บทที่002 อย่ามีความรัก

“ฉัน,ฉัน, ไมลี่, ไม่ใช่อย่างที่เธอคิด. ”เชี่ยวจือหยี่ลุกขึ้นอย่างตื่นตระหนก, แต่ว่ายืนไม่นิ่งเลยล้มลงบนตัวไมซวนเจ๋ออีกครั้ง, มือยังดันไปจับลงไปที่ตรงน้องชายเขาอีก. เชียวจือหยี่รู้สึกร้อนไปทั้งตัว, ราวกับเลือดทั้งหมดในตัวพุ่งขึ้นสมอง, เธอรู้สึกว่าตัวเองจะตายเพราะความอับอาย. ไมซวนเจ๋อมองใบหน้าที่แดงของเธอแล้วยิ้มอย่างอ่อนโยน, ท่าทางตอนนี้ของเธอเหมือนตอนเด็กมาก, หน้าแดง, ดวงตาใสๆ, ระยิบระยับ, น่ารักมาก. ไมลี่มองทั้ง2คนนิ่งเงียบ, จากนั้นพูดกับไมซวนเจ๋อค่อยๆ: “พี่, คือว่า, คือว่าเพื่อนนักเรียนพวกเราหาเสี่ยวจือ, ฉันอยากพาเธอออกไปแล้วได้ไหม? ” วันนี้เป็นวันเกิดของไมลี่, เธอเชิญเพื่อนที่โรงเรียนมาเล่นที่บ้าน, แต่ว่าเธอคิดไม่ถึงว่าพี่ชายจะอยู่บ้าน, และดูจากท่าทางของเขาไม่รู้ว่าจะสนใจเสี่ยวจือใช่หรือเปล่า. เธอแอบมองไมซวนเจ๋อแวบหนึ่งดึงเชียวจือหยี่วิ่งออกไป. สำหรับพี่ชายที่เย็นชามาตลอดคนนี้เธอกลัวจากใจ, ดังนั้นทุกครั้งที่เจอเขาก็จะพูดติดขัดอยู่บ้าง. ไมซวนเจ๋อไม่ได้พูดอะไร, แค่มองเชียวจือหยี่ที่ตื่นตกใจจากไปอย่างเงียบๆ. ไมลี่พาเชียวจือหยี่มาอีกฝั่ง, มองเธออย่างเป็นห่วง, “เสี่ยวจือ, เธอกับพี่ชายฉันมันยังไงกัน? ” เชียวจือหยี่ลังเลครู่หนึ่งและบอกเรื่องที่หลินเซียงนอกใจกับไมซวนเจ๋อช่วยเธอ, แต่กลับไม่บอกเรื่องไมซวนเจ๋อบังคับจูบเธอ. ฟังจบไมลี่ก็โมโห, เธอมองไม่ออกจริงๆว่าหลินเซียงจะเป็นผู้ชายที่น่าเกลียดแบบนั้น, เธอยังเคยแอบชอบเขามาก่อน. “ชังเถอะ, ฉันไม่โมโหแล้ว. ไมลี่, ขอโทษนะ, เธอบอกว่าพี่ชายกลับมาปีละแค่2ครั้งไม่ใช่เหรอ, ทำไม, กลับมาตอนนี้คือมารวมงานวันเกิดเธอเหรอ? ”เชียวจือหยี่รู้ว่าความสัมพันธ์พวกเขาพี่น้องไม่ดี, ไมลี่ก็กลัวเขามาก, ที่จริงการปรากฏตัวของไมซวนเจ๋อเธอก็ตกใจมาก. สิ่งที่เธอรู้เกี่ยวกับไมซวนเจ๋อส่วนใหญ่ก็รู้จากปากไมลี่, ก่อนหน้าเธอเคยเจอไมซวนเจ๋อแค่ครั้งเดียว, นั้นเป็นตอนที่เธออยู่ปี1, เขาส่งไมลี่มาโรงเรียน, เขาพูดกับเธอแค่ประโยคเดียว, “เด็กน้อย, เรียนดีๆ, อยู่ในมหาลัยอย่ามีความรัก. ” คำพูดประโยคนั้นเธอจำได้ดี, บวกกับเรื่องที่ไมลี่พูดเกี่ยวกับเขา, ราวกับเป็นการประชด, วันที่2เธอก็รับการบอกรักของหลินเซียงนักเรียนห้องเดียวกัน “เสี่ยวจือ, เสี่ยวจือ, เธอดูหน่อยว่าวันนี้ฉันสวยไหม? ”ทันใดนั้นไมลี่ดึงเสื้อเชียวจือหยี่อย่างตื่นเต้น, แก้มแดง, ราวกับย้อมสี. เชียวจือหยี่ไม่เข้าใจ, พยักหน้าด้วยความมึนงง. “สวย, ทำไมเหรอ? ” “เสี่ยวจือ, ยังจำพี่เฟิงที่ฉันเล่าให้เธอฟังได้ไหม, เขากลับมาแล้ว, เขา, เขามาแล้ว, อยู่ตรงไหน? ”ไมลี่กุมมือเชียวจือหยี่แน่น, ชี้ไปที่ชายหญิงที่เพิ่งเดินเข้ามาทางประตูแล้วพูด. เชียวจือหยี่มองไป, เห็นเพียงแค่ชายที่มีแสงประกายดูดีเดินเข้ามาทางประตูทางเข้า, การเดินที่เรียบง่ายแต่ดูแข็งแรงนั้นดูสวยมาก, เหมือนกับเจ้าชายสง่าที่เดินออกจากในนิยาย. “ไมลี่น้อย, สุขสันวันเกิด, เวลาผ่านไปเร็วมากเลย, ยัยเด็กน้อยโตแล้ว. ”เย้เฟิงเอื้อมมือไปลูบผมไมลี่เบาๆ. สาวสวยข้างกายเย้เฟิงขยับริมปากเล็กน้อย, “ใช่แล้ว, อายุ20แล้ว, สาวน้อย, สุขสันวันเกิด! ”ไมหลินยื่นถุงของขวัญที่สวยงามให้ไมลี่. “ขอบคุณค่ะพี่สาว. ”ไมลี่รับของขวัญของพี่สาวมาอย่างดีใจ, ใบหน้าเต็มไปด้วยยิ้มหวาน. สายตาเย้เฟิงมองผ่านไมลี่, ค่อยๆมองลงบนตัวเชียวจือหยี่, จากนั้นก็มีรอยยิ้มสวยงามที่มุมปาก, “เธอเป็นเสี่ยวจือใช่ไหม? ” เชียวจือหยี่นิ่งไปครู่หนึ่ง, เขารู้จักเธอได้ยังไง. ”