ตอนที่ 3

“กรีซเป็นประเทศที่เยี่ยมยอดมาก ที่นั่นมีเรื่องราวมหัศจรรย์มากมาย...ขอโทษนะครับ คุณยูบีอา ชื่อของคุณเป็นชื่อเกาะหนึ่งของกรีซ” ประโยคนั้นของชายหนุ่มดึงสติที่ล่องลอยของดาราวดีกลับมาอีกครั้ง หญิงสาวเลื่อนสายตากลับมามองเขา เธอเห็นสายตาของเขาผ่านทางกระจกด้านหน้า “พ่อชอบเรียกฉันแบบนั้น มันเป็นชื่อที่ท่านเรียกฉันตั้งแต่เกิด...แม่ตายตอนที่ฉันพึ่งคลอดได้ไม่กี่วัน” “ท่าทางคุณเฟอร์นันโดจะหวงคุณมากนะครับ...คุณยูบีอา” “มากเกินไปด้วยซ้ำ...ฉันไม่ค่อยได้ไปไหนอย่างวัยรุ่นทั่วไป บางทีฉันต้องทำความเข้าใจว่าพ่อเป็นนักธุรกิจใหญ่ ท่านมักพูดเสมอว่ากลัวมีคนปองร้าย” นัยน์ตาเข้มมีบางอย่างสว่างวาบ มือหนาใหญ่ที่กำพวงมาลัยไว้เกร็งเล็กน้อยจนเห็นเส้นเอ็นดันขึ้นมา โธมัสยิ้มในหน้าถ้าหากสังเกตให้ดีมันแฝงไว้ด้วยความเหี้ยมเกรียมในรอยยิ้มนั่น “แล้วคุณยูบีอา...กลัวหรือเปล่าครับ?” “บางทีฉันคิดว่าพ่ออาจกังวลเกินไป...อย่างน้อยที่สุดฉันก็ไม่ได้มีศัตรูที่ไหนนี่คะ” “อย่าไว้ใจอะไรมากเกินไปครับ...บางครั้งความไว้ใจมันอาจจะนำพาหายนะมาให้เราโดยไม่คาดคิด” “ขอบคุณนะคะโธมัส...ฉันรู้ค่ะว่าคุณหวังดีเพราะคุณทำงานแบบนี้ แต่ฉันก็ไม่อยากมองโลกในแง่ร้ายเกินไป” นัยน์ตาสีน้ำตาลเข้มอมเทาหรี่ลงเล็กน้อย ภาพเงาสะท้อนในกระจกที่บอดี้การ์ดหนุ่มเห็นด้านหลังคือตัวตนของหญิงสาววัยสิบแปดผู้งดงามราวเทพี ปฏิเสธไม่ได้ว่าความงามของเธอสะกดใจเขาตั้งแต่แรกเห็น นี่คือ ดาราวดี เบนฟอร์ด บุตรสาวบุญธรรมของเจ้าพ่อค้าหุ้นระดับโลกที่หน้าตาของเธอไม่มีอะไรเหมือนเฟอร์นันโดเลยแม้แต่น้อยเพราะเธอมีสายเลือดเอเชียร้อยเปอร์เซ็นต์และฟังจากถ้อยคำพูดดูเหมือนดาราวดีเป็นเด็กสาวช่างฝัน หากเหตุผลที่บิดาบุญธรรมนำเธอมาชุบเลี้ยงแต่อ้อนแต่ออกยังเป็นปริศนาที่น่าสงสัย บอดี้การ์ดหนุ่มเผลอจับพวงมาลัยรถไว้แน่น ทั้งที่ก่อนทำงานนี้เขาตั้งปณิธานไว้แน่วแน่ว่าจะทำภารกิจของตัวเองให้เสร็จลุล่วงแต่โธมัสก็อดไม่ได้ที่จะมองเธอยามเผลอในหลายครั้งแม่มันจะไม่ได้อยู่ในแผนที่เขาวางไว้ก็ตาม หลายหนที่เขาจ้องผู้หญิงคนนี้นานเกินกว่าห้านาที “ถึงร้านหนังสือแล้วครับ...คุณยูบีอา” เสียงรายงานของบอดี้การ์ดหนุ่มทำให้ดาราวดีลดกระจกรถลงและเห็นว่าบริเวณที่โธมัสนำรถเข้าไปจอดนั้นไม่ใช่ย่านชุมชนพลุกพล่านแต่เป็นตรอกเล็ก ๆ ที่มีร้านค้าเป็นตึกเก่าสูงไม่เกินห้าชั้น สักครู่ร่างสูงประตูรถจึงถูกเปิดออก ชายหนุ่มปฏิบัติตามหน้าที่ของเขาแม้เป็นภาพอันเคร่งขรึมแต่หญิงสาวก็อดที่จะมองใบหน้าหล่อเหลานั้นไม่ได้ ร่างแน่งน้อยก้าวลงจากรถและกวาดสายตาไปรอบ ๆ ราวกับจะหาบางสิ่งบางอย่าง “ร้านหนังสืออยู่ทางนี้...ตามผมมาสิครับ” ดาราวดีก้าวเดินตามบอดี้การ์ดของเธอ ร่างสูงสง่าผึ่งผายซึ่งมองจากด้านหลังเดินไปหยุดที่หน้าตึกหนึ่ง และเมื่อเข้าไปด้านในหญิงสาวก็เห็นว่ามันเป็นร้านหนังสือเล็ก ๆ ที่มีชายแก่วัยราวเจ็ดสิบเป็นชาวเอเชียเชื้อสายจีนนั่งอยู่ที่เคาน์เตอร์เล็ก ๆ ด้านหน้า “สวัสดีครับ คุณผู้หญิง...มาหาซื้อหนังสือหรือครับ?” ชายผู้นั้นกล่าวทักทายด้วยรอยยิ้มและคนที่เป็นฝ่ายตอบรับคือโธมัส “ครับ...ผมขอพาเธอเข้าไปดูข้างในหน่อยนะครับ” “เชิญตามสบายเลยครับ”