ตอนที่ 7

“แม่ของคุณใช่มั้ยที่อยู่กับพ่อของผมในคืนวันเกิดเหตุ?” เขาถามด้วยน้ำเสียงดุดันและทำให้รสิกาผงะไปชั่วครู่ มือของเธอเริ่มชาและเพิ่งรู้สึกว่าอากาศเบาบางบนที่สูงไม่ได้เป็นอุปสรรคต่อระบบการหายใจ ทว่าใบหน้าเคร่งเครียดและท่าทีของบุรุษตรงหน้าต่างหากที่กำลังบีบคั้นหัวใจของเธอให้เต้นเร็ว “ค่ะ...แต่ฉันไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น...” “แม่ของคุณควรจะเล่าอะไรให้คุณฟังบ้าง อย่างน้อยที่สุดคุณก็ควรต้องรู้เรื่องแม่ตัวเอง” “นี่มันไม่เกี่ยวกับงานที่แม่ของคุณให้ฉันมาทำที่นี่เลยนะคะ” รสิกาเถียงขึ้นบ้างทว่านัยน์ตาของเธอกลับฉายความหวาดหวั่นออกมาจนปิดไม่มิด “จริง ๆ แล้วคนที่อยากให้คุณมาที่นี่ไม่ใช่แม่ของผม” คำพูดจากบุรุษร่างสูงใหญ่ที่สืบเท้าเข้ามาใกล้ทำให้หญิงสาวเบิกตากว้าง ทว่าก็ไม่ทันเสียแล้วที่เธอจะหลบอุ้งมือหนาหนักยิ่งกว่าเหล็กกล้าที่ตะปบลงมาบนไหล่บางทั้งสอง “ดอมมินิค...คุณพูดแบบนี้หมายความว่ายังไงคะ?” “คุณฟังไม่ผิดหรอก...โรส คนที่อยากให้คุณมาที่นี่แท้จริงแล้วก็คือผม!” ดวงตาคู่งามเบิกกว้างยิ่งกว่าเดิม รสิกาตัวแข็งทื่อทว่าก็ยังรู้สึกได้ถึงลมหายใจร้อนจากใบหน้าของคนตัวโตที่โน้มลงมาใกล้ มันพุ่งเข้ามาปะทะผิวแก้มของเธอจนร้อนผ่าว หญิงสาวเหมือนดอกไม้ที่ถูกตอกตรึงอยู่ตรงหน้าหน้าผาสูงใหญ่ เธอฝืนยิ้มและคิดว่าจะพูดกับเขาอย่างใจเย็น “ดอมมินิค...ฉันมาที่นี่ตามคำสั่งของคุณอิซาเบลนะคะ เธอบอกฉันว่า...” “คุณกับแม่ของคุณอาจรู้เห็นกับการฆาตกรรมพ่อผม!” เขาคำรามใส่หน้าหญิงสาวและมันทำให้ความเข้มแข็งที่เหลืออยู่เพียงน้อยนิดของเธอแตกสลายไปในวินาทีนั้น คราวนี้รสิกาตัวสั่น เธอกำลังบังคับตัวเองต่อหน้าเขาไม่ได้ ดวงตาคู่สวยเริ่มมีน้ำรื้น ดอมมินิคดูน่ากลัวและทำให้เธอสับสน ความตื่นเต้นที่ได้เห็นภูมิทัศน์อันงดงามบนยอดเขาเมาท์ วอชิงตันมลายไปสิ้นเหลือเพียงความหวาดหวั่นที่จู่โจมชนิดไม่ทันตั้งตัว ชายหนุ่มไม่รอให้เธอแสดงความเห็น เขาเหยียดปากก่อนพูดต่อไปด้วยเสียงที่ยังดังน่ากริ่งเกรงเช่นเดิม “ผมเป็นคนบอกแม่ของผมเองให้คุณมาที่นี่ ผมก็แค่อยากรู้เท่านั้นว่าเกิดอะไรขึ้นกับพ่อของผมคืนนั้นและก็มีแม่ของคุณเพียงคนเดียวที่อยู่ในเหตุการณ์ตอนที่เขาถูกยิง” “แม่ไม่รู้เรื่องค่ะ...ดอมมินิค...พวกเราไม่รู้เรื่องอะไรจริง ๆ ฉันสาบานได้ คุณก็รู้นี่คะว่าตำรวจสืบความจากพยานไปแล้วนั่นคือแม่ของฉัน” “ปากแข็ง!” พูดจบก็ผลักร่างเล็กจนเซล้มลงไปนั่งบนพื้น รสิกาปวดแปลบที่สะโพกแต่ความรู้สึกนั้นก็ไม่เท่าความกลัวที่แล่นเข้าไปจับขั้วหัวใจ ดอมมินิคก้าวมาหยุดตรงหน้า เขามองเธอด้วยแววตาเหมือนราชสีห์จ้องขย้ำเหยื่อ ดุร้ายและเต็มไปด้วยความเคียดขึ้ง “ตำรวจสืบพยานไปแล้วก็จริง แต่แม่ของคุณให้การปฏิเสธบอกว่าไม่รู้ไม่เห็นอะไรทั้งสิ้นทั้งที่ภาพจากกล้องวงจรปิดจับภาพได้ตอนแม่ของคุณเข้าไปในห้องนั้นก่อนเกิดเหตุ แล้วพวกคุณยังจะมาปากแข็งว่าไม่รู้ไม่เห็นอะไรซึ่งมันขัดแย้งกับความจริงมากเกินกว่าที่ใครจะเชื่อ ไปหลอกเด็กอมมือน่ะง่ายกว่าจะมาหลอกคนอย่างผม” “แล้วคุณต้องการอะไร!”