ตอนที่ 2

เวลาผ่านไปนานเกือบห้าปี แต่สำหรับหญิงสาวที่ต้องอยู่ท่ามกลางความโดดเดี่ยวและความหวังที่เธอรู้ดีว่าไม่มีวันมาถึงนั้นช่างยาวนานเหมือนไม่มีที่สิ้นสุด ทุกวันที่ผ่านเลยเธอยังคงคิดถึง เขา เรื่อยมา เจ้าของนัยน์ตาสีฟ้าอมเขียวและใบหน้าคมเข้มอย่างหนุ่มอเมริกัน ทุกครั้งที่หลับตาณชนกยังคงรู้สึกถึงอ้อมกอดอันอบอุ่นของลำแขนใหญ่หนาหนักซึ่งเมื่อลืมตาตื่นเธอกลับพบแขนเล็ก ๆ ที่ก่ายกอดเธอไว้ แม้เป็นแขนขาของร่างเล็ก ๆ แต่ก็ทำให้หัวใจของเธออบอุ่นได้เสมอ ณชนกก้าวเดินไปเรื่อย ๆ บนทางฟุตบาทที่ทอดตัวไปยังจุดรอรถรับส่งของโรงแรมซึ่งเธอต้องขึ้นรถไปทำงานในตำแหน่งพนักงานเสิร์ฟที่ได้เงินเดือนและเซอร์วิสพอได้เงินประทังค่าเลี้ยงชีพสำหรับตัวเธอเอง ลูกสาวตัวน้อยและป้าวิไลที่ติดตามมาอยู่กับเธอในห้องเช่าเล็ก ๆ ของอพาร์ทเม้นท์ในตัวเมืองภูเก็ตเมื่อห้าปีที่แล้ว หลังจากบิดามารดาซึ่งเป็นเจ้าของโรงแรมใหญ่ในจังหวัดเชียงใหม่ประสบอุบัติเหตุเครื่องบินตกเสียชีวิตและเธอพึ่งรู้ภายหลังว่ากิจการของบิดามารดากำลังจะพังพาบเพราะหนี้ก้อนใหญ่ที่ทำยังไงเธอก็ไม่อาจยื้อกิจการใหญ่โตนั่นไว้ได้นอกจากปล่อยให้ตกเป็นของเจ้าหนี้อย่างไม่อาจหลีกเลี่ยง จากหญิงสาวที่มีทุกอย่างเพียบพร้อม ทั้งหน้าตาอันสะสวยอ่อนหวานเหมือนนางในวรรณคดี ทรัพย์สินเงินทองและชีวิตที่เคยสบายมาก่อนเก่า ณชนกกลับกลายเป็นคนที่แทบไม่เหลืออะไรเลย เพราะหนี้สินก้อนโตที่บิดามารดาทิ้งไว้ให้ทำให้หญิงสาวต้องขายทุกอย่างที่เคยเป็นสมบัติของตระกูล ทั้งที่ดิน บ้าน และทรัพย์สินที่มีจนเกือบหมดเพื่อนำไปหักลบกลบหนี้กับธนาคารและเจ้าหนี้ที่เข้ามากลืนกิจการโรงแรมของครอบครัวจนสิ้น ตอนนี้เธอไม่มีหนี้ใด ๆ อีกต่อไป หากแต่หญิงสาวกลับไม่รู้สึกเสียดายต่อการสูญเสียทรัพย์สินและหน้าตาในวงสังคมแม้จะถูกนินทาจากคนรอบข้างถึงความตกต่ำอย่างที่สุดในชีวิต แต่เธอก็ยังคงหลงเหลือสมบัติอีกอย่างหนึ่ง เป็นสิ่งที่มีค่ายิ่งกว่าทรัพย์สินเงินทองใด ๆ นั่นคือหัวใจดวงน้อยที่เธอเฝ้าถนอมฟูมฟักมาโดยที่แม้แต่บิดามารดาก็ไม่ระแคะระคายถึงเรื่องนี้ก่อนจะเสียชีวิต เธอตั้งครรภ์หนูน้อยคลีโอได้สามเดือนก่อนบุพการีทั้งสองจะประสบอุบัติเหตุ และเมื่อสะสางหนี้จนหมดหญิงสาวจึงตัดสินใจเดินทางลงใต้เพื่อมาพำนักที่จังหวัดภูเก็ต ไข่มุกแห่งอันดามันที่เธอเคยใฝ่ฝันอยากมาอยู่ที่นี่ ณชนกใช้เงินเหลือเก็บที่มีอยู่เล็กน้อยจัดการชีวิตของเธอและลูกน้อยพร้อมทั้งป้าวิไล แม่บ้านเก่าแก่ของบิดามารดาที่รู้ทุกสิ่งทุกอย่างที่เกิดขึ้นกับตัวเธอและขอติดตามมาอยู่ด้วยอย่างเต็มใจ ทิ้งชีวิตที่เคยสุขสบายและหางานทำกระทั่งได้ตำแหน่งพนักงานเสิร์ฟใน บีช เบย์ คลับ โรงแรมห้าดาวแห่งหนึ่งซึ่งตั้งอยู่ริมหาดแสนสวย แม้เป็นหน้าที่ที่อาจต้อยต่ำสำหรับคนที่เคยอยู่บนกองเงินกองทองอย่างเธอ แต่นี่ก็ถือว่าเป็นโชคดีสำหรับผู้หญิงวัยยี่สิบสองที่มีเรือพ่วงซึ่งอาจหางานทำได้ไม่ง่ายนัก “แนนจ๋า...มาถึงพอดีเลย ฉันมีงานจะให้แนนทำน่ะ” เสียงหวาน ๆ ของหนุ่มใหญ่วัยเกือบสี่สิบในชุดทักซิโดเดินอาด ๆ เข้ามาโอบไหล่ของณชนกทันทีที่เธอเปิดประตูเข้าไปในห้องอาหารของโรงแรมหรูอย่างสนิทสนม หญิงสาวเคยชินเสียแล้วสำหรับท่าทีกระตุ้งกระติ้งของผู้จัดการห้องอาหารที่มีความสามารถอีกอย่างหนึ่งคือการผสมค็อคเทลเป็นเลิศของ พรเทพ หรือที่พวกพนักงานเสิร์ฟในห้องอาหารของโรงแรมชอบเรียกกันจนติดปากว่า... “พอลลี่...มีอะไรหรือคะ?” “คืองี้นะ...” พรเทพจับไหล่บางทั้งสองของหญิงสาวขณะยืนอยู่ใกล้บาร์เครื่องดื่มในขณะที่พนักงานคนอื่นกำลังง่วนอยู่กับหน้าที่ของตัวเอง “วันนี้ฉันจะให้แนนทำหน้าที่พนักงานเสิร์ฟที่ถือว่าได้รับเกียรติเป็นอย่างยิ่ง” “คะ?” “เสิร์ฟอาหารและเครื่องดื่มให้กับเจ้าของโรงแรมคนใหม่ที่มาเยี่ยมพวกเราถึงเมืองไทยในวันนี้นะจ๊ะ”