ตอนที่ 10

ทว่าน่าแปลกที่ทุกอย่างยังคงตกอยู่ในความเงียบงัน เธอไม่ได้ยินเสียงอะไรทั้งในกระท่อมแม่แต่ขณะพยายามเงี่ยหูฟังด้านนอก เขาอาจยังมาไม่ถึงหรืออยู่ที่ไหนสักแห่ง ถ้าเธอจะใช้โอกาสที่เหลืออยู่เพียงน้อยนิดตอนนี้ไปจากที่นี่ เขาก็อาจจะตามไม่ทัน แน่ล่ะ...นี่มันยอดเขาสูง ทางลาดชันและป่ารกชัฏอาจช่วยกางกั้นเธอได้จากสายตาของเขา รสิกาค่อย ๆ ลุกขึ้นยืน เธอมีอาการโงนเงนเล็กน้อยแต่ก็พยายามควบคุมสติไม่ให้แตกกระเซ็นเหมือนเมื่อตอนมาถึง เธอจะหนีไป...นี่เป็นโอกาสสุดท้ายของเธอแล้วรสิกา คิดได้ดังนั้นร่างบอบบางก็ตรงดิ่งไปที่ประตู ค่อย ๆ แง้มมันออกและก็เห็นว่าด้านนอกนั้นมีเพียงโขดหินสีขาวสะท้อนประกายอันนุ่มนวลเมื่อถูกอาบไล้ด้วยแสงจันทร์ รสิกากลืนก้อนเหนียวลงคออันตีบตัน ทางข้างหน้ากำลังเปิดโล่งแล้วสำหรับเธอ ร่างแน่งน้อยในชุดกระโปรงไม่สนใจรองเท้าของเธออีกต่อไปแล้ว รสิกาก้าวไปบนโขดหินที่ลาดชันและลดหลั่นด้านหน้ากระท่อมด้วยเท้าอันเปลือยเปล่า แต่แล้วก็ต้องหยุดชะงักในทันใดเมื่อเสียงหนึ่งดังขึ้นเบื้องหลัง “โรส...นั่นคุณจะไปไหน?” รสิกาก้าวเท้าไม่ออก หญิงสาวเดินมาหยุดอยู่ที่ขอบสระเล็ก ๆ รายรอบด้วยหินสีขาว ระยับพรายในน้ำสะท้อนเงาของเธอภายใต้แสงจันทร์สีเงินยวงที่ทาบทอไปทั่งหุบเขา มือบางเริ่มเย็น เท้าของเธอชาเหมือนไม่มีความรู้สึก รสิกาไม่ยอมแม้แต่จะหันกลับไปยังร่างสูงใหญ่ในชุดลำลองที่ก้าวเข้ามาหยุดบนโขดหินก้อนหนึ่ง “คุณคิดจะทำอะไร...หนีไปจากที่นี่อย่างนั้นหรือ โรส?” เขายังคงตั้งคำถาม รสิกาไม่อาจหยุดยั้งน้ำตาที่หลั่งลงมาบนแก้มได้ เขาคงไม่รอให้เธอเปิดปากพูดเรื่องของกะรัตอีกต่อไป เขาคงต้องฆ่าเธอให้ตายอยู่ตรงนี้ “ผมถามไม่ได้ยินรึไง!” “ใช่! ฉันจะหนีไปจากที่นี่...อ๊ะ...กรี๊ด!” หญิงสาวหันขวับไปมองเขา แต่ไม่ทันจะได้พูดอะไรอีก ร่างบอบบางของเธอก็ลื่นไถลลงไปในวังน้ำเบื้องล่าง เสียงกรีดร้องลั่นของรสิกาทำให้ดอมมินิคเองก็เกิดอาการตกใจจนต้องรีบถลาเข้ามาดูและก็เห็นว่าเธอกำลังตะเกียกตะกายขึ้นจากแอ่งน้ำที่ความลึกของมันปริ่มแค่หน้าอกของหญิงสาว พอตั้งสติและทรงตัวได้เธอก็รีบจ้ำไปข้างหน้า แต่ก็ต้องตกใจซ้ำสองเมื่อได้ยินเสียงอะไรบางอย่างกระแทกลงในน้ำจนกระฉอกใส่ตัวเธอ รสิกาหันกลับไปมองก็ต้องตื่นตระหนกสุดขีดเมื่อร่างสูงใหญ่ของดอมมินิคพุ่งเข้ามาประชิดตัว “ว้าย!” เธอร้องลั่นเมื่อเขารั้งร่างเปียกปอนเข้าไปปะทะอกกว้าง แขนแกร่งกอดรัดจนร่างน้อยแทบไม่มีทางดิ้น “ดอมมินิค...ปล่อยฉัน...ฉันจะกลับบ้าน!” “อย่าโง่นักเลยโรส! คุณไม่มีวันลงจากยอดเขานี้ได้ตอนค่ำมืดแบบนี้”