已经是第一章了
บทที่ 6 เขาหย่าหรือยัง
บทที่ 6 เขาหย่าหรือยัง
รถโปโลคันเล็ก ราวกับลูกศรกำลังขับออกไปบนถนนที่มีรถน้อย เฉียวเมิ่งเยว่มองดูสถานที่ที่ค่อยๆห่างออกไป เปลือกตาที่ง่วงนอนค่อยๆหรี่ลง
จิตใต้สำนึกของเธอบอกกับตัวเองว่าอันตรายเกินที่จะนอนหลับต่อหน้าผู้ชายแปลกหน้า
แต่ว่าสติและร่างกายของเธอได้มาถึงขีดจำกัดแล้ว
การปรากฏตัวของโจวจื่อหยางในวันนี้ ทำเอาเรี่ยวแรงที่เหลืออยู่น้อยนิดหายไปจนหมด
สายตาทั้งหมดเห้ออี้ลั่วมองไปที่ผู้หญิงคนนั้น เห็นท่าทางที่กำลังทะเลาะกับสติของตัวเอง
จนกระทั่งเฉียวเมิ่งเยว่หลับสนิท เขาถึงจะหยุดรถที่ข้างถนน
มองไปรอบๆตัวเธอ ด้วยแสงสว่างจากหลอดไปข้างทาง
เฉียวเมิ่งเยว่นั้นเป็นผู้หญิงตัวเล็กที่สวยมากคนหนึ่ง เธอมีคุณสมบัติ และผิวพรรณที่ละเอียดอ่อน
ภายในมักจะมีความหนักแน่น และความมันใจสูง ทำให้คนมองเธอไม่ออก
แม้ว่าผู้หญิงแบบนี้จะดึงดูดผู้ชายให้เข้าหา แต่กลับมีผู้ชายเพียงไม่กี่คนที่กล้าเข้าไปจีบเธอ กลัวที่จะถูกเธอเปรียบเทียบ
ท้ายที่สุด ก็มีผู้ชายแค่ไม่กี่คนที่ชอบแฟนหรือภรรยาที่มีความใจเย็นกว่าตัวเอง
เห้ออี้ลั่วไม่คิดว่าตัวเองจะเจอกับเฉียวเมิ่งเยว่ด้วยเหตุการณ์แบบนี้
ห้าปีก่อน พี่ชายของเขาที่กำลังขับรถส่งพี่สะใภ้ที่กำลังจะคลอดลูกไปโรงพยาบาล ได้ประสบอุบัติเหตุระหว่างทาง
เพื่อที่จะช่วยชีวิตพี่สะใภ้กับเด็กไว้ พี่ชายเขาได้หักพวงมาลัยจนเขานั้นเสียชีวิตในที่เกิดเหตุทันที ส่วนพี่สะใภ้ก็ทำได้แค่พยายามที่จะอดทนรอ
ถ้าไม่ใช่เพราะเฉียวเมิ่งเยว่ผ่านมาพอดี และมุดเข้าไปในรถที่เปลี่ยนรูปแล้วนั้นทำคลอดให้พี่สะใภ้ของเขาละก็ คงจะไม่มีเสี่ยวเป่าแล้ว
และผู้หญิงตัวเล็กคนนี้ก็พอส่งเสี่ยวเป่าไปถึงโรงพยาบาลที่ใกล้ที่สุดแล้วก็หายตัวไปเลย
ในช่วงห้าปีที่ผ่านมา ตระกูลเห้อของเขาพยายามออกตามหาตัวเธอ แต่ก็หาไม่พบ
ถ้าไม่ใช่เพราะรถที่ผ่านมาได้บันทึกภาพของเฉียวเมิ่งเยว่ที่ช่วยทำคลอดให้พี่สะใภ้ของเขาไว้ทั้งหมด เขาก็คงจะจำเธอไม่ได้
สำหรับผู้หญิงคนนี้แล้ว เขาไม่คิดจะปล่อยมือแน่นอน
**
เห้ออี้ลั่วขับรถไปถึงชั้นล่างตึกบ้านของเฉียวเมิ่งเยว่ เฉียวเมิ่งเยว่ยังไม่ตื่น
เห้ออี้ลั่วมือเท้าคาง ชื่นชมใบหน้าที่กำลังหลับใหลของผู้หญิงคนนี้ต่อไป
ท่าทางตอนที่เธอกำลังหลับกับท่าทางตอนตื่นนั้นแตกต่างกันมาก
ตอนตื่นนั้น มีเหตุผลและเป็นมืออาชีพ เต็มไปด้วยความสงบและแน่วแน่ของความเป็นหมอ ไม่เหมือนกับตอนหลับ มีความตุ้งติ้งเหมือนเด็ก
อารมณ์ทั้งสองอย่างที่แตกต่างกันอย่างสิ้นเชิงนี้ กลับมารวมอยู่ในร่างของคนคนเดียวได้
ไม่รู้ว่าผ่านไปนานเท่าไหร่ เฉียวเมิ่งเยว่ ก็ตื่นขึ้นมาเพราะเสียงเคาะที่ข้างกระจก
เมื่อเฉียวเมิ่งเยว่ลืมตาขึ้นมา ก็มองเห็นหน้าแม่ที่หายหน้าไปนานกว่าครึ่งปีอยู่ข้างกระจกรถ ความง่วงได้หายไปจนหมดด้วยความตกใจ
“แม่คะ ทำไมคุณถึงกลับมาได้หละ?”
“รบกวนการออกเดทของเธอกับผู้ชายหรอ?” สายตาของลั่วหมิงเม่ยหยุดอยู่ที่เห้ออี้ลั่ว
เมื่อเห้ออี้ลั่วได้ยินคำว่า “แม่” จากเฉียวเมิ่งเยว่ก็รีบเปิดประตูรถลงมา “สวัสดีครับ คุณป้า”
ลั่วหมิงเม่ย ตกตะลึงด้วยหน้าตาและรูปร่างของเห้ออี้ลั่ว ดวงตาของเขามองไปที่เห้ออี้ลั่ว “สวัสดีจ้า เสี่ยวเมิ่งเยว่ของเขาไม่ได้ไปทำให้คุณลำบากใช่ไหม?”
“เธอดีมากเลยครับ”
“ใช่ใช่ใช่ ตรงนี้แหละที่เธอเหมือนฉัน” ลั่วหมิงเม่ยหัวเราะ
เห้ออี้ลั่วก็ไม่ได้เย็นชาเหมือนหยั่งเคย พยักหน้าด้วยรอยยิ้ม ดูอ่อนโยนและสุภาพ
เขามองผ่านไหล่ของลั่วหมิงเม่ยไปไม่ไกล เห็นรถจอดอยู่หนึ่งคันข้างๆรถ มีชายวัยกลางคนอยู่หนึ่งคน
อาจจะเป็นพ่อของเฉียวเมิ่งเยว่
ชายคนนั้นกำลังขนของลงมาจากรถ
“มีอะไรให้ผมช่วยไหมครับ?”
“ไม่มี”
“ดีเลย”
เฉียวเมิ่งเยว่และ ลั่วหมิงเม่ย พูดออกมาพร้อมกัน
เห้ออี้ลั่วยิ้ม แล้วเดินอ้อมลั่วหมิงเม่ยไม่ยืนข้างๆเฉียวไห่ซิง “คุณลุงครับให้ผมทำดีกว่า”
“รบกวนคุณด้วยนะ” เฉียวไห่ซิงยิ้มตอบ แล้วถอยไปด้านข้างๆ
ตามมาด้วย เฉียวเมิ่งเยว่ที่มองเห้ออี้ลั่วกับพ่อของตัวเองที่กำลังช่วยกันขนกระเป๋าขึ้นตึกไปด้วยหน้าตาที่บูดบึ้ง ราวกับจะกระอักเลือดออกมาก็ไม่ได้จะกลืนลงไปก็ไม่ได้
หลังจากที่เห้ออี้ลั่วขึ้นตึกไป ลั่วหมิงเม่ยก็จูงมือเธอไว้ : “เฉียวเมิ่งเยว่ ดูเธอสิ ฉันกับพ่อเธอไม่อยู่บ้านแค่ครึ่งปี เธอก็มีแฟนแล้วหรอ แล้วยังกล้าไม่ตอบกลับข้อความจากแม่อีกนะ!”
“ขี้เกียจสนใจคุณ”
“ท่าทีแบบนี้ของเธอแปลว่าอะไร” ลั่วหมิงเม่ยไม่พอใจนัก
“ท่าทีที่ไม่พอใจไง” เฉียวเมิ่งเยว่หันกลับไปล็อกรถของตัวเอง
ลั่วหมิงเม่ยทำเสียงจิ๊จ๊ะสองสามที “แม่ของเธอ ฉันนะคำนวณดู ปีนี้เธอก็อายุยี่สิบหกแล้ว ในช่วงเวลานี้เป็นช่วงอายุที่มีความต้องการสูง หรือว่าผู้ชายคนเมื่อกี้ไม่ได้ทำให้เธอพอใจ เธอไม่มีความสุขแล้ว?”
“โอ้โห่” เฉียวเมิ่งเยว่อดไม่ได้ที่จะอุทานออกมา “คุณผู้หญิงลั่วหมิงเม่ยคะ ด้วยคำพูดแบบนี้ของคุณไม่โดนคุณผู้ชายเฉียวไห่ซิงตีหรอ?”
“พ่อของเธอไม่กล้าตีฉันหรอก”
“ลืมไปเถอะ ถือว่าหนูไม่เคยพูดนะ”
สามีภรรยาคู่นี้มักจะชอบแสดงความรักต่อหน้าคนที่ไม่มีแฟนอย่างเธอแบบนี้อยู่บ่อยๆ
เธอชินแล้ว
ลั่วหมิงเม่ยจับแขนของเฉียวเมิ่งเยว่และกอดอย่างเฉื่อยชาบนไหล่ของเฉียวเมิ่งเยว่
เฉียวเมิ่งเยว่สูง 169ซม. ค่อนข้างสูงสำหรับผู้หญิง
คุณผู้หญิงลั่วหมิงเม่ยนั้นไม่ใช่คนสูง เธอสูง 155ซม.
เมื่อโอบอยู่บนร่างของเฉียวเมิ่งเยว่แล้ว ดูตัวเล็กและน่ารัก
เมื่อกี้ถ้าไม่ใช่เพราะเฉียวเมิ่งเยว่หลับไป และรู้สึกดีขึ้น คงจะโดนแม่ของเธอทับแบบไปแล้ว
“ฉันว่าผู้ชายคนเมื่อกี้ ไม่เลวนะ ถ้าเธอยังไม่มีคนที่ชอบ ก็เก็บเขาไว้พิจารนาได้”
“คุณรู้ไหมว่าเขาคือใคร?”
“ใครหรอ?”
“เห้ออี้ลั่ว”
“ผู้บริหารสูงสุดของบริษัทเห้อซื่อ เห้ออี้ลั่ว?!”
“ใช่”
ใบหน้าของลั่วหมิงเม่ยเผยถึงความลำบากใจ
เมื่อเฉียวเมิ่งเยว่พูดจบ ก็ปิดปากตั้งใจให้แม่ของเธอถอยไปเอง
ใครจะไปรู้… …
“ผู้ชายคนนี้สิถึงจะเหมาะสมกับลูกสาวสุดที่รักของฉัน”
เฉียวเมิ่งเยว่อดไม่ได้ที่จะอุทานออกมาเป็นครั้งที่สอง “โอ้โห่ คุณผู้หญิงลั่ว สมองคุณมีหลุมหรือเปล่าคะ?”
“เฉียวเมิ่งเยว่ไม่ใช่เพราะฉันจะว่าเธอ แต่เธอเป็นผู้หญิง โอ้โห่โอ้โห่อยู่ได้ทั้งวันเธอไม่อายบางหรอ?”
“ไม่ใช่เพราะโดนคุณบีบคั้นหรือไง”
“ฉันยอมแพ้เธอแล้วไม่ได้หรอ? ลูกสาวฉันสมบูรณ์แบบขนาดนี้ ก็ต้องเหมาะสมผู้ชายที่สมบูรณ์แบบอย่างเห้ออี้ลั่วอยู่แล้ว”
เฉียวเมิ่งเยว่กลอกตาขึ้นเงียบๆ “คุณผู้หญิงลั่ว คุณไม่รู้เรื่องราวครึ่งแรกใช่ไหม?”
“หมายความว่ายัง?”
“คุณไม่รู้หรอว่าเห้ออี้ลั่วมีลูกชายอยู่คนหนึ่ง”
“อ๋า?” ตอนนี้ลั่วหมิงเม่ยรู้สึกเหมือนโดนฟ้าผ่าลงมา “เฉียวเมิ่งเยว่เธอลองพูดอีกครั้งสิ”
“เขามีลูกแล้ว?”
ลั่วหมิงเม่ย กลืนน้ำลายลงคอ สีหน้าบิดเบี้ยวไปสักพัก “แล้วเขาหย่าหรือยัง?”
เฉียวเมิ่งเยว่: “… …”
เธอตัดสินใจที่จะไม่คุยกับสิ่งมีชีวิตที่ในสมองมีแต่หลุมแบบนี้อีก
เมื่อเฉียวเมิ่งเยว่พาคุณผ้หญิงลั่วหมิงเม่ยมาถึงบ้าน เห้ออี้ลั่วและเฉียวไห่ซิงก็ขนของทั้งหมดในรถขึ้นมาหมดแล้ว
เฉียวไห่ซิงเทน้ำอุ่นให้เห้ออี้ลั่วไปหนึ่งแก้ว “คืนนี้ขอบคุณคุณมากจริงๆ ในบ้านยุ่งมาก ต้อนรับได้ไม่ค่อยดีนัก”
“คุณลุงเกรงใจเกินไปแล้ว”
เฉียวไห่ซิงตบไปที่บ่าของเห้ออี้ลั่วสองทีอย่างไม่ทิ้งรอย พบว่าการพูดคุยของเขานั้นไม่ใช่การเลี้ยงดูจากครอบครัวที่ธรรมดาแน่นอน
ชุดสูทและรองเท้าหนังของเขานั้นไม่ต้องมองใกล้ๆก็รู้ได้เลยว่าราคาแพงแค่ไหน
เห้ออี้ลั่วไม่รู้เลยว่าเฉียวไห่ซิงนั้นกำลังพิจารณาเขาอยู่ สนใจแค่ดื่มชาเท่านั้น
已经是最新一章了
加载中
