ตอนที่ 6

“เมย์ก็มาเดินเกือบทุกวันค่ะ เดินฝั่งโน้นบ้าง ฝั่งนี้บ้าง แต่ก็เพิ่งเจอคุณภูมิวันนี้” “แต่ผมเห็นคุณเมย์ทุกวันนะครับ เวลาคุณเมย์นั่งอ่านหนังสือใต้ต้นไม้...อืม...บางครั้งอยากเข้าไปทักทาย แต่กลัวคุณเมย์เสียสมาธิ” น้ำเสียงของผู้พูดทำให้หญิงสาวรู้สึกร้อนผะผ่าวบนใบหน้า เขากำลังจะบอกเธอหรืออย่างไรว่าแม้เธอไม่เจอเขาหากแต่เธอก็อยู่ในสายตาคมคู่นั้นตลอดเวลา “คุณเมย์จะเดินไปทางโน้นหรือครับ ผมจะเดินเป็นเพื่อน” เมลิดายิ้มรับอย่างเก้อเขิน เธอเพียรสะกดความรู้สึกบางอย่างกลับเข้าไปในภวังค์อันวายวุ่น ทว่าชายหนุ่มกลับสังเกตได้จากพวงแก้มที่เริ่มเป็นสีแดงเรื่อของหญิงสาวก่อนทั้งสองจะออกเดินไปพร้อมกัน “วันนี้คุณภูมิไม่ขับเรือพาแขกไปเที่ยวหรือคะ?” “ช่วงนี้เป็นโลว์ซีซั่นน่ะครับ แขกจะน้อยลงสักหน่อย คิดเสียว่าได้หยุดพักบ้างจะได้ไม่เครียด” “ดีจังเลยนะคะ คุณภูมิทำงานแบบนี้ก็ดีอย่าง ได้เที่ยวบ่อย ไม่ต้องพะวงอะไร” “บางครั้งก็มีบ้าง เจอแขกเรื่องมากก็ต้องอดทน งานไหน ๆ ก็เหมือนกันทั้งนั้นแหละครับคุณเมย์” “ถ้าเมย์จะเช่าเรือออกไปเที่ยวตามเกาะบ้าง คุณภูมิจะมีเวลาว่างไหมคะ?” เขาหยุดเดินและหันมามองหญิงสาว แววตาคู่นั้นเหมือนมีอะไรแอบซ่อนอยู่ อะไรบางอย่างที่ทำให้เธอแทบไม่อยากคาดเดา “ผมว่างเสมอสำหรับคุณเมย์ พรุ่งนี้ดีไหมครับผมจะเอาเรือออกแต่เช้า” “ดีค่ะ...เมย์จะได้เตรียมตัว.....โอ๊ย!” เมลิดาร้องเสียงหลงและทรุดลงนั่งทำให้ภูมิรู้สึกตกใจรีบย่อตัวลงไปประคองร่างนั้น “เท้าเมย์....คุณภูมิ.....” ชายหนุ่มพลิกฝ่าเท้าเปลือยของหญิงสาวดูจึงเห็นว่าโลหิตสีแดงสดทะลักออกมาจากรอยแผลลึกยาว เธอคงเหยียบเศษแก้วหรือเปลือกหอยคมใต้ฟองคลื่น เขารีบช้อนร่างบอบบางไว้ในอ้อมแขนแล้วพาเธอไปวางบนหาดทราย เมลิดามีอาการตื่นตกใจและโอบเรียวแขนรอบคอของเขาแน่น เมื่อร่างสูงวางเธอลงถึงได้รู้สึกว่านี่เป็นครั้งแรกที่เธอรับรู้ถึงลมหายใจร้อนผ่าวที่โลมไล้อยู่บนผิวแก้ม “แผลลึกนะครับคุณเมย์” เขาก้มลงดูแผลอีกครั้งและเหมือนมือหนาใหญ่ที่จับเท้าเรียวสั่นเล็กน้อย แม้แต่หญิงสาวเองก็รู้สึกว่าหัวใจตัวเองเต้นรัวเร็วเมื่อสายตาคมคู่นั้นเลื่อนขึ้นมาสบประสานกับเธอ ชายหนุ่มวางเท้าเธอลงอย่างเบามือก่อนปลดกระดุมและถอดเสื้อเชิ้ตบนกายออก เมลิดามองดูบุรุษที่สวมกางเกงเดนิมเพียงตัวเดียวขณะลงมือฉีกเสื้อของตัวเองจนได้เศษผ้าขนาดพอเหมาะที่จะพันปากแผลซึ่งมีเลือดซึมออกมาไม่หยุด ในเวลานั้นความอบอุ่นแล่นปราดเข้าเกาะกุมหัวใจของหญิงสาวเมื่อเขาบรรจงทำแผลให้เธออย่างทะนุถนอม “คุณภูมิคะ.....” “เลือดอาจจะหยุดไหลถ้าพันปากแผลไว้ แต่ผมอยากพาคุณเมย์ไปหาหมอ.....กลัวแผลจะติดเชื้อน่ะครับ” “อุ๊ย!....” เมลิดาครางออกมาเมื่อลองขยับเท้าทั้งลืมไปว่ามือเรียวบางจับกล้ามเนื้อบนแขนของเขาไว้แน่น หากแต่เมื่อเธอเงยหน้าขึ้นมาก็พบว่านัยน์ตาคมเข้มกำลังจ้องมองเธออยู่ก่อนแล้ว หญิงสาวอยากหรุบเปลือกตาลงต่ำทว่ามีอะไรบางอย่างดึงดูดให้ทั้งเธอและเขาประสานสายตากันอยู่เช่นนั้น เขาอยู่ใกล้เธอมากจนรู้สึกว่าใบหน้าคมคายกำลังโน้มต่ำลงมาหา เจ้าของร่างบางไม่ขยับเขยื้อนแต่หายใจถี่จนริมฝีปากได้รูปของเขาสัมผัสกับผิวเนื้อบนเรียวปากบาง.....เพียงสัมผัสก่อนที่ชายหนุ่มเหมือนนึกอะไรได้รีบถอนใบหน้าออกจากความเย้ายวนที่ไม่ได้ตั้งใจเชิญชวนนั้น “ผมจะพาคุณเมย์ไปที่บังกะโลก่อนนะครับ เดี๋ยวจะพาคุณไปหาหมอ” “เมย์ไม่ระวังเอง ไม่รู้จักสวมรองเท้าเวลาเดินบนชายหาด” “อุบัติเหตุเกิดขึ้นได้ทุกเวลาครับ คุณเมย์อย่าคิดมาก”