已经是第一章了
ตอนที่ 10
คำถามนั้นทำให้แม่บ้านสาวใหญ่หยุดชะงักขณะลุกขึ้น หากแต่เธอก็ตอบด้วยน้ำเสียงเป็นปกติ
“ที่นี่คือคฤหาสน์ของตระกูลเอเฟซัสค่ะ...และนี่คือหอคอยที่สร้างขึ้นมาตั้งแต่สมัยโบราณ คฤหาสน์หลังนี้สร้างไว้บนเกาะครีตมาร้อยกว่าปีแล้วค่ะ”
“เกาะครีต...อย่างนั้นเหรอ”
ดาราวดีทวนคำนั้นอย่างเลื่อนลอยและลู่ไหล่ลงอย่างสิ้นหวัง น้ำตาของหญิงสาวไหลลงมาอีกครั้งเมื่อสำนึกนั้นถูกกระชากเข้าสู่ความเป็นจริงอันโหดร้ายด้วยคำยืนยันของอเล็กซา... โธมัสไม่ได้โกหกเธอ ที่นี่คือเกาะครีต หมู่เกาะในประเทศกรีซจริง ๆ หญิงสาวสำเหนียกได้ถึงกลิ่นเจือจางของสายลมที่หอบเอากระไอบางเบาของน้ำทะเลเข้ามา เธอได้มาเยือนสถานที่ในฝันแล้วแล้วหากแต่มันหาใช่ความตั้งใจอันแท้จริง ผู้ชายใจร้ายคนนั้นล่อลวงเธอมาที่นี่
“อเล็กซา”
“คะ”
“ช่วยบอกฉันหน่อยได้ไหมคะ...ว่าโธมัส เอเฟซัส...เป็นใครกันแน่”
“คุณท่านเป็นนักธุรกิจค่ะ”
อเล็กซาหันมามองหญิงสาวชาวไทยที่ถูกล่ามด้วยโซ่ทั้งมือและเท้าเอาไว้ สิ่งที่เธอมองเห็นนั้นไม่ใช่หญิงสาวที่ถูกจองจำราวกับทาสหากแต่เป็นผู้หญิงในวัยสะพรั่งที่เปี่ยมด้วยความงดงามจนแม้แต่เธอซึ่งเป็นผู้หญิงด้วยกันก็แทบไม่อาจละสายตาไปจากความเปล่งประกายนั้นได้ และในขณะเดียวกันดาราวดีก็จ้องแม่บ้านของคฤหาสน์หลังนี้ราวกับจะค้นคว้าสิ่งที่แอบซ่อนอยู่ในดวงตาสีน้ำเงินคู่นั้นซึ่งเธอรู้สึกเหนื่อยท้อต่อสิ่งที่กำลังค้นหา
“ฉันไม่รู้อะไรเกี่ยวกับเขาเลยค่ะ อเล็กซา”
“คุณท่านเป็นนักธุรกิจและเป็นเจ้าของที่ดินเพื่อการลงทุนมากกว่าหนึ่งในสามของยุโรป เรียกได้ว่าเป็นผู้ทรงอิทธิพลอย่างมากในธุรกิจอสังหาริมทรัพย์ของกรีซด้วย คุณท่านจะกลับมาพักที่นี่เท่าที่เวลาจะอำนวย ประมาณปีละสามครั้งเพราะที่นี่เป็นบ้านเกิดของท่านค่ะ คุณท่านสูญเสียพ่อแม่ไปตั้งแต่อายุสิบขวบและปกติจะเป็นคนที่ชอบเก็บตัว มีคนน้อยมากที่จะได้รู้จักโธมัส เอเฟซัสและได้พบท่านเป็นการส่วนตัว”
“นี่หมายความว่าฉันโชคดีหรือคะที่ได้พบเขา”
น้ำคำประชดประชันนั้นทำเอาแม่บ้านเงียบไปชั่วขณะ ราวกับว่าดาราวดีจะเห็นความลำบากใจฉายออกมาทางสีหน้าของอเล็กซา ท่าทีของแม่บ้านสาวใหญ่เหมือนว่ากำลังสำรวมตนและใช้คำพูดอย่างระมัดระวัง
“ขอบคุณนะคะ อเล็กซา...ขอบคุณมากค่ะที่คุณบอกเรื่องราวของโธมัสให้ฉันได้รับรู้”
“ดิฉันขอตัวนะคะ...คุณยูบีอา”
แม่บ้านสาวใหญ่กล่าวก่อนถอยออกไปจากห้องนั้น ประตูซึ่งเป็นกรงเหล็กถูกปิดลงดังเก่าและไม่ได้ใส่กุญแจเหมือนตอนที่โธมัสออกไป ที่นี่คือหอคอยอย่างนั้นหรือ ดาราวดีหันมองหน้าต่างกั้นกรงเหล็กที่อยู่สูง สายลมพัดเอื่อยพร้อมด้วยแสงสีส้มจางทอดผ่านเข้ามาอาบทาไปทั่วห้อง เธอไม่รู้เลยว่าตอนนี้เป็นเวลาใดแล้วเพราะมองไม่เห็นเดือนและตะวัน เห็นก็แต่ท้องฟ้าและแสงสว่างที่เริ่มหมองลงเรื่อย ๆ
หญิงสาวเอนหลังพิงผนัง รู้สึกหนาวเหน็บและคิดถึงบิดามากที่สุดในชีวิต ใช่...เธอไม่เคยจากบ้านไปไหนไกลเลย และหากจะไปก็ต้องมีคนสนิทของบิดาติดตามไปด้วยเสมอ ร่างเล็กนั่งเหมือนหมดแรง เธอเหลือบมองถาดใส่อาหารที่อเล็กซานำมาให้ ทั้งที่หิวแทบขาดใจแต่ทิฐิก็ทำให้เธอแค่จ้องมองมันอยู่อย่างนั้นตราบจนความอ่อนล้าทำให้เธอหลับไปอีกครั้ง
ดาราวดีรู้สึกตัวขึ้นมาท่ามกลางแสงสลัวจากตะเกียงดวงน้อยบนผนังภายในห้องด้วยรู้สึกหนาวขึ้นมาจับจิต ร่างกายของเธอสั่นสะท้านเพราะลมทะเลหอบเอาความยะเยือกเข้ามาทางหน้าต่าง แต่แล้วเสียงประตูเหล็กที่ถูกเปิดออกก็ทำให้เธอตกใจอีกครั้ง
已经是最新一章了
加载中
