บทที่001 อยากให้ผมช่วยไหม?

แสงจันทร์สว่างไสว, แสนอบอุ่น. งานวันเกิดส่วนตัวที่ใหญ่โต, เชียวจือหยี่ถือแก้วคริสตัลในมือไว้แน่น, ตาจ้องมองไปที่ชายหญิงที่กำลังจูบกันเร้าร้อนหลังม่านอย่างดุดัน. เธอคิดไม่ถึงว่าหลินเซียงที่บอกว่ารักตัวเองหนักหนาจะนอกใจตัวเองได้, น้ำตาไหลออกมาไม่หยุด, ในใจรู้สึกเจ็บปวด, เธอตัวสั่นอยากเดินเข้าไปกระชากผ้าม่านแล้วตบหลินเซียง, แต่ว่าเธอกลับถูกคนดึงแขนไว้. “วิธีทำให้ผู้ชายนึกเสียใจก็คือการหาชายคนหนึ่งที่ดีกว่าเขา, อยากให้ผมช่วยคุณไหม? ”เสียงผู้ชายที่เพราะและมีแรงดึงดูดดังขึ้นข้างหูเธอ. ทันที่ๆเชียวจือหยี่หันมาจ้องเข้ากับตาคู่นั้นที่ดูลึกลับและเป็นมิตร, ตอนที่เธอตกใจนิ่งไปเจ้าของดวงคู่นั้นก็ได้โน้นตัวลงจูบริมฝีปากที่สั่นเล็กน้อยของเธอ. ลมหายใจที่ชัดเจนเต็มไปด้วยความแข็งแกร่งราวกับสายฝนที่กระหน่ำของผู้ชาย, อากาศรอบตัวของเชียวจือหยี่ลดลง, หายใจไม่ทั่วท้อง, เธอนิ่งไปเล็กน้อย, ตอนที่เธอได้สติคิดจะผลักเขาออกเขาก็หยุดการกระทำไปเองแล้ว, มองเธอด้วยใบหน้าที่ลึกลับ, ค่อยๆขยับริมฝีปาก, “คิดเสร็จหรือยัง, เรามาทำอีกครั้ง? ” พูดจบเขาจับมือน้อยๆของเธอมาจูบอย่างลึกซึ้งอีกครั้ง, เพราะความตกใจของเธอเขาจนจูบลึกเข้าไปจนถึงลิ้นเธอได้อย่างง่ายดาย. เชียวจือหยี่ยังไม่ทันขัดขืนก็ได้ยินเสียงพูดอย่างโมโหของผู้ชายดังลั่นขึ้นข้างหู. “เชียวจือหยี่, เธอ, เธอหน้าไม่อาย” ทันใดนั้นเชียวจือหยีตัวแข็งไป, จ้องหลินเซียงอย่างโกรธเคืองเล็กน้อย, เขาพูดว่าเธอหน้าไม่อาย? ฟ้ารู้ว่าคนที่หน้าไม่อายก่อนคือใคร. ไมซวนเจ๋อปล่อยเชียวจือหยี่ออกเล็กน้อย, จูบที่หน้าผากเธอไปทีหนึ่งแล้วค่อยหันมาทางหลินเซียง, “คุณสุภาพบุรุษ, คุณไม่ได้รูดซิปกางเกง, เมื่อกี้ทั้งจูบทั้งลูบกับสาวสวยคนนั้นอย่างสนุกเลย. ” เมื่อหลินเซียงได้ยินทันใดนั้นสีหน้าดูแย่เล็กน้อย, เขาก้มหน้ามองที่กางเกงตัวเอง, ซิปกางเกงเปิดอยู่จริง, แต่ว่าเมื่อกี้ตัวเองไม่ได้ เขารีบร้อนอยากจะอธิบายกับเชียวจือหยี่, แต่ว่าเชียวจือหยี่มองเขาทีหนึ่งและหันหลังไป. หลินเซียงทำลายความรักของพวกเขาง่ายดายอย่างนี้, เธอก็ใช่ว่าจะขาดเขาไม่ได้, ราวกับเป็นการแก้แค้น, เธอพิงไปบนตัวไมซวนเจ๋อที่อยู่ข้างๆ. “เสี่ยวจือ, ขอบคุณที่คุณตอบตกลงแต่งงานกับผมเมื่อกี้, ผมจะรักและดูแลคุณเป็นอย่างดี. ”ไมซวนเจ๋อมองหลินเซียงทีหนึ่งโอบเอวเชียวจือหยี่แล้วเดินจากไป. ห้องพักผ่อง, เชียวจือหยี่จ้องมองผู้ชายหล่อมากคนนี้อย่างมึนงง, ถ้าเธอจำไม่ผิดผู้ชายคนนี้น่าจะเป็นพี่ชายต่างแม่ของไมลี่, ได้ยินว่ามีกลุ่มมาเฟีย, ฆ่าคนด้วยไม่กระพริบตา. แต่ว่าทำไมเขาถึงอะไรกับเธอล่ะ “คือว่า, เมื่อกี้, เรื่องเมื่อกี้ขอบคุณคุณมาก. ”ถึงแม้จะไม่ค่อยเต็มใจ, แต่เธอพูดขอบคุณไป, เพราะไม่อยากสร้างปัญหาให้ไมลี่. ไมซวนเจ๋อมองเธอที่พูดกังวนเล็กน้อยอย่างตลก, “ผมไม่ถือสาถ้าคุณจะขอบคุณผมอีกครั้ง. ”พูดอยู่ก็ดึงเธอนั่งลงบนตักตัวเอง, จับหน้าเธอและจูบลงไปอีกครั้ง. เธอราวกับกระต่ายน้อยที่ตกใจ, หลบซ้ายหลบขวาเพื่อไม่ให้เขาจูบโดน, ไมซวนเจ๋อกลั้นหัวเราะไว้แกล้งจูบไปทั่ว, รอยจูบๆลงบนหน้าเธอ,บนตาเธอ,บนจมูกเธอ,บนผมเธอ. “นี้, ถ้าคุณจูบอีกฉันจะไม่ยอมคุณแล้วน่ะ. ”เชียวจือหยี่หลบไม่พ้น, จ้องเขาอย่างโมโห, เธอรู้มาตลอดว่าพี่ชายคนนี้ของไมลี่เป็นคนน่ากลัว, ตอนนี้ดูแล้วไม่เพียงน่ากลัว, ยังน่าหมั่นไส้มากด้วย. “คุณจะไม่ยอมผมยังไง? ”เขาคลายกอดเธอ, มือทั้งคู่จับที่หัว, เอนตัวลงบนโซฟาอย่างกวนๆ, แต่ว่าวินาทีต่อมาเขาเอื้อมมือไปดึงเธอมาบนตัวเขา, เชียวจือหยี่ล้มลงบนตัวเขาอย่างจัง.