ตอนที่ 2

“เอ้อ...” “เชิญด้านในครับ เดี๋ยวผมจะเอากระเป๋าไปเก็บให้” เขารีบยกกระเป๋าไปอีกทางด้วยความเร่งรีบ ลลิลเริ่มนึกหวั่นใจอะไรบางอย่างเมื่อเห็นความผิดปกติที่เกิดขึ้นแต่เธอก็ต้องทำเหมือนตัวเองเข้มแข็งด้วยการเดินตรงเข้าไปยังประตูบานใหญ่ที่ชายแปลกหน้าทั้งสองเปิดให้และโค้งคำนับอย่างนอบน้อม ทุกอย่างในบ้านยังเหมือนเดิมไม่ได้มีอะไรเปลี่ยนแปลง ใช่...ก็ในเมื่อเธอพึ่งเดินทางไปเนเธอแลนด์ได้ไม่ถึงสามวันด้วยซ้ำแต่สิ่งที่แตกต่างไปจากเดิมคือบรรยากาศอึมครึมซึ่งลลิลบอกไม่ถูกว่าเพราะเหตุใด หญิงสาวหายใจขัดเล็กน้อยเมื่อก้าวเข้าไปในห้องโถงและพบว่ามีใครคนหนึ่งนั่งอยู่ที่เก้าอี้รับแขก ใครคนนั้นที่เธอคิดถึงเขาตลอดเวลา บุรุษร่างสูงสง่าเจ้าของใบหน้าคมคร้ามใต้กรอบเรือนผมสีน้ำตาลอมเทาเข้ม “อาพีท” เธอเรียกเขาเสียงแหบเบาและมันมักเป็นเช่นนี้ทุกครั้งที่เธอได้พบหน้า พัลเลเดียม ล็อก เจ้าของ ล็อก ซายส์ แฟคซิทรอน อินดัสเทรียล ยักษ์ใหญ่ด้านการเกษตรและการผลิตอาหารของอเมริกา นักธุรกิจหนุ่มแถวหน้าวัยสามสิบแปด หล่อเหลากระชากใจ เสน่ห์ร้ายกาจที่สาว ๆ ทั่วทั้งอเมริกาพร้อมใจยอมสยบแทบเท้า นัยน์ตาคู่คมสีเทาหม่นที่จับจ้องรูปวาดบนผนังเลื่อนกลับมายังหญิงสาว ริมฝีปากทรงเสน่ห์เลิกขึ้นเล็กน้อย “ลาริมาร์...” นั่นเป็นชื่อที่พัลเลเดียมเรียกลูกสาวของเพื่อนรุ่นพี่ซึ่งมีหุ้นส่วนทางธุรกิจร่วมกันจนติดปาก มีบางอย่างวาบไหวในดวงตาประกายน้ำตาลเทาหม่นก่อนที่มันจะหายไปดังเช่นทุกครั้งที่เขาได้พบหญิงสาวแสนสวยในวัยสิบแปด เธองดงามดั่งดอกไม้บานสะพรั่งและเปล่งประกายราวกับ ลาริมาร์ ศิลาแห่งรักจนทำให้เขาชอบเรียกเธอเช่นนั้นเสมอ ความรำลึกบางอย่างแม้ผุดพรายขึ้นในความทรงจำแต่แล้วราวกับมันถูกความรู้สึกอีกด้านในมุมมืดกระชากกลับสู่หุบเหวลึกที่มิอาจหยั่งถึง “คุณอา...คุณพ่อล่ะคะ” ลลิลก้าวเข้ามาหาและหยุดตรงหน้าบุรุษใบหน้าคมเข้มขณะเขาลุกขึ้นยืนเต็มความสูงเกือบร้อยแปดสิบเซนติเมตรที่ข่มให้ร่างบอบบางดูเล็กไปถนัดตา หญิงสาวยิ้มกับเขาในฐานะเพื่อนสนิทและหุ้นส่วนการค้าทางธุรกิจของบิดาแม้ในส่วนลึกจะมีอีกความรู้สึกลึกเร้นมากกว่าสิ่งที่เธอพยายามแสดงออก “คุณพ่อบอกให้ลิลกลับบ้านด่วนทั้งที่พึ่งไปเริ่มคลาสเรียนได้แค่วันเดียว เกิดอะไรขึ้นอย่างนั้นหรือคะ เมื่อกี๊ลิลถามคนขับรถเขาบอกว่าตอนนี้คุณพ่ออยู่ไมแอมี่” “พ่อของเธออยู่ที่นั่น” “แต่ท่านให้ลิลกลับมา แล้วทำไม...” “นี่เป็นข้อตกลงระหว่างอากับพ่อของเธอ” ลลิลเอียงคอมองร่างสูงตรงหน้าเหมือนไม่เข้าใจ “ข้อตกลงอย่างนั้นหรือคะ...คุณอาหมายความว่ายังไง คุณอาจะบอกลิลเหรอคะว่าคุณอาให้พ่อไปไมแอมี่ ท่านคงไปประชุมเรื่องงานของบริษัทสินะคะ” “ไม่มีการประชุมอะไรทั้งสิ้น มีแต่ข้อตกลงที่พ่อของเธอจะต้องปฏิบัติตามกฎของอาอย่างเคร่งครัด”