ตอนที่ 4

“เอ้อ...คือ...เอ้อ...สวัสดีค่ะ” “คุณใช่มั้ยที่พ่อผมให้คนไปรับที่สนามบินวันนี้?” เขากล่าวขณะสืบเท้าเข้ามาใกล้และนั่นยิ่งทำให้ชาคริยามองเห็นโครงหน้าหล่อเหลาใต้กรอบเรือนผมสีบรูเน็ตและนัยน์ตาสีเดียวกันฉายประกายออกมาเหมือนเพชรสีน้ำตาลเจิดจรัสแต่ขรึมเข้มและลุ่มลึกหากก็สะกดหญิงสาวให้เผลอหยุดมองเขาโดยไม่ได้ตั้งใจ “ค่ะ...คุณนาธาเนียลให้คนไปรับฉันที่สนามบินและฉันก็พึ่งมาถึงค่ะ” “ชื่ออะไร?” “ชาคริยาค่ะ...เรียกฉันว่าจีนก็ได้ค่ะ” หญิงสาวแนะนำตัวทั้งที่อีกฝ่ายไม่ยอมบอกชื่อเสียงเรียงนามเลยว่าเขาเป็นใคร มีแต่คำถามซักไซ้ไล่เลียงด้วยน้ำเสียงดุดันและชั่วแว่บที่เธอเห็นประกายวาบวับในดวงตาคู่นั้นฉายอะไรบางอย่างออกมาซึ่งยังไม่นับรวมรอยเหยียดบนมุมปากหยักหนาที่เลิกขึ้น “พ่อผมบอกว่าคุณมาจากบรู๊คลิน...หึ...คงไม่ได้อยู่ในย่านคนมีอันจะกินสินะ ไม่อย่างนั้นคงไม่ยอมเดินทางไกลมาถึงนี่” ทั้งคำพูดและน้ำเสียงเหยียดหยันนั้นทำให้ชาคริยาถึงกับสะอึก ร่างเล็กที่ยืนนิ่งและมองต่ำช้อนตาขึ้นมองบุรุษร่างสูงสง่าที่แสดงตนราวกับว่าเธอเป็นคนแปลกหน้าที่ไม่น่ารับเชิญอย่างไรอย่างนั้น หญิงสาวกลืนน้ำลายลงคออย่างยากเย็น “เอ้อ...ฉัน...” “ผมคืออีธาน...อีธาน อัลเบิร์ตสัน ลูกชายคนเดียวของนาธาเนียล อัลเบิร์ตสัน มหาเศรษฐีอันดับต้น ๆ ของอเมริกา...แต่ผมว่าข้อนี้คุณคงจะรู้ดีแล้วสินะ” ร่างเล็กเงยหน้ามองเขาชัด ๆ อีกครั้ง นี่หรือคือ อีธาน อัลเบิร์ตสัน...บุตรชายคนเดียวที่พ่อของเขาเคยเล่าให้ฟัง ทั้งหล่อเหลาและสง่างามสมกับเป็นลูกชายมหาเศรษฐีหมื่นล้าน “ค่ะ...คุณนาธาเนียลให้ฉันมาที่นี่เพื่อคอยดูแลท่าน” “ไม่ใช่คุณไปเสนอตัวกับพ่อของผมถึงที่หรอกรึ!” ชาคริยายิ่งกว่าสะอึก หญิงสาวชาที่ปลายนิ้วและริมฝีปากเมื่อได้ยินคำปรามาสหนักหน่วงจากลูกชายคนเดียวของนาธาเนียล ทั้งที่เจอกันครั้งแรกแต่เขากลับแสดงความเป็นสัตรูออกมาชัดแจ้ง เขามองเธอหัวจรดเท้าและแสยะยิ้มร้ายออกมาเพื่อแสดงให้เห็นว่ากำลังเหยียดหยามเธอมากแค่ไหน “ผมรู้ว่ามันเป็นเรื่องปกติที่มหาเศรษฐีคนหนึ่งจะหว่านเงินซื้อใครมาบำเรอความสุขให้ตัวเองแบบไหนก็ได้ และมันก็เป็นเรื่องง่ายที่ผู้หญิงสวย ๆ อย่างคุณจะอดใจไม่ไหวกับข้อเสนองาม ๆ กะอีแค่มาเป็นของเล่นชั่วคราวแลกกับเศษเงินของพวกคนรวยนั่นมันงานที่โสเภณีอย่างคุณถนัดอยู่แล้วไม่ใช่รึ!”