已经是第一章了
ตอนที่ 8
“เมย์ยินดีในชีวิติสระของตัวเองมากกว่าค่ะ เมย์ไม่ยินดีในอำนาจของใคร โดยเฉพาะคนมีเงินแล้วคิดว่าซื้อผู้หญิงได้ แต่เมย์ก็ไม่เข้าใจนะคะว่าทำไมคุณพ่อกับคุณแม่ถึงยินยอมง่ายดายนัก ท่านจะให้เมย์แต่งงานกับผู้ชายคนนั้น ที่เมย์ไม่อยากแต่งงานด้วย”
“ตอนนี้ท่านอาจะกำลังทุกข์ใจเรื่องคุณเมย์อยู่ก็ได้ที่จู่ ๆ คุณเมย์หนีท่านมาแบบนี้”
เมลิดาเงียบไปชั่วอึดใจก่อนเปรยขึ้นด้วยน้ำเสียงเศร้า ๆ
“ก่อนเมย์จะมาที่นี่ท่านพูดเหมือนท่านมีปัญหาที่แก้ไม่ตก คิดอีกทีเมย์ก็เหมือนลูกอกตัญญูที่ไม่ยอมรับความทุกข์ของท่าน ตอนที่คุณพ่อบอกให้เมย์แต่งงานเมย์ก็สับสนมาก คิดได้อย่างเดียวคือต้องไปไหนก็ได้เพื่อให้พ้นจากคน ๆ นั้น”
“เขาเป็นใครหรือครับ? คุณเมย์พูดเหมือนเกลียดเขามากทั้งที่ยังไม่เคยเห็นหน้ากันเลย”
“เขาชื่อ ทศภาค ภควัตณ์ ค่ะ เห็นคุณพ่อบอกว่าเป็นเจ้าของบริษัททำเหมืองทอง เป็นเจ้าของไร่ภควัตณ์ ถึงเมย์ไม่เคยเห็นหน้าก็นึกออกว่าคงเป็นคนประเภทบ้าอำนาจ คิดว่าบังคับให้ใครทำอะไรได้ตามใจ ถ้าไม่เป็นอย่างเมย์ว่าเขาจะมาบังคับให้เมย์แต่งงานด้วยทำไม คงคิดว่าเมย์จะยอม เขาไม่มีวันตามหาเมย์พบหรอกค่ะ”
ชั่วขณะหนึ่งชายหนุ่มเผลอบีบมือหญิงสาวไว้แน่นและขบกรามอย่างลืมตัว ทว่ากลับเป็นอากัปกิริยาที่ทำให้เมลิดาคิดว่าเขาอาจเจ็บแค้นแทนเธอ
“เมย์พูดให้คุณภูมิเครียดหรือเปล่าคะ มันคงเหมือนนิยายน้ำเน่า เพียงแต่เมย์ไม่ใช่ตัวละครที่จะยอมคนบ้าอำนาจได้ทุกอย่าง”
“คุณเมย์ไม่คิดบ้างหรือครับว่าที่คุณหนีมาแบบนี้ คุณพ่อคุณแม่อาจต้องเดือดร้อนหนัก”
“เมย์ไม่กลัวค่ะ ถ้าเขาทำอะไรคนที่เมย์รัก เมย์จะตอบโต้เขากลับไปเหมือนกัน”
“คุณเมย์คิดว่าคุณเมย์ทำได้หรือครับ?...ถ้าต้องไปต่อกรกับผู้ชายที่ชื่อทศภาคคนนั้น บางทีเขาอาจมีเหตุผลที่อยากแต่งงานกับคุณเมย์มากกว่าแค่การได้ผู้หญิงคนหนึ่งไปอยู่ด้วยในฐานะของภรรยา ทำไมคุณเมย์ไม่ลองถามเหตุผลจากพ่อกับแม่ของคุณก่อน บางที.....มันอาจเป็นเรื่องที่คุณเมย์คาดไม่ถึงเลยทีเดียวก็ได้”
“จริงสินะคะ...คุณภูมิเป็นผู้ใหญ่กว่าเมย์ก็เลยคิดอะไรได้ลึกกว่า แต่เมย์คิดว่าเมย์หนีมาแบบนี้แล้วทุกอย่างก็คงจบ คุณทศภาคคนนั้นคงล้มเลิกความตั้งใจที่จะบังคับให้ใครไปแต่งงานด้วยแล้วล่ะค่ะ”
ชายหนุ่มบีบมือหญิงสาวแน่นขึ้นก่อนเปรยออกมาด้วยน้ำเสียงหน่วงหนัก
“ไม่มีอะไรจบลงง่าย ๆ หรอกนะครับคุณเมย์ เหมือนคนทำผิดวันหนึ่งก็จะต้องชดใช้และก็ต้องชดใช้คืนกลับไปหนักกว่าหลายเท่า คุณเมย์อาจยังไม่รู้จักผู้ชายที่ชื่อทศภาคคนนั้นดีพอ ถ้าคุณเมย์จะหนีก็ต้องหนีให้พ้น แต่ถ้าหนีไม่พ้นคุณเมย์อาจต้องเจอปัญหาใหญ่อย่างที่คิดไม่ถึงเลยทีเดียวก็ได้”
เมลิดายิ้มอย่างจะพยายามเข้าใจคำพูดของอีกฝ่ายที่เธอมิได้ฉุกใจคิดเลยสักนิดว่ามีสิ่งใดหลีกเร้นอยู่ในน้ำเสียงจริงจังนั้น เมื่อบรรยากาศรอบ ๆ เริ่มดูอึมครึมชายหนุ่มจึงยิ้มออกมาเหมือนที่ยิ้มให้หญิงสาวทุกครั้ง
“ผมจะไปดูในครัวว่าพอมีอะไรทำให้คุณเมย์ทานได้บ้าง คุณเจ็บเท้าแบบนี้ออกไปข้างนอกคงลำบาก”
กล่าวจบก็วางมือเธอลงแล้วลุกเดินเข้าไปในครัว เมลิดามองตามแผ่นหลังกว้างอย่างชั่งใจก่อนค่อย ๆ หยัดกายลุกเดินเขย่งเท้าตามไป
“เมย์ทำเองก็ได้ค่ะ...คุณภูมิ”
หญิงสาวเดินเข้าไปใกล้เป็นจังหวะเดียวกับที่ชายหนุ่มหันกลับมากระแทกโดนไหล่บาง เมลิดาทำท่าจะเซล้มทว่าแขนแข็งแรงทั้งสองข้างของเขาโอบรับร่างบางไว้ได้ทัน ร่างหนาดันเธอเข้าไปชิดผนังห้องแต่ไม่ยอมคลายอ้อมแขนทำเอาหญิงสาวหายใจติดขัด
“คุณภูมิ....เมย์ไม่เป็นไรแล้วค่ะ เมย์ยืนเองได้”
เธอรีบบอกเขาทั้งที่หัวใจเต้นรัวเร็วกับสัมผัสอันแนบชิดซึ่งเกิดเป็นหนที่สอง ภูมิโน้มใบหน้าลงมาใกล้
“ผมแค่อยากกอดคุณเมย์ไว้แบบนี้....ไม่ได้หรือครับ?”
เมลิดาหน้าแดงเมื่อได้ยินเสียงกระซิบอ่อนโยนและลมหายใจหนักโลมไล้อยูที่ใบหู เขาตั้งใจกอดเธอแน่นขึ้นแต่หญิงสาวกลับไม่รู้สึกอึดอัด กระทั่งใบหน้าคมคายก้มต่ำลงไปหา ชายหนุ่มไม่ยอมหยุดตัวเองเหมือนคราวแรก คราวนี้ลิ้นหนาล้วงลึกเข้าไปในโพรงปากของเธออย่างตั้งใจ เจ้าของร่างบางตัวสั่นด้วยไม่เคยพานพบสัมผัสเช่นนี้มาก่อน มันทำให้เธอล่องลอย เบาหวิว
ยามลิ้นกระทบลิ้นก็รู้สึกเสียวซ่านตั้งแต่ลำคอลงไปถึงทรวงอกที่บดเบียดอยู่กับแผงอกกว้างและแล่นลิ่วไปถึงปลายเท้าจนคลายความเจ็บตึงแผลไปได้ชั่วขณะ มือเรียวบางคว้าไหล่ของเขาราวจะหาที่จับยึด เธอรู้สึกว่าตัวเองกำลังทุกข์ทรมานจากการโลมเล้านั้นเจียนขาดใจ มันทำให้เธอร้อนรุ่มยิ่งกว่าเทียนลนไฟ
已经是最新一章了
加载中
