะต้องรับหนูไว้เป็นลูกศิษย์นะ”
“ถอยไป ถ้ามีลูกศิษย์ที่ไม่เอาไหนอยากเธอ ฉันคงจะอายุสั้นไปอีกสิบปีแน่”
“ไม่ถอย นอกซะจากว่าคุณจะเดินเหยียบร่างกายฉันผ่านไป”
“ที่ผ่านมาฉันรับเธอเข้ามาได้ยังไงกัน?”
“เพราะว่าฉันน่ารักแน่ๆเลย”
เฉียวเมิ่งเยว่ตกตะลึงด้วยความไร้ยางอายของเสี่ยวอันอยู่สักพัก “ฉันเลิกงานดีกว่า คุยกับเธอต่อไป ฉันคงทนไม่ได้ที่จะทำบาป”
เฉียวเมิ่งเยว่หัวเราะและปล่อยมือจากเฉียวเมิ่งเยว่
ถึงแม้ว่าเฉียวเมิ่งเยว่จะดูเย็นชา แต่เสี่ยวอันก็ไม่เคยรู้สึกกลัวเฉียวเมิ่งเยว่เลย ชอบล้อเล่นกับเธออยู่บ่อยๆ
ใบหน้าที่เย็นชากับจิตใจที่เย็นชานั้นให้ความรู้สึกที่แตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง
และเฉียวเมิ่งเยว่ก็เป็นคนที่มีใบหน้าเย็นชา
“พี่เฉียว คุณจะนัดกับหมอหยางไหม? เมื่อวานนี้ที่แผนกสูติศาสตร์ของพวกเขามีคนอาละวาดและเหมือนจะเป็นคนไข้ของเธอด้วย วันนี้เธอคงจะโดนผู้อำนวยการฝ่ายดุแน่ๆ”
“เธอเงียบไปเลย จะจัดแจงชีวิตหลังเลิกงานของฉันแล้วหรอ” เฉียวเมิ่งเยว่พูดอย่างไม่หันหน้ากลับไปมอง
เสี่ยวอันโดนดุอย่างมีความสุข และรีบกลับไปจัดเรียงเอกสาร
**
ที่ร้านกาแฟ
เฉียวเมิ่งเยว่ในมือถือช้อนเล็กๆที่ละเอียดอ่อน ค่อยๆคนกาแฟในแก้วที่วางอยู่ตรงหน้า และฟังเสียงบ่นของหยางเสว่หลิน
“เมิ่งเมิ่ง ฉันอิจฉาเธอมากเลย ถ้าฉันมีออร่าเหมือนเธอ เรื่องทุกเรื่องก็คงจะลำบากน้อยลง แต่พอฉันเห็นคนไข้และอาการตกใจของญาติๆแล้ว สมองฉันก็ตันไปหมด บางครั้งฉันก็คิดนะว่าตัวเองคงจะไม่เหมาะที่จะเป็นหมอ เพราะฉันไม่สามารถจัดการกับคนไข้ได้เลย” หยางเสว่หลินพูดด้วยความอิจฉา
“อย่าดูถูกตัวเอง ทักษะอาชีพของเธอก็ไม่ด้อย นิสัยก็อบอุ่นและละเอียดอ่อน ไม่จำเป็นต้องคิดมากเพราะเหตุผลเล็กน้อยแค่นี้หรอก”
“เธอคิดแบบนี้จริงๆหรอ?”
“อืม หากโรงพยาบาลมีแต่หมอแบบฉัน คนป่วยที่ไหนจะกล้ามารักษาหละ นี่ก็เย็นแล้วเดี๋ยวฉันส่งเธอกลับไป พรุ่งนี้เธอยังต้องไปทำงานอีก”
“แล้วเธอหละ”
“รายการผ่าตัดคนไข้ของฉันกำหนดไปไว้อาทิตย์หน้าแล้ว วันหยุดนี้จะพักสักหน่อย”
“อิจฉาเธอจริงๆเลย ตอนนี้ฉันไม่มีวันหยุดแล้ว”
“ฉันเองก็เพิ่งจะมีวันหยุดเอง แพทย์ที่พักในโรงพยาบาลต่างก็ต้องเจอเหตุการณ์แบบนี้ทั้งนั้น” เฉียวเมิ่งเยว่หัวเราะ
เมื่อหยางเสว่หลินเห็นใบหน้าที่สบายอกสบายใจของเธอ ก็ถามขึ้น: “เมิ่งเมิ่ง หลายปีมานี้เธอเสียใจบ้างไหม?”
“เสียใจเรื่องอะไร?”
“เสียใจเรื่องที่หลีกทางโควตาไปเรียนต่างประเทศ ให้โจวจื่อหยาง หากดูจากทักษะวิชาชีพและระดับการปฏิบัติงานของเธอ ถ้าเรียนจบปริญญาโทกลับมาก็เป็นรองหัวหน้าแพทย์ได้เลยนะ ไม่จำเป็นต้องมาไต่เต้าที่ละขั้นจากแพทย์ประจำบ้านแบบนี้เลย”
มือที่คนกาแฟในแก้วของเฉียวเมิ่งเยว่หยุดลง และหัวเราะ: “ไปต่างประเทศก็ไม่แน่ว่าจะเรียนจบออกมาได้ หากไม่มีความสามารถนั้นเรียนที่ไหนก็ไม่แน่ว่าจะจบออกมาได้”
“ถ้าคนอื่นไม่มีความสามารถนั้นนะ ฉันเชื่อ แต่ถ้าบอกว่าเธอไม่มีนะ ตีให้ตายฉันก็ไม่เชื่อ”
“ขอบคุณคุณผู้หญิงคนสวยมากนะที่ไม่ดูถูกฉัน ฉันจะพยายามต่อไปนะ” เฉียวเมิ่งเยว่พูดพร้อมรอยยิ้ม
“เธอพูดน้อยลงหน่อย”
“ฉันเกิดมาพร้อมกับอารมณ์ขันนิ”
“ออกไป”
“อ่า ถึงแม้ว่าเธอจะสวยมาก แต่เธอก็ไม่เห็นจะต้องหยาบคายแบบนี้นิ?”
หยางเสว่หลินกลอกตาอย่างช่วยไม่ได้ พูด: “ไม่อยากจะมาอ้อมค้อมกับเธอแล้ว อาทิตย์หน้าโจวจื่อหยางกับเย่ชิงจะกลับมาแล้วนะ เพื่อนในรุ่นต่างก็เถียงกันอยากจะจัดงานต้อนรับให้พวกเขา เธอจะไปหรือไม่ไป?”
“วันหยุดของอาทิตย์หน้ายังไม่แน่ใจ ถ้าว่าก็จะลองไปดู”
“เธอไม่ไปดีที่สุดแล้ว มีคนกำลังรอหัวเราะเยาะเธออยู่นะ”
เฉียวเมิ่งเยว่เงยหน้าแล้วยกกาแฟขึ้นมาดื่มจนหมดแก้ว หาเราะอย่างเฉยเมย “มีเรื่องน่าหัวเราะเยาะตรงไหน ก็แค่เอาค่าใช้จ่ายที่จะไปเรียนต่อต่างประเทศทั้งหมดให้แฟนไป หลังจากนั้นยังจ่ายค่าครองชีพให้เขาอีกมากมาย แต่สุดท้ายแฟนหนุ่มก็ทิ้งผู้หญิงที่รักเขาภายใต้การปฏิวัติสภาพสังคมทุนนิยมชั่วร้ายนี้ เตะผู้หญิงที่หลงรักเหยาอย่างฉันทิ้งหรอ? เรื่องใหญ่ขนาดนี้ ยังออกทีวีทุกวันเลย”
หยางเสว่หลินมองเฉียวเมิ่งเยว่ตาโต “เธอคิดแบบนี้จริงหรอ?”
“ไม่อย่างนั้นจะให้คิดยังไง?” เฉียวเมิ่งเยว่เรียกพนักงานมาเก็บตัง มองไปทางหยางเสว่หลินที่ยังคงนั่งอยู่ แล้วพูด: “ไม่กันเถอะ คุณหมอหยาง”
พูดไป เฉียวเมิ่งเยว่ก็หยิบกระเป๋าแล้วยืนขึ้น
ยังไม่ได้ทันยืนดีๆ ขาของเธอก็มีคนมากอดไว้แล้ว
เฉียวเมิ่งเยว่ตกใจ พอก้มลงมองก็พบว่าคือเสี่ยวเป่า
เสี่ยวเป่าสวมเสื้อกันหนาวตัวเล็กๆลาย สพันจ์บ็อบ ใบหน้าที่บอบบางและละเอียดอ่อนเงยหน้าขึ้นมอง เฉียวเมิ่งเยว่อย่างคาดหวัง ดวงตาสีดำและสดใสเต็มไปด้วยความประหลาดใจ
ความประหลาดใจที่บริสุทธิ์แบบนั้นสามารถทำให้คนแพ้ได้ง่าย
เฉียวเมิ่งเยว่เผยรอยยิ้มที่มีความสุขออกมาโดยไม่รู้ตัว “เด็กน้อย สวัสดีตอนเย็น เธอมากับคนในครอบครัวหรอ?”
เสี่ยวเป่าพยักหน้า
แขนเล็กๆคู่นี้กอดขาของเฉียวเมิ่งเยว่แน่นขึ้น ราวกับกลัวว่าเธอจะวิ่งหนีไป
หยางเสว่หลินเห็นว่าเสี่ยวเป่าน่ารักมาก ยิ้มแล้วพูด: “สวัสดีจ้า เด็กน้อย”
พูดจบ หยางเสว่หลินก็ยื่นแขนออกไปทางเสี่ยวเป่า
เสี่ยวเป่าไม่มองเลยด้วยซ้ำ
มือของหยางเสว่หลินข้างอยู่บนอากาศ รู้สึกอึดอัดเล็กน้อย
เฉียวเมิ่งเยว่อธิบาย ว่า: “สถานการณ์ของเขาค่อนข้างพิเศษหน่อยนะ”
หลังจากนั้น เธอก็หันไปพูดกับเสี่ยวเป่า: “เธอมากับคุณพ่อบ้านหรือคุณพ่อ?”
เสี่ยวเป่า หยิบมินิแท็บเล็ตออกมาจากกระเป๋าสะพายของเขา แล้วเขียนสองคำ
คุณพ่อ
ในหัวของเฉียวเมิ่งเยว่ก็ปรากฏภาพใบหน้าที่เยือกเย็นของเห้ออี้ลั่วขึ้นมาทันที ทำให้ความรู้สึกประหลาดใจที่เจอกับเสี่ยวเป่านั้นแตกสลายไปจนหมด
เฉียวเมิ่งเยว่คิดสักครู่แล้วพูด: “ฉันกับเพื่อนยังมีธุระต้องไปทำอีก จะส่งเธอไปที่หน้าเคาน์เตอร์ก่อน เธอไปรอคุณพ่ออยู่ที่นั่นดีไหม?”
ใบหน้าของเสี่ยวเป่าเปลี่ยนไปบ่งบอกให้รู้ถึงความเศร้าโศก
ริมฝีปากสีชมพูบีบแน่นติดกันอย่างเห็นได้ชัด
มองการกระทำเล็กน้อยที่รู้สึกไม่ยุติธรรมมากๆนั้น
เมื่อเฉียวเมิ่งเยว่เห็นอย่างนั้นแล้ว ก็รู้สึกผิดขึ้นมาในใจ
ในตอนที่เฉียวเมิ่งเยว่ไม่รู้ว่าจะทำยังไงกับผู้ชายตัวเล็กนี้ดี ก็ได้ยินเสียงฝีเท้าที่หนักแน่นดังมาจากทางด้านหลัง
เสียงของเห้ออี้ลั่วก็ดังขึ้น “เสี่ยวเป่า อย่าไปรบกวนการสนทนาของคุณหมอเฉียวกับเพื่อน”
การปรากฏตัวของเห้ออี้ลั่ว ทำให้สายตาของคนทั้งในและนอกร้านกาแฟหันไปสนใจในตัวเขา
ทุกคนมองไปตามทิศทางที่เขาเดินไป อยากจะรู้ว่าผู้หญิงคนไหนกันที่โชคดีมาก สามารถได้รับความสนใจจากผู้ชายที่เพอร์เฟกต์อย่างเห้ออี้ลั่ว
เมื่อเสี่ยวเป่าเห็นเห้ออี้ลั่วเดินมา ก็รีบเกาะติดกับขาของเฉียวเมิ่งเยว่แน่นขึ้น
เฉียวเมิ่งเยว่รู้สึกอายและอึดอัดมากขึ้น
已经是最新一章了
加载中
