ตอนที่ 4

“เชิญครับ” หนึ่งในนั้นเปิดประตูให้ หญิงสาวยังยืนนิ่งอยู่อีกไม่ถึงนาทีและตัดสินใจก้าวเข้าไปในห้อง บานประตูถูกปิดลงและชายทั้งสองก็ไม่ได้ตามเข้ามา ในห้องนั้นเป็นห้องพักแบบสวีทหรูหราและมีขนาดใหญ่โตโอ่โถงมาก นุชนารีกวาดสายตาไปทั่วห้องพักเลิศหรูกระทั่งไปหยุดที่ร่างสูงใหญ่ของใครคนหนึ่งนั่งอยู่ที่เก้าอี้รับแขก และเมื่อเขาเห็นว่าใครเข้ามาก็เปลี่ยนท่าเป็นนั่งหลังตรงและประสานมือไว้ด้านหน้า “สวัสดี...คุณรีส เบคเลอร์” เสียงทักทายที่ดังขึ้นนั้นทุ้มกังวานแต่หนักหน่วง หญิงสาวมองไปรอบห้องอีกครั้งก็ไม่เห็นว่ามีใคร มีเพียงเธอและ ใครคนนั้น ที่ไม่แน่ใจเลยว่าเขามีจุดประสงค์อันใดถึงได้มาขอพบเธอที่นี่ ร่างแน่งน้อยก้าวเข้าไปหยุดที่ชุดเก้าอี้รับแขกที่ซึ่งร่างสูงใหญ่ของชายอเมริกันผิวสีแทนจัดภายใต้ชุดสูทสีนิลนั่งอยู่ และเมื่อเข้าไปใกล้เธอจึงได้เห็นใบหน้าคร้ามเข้มนั้นชัด ๆ เขาเป็นผู้ชายที่จัดได้ว่าหน้าตาดีมาก หล่อเหลาถึงขั้นที่ทำให้เธอนึกถึงเหล่านายแบบโลก รูปร่างนั้นสูงสง่าแม้ขณะนั่งก็ประมาณได้ว่าเขาน่าจะสูงถึงหนึ่งร้อยแปดสิบเซ็นติเมตรเลยทีเดียว นุชนาถเผลอจ้องหน้าคมคายที่สันกรามแกร่งรกด้วยขนเคราสั้นและจมูกโด่งยาวรับกับริมฝีปากหยักหนาโดยไม่รู้ตัว โครงหน้าใต้กรอบเรือนผมสีบรูเน็ตนั้นคมเข้มดิบดัน และเธอก็เผลอจ้องนัยน์ตาสีน้ำตาลหม่นทรงอำนาจคู่นั้นกระทั่งเขาเอ่ยขึ้นอีกครั้ง “นั่งสิ...คุณรีส เบคเลอร์” “เอ้อ...คุณคือ...” “เมมฟิส...ผมชื่อเมมฟิส แคเมอรอน” ชายหนุ่มตอบสั้น ๆ ด้วยน้ำเสียงฟังดูเหมือนราบเรียบขณะโน้มตัวไปหยิบแก้วไวน์บนโต๊ะขึ้นมาจิบเบา ๆ โดยไม่ได้มองสีหน้าของอีกฝ่ายว่าเปลี่ยนไปแทบจะในทันทีที่ได้ยินชื่อเสียงเรียงนามนั้น นุชนาถนิ่งอึ้งและยืนนิ่งงัน เธอเอามือประสานกันไว้เบื้องหน้าและมองบุรุษร่างสูงใหญ่ใบหน้าคมเข้มทว่าเยือกเย็นที่วางแก้วไวน์ลงพร้อมทั้งเหลือบมองเธออีกครั้ง นุชนาถจ้องมองใบหน้าหล่อเหลาที่มีรอยยิ้มเหยียดขึ้นแว่บหนึ่ง หญิงสาวกลืนน้ำลายเหนียวหนืดลงคอที่เริ่มแห้งผาก เธอจ้องมองเขาเหมือนเป็นสิ่งแปลกประหลาดที่สุดในโลก “ว่าไงล่ะ...ทำไมไม่นั่ง” เขาถามอีกหนแต่เสียงนั้นหน่วงมากกว่าเดิม นุชนาถเม้มปากเข้าหากันแน่นก่อนตอบ “ไม่ทราบว่าคุณมีธุระอะไรกับดิฉันหรือคะ คุณ...แคเมอรอน” นุชนาถพูดไม่ค่อยเต็มเสียงนักโดยเฉพาะนามสกุลของเขาที่กระตุกความรู้สึกของเธออย่างรุนแรง เมมฟิสประสานมือไว้เช่นเดิมและจ้องหน้าเธอนิ่ง “มิสิ...คุณรีส เบคเลอร์ ไม่อย่างนั้นแล้วผมคงไม่เสียเวลามาหาคุณถึงที่นี่” “ฉันมีเวลาให้คุณไม่มากนักหรอกนะคะ เพราะฉันมีธุระด่วนต้องรีบไปงานเลี้ยง นี่ก็ใกล้ถึงเวลาแล้วด้วย” “ถ้าอย่างนั้นคุณควรจะนั่งลงเพื่อที่จะฟังธุระของผม...ซึ่งมันสำคัญมากสำหรับคุณ” เสียงเขาหน่วงเหมือนหัวใจของหญิงสาวที่กำลังหนักอึ้งด้วยความอึดอัดราวกับบรรยากาศรอบตัวกำลังบีบรัดตัวเธอให้เล็กลง เมมฟิส แคเมอรอน ชื่อนี้เธอไม่เคยรู้จักแต่นามสกุลของเขาเป็นนามที่ฝังอยู่ในหุบความนึกคิดของนุชนาถตลอดเวลา ความหวั่นหวาดบางอย่างกำลังครอบงำตัวเธอโดยไม่มีเหตุผล หญิงสาวรู้สึกถึงความยุ่งยากครั้งใหญ่ที่กำลังก่อตัวอยู่ข้างหน้า เธอแทบไม่อยากสบนัยน์ตาประกายกล้าคู่นั้นที่กำลังพรายแสง ร่างแน่งน้อยค่อย ๆ หย่อนตัวลงนั่งบนเก้าอี้ ทุกวินาทีเหมือนเดินไปอย่างเชื่องช้ากับความรู้สึกที่กำลังขมวดแน่นในช่องท้องของหญิงสาว และท่าทีประหม่านั้นก็อยู่ในสายตาของบุรุษที่นั่งตรงหน้าตลอดเวลา