ตอนที่ 8

รสิกาแค่นตะเบ็งเสียง เธอเห็นแต่ช่วงขาของเขาใต้กางเกงสแล็ค ไม่กล้าแม้แค่จะเงยหน้ามองดอมมินิคให้เต็มตาอย่างเมื่อครู่ นี่เขาหลอกเธอมาเพื่อเค้นความจริงซึ่งมันเป็นสิ่งที่แม้แต่ตัวเธอเองก็ไม่เคยได้สัมผัส เธอไม่มีอะไรจะบอกเขานอกจากความหวาดกลัวที่สั่นเหมือนกลองรัวในหัวอก สักครู่ร่างสูงจึงย่อตัวลงและรั้งไหล่บางของหญิงสาวให้เธอหันหน้ากลับไปเผชิญกับเขาอีกครั้ง “ต้องการความจริง! ในเมื่อตำรวจสืบพยานไม่สำเร็จ เปิดปากแม่คุณไม่ได้ ผมเองนี่แหละที่จะเค้นมันออกมาจากปากของคุณ!” “ดอมมินิค” รสิกาครางออกมาเสียงแหบแห้งอย่างหวาดหวั่น เธอไม่เคยกลัวอะไรแบบนี้มาก่อน มันเกิดขึ้นเป็นครั้งแรกในชีวิต เหมือนลูกนกที่หลุดเข้าไปอยู่ในกรงเล็บราชสีห์ ไม่มีทางดิ้นหนีและดูเหมือนสิ้นหวังที่จะหลุดรอด ชายหนุ่มเอียงหน้าเล็กน้อยและเหยียดปากอย่างเย้ยหยัน “พวกคุณคงคิดว่าตลอดระยะเวลาปีกว่าที่ผมไม่ได้กลับบ้าน ผมจะไม่รู้อะไรเกี่ยวกับครอบครัวของตัวเอง พวกคุณอาจจะคิดว่าลูกชายคนเดียวของเอ็ดมันน์ ไทเลอร์มัวแต่ทำงานเป็นบ้าเป็นหลังจนแทบไม่มีเวลาได้สนใจคนที่บ้าน แต่เปล่าเลย ตลอดระยะเวลาที่ผมฝังตัวอยู่ในเหมืองที่เวสต์เวอร์จิเนียผมยังคงติดต่อกับคนในครอบครัวเสมอ ผมรู้ว่าพ่อของผมไม่เคยมีศัตรูที่ไหนถึงขนาดคิดแค้นจะเอาชีวิตเขา ยิ่งถ้าเป็นเรื่องธุรกิจด้วยแล้วเขาเป็นคนที่มีไหวพริบและจัดการทุกอย่างได้ดี แต่เขาเสียรู้ให้กับใครคุณรู้มั้ย” ชายหนุ่มหยุดคำถามไว้ชั่วครู่ขณะจ้องลึกลงไปในดวงตาสุกสกาวรื้นน้ำของหญิงสาว เหยียดยิ้มอันน่ากลัวอีกครั้งและกล่าวออกมา “ก็พวกโสเภณีที่สวมรอยเข้ามาในคราบแม่บ้านนั่นไง!” “ดอมมินิค!” รสิกาแทบจะกรีดร้องใส่หน้าของเขาในวินาทีนั้น หัวใจของเธอเหมือนถูกคมมีดเชือดเฉือนทิ่มแทง ความเจ็บปวดแทนบุพการีที่กำลังถูกเขาหยามหยันผลักดันให้เธอสะบัดไหล่ที่ถูกเกาะกุมไว้และฟาดฝ่ามือลงบนใบหน้าคร้ามเข้มอย่างแรง ฉาด!! เสียงนั้นคงยังไม่ดังพอ หญิงสาวเงื้อมืออีกครั้งแต่คราวนี้เขาคว้ามันไว้ได้ “รึที่ผมพูดมันไม่จริง!” ดอมมินิคตวาดกลับและบีบข้อมือของเธอไว้แน่น เขาไม่ได้รู้สึกเจ็บปวดกับการตอบโต้จากฝ่ามือเล็กแต่โมโหสุดขีดเพราะไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนกล้าท้าทายเขาแบบนี้ ชายหนุ่มคุกเข่าลงตรงหน้าและกระชากร่างบอบบางเข้าไปประชิดตัว รสิกาออกแรงผลักแต่ไม่สำเร็จ ขาทั้งสองที่ชันขึ้นหวังจะเตะถีบถูกเข่าของคนตัวใหญ่กดเอาไว้กลางลำตัวของเขา “อย่าปฏิเสธว่าตอนที่ผมไม่อยู่ทั้งคุณและแม่คุณยั่วยวนพ่อของผมยังไงบ้าง และเขาคงจะหลงพวกคุณมากถึงขนาดยกกระท่อมที่สวนดอกไม้ให้อยู่ หรือว่าเอาไว้เป็นสถานที่เริงรักของทั้งสามคน” “ดอมมินิค...หยุดพูดบ้า ๆ นะ!” รสิกากรีดร้องอย่างเหลืออด “คุณกำลังให้ร้ายแม่ของฉัน ดูถูกฉัน ไม่ให้เกียรติพ่อของคุณที่ไม่ได้อยู่บนโลกนี้แล้ว คุณไม่เคยกลับไปดูแลท่านแล้วคุณจะรู้ได้ยังไงว่าเกิดอะไรขึ้นที่บ้านตัวเองบ้าง!” “ทำไมผมจะไม่รู้!” เขาเถียงทันควัน “ในเมื่อที่นั่นมีแม่ของผม เธอบอกทุกอย่างที่เธอรู้กับผม บอกความเจ็บปวดที่ต้องถูกผู้หญิงชั้นต่ำสองคนกับสามีช่วยกันเหยียบย่ำความรู้สึกในบ้านของตัวเอง เขาเมตตาพวกคุณมากเกินกว่าเจ้านายกับแม่บ้านและพวกคุณก็สนิทสนมกับเขามากเกินกว่าจะเรียกว่าเป็นความภักดี มันทำให้พวกเราสงสัยว่าคุณกับแม่ของคุณอาจร่วมมือกันวางแผนฆ่าพ่อของผมเพื่อผลประโยชน์ของตัวเอง!”