ตอนที่ 5 รักษาบ้านหลังนี้

ตอนที่ 5 รักษาบ้านหลังนี้ “เปล่านะ จะเป็นไปได้ยังไงคุณก็รู้ว่าฉันยังไม่มีเงินมาคืน” แก้วใจหัวเราะแห้งออกมา หน้าเธอเต็มไปด้วยความหดหู่ ถ้าเธอมีเงินมาคืนล่ะก็ จะเหยียบเขาให้จมดินเลย “ชีวิตนี้คุณเป็นหนี้ผมแล้ว ใช้คืนไม่หมดแน่ๆ” คำพูดของเขาคลุมเคลือ แต่มันก็เป็นเรื่องที่ช่างน่าขัน ไม่ใช่แค่หกล้านหรือ ถึงกับต้องดูถูกเธอขนาดนี้เลยหรือ ถ้าเธอใช้หนี้ไม่หมดแล้วจะเป็นอย่างไร อย่างมากก็แค่แต่งงานกับเขารับใช้เขาไม่ใช่หรือ “คุณอัยการ คุณจับข้อมือฉันในที่สาธารณะเกรงว่าจะไม่เหมาะรึเปล่าคะ” แก้วใจยกคิ้วขึ้นและพยายามอย่างดึงมือออก แต่มันกลับไม่ขยับเลยสักนิด เขาต้องมีแรงมากขนาดไหนกัน ไม่ใช่แค่ติดหนี้เขาหรอกหรือ จำเป็นต้องทำกันถึงขนาดนี้เลยหรือ หรือจะกลัวเธอหนีขึ้นมา “ผมจะบอกคุณอีกแค่ครั้งเดียว เรียกผมสามีหรือตุงคิน” แก้วถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้ เธอต้องประนีประนอม “ก็ได้ คุณคิน“ “ดึกมากแล้ว ฉันต้องกลับแล้ว” เธอมองเวลาแล้วมองเวลาอีก ใบหน้ามีความกังวล นี่ก็สี่ทุ่มกว่าแล้ว เรื่องของคุณทัตเทพก็ยังไม่รู้จะแก้ปัญหายังไง เธอต้องกลับไปคิดดูสักหน่อย ตุงคินมองริมฝีปากน้อยๆของเธอและคิ้วของเธอที่ขมวดมุ่น “เกือบโดนขายแล้ว คุณยังอยากจะกลับไปอีก” “เฮ้อ จะว่ายังไงดี จะดีจะร้ายยังไงก็เป็นอาฉัน ไม่เถียงว่าเกือบโดนขายแล้ว แต่สุดท้ายก็ไม่โดนไม่ใช่หรือไง” แก้วใจ เธอรู้สึกรำคาญกับรูปร่างหน้าตาที่เคร่งขรึมราวกับว่าผู้คนทั่วโลกเป็นหนี้เขา คนปากร้ายแต่ใจดี ”งั้นคุณก็ระวังตัวดีๆ ถ้าโดนขายไปผมก็ไปทวงมันคืนมาให้คุณไม่ได้หรอกนะ” พูดจบตุงคินก็หอมไปที่แก้มแดงๆของเธอ ทำไมต้องหอมเธอ สนิทกันขนาดนั้นเลยหรอ เขานี่มันจริงๆเลย แก้วใจเอามือเขาออกอย่างไม่พอใจ “เข้าใจแล้ว” รถสีดำจอดอยู่หน้าคนทั้งสอง นภวัตกดเปิดกระจก “นายจะกลับรึยังครับ” เขาพยักหน้าและลากข้อมือเธอผลักเข้าไปในรถ “ฉันกลับเองก็ได้” เธอทำอย่างนี้หมายความว่าอย่างไร ยังคงโกรธเขาอยู่หรอ ตุงคินคิดแล้วยกคิ้วขึ้น หลุบตามองด้วยสายตาเย็นชา “นั่งดีๆซะ” แก้วใจพำพัมกระซิบเบาๆ “อันที่จริง ฉันสามารถขึ้นแท็กกลับซี่เองได้” “ถ้ายังพูดอีกผมจะจูบคุณ” เธอนั่งเงียบทันที ขู่กันแบบนี้ก็ได้หรอ “นายครับ พรุ่งนี้หกโมงมีประชุม เกี่ยวกับนายกเมืองคนก่อน” ตุงคินเงยหน้าขึ้นมาด้วยสายตาเย็นชา ทำให้นภวัตถึงกลับไม่กล้าพูดต่อ กลืนคำพูดที่เหลือลงท้องไปทันที และมันก็ทำให้แก้วใจได้ยินเข้า เธอรีบจับเสื้อตุงคินด้วยความตื่นเต้น แล้วถามด้วยสายตาเป็นประกายว่า “ประชุมอะไรหรอ ใช่เกี่ยวกับการพิพากษาที่จะเกิดขึ้นเร็วๆนี้มั้ย” “ผมบอกไปแล้วนะว่าจะจูบคุณ” มุมปากของนภวัตที่นั่งอยู่ในตำแหน่งคนขับรถสั่นขึ้นมายิกๆ เมื่อไหร่กันที่อัยการตุงคินผู้เฉยชาต่อผู้หญิงเปลี่ยนไปเป็นแบบนี้ ถึงแม้ว่าเขาอยากจะรู้มากก็ตาม แต่คิดว่าตอนนี้ทำตัวไม่มีตัวตนจะดีที่สุด ไม่มีตัวตนเท่านั้นถึงจะปลอดภัย แก้วใจโมโหหัวร้อนแทบเป็นไฟ จูบเธอหรอ คนบ้านี่ คิดออกมาได้ยังไง เธอเปิดปากพูด “คุณยืนยันนะว่ารอบนี้จะไม่กัดปากฉัน” นี่หมายความว่าเธอยอมแล้วใช่ไหม ตุงคินเลียริมฝีปากพร้อมคิดว่า ลูกสาวตระกูลทองพิทักษ์ช่างน่าขันเสียจริง “ฉันให้เวลาคุณแค่ 5 วิ” เธอดึงคอของเขาเข้ามาแล้วกระแทกเข้าที่ปากของเขาอย่างรวดเร็ว ใช่กระแทกลงไป ฟันของทั้งสองคนชนกันจนทำให้เกิดกลิ่นเลือดลอยมา “โอ๊ย” เธอร้องไห้ออกมาน้ำตาไหล “เจ็บมาก” ยัยบ้า ทำไมไม่จูบดีๆ ทำตื่นเต้นอย่างกับอะไรดี ใบหน้าของเธอลามแดงไปจนถึงลำคอ ขัดเขินจนไม่เป็นอันทำอะไร ผ่านไปสักพักถึงหาเสียงของตัวเองเจอ “ตอนนี้บอกฉันเรื่องงานประชุมพรุ่งนี้ก่อน” “การประชุมพรุ่งนี้” สายตาของเขามีประกายอย่างหนึ่งพาดผ่าน “ยังไม่เริ่มการประชุมผมจะรู้ได้ยังไง” เธอถูกหลอก เห็นได้ชัดๆว่าถูกหลอก คนบ้านี่หลอกจูบเธอ โมโหจะบ้า “ลงไป ถ้าอยากรู้คำตอบ มาหาผมที่สำนักงานอัยการพรุ่งนี้” เขาหยิบนามบัตรและวางมันลงบนฝ่ามือของเธอ นิ้วของเขาไล้บนผ่ามือเธอเบาๆ “ผมชอบคุณใส่กระโปรงเหมือนตอนอยู่ moon night มากกว่านะ” ผู้ชายคนนี้กำลังยั่วโมโหเธอ แถมยังพูดเกี่ยวกับเงื่อนไขอะไร กระโปรงอะไรนั่นอีก คนกลับกลอก เอาแต่หลอกเธอ ผู้ชายอสรพิษ รถขับผ่านออกไป ร่างเล็กยืนอยู่ริมถนน ก้มมองนามบัตรสีขาวดำที่อยู่ในมือ เป็นที่อยู่สำนักงานและเบอร์โทรศัพท์ของเขา เธอกดกริ่งเป็นเวลานาน ก่อนจะมีคนเดินมาเปิดประตู คนที่เปิดประตูคือน้าส้ม แม่บ้านที่อยู่ในบ้านของอาสะใภ้ แม่บ้านสงสายตาให้เธอ พร้อมเตือนว่า “คุณแก้วใจ คุณผู้หญิงกำลังอารมณ์เสีย” “จริงหรอ” แก้วใจยิ้มอย่างขมขื่น คงไม่ใช่เพราะเรื่องของเธอใช่ไหม เธอใช้เวลาอยู่ที่ประตูสักพักก่อนจะเข้ามาในห้องนั่งเล่น บรรยากาศในห้องนั่งเล่นกดดันขึ้นมาทันที ชนัดดานั่งหน้าดำคร่ำเครียดอยู่บนโซฟา และอารองก็นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม เสียงหายใจฟึดฟัดไม่ได้ดีขึ้นเลย ทันทีทีกันทรมองเห็นเธอ ก็รีบพูดขึ้นมาเสียงดัง “ตัวเสนียดมาแล้ว เธอยังกล้ากลับมาบ้านอีกนะ” ตัวเสนียด ชื่อนี้เป็นชื่อที่อาสะใภ้ใช้เรียกเธอ อาสะใภ้บอกว่าที่บ้านของเธอแตกหักเป็นเพราะแก้วใจ จึงได้เรียกแก้วใจว่าตัวเสนียด เธอยิ้มด้วยความขมขื่น พร้อมกล่าวทักทาย “อารอง อาสะใภ้ หนูกลับมาแล้วค่ะ” ชนัดดาวางแก้วน้ำชาลงบนโต๊ะน้ำชา น้ำร้อนในแก้วหกไหลลงมาจากโต๊ะ จนโดนมือของชนัดดาแต่เธอกลับไม่รู้สึกร้อนเลยสักนิด ชนัดดามองแก้วใจอย่างโกรธเคือง “ยัยตัวเสนียด แกไปพูดอะไรกับคุณเทพทัต ทำไมเขาถึงยกเลิกสัญญา “หนูไม่ได้พูดอะไร” เธอตอบอย่างอ่อนแรง อาสะใภ้หมายความว่าอย่างไร อย่าบอกนะว่าชนัดดาต้องการจะขายเธอให้คุณเทพทัตจริงๆ เขาแก่กว่าพ่อเธออีกนะ “แกไสหัวไป ไปซะ ไปทำให้เขากลับมาเซ็นสัญญาเหมือนเดิม ไม่งั้นไม่ต้องมาเหยียบบ้านฉันอีก นังสารเลว แกคิดว่าแกมีคุณธรรมมากหรือไง ที่แนะนำแกให้คุณเทพทัตก็ถือว่าเป็นบุญของแกแล้ว” ชนัดดาสบถด่าอย่างรุนแรง “อารอง” แก้วใจส่งสายตาขอความช่วยเหลือไปหาอารองของเธอ อาสะใภ้ต้องการจะขายเธอให้คุณเทพทัตจริงๆ “คุณชนัดดา พอแล้ว คุณช่วยทำตัวให้เหมาะกับการเป็นอาสะใภ้หน่อยได้ไหม” “ฉันไม่ได้ทำหน้าที่อาสะใภ้หรอกหรอ” ชนัดดาลุกขึ้นอย่างโมโห เดินไปข้างหน้าแก้วใจอย่างอุกอาจ เหยียดนิ้วออกไปบีบคางแก้มของเธอทั้งสองข้าง “แกน่าจะตายๆไปซะ แกทำลายธุรกิจสิบล้านของฉัน ฉันจะบอกอะไรให้นะ ถ้าวันนี้แกไม่เอาสัญญากลับมาได้ ก็ไสหัวออกไปซะ บ้านฉันไม่ได้เลี้ยงข้าวเลี้ยงน้ำแกฟรีๆนะ” ชนัดดาบีบกรามเธออย่างแรง จนริมฝีปากยู่เข้าหากัน แต่เธอก็ไม่กล้าโต้กลับ ธุรกิจสิบล้าน เธอไม่มีปัญญาชดใช้ได้แน่ๆ “นังสารเลว รังแกแก้วใจอีกแล้ว” มีร่างหนิ่งวิ่งไปผลักชนัดดาล้มลงบนพื้น ชนัดดาส่งเสียงออกมาเล็กน้อย ก่อนเธอจะถูกสุนัขเลียหน้า “ทัตติ! ทันทีที่เธอล้มลงทัตติก็เดินพร้อมจะไปหาเรื่องอีกครั้ง “พอได้แล้ว” ชนัดดากัดฟันอย่างโมโห ธนชาตรีบเดินมาประคองชนัดดาขึ้น พร้อมถามอย่างกังวล “คุณเป็นยังไงบ้าง” “เจ็บ เจ็บ” ชนัดดารีบพูดออกมาเสียงดัง ปากของเธอยังด่าไม่หยุด “คุณใจดีเกินไป คุณพาเสนียดเข้ามาในบ้าน คนนึงทำให้ฉันเสียเงินสิบล้าน อีกคนก็ทำร้ายฉันจนเจ็บแบบนี้” “คุณหยุดพูดได้แล้ว ผมจะพาคุณไปโรงพยาบาล” อารองพ่นลมปากออกมา และอุ้มชนัดดาออกไปทันที แก้วใจนึกได้ว่าควรจะตามไป ก็ถูกน้องชายขวางเอาไว้ซะก่อน “พี่ซื่อหรือโง่ เขาด่าพี่ขนาดนั้น พี่ยังจะตามไป” “แกสิโง่” เธอจ้องทัตติและพูดอย่างไม่พอใจ “แกผลักอาสะใภ้จนได้รับบาดเจ็บ เขาจะไม่ไล่เราออกไปหรือ” ทัตติมองเธอด้วยใบหน้าเหน็บแนม “พี่อยากโดนขายรึไง พี่โง่หรอ พี่คิดว่าเขาทำเพื่อให้พี่ได้ดีจริงๆหรอ คนที่อยู่ที่นี่ก็เอาแต่มองผลประโยชน์ทั้งนั้นแหละ” เธอจะไม่รู้ได้ยังไง แต่เธอจะทำอะไรได้ ต้องอยู่บ้านอาสะใภ้เท่านั้นถึงจะได้ข่าวของพ่อของเธอ และมีเพียงแค่อารองเท่านั้นที่จะช่วยพวกเราได้ อย่างน้อยอารองก็เป็นความหวังอันริบหรี่ของเรา “พี่ไม่ถูกขายหรอก แกวางใจเถอะ พี่ของแกไม่โง่นะ” แก้วใจพูดออกมาและรีบก้าวเท้าตามไปทันที ทัตติมองตามแผ่นหลังเธอไป มือกำแน่นด้วยความโมโห ทำไมเธอไม่เชื่อเขา อาศัยเขาก็สามารถช่วยพ่อออกมาได้เหมือนกัน แม้ว่าเขาจะเริ่มด้วยทางที่ผิดในตอนแรก แต่เขาก็เป็นผู้ชายคนหนึ่ง เขาดูออกถึงนิสัยใจคอคน รู้ว่าบ้านอารองปฏิบัติต่อพวกเขายังไง การอาศัยเขาอยู่ จะทำให้พวกเขาโดนกดขี่ตลอดชีวิต ครอบครัวอารองไม่ใช่ฟางเส้นสุดท้ายที่ช่วยชีวิต แก้วใจรีบตามไปที่โรงพยาบาลและถามอย่างใจจดใจจ่อ “อารอง กันทร อาสะใภ้เป็นอย่างไรบ้าง” “กระดูกอ่อนอักเสบ” ธนชาตพ่นลมหายใจออกมาอย่างทำอะไรไม่ได้ “แก้วใจ เธอโดนทำให้รู้สึกลำบากใจอีกแล้ว” แก้วใจรู้สึกอบอุ่นใจขึ้นมาเมื่อได้ยินประโยคนี้ เธอส่ายหัวและพูดว่า “หนูไม่เป็นไรค่ะ หนูทำให้เสียสัญญาการค้าไป อาสะใภ้สมควรด่าหนูแล้ว” “พ่อ เป็นเพราะเธอทำให้แม่เจ็บอย่างนี้ เธอจะลำบากใจอะไร” กันทรพูดอย่างโกรธแค้น ธนชาตจ้องไปที่กันทรพร้อมพูด “หุบปาก เขาเป็นลูกพี่ลูกน้องเธอนะ” “ไม่เป็นไร ไม่เป็นไรค่ะ หนูไม่ถือ” เธอไม่สนใจคำพูดของคนที่ไม่ควรค่าให้เธอด่า ที่เธอทำดีกับคนพวกนี้ เป็นเพราะเธอไม่เคยใส่ใจและไม่เคยคิดว่าพวกเขาอยู่ในฐานะญาติของเธอ “แก้วใจ เธอคงไม่รู้สถานการณ์ของบริษัทสินะ จริงๆแล้วอาสะใภ้ของหนูไม่ใช่ศักดิ์แต่ว่าด่าหนูโดยไม่มีเหตุผลนะ” แก้มของธนชาตแดงขึ้นมาด้วยความอับอาย เขามีแววลังเลอยู่พักหนึ่งแล้วพูดต่อว่า “บริษัทกำลังเจอปัญหาใหญ่ ไม่มีเงินหมุนเวียนในบริษัท กำลังรอคุณทัตเทพยื่นมือเข้ามาช่วย อาสะใภ้ของหนูหมดหนทางจึงต้องทำอย่างนั้นกับหนู” หน้าของแก้วใจแข็งค้างไปทันที ดวงตากลมโตเบิกกว้างอย่างไม่เชื่อ อารองหมายความว่ายังไง บริษัทมีปัญหาก็เลยใช้เธอเพื่อหาผลประโยชน์งั้นหรอ “อารองคะ ความหมายของอารองก็คือ” “อารองยอมคุกเข่าให้หนู ขอร้องช่วยอาด้วย ช่วยบริษัทด้วย ช่วยบ้านหลังนี้ด้วย” ธนชาตคุกเข่าต่อหน้าเธอและร้องไห้ออกมา แก้วใจหน้าซีดขึ้นมาทันที ปากของเธอเปิดอ้าออกเล็กน้อย คิ้วของเธอขมวดด้วยความไม่เชื่อและความผิดหวัง อารมณ์ทั้งหมดกระทบเข้าสู่สมองเธออย่างจัง เสียใจอย่างถึงที่สุด พวกเขาตั้งใจจะขายเธอจริงๆ