ตอนที่ 9

“ถ้าอยากแสดงความหวังดีก็ทำหน้าที่ของตัวเองไม่ให้บกพร่องก็แล้วกัน...หันมามองหน้าฉัน ลาริมาร์!” เขาสั่งและกระชากร่างบางเข้าหา ลลิลจำต้องหันกลับมาจ้องใบหน้าเครียดขึ้งดั้วยอาการสั่นเทา เธออยู่ใกล้เขามากจนรับรู้ความผ่าวร้อนจากลมหายใจของเขา หญิงสาวยังจดจำกลิ่นหอมลุ่มลึกของบุรุษผู้สง่างาม มันเป็นกลิ่นของอำพันซึ่งเธอจำได้ไม่เคยลืม แต่เขาคงลืมทุกอย่างที่เกี่ยวกับเธอไปหมดแล้ว ร่างเล็กนิ่วหน้าเมื่อรู้สึกถึงแรงกดจากมือแกร่งบนแขนเรียวงาม “คุณอาคะ...ลิลเจ็บค่ะ” “คงน้อยกว่าพี่สาวฉันกระมัง ก่อนหน้านี้ฉันไม่เคยรู้เลยว่าพ่อของเธอจะทำเรื่องเลวระยำได้ถึงขนาดนั้น เขาหลอกแพตยังไม่พอแล้วตั้งใจจะฆ่าเธอให้ตายเพราะความมักมากเรื่องผู้หญิง อยากรู้จริง ๆ ว่าถ้าเธอต้องมีผัวที่ไม่ซื่อสัตย์แบบนั้นบ้างพ่อเธอจะคิดยังไง!” “คุณอา...ปล่อยเถอะค่ะ ลิลเจ็บจริง ๆ นะคะ” ลลิลร้องขอเสียงสั่นเครือและดูเหมือนเขาจะยังไม่ยอมปลดปล่อยแขนเรียวในอุ้งมือหนาหนักราวคีมเหล็กหากไม่ได้ยินเสียงแตรที่ดังเตือนจากรถด้านหลังเสียก่อน พัลเลเดียมปล่อยแขนหญิงสาวและขบกรามแน่น นัยน์ตาของเขาแดงก่ำขณะจ้องมองไปเบื้องหน้าและเหยียบคันเร่ง ร่างน้อยเลื่อนมืออีกข้างมาจับต้นแขนที่เจ็บร้าวตั้งแต่หัวไหล่ไปถึงปลายนิ้ว เธอยิ่งหวาดหวั่นเมื่อนึกถึงจุดหมายปลายทางข้างหน้าเพราะไม่รู้ว่าเขาจะทำอะไรรุนแรงมากไปกว่านี้อีกหรือไม่ พัลเลเดียมแสดงความกักขฬะและเกลียดชังออกมา ในสายตาของเขาเธอไม่ใช่ลูกสาวของอิศราอีกต่อไปแต่กลับกลายเป็นลูกของศัตรูที่เขาชิงชังและต้องการทำทุกอย่างเพื่อเอาคืน ลลิลนั่งนิ่งเงียบกระทั่งชายหนุ่มพารถเรนจ์โรเวอร์คันหรูแล่นเข้าไปจอดหน้าตึกสูงตระหง่านท่ามกลางตึกระฟ้ามากมายในย่านวอลสตรีท พอเขาลงจากรถก็มีบอดี้การ์ดคนหนึ่งรีบวิ่งเข้ามารับกุญแจที่พัลเลเดียมยื่นให้ เขาเดินกลับมายังด้านที่นั่งข้างคนขับและเปิดประตูรถขณะยื่นหน้าคมเข้มเข้าไปหาหญิงสาวที่นั่งนิ่งเงียบ “ที่นี่คือตึกล็อค ซายน์... เพนท์เฮาส์ของแพตอยู่ชั้นบนและเธอต้องอยู่ที่นั่น” เสียงนั้นดุดันไม่พอแต่เขายังแสดงความหยาบร้ายด้วยการดึงมือหญิงสาวให้เธอลงจากรถและเดินตามเข้าไปในตึกสูงหกสิบชั้น ลิฟท์ความเร็วสูงพาชายหนุ่มและหญิงสาวขึ้นไปถึงชั้นที่หกสิบซึ่งเมื่อประตูลิฟท์เปิดออกลลิลจึงเห็นว่าที่นั่นเป็นชั้นดาดฟ้าเปิดโล่งแต่มีสระว่ายน้ำและเครื่องอำนวยความสะดวกครบครัน พัลเลเดียมปล่อยมือหญิงสาวและก้าวฉับ ๆ ไปหยุดที่ริมสระขณะล้วงมือในกระเป๋ากางเกงทั้งสอง ท่าทีของเขายังสง่างามและลลิลรู้ว่าปกติเขาเป็นคนไม่พูดมาก ร่างสูงใหญ่เหลียวมองไปรอบ ๆ ก่อนหันกลับมายังหญิงสาวที่ยืนมองสถานที่แห่งใหม่ซึ่งจะเป็นที่อยู่ของเธอนับจากนี้ไปอีกนานเท่าใดมิรู้ได้ ขณะนั้นเองเขาก็สืบเท้าเข้ามาหยุดตรงหน้าร่างเล็กที่ช้อนตามองเขาด้วยแววหวั่นหวาด “เพนท์เฮ้าส์ของแพตมีสี่ชั้น และนี่คือชั้นบนสุด ห้องนอนของเธออยู่ชั้นล่างถัดจากดาดฟ้านี่” “ค่ะ” “ที่นี่มีจูลี่ เป็นแม่บ้านที่คอยดูแลเพียงคนเดียวทั้งสี่ชั้น ถ้าแพตไม่เป็นอะไรไปเสียก่อนก็คงอีกนานกว่าจะได้กลับมาอยู่ที่นี่อีก”