ตอนที่ 6

“คิดว่าผมไม่รู้รึไงว่าคุณเคยทำงานอะไรมาก่อน หรือจะจะให้ผมเชื่อว่าสาวเสิร์ฟในร้านอาหารเงินเดือนต่ำอย่างคุณจะไม่ตาวาวกับข้อเสนอของมหาเศรษฐีแก่คราวพ่อเพราะมันเทียบกันไม่ได้อยู่แล้วกับไอ้เงินเดือนกระจอกที่คุณได้แทบไม่พอยาไส้” “อีธาน...นี่คุณรู้หรือคะว่าฉันทำงานอะไร” เขายิ้มเหยียดและไหวไหล่น้อย ๆ พร้อมทั้งเลิกคิ้ว “ก่อนคุณจะมาที่นี่ผมสืบเรื่องของคุณมาแล้ว ตั้งแต่พ่อของผมบอกว่าจะให้คนมาคอยดูแลท่านที่นี่...ตอนนั้นผมอยู่เกาหลีแต่ก็รู้เรื่องของพ่อมาตลอดว่าท่านไปพักที่นิวยอร์ค ไปกินอาหารในร้านเล็ก ๆ ร้านหนึ่งบ่อย ๆ แต่แล้วใครจะไปเชื่อว่าพ่อของผมซึ่งเป็นนักธุรกิจชื่อดังจะไปหลงคารมสาวเสิร์ฟจนถึงขนาดต้องทุ่มเงินให้เจ้าหล่อนแล่นตามมาถึงมารีนา” “พ่อของคุณไม่ได้ทุ่มเงินให้ฉันนะคะ นี่เป็นข้อแลกเปลี่ยนสำหรับงานที่ฉันรับปากกับคุณนาธาเนียลและฉันต้องรับผิดชอบ” “ยิ่งฟังยิ่งขยะแขยง! พวกอีตัวไม่จำเป็นต้องมีความรับผิดชอบ แค่ใช้ตัวเข้าแลกนั่นล่ะงานของคุณ!” ชาคริยาตาโตกับคำสบประมาทเผ็ดร้อนและเจ็บแสบอย่างที่สุดซึ่งมันหลุดออกมาจากปากของอีธานโดยที่เขาไม่ยอมไว้ไหน้าเธอแม้แต่น้อย สวรรค์งดงามที่หญิงสาวจินตนาการไว้แต่แรกเห็นกำลังจะแปรเปลี่ยนเป็นขุมลึกยิ่งกว่านรก อีธาน อัลเบิร์ตสัน แสดงตัวแล้วว่าเขาทั้งเกลียดชังและคงอยากให้เธออันตรธานไปต่อหน้าหรือไม่ก็แหลกละลายกลายเป็นผงจากคำก่นว่าที่ทำให้เธอทั้งจุกทั้งเจ็บ ร่างเล็กยืนนิ่งเหมือนถูกยาชาเข้าไปทั้งตัวก่อนที่สติจะถูกกระชากกลับด้วยเสียงหนึ่งที่ดังแทรกเข้ามา “ไหนล่ะ...จีนมาถึงแล้วเหรอ?” ทั้งชาคริยาและอีธานหันกลับไปมองพร้อมกันก็เห็นชายสูงวัยในชุดลำลองเดินเข้ามาที่คนทั้งสองยืนประจันหน้ากันอยู่ นาธาเนียลยิ้มกว้างทันทีที่เห็นหญิงสาวซึ่งเขาเป็นคนยืนข้อเสนอให้เธอมาคอยดูแลเขาถึงที่นี่ “โอ...จีน...ฉันดีใจมากที่เธอมา ตอนแรกฉันกลัวว่าเธอจะปฏิเสธในวินาทีสุดท้ายเสียแล้ว” นาธาเนียลเดินเข้ามาถึงตัวหญิงสาวชาวไทยร่างเล็กพร้อมทั้งดึงมือเรียวบางไปจับไว้ซึ่งภาพนั้นอยู่ในสายตาของอีธานที่จ้องมองด้วยแววขุ่นข้น และในเวลานั้นเองที่ชาคริยารีบสะกัดกลั้นรอยน้ำที่ซึมรอบเบ้าตาและหันไปยิ้มกับชายสูงวัยใจดีซึ่งหญิงสาวนับถือเขาเหมือนพ่อคนหนึ่ง “สวัสดีค่ะ...คุณนาธาเนียล...ฉันพึ่งมาถึงค่ะ” “ยินดีต้อนรับนะจีน เธอคงได้รู้จักลูกชายคนเดียวของฉันแล้วใช่มั้ย...เขาคืออีธาน อัลเบิร์ตสัน ที่ฉันเคยเล่าให้เธอฟัง เขาพึ่งเดินทางกลับมาจากเกาหลีเมื่อวานนี้” นาธาเนียลหันไปทางลูกชายคนเดียวที่ยืนสงบนิ่งแต่นัยน์ตาคู่นั้นกลับจ้องอยู่ที่สาวไทยร่างเล็กที่ค่อย ๆ หันกลับไปสบตากับเขาด้วยความประหม่าและหวาดหวั่นก่อนจะปรายยิ้มออกมากลบเกลื่อน “ค่ะ...ฉันรู้จักเขาแล้วค่ะ...เมื่อครู่นี้เอง” “และผมก็ได้รู้จักผู้หญิงคนนี้แล้วเหมือนกัน รู้ว่าเธอมาจากบรู๊คลิน” อีธานกล่าวเสียงเยียบเย็นทว่าเจือไว้ด้วยการเสียดแทงซึ่งชาคริยาก็รู้สึกได้ นาธาเนียลยิ้มกับลูกชายของเขาแต่ยังจับมือหญิงสาวไม่วาง “ใช่แล้วอีธาน...จีนเป็นเด็กสาวที่เติบโตในบรู๊คลินและทำงานเป็นเด็กเสิร์ฟในร้านอาหารที่พ่อแวะไปที่นั่นบ่อย ๆ พ่อให้เธอมาอยู่ที่นี่เพื่อคอยดูแลและอยู่เป็นเพื่อน ถือเสียว่ามีหน้าที่เสมือนพยาบาลส่วนตัวของพ่อเพราะแกเองก็ไม่ค่อยได้อยู่บ้านสักเท่าไหร่” “ช่วงนี้ผมจะกลับมาอยู่ประจำที่สำนักงานใหญ่ครับ บางครั้งพ่ออาจจะไม่เหงาอย่างที่คิดก็ได้”