已经是第一章了
ตอนที่ 8 ถึงเป็นผีก็จะติดตามคุณไปทุกที่
ตอนที่ 8 ถึงเป็นผีก็จะติดตามคุณไปทุกที่
“ผมไม่รับ”
ขอบคุณหรอ ในโลกของเขาไม่มีอะไรใช้คืนได้อย่างเท่าเทียม เขาไถ่เธอเท่ากับว่าเธอเป็นหนี้เขา
เครื่องปรับอากาศภายในรถปล่อยความร้อนออกมา แต่แก้วใจกลับสามารถรู้สึกถึงความเย็นที่แผ่ออกมาจากตัวเขา คนๆนี้ไม่มีเหตุผลจริงๆ แม้แต่มารยาทพื้นฐานก็ไม่เข้าใจ
“เอาที่สบายใจ”
นี่คือการขอบคุณอย่างจริงใจแต่กลับถูกคนอื่นปฏิเสธอย่างไร้เยื่อใยสินะ เธอขุ่นเคืองจนต้องหันหน้าออกนอกหน้าต่าง มองสายรุ้งข้างนอก ดีกว่ามองหน้าเขาเป็นไหนๆ
ตุงคินยิ้มหยันที่มุมปาก นี่เป็นครั้งแรกที่เขาถูกเมินใส่ แถมยังมาจากเด็กผู้หญิงที่ไม่รู้จักที่ต่ำที่สูงอีก ใบหน้าหล่อเหล่าเปลี่ยนไปยากจะคาดเดา คิ้วเขาผูกเป็นปม เขาไม่พอใจสิ่งนี้
กล้าดียังไงให้เขารอถึงสามวัน พอถึงเวลาแม้แต่เงาก็ไม่เห็น แม้แต่ตัวเธอเองก็เกือบจะไม่เหลือแล้ว จนถึงตอนนี้เธอยังไม่คิดจะอธิบายสักหน่อยหรือ
ผู้หญิงไอคิวต่ำอย่างนี้ โดนเขาขายแล้วก็ยังจะโง่ไปช่วยเขาหาเงินอีก
“ฮัดชิ่ว!”
แก้วใจจามออกมา ตัวเธอเริ่มสั่นอีกครั้ง ไม่นะ เธอเป็นหวัดซะแล้ว ทั้งหมดต้องโทษคนไร้เหตุผลตุงคิน
อยากจะเปิดดูสมองเขาซะจริงว่าข้างในมีอะไร ทำไมถึงทำให้คนหมดคำจะพูดกับเขาได้ขนาดนี้
เงียบ-
บรรยากาศภายในรถแปลกไปเล็กน้อย แก้วใจยังคงจามติดกันสามครั้ง ตุงคินสุดท้ายก็ทนไม่ไหวต้องช่วยเธอ
“จอดรถ”
ทำไมถึงให้หยุดรถกะทันหัน นภวัตมองเขาด้วยความสับสนเล็กน้อย “เกิดอะไรขึ้น คุณอัยการ”
“รออยู่นี่”
เขาพูดแล้วเปิดประตูลงจากรถ ลมเย็นๆพักเข้ามาทันที ทำให้แก้วใจจามอีกหลายครั้ง คนบ้า เกลียดเขาจริงๆ
แก้วใจห่มเสื้อผ้าไว้กับตัวแน่น แต่ก็ยังรู้สึกว่าทั้งตัวยังหนาวเย็นไม่ลดลงเลย
หลังจากผ่านไปครึ่งชั่วโมงประตูก็เปิดออกอีกครั้ง
“คนบ้า หนาวจะตายอยู่แล้ว คุณไปไหนมา” แก้วใจขมวดคิ้วด้วยความโมโห สูดน้ำมูกขึ้น หน้าของเธอซีดเซียว
ตุงคินเหลือบมองเธอ แล้วส่งถุงในมือให้กับเธอ แล้วหยิบเครื่องดื่มแก้วหนึ่งออกมา
“หมายความว่าไง”
ดวงตาของแก้วใจเป็นประกายขึ้นมา เธอพยายามที่จะคว้า แต่ถูกเขายกขึ้นไปจนเธอไม่สามารถคว้าได้และพูดอย่างเฉยชาว่า “อยากดื่มมั้ย”
เธอตัวให้ดูน่าสงสารเล็กน้อยเธอพยักหน้าซ้ำๆ มองเขาด้วยความหวัง ในขณะนี้ภาพลักษณ์ของเขาในใจของเธอดีขึ้นมาอย่างมาก
ปากของเฉิงอี้เฉินกระตุกเล็กน้อย ช่างน่ารักเหลือเกิน
“กินยาลดไข้ในถุงก่อน แล้วจะให้”
“คุณจะรู้ได้อย่างไรว่าฉันมีไข้” แก้วใจใช้มืออังหน้าผากและพบว่ามันร้อนมาก แต่ผู้ชายคนนี้รู้ได้อย่างไร และเขาก็ไปซื้อยาอีก
ผู้หญิงคนนี้กำลังมองเขาด้วยความสงสัย ผู้หญิงทั่วไปถ้าถูกเขาทำอย่างนี้ให้มักจะถูกดึงดูดจนควบคุมตัวเองไม่อยู่ แต่เธอมัวคิดอะไรอยู่ คิดว่าเขากำลังคิดอะไรงั้นหรอ เขารอเธอกระโจนเข้าใส่กับดักอีกครั้งงั้นหรอ
ไม่แปลกที่เธอจะคิดมาก จริงๆแล้วผู้ชายคนนี้เป็นคนต่อหน้าใจดีแต่ลับหลังใจร้าย เป็นคนที่หาโอกาสแก้แค้นได้เสมอ
“สายตาแบบนั้นหมายความว่าไง”
“ถ้าจะให้พูดก็คือ”เธอจ้องมาที่เขาอย่างเงียบๆ “คุณคิดอะไรอยู่ตอนนี้”
ตุงคิงชะงักค้างไปทันที เอาอุส่าห์มีน้ำใจไปหายาตั้งหลายร้าน และซื้อเครื่องดื่มให้ด้วยความตั้งใจ พระเจ้าเท่านั้นที่รู้ว่า ตอนเขายืนอยู่ในร้านถูกคนรอบๆมองเขาอายขนาดไหน แต่สุดท้ายกลับได้ความสงสัยของเธอกลับมาตอบแทน
เขาไม่ควรใจดีตั้งแต่แรก
เธอวางยาไว้ด้วยใบหน้าเย็นชา “ฉันกลัวว่าคุณจะวางยาฉัน”
“หึ คุณอย่าวางแผนอะไรจะดีที่สุด” เธอหยิบยาขึ้นมาด้วยความสงสัย เปิดฝาน้ำแร่และปิดลงอีกครั้ง “ในน้ำคงไม่มียาพิษใช่ไหม”
“มียาพิษหรอ”
แก้วใจมองเขาด้วยท่าทางระแวง เวลานั้นเขาก็รู้สึกตลกขึ้นมา เธอกินยาอย่างเชื่อฟัง แล้วกระตุกมุมเสื้อเขาเบาๆ “คุณอัยการ น้ำฉันล่ะ”
เขาส่งมันให้เธอ ปิดตาและแกล้งพูด “ในน้ำก็มีพิษ”
คิคิ แก้วใจหัวเราะออกมา เขาก็ขี้แกล้งอยู่เหมือนกัน แม้จะเหมือนยังโกรธอยู่ เธอดื่มน้ำอย่างสุขใจ ตอนนี้เธอรู้สึกอุ่นขึ้นมาอย่างมาก
นภวัตแอบมองตุงคินที่โกรธอยู่และแก้วใจที่ดื่มน้ำอย่างสุขใจ เขาก็แอบถอนหายใจออกมาเบาๆ แล้วขับรถต่อไป คนเย็นชาอย่างอัยการตุงคินเคยมีความคิดที่จะซื้อยาให้ผู้หญิงตั้งแต่เมื่อไหร่กัน แถมซื้อน้ำมาให้อีกด้วย เหลือเชื่อ เหลือเชื่อจริงๆ
รถขับไปจอดที่หน้าคอนโด แก้วใจยังคงหลับเพราะฤทธิ์ยา แถมตอนนี้ยังหลับอยู่ภายในอ้อมกอดของตุงคิน และเขาก็ไม่ได้ว่าอะไรแต่อย่างใด
“คุณอัยการ พรุ่งนี้ให้ผมมารับไหม”
“นี่ พูดเบาๆหน่อย” เขาพูดแล้วมองเธอที่ขมวดคิ้วอยู่ครู่หนึ่ง “พรุ่งนี้มารับสายกว่าเดิมหนึ่งโมง”
สายหนึ่งชั่วโมง ในหัวของนภวัตตอนนี้เต็มไปด้วยภาพที่คิดดีไม่ได้เลย ใช่สิสวยขนาดนั้นใครก็ยากจะทานทนได้ นับประสาอะไรกับท่านอัยการที่ทนมาถึงสามสิบปี
“ครับ ขอให้มีความสุข”
ตุงคินอุ้มเธอออกจากรถในท่าเจ้าสาว เขามองนภวัตอยู่แวบหนึ่ง ทำให้นภวัตไม่กล้าอยู่อีกต่อไป เขาเพียงแค่ยิ้มออกมาและขับไปออกไปทันที
ขอให้มีความสุขหรอ นภวัตคิดไปถึงไหนกัน ตุงคินส่ายหัวยิ้มๆและมองไปที่ผู้หญิงที่หลับลึกอยู่ ใบหน้าเธอบริสุทธิ์เหมือนทารก รู้สึกถึงความไร้เดียงสาของเธอ เพียงแต่ทำไมเธอต้องเป็นลูกสาวของนายถวิต
เขาถอนหายใจออกมาและอุ้มเธอขึ้นลิฟไป
ปึก
แก้วใจถูกวางลงบนเตียงอย่างแรง เธอที่หลับลึกอยู่จึงตื่นขึ้นมาทันที เธอมองห้องที่ไม่คุ้นเคยอย่างสงสัย
“ที่นี่ที่ไหน”
“ไปทำความสะอาดตัวเองในห้องน้ำ”
เสียงเย็นๆดังขึ้น เธอเงยหน้า ปรับสายตาขึ้นมอง จนพบกันดวงตาสีเข้ม หัวใจของเธอก็กระตุกและเต้นขึ้นมาอย่างรุนแรง
ตุงคิน ใช่แล้ว เธอเลือกเขา กลับมากับเขา ทำไมถึงหลับไปซะได้
เธอเกาหัวแล้วนอนต่อไปอย่างขี้เกียจ พูดเสียงเบาว่า “ไม่อยากอาบน้ำ นอนแล้ว ฝันดีค่ะ”
ตุงคินโมโหขึ้นมาทันที เขาดึงเธอลุกขึ้นมา “เธอดูตัวเองตอนนี้ซิว่าเป็นยังไง ไปอาบน้ำ ไม่งั้นก็นอนบนพื้น”
นอนบนพื้น แก้วใจจับใจความสำคัญได้ก็ถึงกับเบิกตากว้าง มองไปที่ตาของเขาอย่างงุนงง
“คุณล้อเล่นใช่ไหม”
“ผมดูเหมือนล้อเล่นรึไง”
ไม่เหมือน ไม่เหมือนล้อเล่น ให้ตายเถอะผู้ชายคนนี้ที่จริงเป็นยังไงกันแน่ เธอตอนนี้กำลังป่วยอยู่ แต่เขากลับให้เธอนอนบนพื้น ถึงแม้ว่าเขาจะซื้อเธอมาด้วยเงินสองร้อยห้าสิบบาท แต่ก็ไม่ควรจะได้รับการปฏิบัติเช่นนี้ไหม
“ตุงคิน คนใจร้าย”
มองเขาด้วยความกรุ่นโกรธและเดินไปห้องน้ำทันที
ตุงคินนั่งอยู่ข้างๆ มุมปากของเขากระตุกเล็กน้อย ผู้หญิงคนนี้ควรได้รับการสั่งสอน ยิ่งเป็นผู้หญิงที่ดื้อดึงก็ยิ่งต้องหัดเชื่อฟัง
คนที่อยากสอนคนอื่นอย่างตุงคินรู้สึกว่ามีอะไรบางอย่างผิดปกติ เธอไปห้องน้ำจะเป็นชั่วโมงแล้วยังไม่ออกมาอีก คงไม่เกิดอะไรขึ้นใช่ไหม เธอเพิ่งป่วยอยู่ด้วย
คิดถึงข้อนี้ใจของเขาก็กระตุกขึ้นมาทันที รีบเดินไปทางห้องน้ำ ยิ่งเดินไปใกล้ห้องน้ำก็เห็นไอน้ำที่ตอนนี้กำลังเกาะผู้บนกระจกจนเป็นฝ้า สติเขาแทบหลุด พยายามระงับความคิดที่อยู่ในใจ แล้วเคาะประตูห้องน้ำ
“อาบเสร็จรึยัง”
ไม่มีเสียงตอบรับ ไม่มีเสียงอะไรเลย เขาขมวดคิ้วขึ้นมาทันที ไวเท่าความคิดเขาก็เตะประตูห้องน้ำทันที
ประตูยังไม่ขยับ จนเขาถีบอีกสองสามครั้งถึงเปิดเข้าไปได้
เขารีบเข้าไปในห้องน้ำและถอนหายใจด้วยความโล่งใจที่เห็นหญิงสาวนอนอยู่ในอ่างอาบน้ำ แล้วตบหน้าเธอเบาๆ “แก้วใจ คุณอยากตายหรือไง ถึงมานอนอยู่นี่”
เธอยังมีสติอยู่ไหม การนอนในอ่างอาบน้ำอาจจะจมน้ำตายได้ ยัยบ้า ไม่ระวังเลย
แก้วใจค่อยๆลืมตาขึ้นอย่างมึนงง ก่อนจะตะโกนออกมา “ตุงคิน คุณมีสามัญสำนึกอยู่ไหม เข้ามาในห้องน้ำได้ไง หน้าไม่อายจริงๆ”
“ออกไปเดี๋ยวนี้”
เขามองเธอด้วยความโกรธ วันนี้มันวันดีจริงๆ ทำดีแต่สุดท้ายไม่ได้ดี ถ้าเขาไม่เข้ามาเธอคงไม่คิดจะนอนในอ่างทั้งคืนหรอกนะ
แก้วใจจ้องเขาและพูด “คุณยืนอยู่อย่างนี้แล้วฉันจะออกไปได้ไง”
ตุงคินรีบหันหลังเดินออกไป เธอรีบลุกขึ้นมาใส่เสื้อคลุมอาบน้ำ แต่เสื้อคลุมเป็นของตุงคิน มันตัวใหญ่มาก พอเธอใส่จึงเหมือนพันผ้าห่มอยู่
เธอเหลือบมองไปที่ประตูที่พังออก มุมปากก็กระตุกทันที นี่คงไม่ใช่ฝีมือตุงคินใช่ไหม เขายังมีงานอดิเรกเป็นการพังประตูหรือไง งานอดิเรกเขาช่างแปลกอย่างรับไม่ได้จริงๆ
“นี่ มีชุดตัวเล็กๆหน่อยไหม” แก้วใจลากเสื้อคลุมอาบน้ำออกมายืนบนพรมจ้องเขา ความง่วงเข้ามาไม่หยุด จนตอนนี้เธอแทบจะหลับทั้งยืน
“มานี่ดิ๊”
พอได้ยินคำพูดเขา เธอก็นึกถึงบรรพบุรุษเขาขึ้นมาทันที สั่งสอนคนๆนี่ยังไงกัน คิดและค่อยๆเดินไปหา ผู้ชายคนนี้คงไม่ทำอะไรคนป่วยใช่ไหม
“คุณจะทำอะไร”
ตุงคินเหลือบมองไปที่หญิงสาวที่ทำท่าระวังและยิ้มออกมา “สบายใจเถอะ ผมไม่แตะต้องคุณก่อนแต่งงานหรอก เพียงแต่ว่าห้องนี้มีเตียงเดียว และผ้าห่มผืนเดียว คุณเข้าใจไหม”
“งั้นคุณก็ไปนอนโซฟาสิ โซฟาใหญ่มาก” แก้วใจชี้ไปที่โซฟาขนาดใหญ่ในห้องนั่งเล่น แล้วนอนลงบนเตียงอย่างเป็นธรรมชาติ “ตอนนี้ฉันเป็นคนป่วย คุณควรจะดูแลฉัน”
“มีสิทธิอะไร”
“ฉันเป็นคนป่วย”
ป่วยควรมีสิทธิหรอ เขานอนลงข้างเธออย่างไม่ลังเล ใบหน้าประดับไปด้วยรอยยิ้มอันร้ายกาจ “ผมไม่ไป”
แก้วใจจ้องเขาอย่างมึนตึง ยื่นมือออกไปผลักเขา แต่เขากลับไม่ขยับเลยสักนิด ความง่วงปะทะเข้ามาอย่างหนัก เนื้อตัวรุ่มๆของเธอทำให้แรงแทบจะไม่มี เธอพูดพึมพำออกมาเสียงเบา “คุณอย่าแตะต้องตัวฉัน ไม่งั้นฉันกัดคุณตายแน่”
กัดเขาหรอ ตุงคินมองผู้หญิงที่นอนอยู่ข้างๆอย่างสนใจ เธอหลับแล้วไปอย่างสนิท แต่ปากเล็กๆยังคงพึมพำออกมาเล็กน้อย แก้มของเธอแดงระเรื่อ ช่างน่ารักเหลือเกิน
เขาขยับเข้าไปใกล้เธอขึ้นอีก ยกยิ้มขึ้นเบาๆ แล้วดึงเธอเข้าสู่อ้อมกอดของเขา พร้อมพูดกระซิบเบาๆ “กอดกันจะได้อุ่นๆใช่ไหม”
เธอที่นอนอยู่ก็ไม่มีท่าทีผลักไสแต่อย่างไร เธอขยับถูแก้มบนอกเขา พร้อมหลับต่อ
เขานอนหลับสนิททั้งคืน จนกระทั่งตุงคินรู้สึกว่าผู้หญิงในอ้อมกอดตัวร้อนขึ้นเรื่อยๆ เขาค่อยๆเปิดเปลือกตาขึ้นแล้วมองผู้หญิงที่แก้มแดงจัดในอ้อมกอด เขาขมวดคิ้วแล้วตบแก้มเธอเบาๆ
“แก้วใจ ตื่น”
แก้วใจตื่นขึ้นมาอย่างสะลืมสะลือ และพูดเบาๆว่า “ฉันไม่ไหวแล้ว”
“ไม่ไหวหรอ ไข้คุณไม่ลดเลย” ตุงคินอังมือบนหน้าผากของเธอ แล้วพ่นลมหายใจออกมา “รอแปบนึง ผมไปตามหมอมา”
แก้วใจเปิดเปลือกตาและมองเขาอย่างอ่อนแรง “เร็วหน่อย ฉันไม่ไหวแล้ว แถมคันตัวไปหมด”
เธอพูดพร้อมเกาตัวไปอย่างสะเปะสะปะ เธอรู้สึกว่ามีผื่นผุดขึ้นบนผิวของเธอ เธอกังวลใจอย่างหนัก ใช้เสียงดังที่สุดตะโกนออกไป “ตุนคิน ฉันผื่นขึ้นเต็มไปหมด คุณรีบเรียกหมอมาหน่อย”
เขาที่กำลังโทรศัพท์อยู่ขมวดคิ้วขึ้นมา “ผมกำลังโทร”
“ตุงคิน ฉันเตือนคุณไว้เลย ถ้าฉันเป็นอะไรขี้นมา แม้เป็นผีก็จะไม่ปล่อยคุณไป ฉันจะมาหลอกคุณริมหน้าต่างทุกวัน” เธอพึมพำเบาๆแล้วนอนลงอีกครั้ง
已经是最新一章了
加载中
