已经是第一章了
ตอนที่ 7
“ฉันยังไม่ได้แต่งงานกับใคร...เอ้อ...ฉันพึ่งได้งานทำที่นี่เป็นที่แรกด้วยค่ะ”
โกหกหน้าด้านๆ! เสียงนั้นดังอยู่ในสำนึกของชายหนุ่มทว่าเขากลับยกยิ้มมุมปากและมองหญิงสาวด้วยแววตาอ่อนโยน
“ผมเข้าใจว่าหลังจากที่เราไม่ได้พบกันหลายปีคุณจะมีใครไปแล้วเสียอีก”
“ฉันยังไม่มีใครเลยค่ะ”
เธออยากพูดต่อด้วยซ้ำว่ายังฝังใจกับความรักครั้งแรกในครั้งนั้นหากแต่สิ่งที่เธอทำได้ ณ เวลานี้คือการปกปิดความรู้สึกที่แท้จริง พยายามไม่แสดงให้เขาเห็นว่าเธอก็ปวดร้าวมากขนาดไหนที่เป็นฝ่ายหันหลังให้เขาเพื่อหวังจะได้เห็นคนที่ตัวเองรักประสบความสำเร็จในชีวิตมากกว่าการต้องจมปลักอยู่กับผู้หญิงที่ต่ำต้อยและไม่มีอะไรเลยเช่นเธอ
“คุณมาเริ่มงานที่นี่เป็นที่แรก...อย่างนั้นหรือ ?”
เคนถามขึ้น เสียงของเขากลบความเงียบงันภายในห้องที่ได้ยินแต่เสียงแอร์ครางต่ำ ๆ มษยายิ้มให้เขาขณะมือทั้งสองยังประสานไว้เบื้องหน้า
“ค่ะ...ฉันพึ่งได้งานทำที่นี่เป็นที่แรก”
“ผมขอแสดงความยินดีด้วย มิสดารินทรา”
“เคนคะ...เอ้อ...ท่านประธาน”
“มีอะไรที่คุณอยากบอกผมอย่างนั้นหรือ?”
“ฉันดีใจมากเลยนะคะที่ได้เจอคุณอีกครั้ง”
“ผมก็ดีใจมากเช่นกัน”
เคนตอบด้วยน้ำเสียงราบเรียบและออกจะนุ่มนวลมากด้วยซ้ำทั้งที่ภายในของเขาระอุร้อนด้วยความเคียดแค้นที่ครั้งหนึ่งถูกมษยาสลัดทิ้งไปหาผู้ชายคนอื่น ด้วยเหตุผลที่ว่าเขายังไม่เป็นผู้ใหญ่พอและปกป้องเธอไม่ได้ เขาเจ็บจำกับการกระทำของเธอและจะไม่มีวันลืมจนวันตาย รักครั้งแรกที่ถูกทำลายด้วยการหันหลังให้ของผู้หญิงเห็นแก่ตัว มษยาฉีกหัวใจของเขาเช่นไร เขาก็จะฉีกหัวใจของเธอให้แหลกสลายยิ่งกว่าที่เธอเคยทำกับเขา!
“คุณคงยังไม่มีชุดฟอร์มของบริษัทสินะ”
ชายหนุ่มกล่าวพลางกวาดสายตามองไปทั่วเรือนร่างของหญิงสาวภายใต้ชุดกระโปรงสวมทับด้วยเสื้อสูทซึ่งเธอสวมใส่มาในวันแรกเพื่อรายงานตัว ประกายในดวงตาสีน้ำเงินดุจท้องฟ้าเหนือห้วงมหาสมุทรทำให้มษยารู้สึกร้อนผ่าวจนหน้าแดง เธอก้มลงมองตัวเองก่อนช้อนตามองเขาอย่างเคอะเขิน
已经是最新一章了
加载中
