已经是第一章了
ตอนที่ 9 คุณเป็นของผม
ตอนที่ 9 คุณเป็นของผม
ตุนคินยิ้มออกมา “แก้วใจ ที่คุณพูดหมายความว่าถ้าเป็นคนก็จะเป็นคนของผม ถ้าจะตายก็จะเป็นผีของผมใช่ไหม”
เธอกลอกตาไปมาอย่างเงียบๆ กับผู้ชายประเภทนี้ไม่รู้จะพูดยังไงจริงๆ ยากมาก ไม่เคยเป็นหนึ่งเดียวกันได้เลย เธอนอนเกาผื่นอย่างทนไม่ไหว แต่ยิ่งเกาก็ยิ่งหงุดหงิด
“อย่าเกา” เขาจับมือเธอไว้ หน้าเขามีความกังวล “คุณอาจจะแพ้ยา”
แพ้ยา แก้วใจจ้องเขาเขม็ง เขาช่างเป็นหายนะ พอเจอเขาก็เจอแต่ความโชคร้าย เทพแห่งความโชคร้าย
“พ่อนายสิ”
พอตะโกนคำนี้ออกมา เธอก็รอหมออย่างเงียบๆ
“คุณอัยการ เช้าขนาดนี้เร่งฉันมามีอะไรหรือเปล่า ไม่สบายตรงไหน” หมอพูดอย่างชิวๆอยู่หน้าประตู ที่ไหล่สะพายกระเป๋ายา สายตากวาดขึ้นลงไปมา “ในฐานะเป็นพี่น้องกัน ฉันขอบอกหน่อยเถอะ แกก็อายุไม่น้อยแล้วควรจะหาผู้หญิงสักคน”
“อย่าไร้สาระ” ตุงคินลากเขาเข้ามาเหมือนลูกไก่และเดินตรงไปที่ห้องนอน
พอถึงห้องนอนหมอถึงกับมองอย่างอึ้งๆ มองเขาด้วยท่าทางตะลึงงัน “นี่อะไรกัน เมื่อวานหนักไปหรอ”
“หุบปาก ไม่มีอะไรทั้งนั้น เธอเหมือนจะแพ้ยา”
หน้าของแก้วใจแสดงออกอย่างไร้เดียงสา เมื่อวานเป็นใครให้เธอกินยาผิดกัน คนที่ผิดก็คือเขา
หมอมองเขาสองคนด้วยท่าทางแปลกๆ และเปิดเสื้อของเธอขึ้นไปบนท้อง เห็นตุ่มเม็ดใหญ่ๆขึ้นเต็มไปหมด
“จุ๊ๆๆ ไม่เหลือความสวยเลยจริงๆ”
“ฉันไม่ได้ให้แกมาหาความสวยตอนนี้” น้ำเสียงตุงคินเริ่มเข้มขึ้น “รีบๆรักษาเธอ”
“ไอ้หยา รีบอะไร” หมอดึงเสื้อเธอลงเหมือนเดิม และค่อยๆเตรียมยาอย่างสบายๆ “พวกคุณสองคนเป็นอะไรกัน”
ตุงคินรู้อยู่แล้วว่าเขาต้องถามแน่นอน คิ้วเขาก็ขมวดขึ้นมาทันที แต่ก็ยังตอบด้วยความสัตย์จริง “เธอ เป็นเมียฉัน”
“ห๊ะ! เมีย”
หมอมองเขาด้วยความตกใจ แต่ในใจก็รู้ดีว่าตุงคินไม่ใช่คนที่ชอบโกหก แต่นี่มันไม่เร็วไปหน่อยหรอ ไม่กี่วันก่อนยังประกาศหาอยู่เลย ไม่กี่วันต่อมากลับมีภรรยาเป็นตัวเป็นตนแล้ว
“ตกใจมากหรอ” ตุงคินถาม
เขาพนักหน้าลงเงียบๆ และหายาอย่างเงียบๆวางไว้บนโต๊ะ พร้อมตบไหล่ตุงคินเบาๆ “พี่เข้าใจความรู้สึกแกดี รอบนี้โดนบังคับแต่งานใช่ไหม”
เขามองไปที่เธอ ตอบออกมาเสียงเบา “เปล่า ผมเลือกเอง”
ใช้เวลาครึ่งวันเต็ม ผื่นบนร่างของแก้วใจถึงลดลง เธอมองไปที่ชายที่กำลังคุยโทรศัพท์อยู่ที่ระเบียงแล้วครุ่นคิด เขาเป็นฟางเส้นสุดท้ายที่ช่วยชีวิตจริงๆใช่ไหม จะไม่ดึงเธอลงนรกใช่ไหม
สายตาเธอจดจ้องอยู่ที่เขาจนทำให้เขารู้ตัว เขาหันหน้ากลับมาประสานสายตากับเธอ มุมปากยกยิ้มขึ้นน้อยๆ
แก้วใจเบิกตากว้าง เมื่อกี้เธอไม่ได้ตาฝาดไปใช่ไหม เจ้าชายน้ำแข็งยิ้มให้เธอ แถมยิ้มให้อย่างน่าหลงไหล
“แหะๆ ฉันหิวแล้ว”
ตุงคินวางสายโทรศัพท์ เดินเข้าไปในครัวโดยไม่พูดอะไร สักพักก็กลับมาพร้อมข้าวต้มเนื้อและเติมด้วยไข่ไก่ ข้าวต้มส่งกลิ่นหอมลอยมา จนทำให้ท้องเธอส่งเสียงร้องออกมาทันที
เธอรับถ้วยโจ๊กมาด้วยความดีใจ แต่ยังไม่ทันกินก็คิดอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ จึงเงยหน้าถามเขา “ครั้งนี้จะไม่เป็นไรใช่ไหม”
เธอเหมือนจะกังวลไปแล้ว แค่คิดถึงเรื่องยาเมื่อวานใครจะคาดคิดกันว่าจะทำให้เธอแพ้
ทันทีที่เธอพูดจบ สีหน้าของตุงคินก็เปลี่ยนทันที “จะกินไม่กิน”
“กิน กิน” แก้วใจหัวเราะออกมาเบาๆ เพื่อปากท้องของเธอ เธอจะเชื่อเขาอีกครั้ง
เธอกินไปได้ครึ่งถ้วยก็รู้สึกอิ่มแล้วเอามือลูบท้องเบาๆ “อิ่มจัง พอใจมาก”
“แก้วใจ คุนเป็นผู้หญิงจริงๆใช่ไหม”
แก้วใจเอนตัวพิงหมอนและพยักหน้าอย่างจริงจัง “ฉันยืนยันว่าฉันเป็นผู้หญิง ผู้หญิงแท้ๆ”
มุมปากของเขากระตุกขึ้นมา และวางมือลงบนหน้าผากของเธอ ตัวไม่ร้อนแล้ว ดูจากเธอที่กินได้ขนาดนั้นแสดงว่าไข้ไม่มีแล้วจริงๆ
“ฉันจะไปเข้าห้องน้ำ” แก้วใจพันตัวด้วยเสื้อคลุมอาบน้ำตัวใหญ่ๆ พอเห็นประตูห้องน้ำ หน้าเธอก็ชะงักขึ้นมาทันที “ตุงคิน นี่คุณจะให้ฉันเข้าห้องน้ำอย่างสบายใจได้ยังไง”
ตุงคินเอนศีรษะออกมาและมองไปที่ประตูที่พัง และพูดอย่างใจเย็นว่า “ไม่ต้องขอบคุณ”
“เกี่ยวอะไรกับฉัน”
ตอนนั้นเธอหมดอารมณ์เข้าห้องน้ำทันที คอนโดเดี่ยวของเขาถึงแม้ว่าจะไม่เล็ก แต่เธอก็รับไม่ได้กับเรื่องนี้จริงๆ พวกเขาไม่ได้สนิทกันมาแต่ไหนแต่ไร นี่มันน่าอายจริงๆ
“ช่างเถอะ” เธอเดินออกไปด้วยสีหน้าบูดบึ้ง “ตุงคินฉันจะเปลี่ยนเสื้อผ้ายังไง”
“อนาคตยังไงผมก็เป็นสามีคุณ” เขาพูดอย่างไม่รู้สึกอะไร “ไม่ช้าก็เร็วก็ต้องเป็นผัวเมียกัน”
ผัวเมียบ้านคุณสิ แก้วใจจ้องเขาด้วยสายตาขุ่นเคือง ข่มขู่ “ฉันจะไปเปลี่ยนเสื้อผ้าในห้องนั่งเล่นคุณห้ามแอบดู ไม่งั้นฉันจะกัดคุณ”
กัดผม หน้าของตุงคินมีแต่ความสนุกสนาน เขารอดูเลยว่าเธอจะกัดเขายังไง จะน่าตื่นเต้นขนาดไหน
ก๊อกๆๆ
มีเสียงเคาะประตูดังมาจากนอกห้อง แก้วใจตกใจจนหัวใจแทบทะลุออกมา เธอเพิ่งจะถอดเสื้อผ้า ยังไม่ทันได้ใส่ ก็มีเสียงเคาะประตู นี่มันอะไรกัน
“คุณ คุณอย่าออกมานะ”
รีบใส่เสื้อผ้าเข้าไป เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้นเรื่อยๆ และดูท่าจะหนักขึ้นเรื่อยๆ
“เสร็จแล้ว เสร็จแล้ว”
ตุงคินเดินออกมาโดยไม่มองเธอ บุคคลที่ยืนอยู่หน้าประตูเป็นหญิงวัยกลางคน อยู่ในชุดที่สง่างาม แต่ท่าทางของเธอช่างเคร่งขรึม เธอมีออร่าที่เป็นเอกลักษณ์และทรงอำนาจ
“ลูกบ้า” ผู้หญิงวัยกลางคนจ้องไปที่เขา และตวัดสายตามาทางเธอ พร้อมเดินมายืนตรงหน้าอย่างรวดเร็ว และตวัดสายตาขึ้นลงอย่างประเมิน “เธอเป็นคนที่แกเลือกหรอ”
เธอเคยเจอลูกหลานผู้ดีมาจนชิน กับผู้หญิงจืดชืดคนนี้ ก็ดูออกอยู่แล้วว่าไม่เหมือนกัน
“ลูกบ้า นี่เป็นคนที่แกเลือกหรอ ตาต่ำจริงๆ”
แก้วใจได้ยินคำนี้ก็เงยหน้าขึ้นมาทันที ผู้หญิงคนนี้ช่างไม่มีสามัญสำนึก เพิ่งเจอกันครั้งแรกก็พูดจาดูถูกเธอแล้ว เธอต่ำตรงไหน มีแขน มีตาเหมือนกัน
“ใช่ คือเธอ”
“แกทำให้ฉันโกรธจริงๆ ที่แม่แนะนำให้เลือกมาสักคนยังไงก็ดีกว่าเธอคนนี้” ญภามองเธอด้วยสายตารังเกียจ ยังดีที่ขอบเสื้อเธอสอดเข้าไปในกางเกง ไม่ได้โผล่ออกมา สายตามองเธอสื่อว่าเป็นผู้หญิงไม่มีคนสั่งสอน ในใจก็มองเธอแย่ลงเรื่อยๆ
ตุงคินไม่พูดอะไร เพียงแต่ยืนอยู่หน้าแก้วใจ ก่อนจะค่อยๆเปิดปากพูด “แม่ ตั้งแต่เล็กจนโตผมมีนิสัยยังไงแม่ก็น่าจะรู้ ผมตัดสินใจอะไรแล้วไม่เปลี่ยนใจง่ายๆ”
ญภาถอนหายใจออกมาหนักๆ “ช่างเถอะ ช่างเถอะ แล้วแต่แกแล้วกัน”
พูดจบก็มองแก้วใจอีกครั้ง และออกไปอย่างช่วยไม่ได้
แก้วใจพอเห็นญภาเดินออกไปก็ผ่อนคลายลงมา ถอนหายใจออกมาแรงๆ “ตุงคิน นี่แม่ของคุณหรอ อารมณ์รุนแรงจริงๆ ฉันกลัวไปหมด”
“อีกหน่อยก็เป็นแม่ของคุณด้วย”
เมื่อเธอได้ยินคำพูดนี้ก็เกิดอาการแข็งค้างขึ้นมาทันที ญภาแข็งแกร่งขนาดนี้ เธอเป็นผู้หญิงตัวเล็กๆไม่มีอะไรไปต่อกร กลัวว่ายังไม่ทันได้ขึ้นสังเวียน ก็ถูกญภาสอยร่วงซะแล้ว
พอคิดถึงเรื่องนี้ เธอก็ถามออกมา “ตุงคิน ไม่แต่งงานได้ไหม”
“ไม่ได้” เขาตอบอย่างเด็ดขาด เขาบีบเธอให้ทำในสิ่งที่ไม่เคยคิดอยู่ในสมองมาก่อน “ทะเบียนบ้านเอามารึยัง”
“จะเอาทะเบียนบ้านมาทำไม”
เขามองไปที่ใบหน้าไร้เดียงสาของเธอ แล้วอดไม่ได้ที่จะเคาะไปบนหน้าผากเธอเบาๆ “ไปจดทะเบียนสมรส”
ที่ประตูอำเภอ แก้วใจมองดูทะเบียนบ้านในมือ พร้อมมองไปที่ตุงคิน เธอตั้งใจจะทำแผนสุดท้ายของเธอ
เธอยังไม่ทันได้พูดอะไรก็ถูกลงลงมาจากรถ เซ็นชื่อ ถ่ายรูป หลังจากนั้นก็ได้ใบทะเบียนสมรสมาครอง อะไรมันจะง่ายขนาดนี้
พอได้ใบทะเบียนสมรสมา แก้วใจก็รู้ทันทีว่าเธอหนีไม่ได้อีกแล้ว เวลานี้เธออยู่ในกำมือของจิ้งจอกตัวนี้แล้ว
“เอามา”
แก้วใจกอดทะเบัยนสมรสไว้แน่น แล้วถาม “คุณก็มี จะมาเอาของฉันทำไม”
ตุงคินเอาทะเบียนสมรสเธอมาอย่างไม่เกรงใจ “ผมช่วยคุณเก็บ”
“ฉันไม่ต้องการ”
ตุงคินมองเธอเขม็ง เธอหัวเราะเบาๆออกมา พร้อมพูดว่า “ต้องการค่ะ คุณช่วยฉันเก็บเถอะ ถ้าคุณขี้เกียจเก็บแล้วค่อยเอามาคืน 555”
“วางใจเถอะ จะไม่มีวันนั้น”
แก้วใจมองทะเบียนสมรสสองใบในมือเขารู้สึกเหมือนติดกับดัก ความรู้สึกนี้ไม่ค่อยดีจริงๆ
หลังจากนั้นทั้งสองจึงขึ้นรถไป แล้วโทรศัพท์ของตุงคินก็ดังขึ้นมา เขามองเธออยู่แปบนึง ก่อนจะพูดเรียบๆ “อารองของเธอ”
“อารองของฉัน”
แก้วใจรู้สึกประหลาดใจ ในใจก็คิดว่าเป็นเพราะเรื่องบริษัทที่รักษาไม่ได้หรอ ตอนนี้ถึงได้โทรหาตุงคิน ถ้าเป็นเพราะเรื่องนี้จริงๆ งั้นธนชาตคงหาคนผิดแล้วแหละ
นิสัยเดิมของตุงคิน ไม่ได้ใจดีขนาดนั้น เกรงว่าจะถูกหลอกให้ติดกับดักโดยไม่รู้ตัว
“พบผมหรอ”
“อืม” แก้วใจยิ้มออกมาน้อยๆ ในใจรู้สึกไม่สบายใจ ยังไงอารองก็นามสกุลทองพิทักษ์เป็นน้องชายของพ่อเธอ “คุณช่วยเมตตาลงหน่อยได้ไหม”
“หืม” หน้าของตุงคินแสดงออกถึงความแปลกใจ และในขณะเดียวกันก็เห็นความไม่สบายใจในสายตาของเธอ ตอนแรกก็คิดว่าเธอเป็นคนคิดอะไรตื้นๆ แต่ตอนนี้เหมือนเธอมีตัวตนที่ซ่อนอยู่
เขาเริ่มสนใจในตัวเธอซะแล้ว
“งั้นคุณขอร้องผมสิ”
เขามักต้องการให้คนแสดงออกถึงความเจ็บปวด เธอยิ้มเย็นออกมา ยังไงเธอก็ไม่ได้ถือตัว มีศักดิ์ศรีอะไรมากอยู่แล้ว เพราะฉะนั้นเลยไม่ต้องคิดอะไรให้มาก “ท่านอัยการตุงคิน หนูขอร้อง เมตตาหน่อยนะคะ”
“จุ๊บผมสิ แล้วผมจะตกลง” เขาเอามือมาโอบเอวเธอไว้พร้อมยื่นแก้มมา
แก้วใจยื่นมือไปลูบแก้มเขาเบาๆ “ท่านอัยการ นี่ถือว่าเป็นเงื่อนไขข้อที่สองแล้ว เพราะเมื่อกี้ฉันขอร้องคุณไปแล้ว”
ปากของเขายกยิ้มขึ้นมาทันที เขาดันเธอไปชิดเบาะ พร้อมขยับเข้าไปใกล้ๆเธอ มองเข้าไปในดวงตาที่ตื่นตระหนกของเธอ และเหมือนว่าเธอจะกลัวเขาขึ้นมาแล้ว
“คุณต้องอยู่ใกล้ฉันขนาดนี้เลยหรอ”
เสียงของแก้วใจสั่นไปหมด คิดถึงฉากก่อนกน้าที่โดนเขาจูบ หน้าเธอก็แดงขึ้นมาจนถึงลำคอ เขาคงไม่คิดจะ...
“คุณถามแบบนี้ทุกรอบ เดาไม่ถูกรึไง” หน้าของเขาปรากฎรอยยิ้มชั่วร้าย เสียงทุ้มต่ำแหบพร่าพูดออกมาว่า “คุณไม่จูบผม งั้นเปลี่ยนเป็นผมจูบคุณแทนละกัน ยังไงพวกเราก็ไม่ขาดทุนทั้งคู่”
ไม่ขาดทุน เธอไม่ขาดทุนตรงไหน โดนคนอื่นเจาะไข่แดงจะให้เธอปรบมือยินดีหรือไง เธอไม่ใช่ผู้หญิงแบบนั้น
“คุณตุงคิน คุณไม่ทำตามกฎ คุณแค่บอกว่าให้ฉันขอร้องคุณ”
“ตอนนี้ผมอยากจูบคุณแล้ว” ริมฝีปากเย็นๆของเขาสัมผัสกับปากของเธอราวกับศัตรูอันร้ายกาจ ก่อนที่เขาจะบีบปลายจมูกเธอเบาๆ และพูด “คุณนี่มันน่าผิดหวังจริงๆ”
ผิดหวังหรอ ที่เธอต้องการคือความผิดหวังโอเคมั้ย คนบ้านี่ช่างไม่เลือกที่จริงๆ ตอนนี้บนรถยังมีคุณนภวัตขับรถอยู่ เขายังกล้ามาจูบเธอ หน้าหนาจริงๆ
“แก้วใจ คุณเป็นของผม” เขากระซิบเบาๆข้างหูเธอ ลมหายใจอุ่นๆกระทบมาตรงใบหูของเธอ จนทำให้เธอขนลุกขึ้นมา
เธอยังจำได้ว่าประโยคนี้เธอเคยพูดเมื่อตอนอยู่ในคลับ แต่เธอเพียงคิดถึงตอนเริ่มต้น ไม่เคยคาดการณ์ถึงตอนจบ คิดไม่ถึงว่าสุดท้ายจะถูกตุงคินพาตัวมา ให้ตาเถอะ
已经是最新一章了
加载中
