บทที่226 ต้นหนาว　ฉันเป็นพ่อของลูกนะ！

สามปี แค่สามปีเท่านั้นเอง ผู้ชายคนนี้ทำไมถึง......ปากหวานอย่างนี้！ เพราะคำพูดของเขา ทำไมแอนจี้อึ้งไปนาน แต่คนที่ทเรื่องกลับนั่งอยู่ตรงปลายเตียง ก้มหน้าลงมองร่างเล็กๆบนเตียง แอนจี้รีบเดินไปหาเขา พูดเสียงเบาว่า ： “ พี่ พี่ดูอะไร? ” ในสายตาของเขามีอ่อนโยน ： “ ฉันรู้สึกขอบใจที่มีเขาอยู่ ”