ตอนที่ 10

เช้าวันใหม่ณชนกพาหนูน้อยคลีโอไปฝากไว้ที่เนอร์สเซอรรี่เป็นปกติ แต่วันนี้หญิงสาวสังเกตเห็นแม่หนูน้อยมีสีหน้าเหมือนกำลังครุ่นคิดอะไรบางอย่าง ก่อนถึงสถานเลี้ยงเด็กเธอจึงหยุดเดินและย่อตัวลงนั่งขณะหนูน้อยก็หยุดเดินตามและมองหน้ามารดาด้วยแววตาไร้เดียงสาตามประสาของเด็กวัยย่างเข้าขวบที่ห้า “ว่าไงคะ คลีโอของคุณแม่...คุณแม่ว่าหนูมีอะไรอยากคุยกับคุณแม่นะคะ” “คุณแม่ขา...วันนี้คุณแม่กลับเร็วไหมคะ?” “คุณแม่ก็กลับเป็นปกตินะคะ คลีโอมีอะไรหรือเปล่าคะ...คงอยากไปเที่ยวแล้วละซี” “ม่ายช่ายค่ะ” คลีโอส่ายหน้าพร้อมรอยยิ้มแป้นบนใบหน้ากลมเล็ก “คุณแม่กลับมา...แล้วช่วย...คลีโอ...วาดรูปคุณพ่อนะคะ” น้ำเสียงเล็ก ๆ ของคลีโอทำให้หญิงสาวชะงัก ณชนกทำหน้าแทบไม่ถูกเลยทีเดียวเมื่อลูกสาวตัวน้อยบอกเช่นนั้น “คลีโอ...ม่ายเคยเห็นคุณพ่อเลยค่ะ คลีโอนึกม่ายออก” ณชนกฝืนยิ้ม “ได้ซีคะ...วันนี้คุณแม่จะรีบกลับ แล้วจะมาช่วยวาดรูปคุณพ่อนะคะ” “คลีโอรักคุณแม่...ที่สุดเลยค่ะ” หนูน้อยกอดและจูบแก้มมารดาก่อนที่หญิงสาวจะลุกขึ้นยืนแล้วจูงมือหนูน้อยไปส่งที่เนอร์สเซอรรี่ตามปกติ ทุกอย่างดูเหมือนเป็นไปอย่างเช่นทุกวัน ณชนกส่งหนูน้อยแล้วก็ยืนเฝ้าดูกระทั่งลูกรักเดินเข้าไปด้านในพร้อมพี่เลี้ยง แต่แล้วเมื่อเธอหันกลับไปก็พบกับชายร่างสูงใหญ่ยืนอยู่ด้านหลัง “ขอโทษนะครับ...คุณเฮ็คเตอร์ให้ผมมารับคุณลีแอนไปพบท่านครับ” ณชนกเลิกคิ้วสูงและมองชายผู้นั้นด้วยความฉงน “มารับฉันอย่างนั้นเหรอคะ...เอ้อ...แต่ฉันต้องไปทำงานตอนนี้” “คุณเฮ็คเตอร์อยากคุยกับคุณครับ” เหมือนเขากลัวว่าเธอจะไม่เชื่อจึงส่งโทรศัพท์มือถือให้ณชนกที่ยังอยู่ในความงุนงง หญิงสาวรับโทรศัพท์จากมือของชายแปลกหน้าไปแนบหูซึ่งเธอได้ยินเสียงตามสายดังมาแทบจะทันที “ลีแอน...ผมให้คนของผมไปรับ คุณต้องมากับเขาเดี๋ยวนี้” “แต่ฉันต้องทำงานนะคะ...และนี่ก็ใกล้เวลาทำงานของฉันแล้วด้วย เราเจอกันที่โรงแรมก็...” “นี่เป็นคำสั่งของผู้บริหารสูงสุด! คุณไม่มีสิทธิ์ปฏิเสธ...ขึ้นรถ...แล้วคนของผมจะพาคุณไปส่ง” “แต่ว่าฉัน...” หญิงสาวแทบลืมหายใจเมื่อสัญญาณอีกฝั่งถูกตัดไปเสียเฉย ๆ ณชนกอยู่ในความลังเล เธอส่งโทรศัพท์คืนให้ชายผู้นั้นและยืนนิ่งอยู่ชั่วอึดใจ “ไม่ทราบว่าตอนนี้คุณเฮ็คเตอร์อยู่ที่ไหน?” “ผมจะพาคุณไปพบท่านครับ” ชายผู้นั้นยังตอบเสียงเย็นในขณะที่หญิงสาวรู้สึกร้อนรุ่มและหวาดหวั่น เธอจำต้องเดินตามไปที่รถเก๋งสีดำเป็นมันปลาบคันใหญ่และขึ้นไปนั่งบนเบาะด้านหลังพร้อมชายคนเดิม สักครู่คนขับจึงออกรถ ณชนกหันกลับไปมมองเนอร์สเซอร์รี่แล้วน้ำตาก็หยดเผาะลงบนแก้มโดยแทบไม่รู้ตัว คนขับใช้เวลาประมาณครึ่งชั่วโมงซึ่งสำหรับหญิงสาวที่นั่งมาด้วยรู้สึกเหมือนมันนานชั่วชีวิตของเธอก่อนจะพารถเก๋งคันหรูลัดเลาะไปตามถนนเลียบชายฝั่ง กระทั่งรถไปหยุดลงที่บ้านพักหลังหนึ่งบนเชิงเขาและหญิงสาวรู้ว่ามันห่างจากโรงแรมที่เธอทำงานอยู่ไกลโขเลยทีเดียว “เชิญคุณลีแอนครับ” คนของเฮ็คเตอร์เปิดประตูให้หญิงสาวก้าวลงไป ณชนกย่างก้าวด้วยความหวาดหวั่น หญิงสาวซึ่งตอนนี้ยังอยู่ในชุดพนักงานเสิร์ฟของโรงแรมเงยหน้าขึ้นมองบ้านหลังใหญ่ท่ามกลางหมู่ไม้ซึ่งห่างไกลออกมาจากย่านชุมชน มันเป็นสถานที่ที่สงบเงียบอย่างมาก ไม่ได้ยินเสียงรถแล่นผ่าน นั่นยิ่งทำให้หญิงสาววังเวงหัวใจ เธอเดินเข้าไปในบ้านหลังนั้น และเมื่อบานประตูถูกเปิดออกเธอก็เห็นร่างสูงใหญ่นั่งไขว่ห้างจิบไวน์อยู่ที่เก้าอี้รับแขก หญิงสาวยังยืนชิดบานประตูที่ปิดลงเหมือนเธอไม่กล้าแม้แต่จะก้าวขาในตอนนี้ “นั่งสิ”