ตอนที่ 9

เอริณเอ่ยขึ้นด้วยสีหน้าที่ยังแช่มชื่นทั้งที่เธอก็รู้เบื้องลึกระหว่างทั้งสองคนว่าเคยเป็นคนรักกันมาเก่าก่อน ทั้งก็รู้ดีว่าบัดนี้ทั้งมษยาและเคนต่างก็แปรเปลี่ยนสถานะของกันและกันไปนานแล้ว และตามความจริงเธอรู้มาก่อนล่วงหน้าด้วยซ้ำว่าประธานกรรมการบริหารสูงสุดของบริษัทยักษ์ใหญ่แห่งนี้คือ เคน คลีฟตัน เขายกยิ้มมุมปากก่อนพูด “ผมดีใจที่ได้พบคนเคยรู้จัก ดีใจที่ได้พบกับ...เพื่อนเก่าอีกครั้ง” “เอไม่รู้เลยจริง ๆ นะคะว่าคุณอยู่ในตำแน่งผู้บริหารสูงสุด น่าดีใจมากจริง ๆ ที่เราได้กลับมาพบกันและทำงานร่วมกัน” “ผมยินดีเสมอ คนของผมบอกว่าคุณมีผลงานที่โดดเด่นมากเลยติดต่อให้มาตกแต่งภายในสำนักงานใหญ่และอีกหลายสาขาของนอร์ธเทิร์นซี” “เอไม่เก่งขนาดนั้นหรอกค่ะ ที่คุณพูดน่ะทำให้เอเกือบตัวลอยอยู่แล้ว” “ผมพูดความจริงเสมอ ผมไม่เคยโกหกใคร” เคนพูดคุยกับเอริณจนทำให้มษยารู้สึกอึดอัดขึ้นมา เธอแทรกขึ้นก่อนที่ทั้งสองจะคุยกันต่อ “เอ้อ...ท่านประธานคะ...ถ้าอย่างนั้นดิฉันขอตัวกลับไปที่แผนกก่อนนะคะ” “อย่าพึ่งรีบไปสิจ๊ะยะหยา อยู่คุยกันก่อน วันนี้ยะหยาแค่มารายงานตัวใช่มั้ย เดี๋ยวเราค่อยกลับไปพร้อมกันนะ” “เอ้อ...เอ้อ...” “โดโรธีคงไม่ว่าอะไรคุณหรอก มิสดารินทรา...ถ้าผมจะให้คุณอยู่ต่ออีกสักครึ่งชั่วโมง” เคนแทรกขึ้นด้วยสีหน้าที่ยังเยียบเย็นขณะมองเพื่อนสนิททั้งสองที่ยืนจับมือกัน มษยาแค่พยักหน้ารับเพราะไม่รู้ว่าจะตอบกลับไปเช่นไร “ค่ะ” แล้วเธอก็ต้องอยู่ฟังการสนทนาของเอริณ มัณฑนากรสาวที่รับงานของเคน ประธานบริษัทในฐานะผู้ว่าจ้างอย่างไม่อาจขัดข้อง ทั้งที่รู้สึกตะขิดตะขวงใจแม้ลึก ๆ จะยินดีอย่างที่สุดที่ได้พบหน้าเขาอีกครั้งแต่เธอก็ต้องนั่งปั้นหน้าอยู่ท่ามกลางคนทั้งสองที่สนทนากันเรื่องงานและเสียงหัวเราะอย่างมีความสุขในเวลาที่เธอแค่ยิ้มเวลาที่ทั้งสองพูดเรื่องที่คิดว่าสนุกสนานกัน “ยะหยา...เอดีใจด้วยจริง ๆ นะที่ยะหยาได้งานที่นี่” เอริณกล่าวขึ้นหลังออกจากห้องของประธานใหญ่พร้อมกับมษยาและเดินมาหยุดที่ระเบียงด้านหนึ่งของตึกบนชั้นที่หกสิบ “ขอบใจมากจ้ะ” มษยาตอบด้วยรอยยิ้ม “ยะหยาคิดว่ามันเป็นโชคดีที่จะได้เงินเดือนดี ๆ จะได้เลี้ยงดูแม่บ้าง” “ยะหยาคงดีใจมากใช่มั้ยที่ได้พบ...เขา” เอริณถามและทำให้สีหน้าคนคนถูกถามเปลี่ยนไป เขา ที่เพื่อนสนิทของเธอเอ่ยถึงก็คือเคน ผู้อยู่ในสถานะของเจ้านายเธอ มษยาถอนหายใจเบา ๆ “ยะหยาก็ดีใจ แต่...เรื่องระหว่างยะหยากับเขามันจบไปนานแล้ว” “แต่ดูท่าทางเหมือนเคนยัง...อืม...ไม่รู้สินะ เอเห็นแววตาของเขาที่มองยะหยาเหมือนเขายังลืมไม่ได้” “เขาคงลืมไปหมดแล้วล่ะเอ” “แล้วถ้าเขายังรักยะหยาอยู่ล่ะ ตอนนี้เขาก็ยังไม่มีใครเลยนะ” “เอ...รับปากกับยะหยาเรื่องหนึ่งได้มั้ย” มษยาดึงมือของเพื่อนมากุมไว้และจ้องลึกเข้าไปในดวงตาสีอำพันงดงามคู่นั้น “เรื่องอะไรล่ะที่อยากให้เอรับปาก” “เออย่าบอกเหตุผลที่ยะหยาไปจากชีวิตของเขาเมื่อห้าปีที่แล้วนะ ได้โปรด....ยะหยาไม่อยากให้เขารู้ว่าเหตุผลที่ครั้งนั้นยะหยาต้องหันหลังให้เขามันคืออะไร ตอนนี้เขาเป็นถึงท่านประธานมีหน้ามีตาในบริษัท เขาคงไม่นึกถึงผู้หญิงต่ำต้อยคนหนึ่งที่จะดึงชีวิตของเขาลงที่ต่ำเป็นแน่”