ตอนที่ 6

เธอไม่เคยรู้จักเขาด้วยซ้ำ ดอมมินิค ไทเลอร์ เป็นคนเช่นไร นิสัยใจคอจะเหมือนพ่อของเขาหรือไม่ รสิกาอดที่จะคิดถึงคำพูดของมารดาที่กล่าวถึงลูกชายคนเดียวของเอ็ดมันน์ไม่ได้ “ถ้าฟังจากที่คุณผู้ชายเล่า ลูกชายของท่านก็คงเป็นคนมุ่งมั่นมากและคงหัวรั้นน่าดู” หญิงสาวลอบถอนใจอีกครั้งก่อนเอนหลังพิงพนักที่นั่งกับความคิดมากมายที่ประดังเข้ามา เธอกำลังจินตนาการถึงทวีปอเมริกาเหนือ เทือกเขาแอปปาเลเชียนซึ่งเต็มไปด้วยต้นไม้ ป่าสน และเกือบจะผล็อยหลับไปหากไม่รู้สึกตัวเสียก่อนหลังจากนั้นว่าเครื่องบินกำลังร่อนลงจอดก่อนที่เจ้าของร่างสูงใหญ่ที่นั่งหันหลังให้จะลุกขึ้นและหันกลับมา รสิกาตกตะลึงในวินาทีนั้น ม่านตาของหญิงสาวขยายกว้างขึ้นเล็กน้อยเมื่อเห็นใบหน้าคร้ามคมตรงหน้าชัดเจน บุรุษร่างสูงใหญ่ท่าทีสง่าผ่าเผย ความหล่อเหลานั้นยิ่งกว่ารูปสลักแห่งเทพ มันมีอำนาจราวกับมนต์สะกดหญิงสาวชาวไทยให้หยุดนิ่งอยู่กับที่ โดยเฉพาะนัยน์ตาสีสนิมเหล็กฉายประกายสีอำพันจากท้องทะเลยามต้องแสง หญิงสาวคำนวณอายุของเขาอยู่ในใจว่าน่าจะประมาณสามสิบปี และในเวลาเดียวกันนั้น เขา ก็หยุดชะงักไปชั่วขณะเมื่อได้เห็นหญิงสาวร่างเล็กบอบบางเจ้าของใบหน้าอันหมดจดที่ติดตามมาด้วย ต่างคนต่างนิ่งงันกับการได้พบหน้ากันเป็นครั้งแรกก่อนที่ชายหนุ่มจะดึงสติกลับมาและพูดขึ้นว่า “คุณใช่มั้ย...ที่แม่ของผมจะให้มาช่วยดูแลกระท่อมที่นี่?” “เอ้อ...ค่ะ” “คุณคงรู้จักผมแล้วสินะ” “ค่ะ...คุณดอมมินิค” “เรามาถึงแล้ว กระท่อมบนไหล่เขาทางตะวันออกเฉียงใต้ของเมาท์ วอชิงตัน...ตามผมมา” พูดแล้วเดินลิ่ว ๆ นำหน้าไปยังประตูเครื่องบิน คำพูดที่ทั้งห้วนสั้นและแววตาที่มองมาทำให้รสิการู้สึกว่าดอมมินิคช่างไม่เป็นมิตรเอาเสียเลย หรือว่านี่คือนิสัยบุตรชายคนเดียวของผู้มีพระคุณ เธอทำอะไรไม่ได้มากไปกว่าการที่ต้องเดินตามเขาลงจากเครื่องบินเล็กส่วนตัวและในทันทีที่เธอก้าวลงจากบันไดไม่ทันที่เท้าจะเหยียบลงบนพื้นด้วยซ้ำ หญิงสาวก็ต้องอ้าปากค้างดวงตาเบิกกว้างเมื่อเห็นภูมิทัศน์โดยรอบของสถานที่ซึ่งเป็นที่พำนักของประธานคนใหม่แห่งไทเลอร์ พาวเวอร์ กรุ๊ป ที่ซึ่งดอมมินิคเรียกว่า กระท่อม นั้นแตกต่างจากที่เขาบอกเธอลิบลับ มันเป็นบ้านหลังใหญ่ซึ่งก่อด้วยด้วยอิฐแข็งแรงตั้งอยู่บนยอดเขาซึ่งเต็มไปด้วยหินสีขาวตามชื่อของมันคือ นิวแฮมเชียร์ ไวท์ เมาท์เทน รสิกากำลังอยู่บนที่สูงซึ่งหญิงสาวไม่รู้เลยว่ายอดเขานี้สูงมากแค่ไหน แต่มองลงไปรอบ ๆ ก็เห็นแนวป่าสนและเทือกเขาที่วางตัวลดหลั่นเหลื่อมซ้อนกันดั่งภาพวาดน่าตื่นตาตื่นใจ ด้านหน้า กระท่อม ของดอมมินิคมีโขดหินและวังน้ำใสสะอาด มันเหมือนสถานที่ในฝันซึงทำให้หญิงสาวชาวไทยตื่นเต้นจนพูดอะไรแทบไม่ออก เมื่อนักบินนำเครื่องบินกลับไปแล้วรสิกาถึงได้ก็รู้สึกว่าเธอแต่งตัวมาไม่เหมาะกับสถานที่ รองเท้าที่มีส้นแม้เพียงนิ้วเดียวก็ทำให้เธอเดินตาม เจ้านาย ไปบนพื้นขรุขระและเต็มไปด้วยโขดหินสีขาวอย่างทุลักทุเล กระทั่งร่างสูงใหญ่ก้าวเข้าไปด้านในและหยุดลงที่ห้องรับแขกซึ่งตกแต่งด้วยงานไม้ทว่าก็เต็มไปด้วยกลิ่นอายแบบแอนทีกโบราณ “คุณชื่ออะไรนะ?” ดอมมินิคหันกลับมาถามหญิงสาวที่เดินมาหยุดตรงหน้าเขา ห่างกันหลายก้าวแต่เธอก็เห็นเขาชัดเจน เธอเผลอมองใบหน้าหล่อเหลาทรงเสน่ห์ของเขาจนเกือบลืมคำพูดของตัวเอง “ฉันชื่อรสิกาค่ะ เรียกฉันว่าโรสก็ได้ค่ะ” หญิงสาวตอบด้วยท่าทีประหม่า เขาจะรู้หรือไม่ว่าเธอแทบไม่กล้าสบนัยน์ตาสีสนิมเหล็กคู่นั้น ดอมมินิคหรี่ตาลง เขาก็เผลอมองผู้หญิงตรงหน้าชัด ๆ เช่นกัน นี่น่ะหรือคือลูกสาวของแม่บ้านที่ตกเป็นผู้ต้องสงสัยของมารดาคนนั้น เธอสวยไม่ใช่เล่นและมีบางอย่างราวกำลังสะกดเขาไว้หากก็เพียงแค่ชั่วขณะ “แม่ของผมบอกว่าคุณเป็นลูกสาวของแม่บ้านคนใหม่ที่เพิ่งเข้าไปทำงานอยู่ในคฤหาสน์ไทเลอร์ไม่ถึงปี” “ค่ะ...เอ้อ...”