ตอนที่ 5

“ท่านหญิง...ข้าว่ามันอาจมีเรื่องไม่ดีนะเจ้าคะ” “เรื่องอะไรหรือหลินเจิน” “ก็เรื่องที่องค์ชายหลี่เจี๋ยให้ท่านหญิงมาพำนักที่ตำหนักแห่งนี้ ชื่อตำหนักงดงามแต่ซ่อนความน่าหวาดหวั่นยิ่งนัก” “ข้าก็ไม่สบายใจเช่นกัน แต่...เราจะทำอย่างไรได้ มองออกไปข้างนอกนั่นซี พวกทหารยืนเวรยามเต็มไปหมด ข้าอยากออกไปจากที่นี่เพื่อพบองครักษ์เจ้า ป่านนี้พวกเขาจะเป็นเช่นไรบ้างก็มิรู้เลย” “หรือว่าพวกเราจะหาทางออกไปจากตำหนักแห่งนี้ ข้ารู้สึกกลัวเหลือเกินท่านหญิง นี่มันบ่อจระเข้นะท่าน” “แล้วเราจะออกไปได้เช่นไร” “ท่านหญิง...ข้าก็ยังมิรู้ แต่พวกเราจะรอช้าอยู่มิได้” “หลินเจิน...” ยังไม่ทันที่จางลี่จะเอ่ยปากก็ได้ยินเสียงดังขึ้นที่หน้าประตู “พระธิดาจางลี่...หลู่อ๋องได้เสด็จมาถึงแล้ว” จางลี่ผุดลุกขึ้น ใบหน้าสวยซึ้งของนางเต็มไปด้วยความลังเล หลินเจินเห็นเช่นนั้นจึงเอ่ยว่า “ปิดประตูมิให้องค์ชายเข้ามาดีไหมเจ้าคะ หรือว่า...ท่านหญิงจะหลบเข้าไปข้างในให้ข้าออกรับหน้า บอกว่าท่านเดินทางมาไกลทำให้ไม่สบาย” “ไม่จำเป็นดอก ถึงอย่างไรข้าก็ต้องพบอ๋องแคว้นหลู่ ถึงหลบหน้าสักหมื่นครั้งก็ยังต้องพบเขาอยู่ดี” “แต่สีหน้าท่านหญิงไม่ดีเลยนะเจ้าคะ” “ข้า...” จางลี่เอ่ยได้แค่นั้นบานประตูก็เปิดออก นางผงะงันไปชั่วขณะเมื่อบานประตูเปิดอ้าและเห็นบุรุษร่างสูงใหญ่ยืนอยู่ที่นั่น การแต่งกายและเครื่องประดับศีรษะบ่งบอกการเป็นชนชั้นระดับสูง นัยน์ตายาวรีดำเข้มแฝงไว้ด้วยความลุ่มลึกบนใบหน้าคมคร้ามจ้องมองมายังร่างของพระธิดาร่างน้อยบอบบางโดยปราศจากรอยยิ้มก่อนก้าวข้ามธรณีประตูเข้ามา “พวกเจ้าออกไปให้หมด” เมื่อเสียงห้าวทรงอำนาจดังขึ้นเหล่าทหารผู้ติดตามจึงถอยออกไปจนหมด จางลี่ซึ่งยังอยู่ในความงงงวยรับดึงสติกลับคืน “ทะ...ท่านคือ...” “ยินดีที่พระธิดาจางลี่เดินทางมาถึงโดยปลอดภัย...ข้าคือองค์ชายหลี่เจี๋ย อ๋องแห่งแคว้นหลู่” เมื่อได้ยินดังนั้นหลินเจินก็รีบคุกเข่าลงและเก็บความตื่นเต้นเอาไว้แทบไม่ได้ โอ...นี่หรือคือองค์ชายใหญ่แห่งแคว้นหลู่ เสียงร่ำลือว่ารูปงามนั้นมิผิดเพี้ยนไปจากที่ได้ยิน ใบหน้าคมคาย นัยน์ตายาวรีดำสนิท จมูกโด่ง ริมฝีปากเป็นกระจับได้รูป และสง่างามยิ่งนัก ขณะนั้นพระธิดาจางลี่ก็รีบถวายความเคารพโดยการย่อตัวและค้อมศีรษะลง “ถวายบังคมเพคะองค์ชายหลี่เจี๋ย...เอ้อ...หลู่อ๋อง...หม่อมฉันก็รู้สึกยินดีและขอบพระทัยที่พระองค์ให้การต้อนรับหม่อมฉันอย่างสมเกียรติ” จางลี่รีบบังคมทูล หัวใจของนางเต้นระริกหากความเกรงกลัวก็ยังมิคลายจากความรู้สึก สักครู่หลินเจินก็เอ่ยกระซิบกับพระธิดาว่า “ท่านหญิงเจ้าคะ หลินเจินขอตัวออกไปข้างนอกก่อนนะเจ้าคะ”