ตอนที่ 2

อิซาเบลชี้ไปยังบ้านหลังน้อยซึ่งแวดล้อมไปด้วยไม้ดอกนานาพันธุ์ซึ่งดอมมินิคมองมันทุกครั้งที่เข้ามาในห้องนี้ สายตาคู่นั้นที่เต็มไปด้วยความใคร่รู้จับจ้องไปยังภาพของบ้านหลังเล็กก่อนจะหันกลับมายังมารดาอีกครั้ง “แม่ครับ ผมแค่คุยกับตำรวจเท่านั้นเรื่องคดีของพ่อ แต่ว่า...ตั้งแต่กลับมาผมยังไม่ได้คุยกับแม่เรื่องในบ้านของเราเลยสักครั้ง ผมรู้สึกว่าระยะเวลาปีกว่าที่ผมไม่ได้อยู่ที่นี่มันมีอะไรเปลี่ยนแปลงไปมากและผมก็คิดว่ายังมีอีกหลายเรื่องที่ผมยังไม่รู้” “ความเปลี่ยนแปลงเกิดขึ้นเสมอในทุกเวลาและทุกสถานที่ แม้แต่บ้านของเราก็มีอะไรที่เปลี่ยนแปลง เพียงแต่มีอะไรบางอย่างที่แม่ไม่เคยเล่าให้ลูกฟังตอนที่ลูกอยู่ที่เมืองเมดิสัน รัฐเวสต์เวอร์จิเนีย แม่กลัวว่ามันจะทำให้ลูกไม่สบายใจ” “ผมพบกับเรื่องหนัก ๆ มามากครับแม่ ยังมีอะไรที่หนักหนากว่าการต้องคอยดูแลเหมืองถ่านหินบนเทือกเขาแอปปาเลเชียนอีกอย่างนั้นหรือครับ” “มีซิจ๊ะ” หญิงวัยห้าสิบโอบใบหน้าคร้ามเข้มไว้ด้วยอุ้งมือทั้งสอง “แต่มันไม่ใช่ปัญหาหนักของลูก มันเป็นปัญหาหนักสำหรับแม่ต่างหาก” จบคำพูดชวนให้สงสัยอิซาเบลก็ลดมือทั้งสองลงและหันไปมองที่บ้านหลังเล็กนอกหน้าต่างด้วยแววตาที่ฉายประกายกล้าขึ้นมาเล็กน้อย “เมื่อเกือบหกเดือนที่ผ่านมาพ่อของลูกรับแม่บ้านคนใหม่เข้ามาในคฤหาสน์ของเรา หล่อนมาจากเมืองไทย เป็นแม่หม้ายและมีลูกติดมาด้วยหนึ่งคน เอ็ดมันน์เรียกเธอว่า กะรัต และเรียกลูกสาวของหล่อนที่มีชื่อจริงคือ รสิกา ว่า โรส เขาให้สองคนแม่ลูกพักอยู่ที่บ้านหลังเล็กในสวนดอกไม้ของคฤหาสน์ บ้านที่มองไปจากห้องนี้จะเห็นมันได้อย่างชัดเจนทีเดียว” อิซาเบลเว้นจังหวะและถอนหายใจทว่าใบหน้าเชิดขึ้นอยางมีนัยซ่อนอยู่ “กะรัตน่ะ เป็นแม่บ้านที่...ไม่เฉพาะทำงานบ้าน ดูแลเรื่องอาหารได้เก่ง แต่ยังคอยเอาอกเอาใจพ่อของลูก ไม่ใช่แต่หล่อนที่ทำหน้าที่แม่บ้านได้ดี แม้แต่รสิกาลูกสาวของกะรัตก็ทำหน้าที่ได้ดีไม่แพ้แม่ของหล่อน เด็กสาวคนนั้นน่ะพยายามทำทุกอย่างที่พ่อของลูกชอบให้เขาพอใจอย่างที่สุด ไม่น่าเชื่อว่าผู้หญิงสองคนนั้นเข้ามาอยู่ที่นี่แค่ช่วงเวลาไม่ถึงสามเดือนพ่อของลูกก็ให้พวกหล่อนเข้าออกห้องทำงาน ห้องพักผ่อน และแม้กระทั่งห้องนอนตอนที่แม่ไม่อยู่อีกด้วย” “แม่หมายความว่ายังไงครับ” ดอมมินิคถามด้วยน้ำเสียงที่เริ่มเคร่งเครียด “แม่ก็หมายความอย่างที่พูด ว่าทั้งกะรัตกับลูกสาวของหล่อนเป็นแม่บ้านที่พ่อของลูกให้ความสนิทสนมและเอ็นดูมากกว่าใคร ๆ ในคฤหาสน์หลังนี้ไม่เว้นแม้แต่แม่!” “แม่กำลังจะบอกอะไรผมอย่างนั้นหรือครับ” “แม่...ไม่ไว้ใจพวกมัน” เสียงของอิซาเบลกระด้างขึ้นเหมือนท่าทีของเธอที่เปลี่ยนไปเมื่อพูดถึงแม่บ้านคนนั้น คนที่ดอมมินิคไม่เคยเห็นหน้าตั้งแต่ก้าวเท้าเข้ามาในคฤหาสน์ไทเลอร์ “ดอม...เรื่องนี้แม่ไม่เคยบอกลูกและไม่เคยพูดกับใครเลย นั่นเป็นเพราะแม่ต้องอดทน ต้องเก็บกลั้นทั้งที่รู้ว่าแม่บ้านคนนั้นกับลูกสาวของหล่อนคิดไม่ซื่อและคงอยากจะเข้ามาแทนที่คุณนายคฤหาสน์หลังนี้ คืนนั้นกะรัตอยู่ในห้องนี้กับเอ็ดมันน์ แม่สงสัยว่าว่ามันสองแม่ลูกจะมีส่วนรู้เห็นกับไอ้ฆาตกรที่มันบุกเข้ามายิงพ่อของลูกถึงในห้องนี้!” “แต่ตำรวจบอกว่า...” “ตำรวจก็ยังไม่แน่ใจว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่! แม่ไม่ได้พูดเรื่องนี้กับใคร ไม่ได้บอกว่ากะรัตมีความสัมพันธ์กันยังไงกับเอ็ดมันน์ ลูกเข้าใจใช่ไหม ว่าถ้าเกิดใครมารู้เรื่องนี้เข้า ตระกูลของเรา...ไทเลอร์ พาวเวอร์ กรุ๊ป ต้องเกิดความด่างพร้อยและเสียชื่อเสียงมากสักแค่ไหนที่มีเรื่องชู้สาวระหว่างประธานบริษัทกับแม่บ้านชั้นต่ำและลูกสาวที่ติดสอยห้อยตามมาด้วยแบบนั้น!”