บทที่ 2 การโต้ตอบของเธอ

บทที่ 2 การโต้ตอบของเธอ “คุณหัวเราะช่างไม่เป็นธรรมชาติเลย คงไม่ได้มีแผนร้ายอะไรใช่ไหม？”ธนเดชจ้องไปที่จิดาภาอย่างระมัดระวัง “ฉันเป็นเพื่อนสนิทกับพี่สาวของคุณ เหมือนกับพี่น้อง ฉันจะไปทำร้ายคุณได้อย่างไร？”จิดาภายิ้มอย่างมีเลศนัย “ฉันจะเอาลูกหมาน้อยไว้ที่นี่！”กชนิภาผลักประตูเข้ามา กอดกล่องมา 1 ใบ ภายในกล่องมีหมาน้อยขี้อ้อน 1 ตัว และอาหารหมา “พี่ เพื่อนของคุณบอกว่าจะเลี้ยงอาหารฉันตอนเย็น ไปได้ไหม？”ธนเดชมักรู้สึกว่าจิดาภาไม่ยิ้ม ทำให้จิตใจของเขารู้สึกหวาดกลัว “เย็นวันนี้เหรอ？”กชนิภาส่งสายตาสอบถามไปทางด้านจิดาภา “เจ้าหมูน้อยกินข้าวกับฉันเย็นนี้ คุณต้องจัดการกระเป๋าเดินทาง คงจะไม่มีเวลา！”คำพูดของจิดาภามีความแอบแฝง ธนเดชไม่เข้าใจ แต่กชนิภากลับรู้ ก่อนที่ทัตพงษ์และจิดาภาจะแต่งงานกัน คุณปู่ของทัตพงษ์บังคับให้ทัตพงษ์เซ๋นสัญญาก่อนแต่ง เงื่อนไขบนสัญญาว่าทัตพงษ์จะต้องแต่งงานกับคนเมืองสะว้ายเท่านั้น ทุกวันเสาร์จะต้องกลับบ้านมาทานอาหารเย็นกับจิดาภา ห้ามพักค้างคืนข้างนอก หากผิดสัญญา จะมีการพิจารณาว่าเขาสมัครใจที่จะสละสิทธิ์ในการสืบทอดบริษัทซีเอส แต่งงาน 3 ปี ทัตพงษ์ไม่อยากจะกลับมาที่บ้านก็เลือกออกไปทำงานต่างสถานที่ในวันศุกร์ วันที่ไม่ได้ออกไปทำงานต่างสถานที่ เขาจะพาผู้หญิงไม่ซ้ำหน้ากลับมาทานอาหารเย็นกับจิดาภา แค่ทำให้จิดาภาเจ็บปวดได้ เขาจะมีความสุขเสมอ วันนี้เป็นวันเสาร์ ทัตพงษ์จะกลับบ้าน！ ดวงตาของกชนิภาพบดวงตาของจิดาภาและถาม “ความหมายของคุณคือคิดที่จะเริ่มตอบโต้ทัตพงษ์เหรอ？” “ไม่ได้เหรอ？”จิดาภามองธนเดชด้วยรอยยิ้ม ช่างเป็นใบหน้าที่ชัดเจนและสวยงาม ถ้าพากลับไปด้วยคงจะทำให้ทัตพงษ์ตะลึงตายไปครึ่งหนึ่งได้อย่างแน่นอน 3 ปีที่ผ่านมา ไม่รู้ว่าทัตพงษ์สวมเขาให้จิดาภากี่ครั้งแล้ว ถึงเวลาแล้วที่จะต้องต่อสู้ “โอเค ฉันสนับสนุนคุณ！”กชนิภาวางกล่องลงบนโต๊ะกาแฟในห้องทำงาน แล้วใช้เท้าเตะไปยังธนเดชที่นอนเล่นโทรศัพท์มือถือบนโซฟา “ให้รู้เสียบ้างเรื่องการเล่นโทรศัพท์ไปเป็นแขกบ้านคนอื่น จะรู้เรื่องมารยาท！” ธนเดชหดขาเข้าไป แล้วพูดอย่างหงุดหงิด “รู้แล้วน่า จู้จี้” …… เวลา 19.30 ทัตพงษ์เตะประตูเข้าไป ได้ยินเสียงคนในห้องกำลังพูดคุย “พี่สาว เมื่อไรจะเสริฟอาหาร？”ธนเดชนั่งอยู่บนโซฟา เมื่อเวลาผ่านไปก็ได้กลิ่นหอมของอาหารลอยมา อย่างไรก็ตามจิดาภาไม่ได้ตั้งใจจะเริ่มทำอาหาร หรือว่ายังมีคนจะมาทานอาหารอีก？ “กินคุกกี้ก่อน อีกสักครู่ก็ทานอาหารได้แล้ว”จิดาภาหยิบคุกกี้อบจากจานขึ้นมาแล้วนำไปยังด้านโซฟา ทันใดนั้นเท้าของฉันก็สะดุดโต๊ะกาแฟ ทั้งตัวก็ลอยไปที่โซฟาอย่างไม่สามารถควบคุมได้ ธนเดชเอื้อมมือออกไปและกอดเธอโดยสัญชาตญาณ ร่างกายที่อ่อนนุ่มของหญิงสาวอยู่ใกล้กับเขา ริมฝีปากของเธอกระแทกริมฝีปากของเขาและเมื่อเธอพยายามจะลุกขึ้นคางของเธอก็กระแทกหน้าอกของเขาอีกครั้ง ธนเดชรู้สึกแค่ริมฝีปากที่อบอุ่น ดวงตาของเขาเบิกกว้างด้วยความตกใจ เมื่อเขาตระหนักว่าเกิดอะไรขึ้นหูของเขาก็เปลี่ยนเป็นสีแดง จิดาภาตัวแข็งเมื่อเห็นสีหน้าของธนเดช เธอทำตัวไม่ถูก มันช่างเป็นความผิดพลาด เธอทำอะไรลงไป นี่เป็นครั้งแรกที่ลี่ธนเดชได้เห็นจิดาภาอย่างใกล้ชิด ผิวของเธอขาวเป็นพิเศษราวกับนางฟ้าในภาพวาด แก้มสีซีดเป็นสีชมพูอ่อนเช่นเดียวริมฝีปากสีแดงกลีบกุหลาบ ซึ่งทำให้เขาแทบจะอดไม่ไหวอยากจูบ เมื่อคิดอย่างนั้น เขาก็ทำมันลงไปจริงๆ เมื่อเห็นว่าริมฝีปากของเขามาสัมผัสกันด้วยการจูบ ธนเดชก็ดันคุกกี้เข้าไปในปากของเขาและพูดเสียงหนักแน่น "ขอโทษ!" ในเวลานี้มีน้ำเสียงเย็นชามาจากข้างหลัง "คุณหญิงตระกูลญาพนต์ ฉันทำตามสัญญาก่อนแต่งงานและกลับมาทานอาหารค่ำกับคุณ!" ด้านหลังของจิดาภานั้นแข็งทื่อ แล้วก็รีบลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว ซึ่งพอดีกับเห็นสายตาที่เย้ยหยันพอดีของทัตพงษ์ เห็นได้ชัดว่าทัตพงษ์ไม่ได้คาดหวังว่าจะเห็นฉากที่น่าชมเช่นนี้ สายตาที่เย็นชาของเขาหันไปทางโซฟา เป็นชายหนุ่มวัยรุ่นที่ดูแล้วเหมือนเพิ่งจะเป็นผู้ใหญ่ แต่ยังไม่บรรลุนิติภาวะ ดูสะอาดและมีมารยาท แต่มีมีร่องรอยของเสน่ห์ลึกลับระหว่างคิ้ว "คุณหญิงตระกูลญาพนต์หิวมากเหรอ?" สายตาของทัตพงษ์ก็กระโจนด้วยความรังเกียจ 5 ปีแล้ว เธอคิดว่าตัวเองจะเคยชินกับอาการเย็นชาและเสียดสีของเขา แต่ทว่าจิตใจของเธอทำไมถึงเจ็บปวดเช่นนี้? จิดาภามองที่ธนเดชผู้กระทำผิดอย่างไร้เดียงสาและรู้สึกเสียใจต่อเขา “เจ้าหมูน้อย ไปล้างมือกินข้าว” จิดาภาใช้เสียงต่ำเพื่อระงับอาการแสบร้อนในหัวใจ ใบหน้าด้านข้างของจิดาภาหันไปทางประตูและร่างสูงของทัตพงษ์ยืนอยู่ตรงนั้น “รีบไป”จิดาภาเร่งธนเดชเมื่อเห็นว่าเขานั้นนิ่งงัน ธนเดชกัดปีกไก่และลุกขึ้นยืนอย่างเงียบ ๆ เพื่อไปที่ห้องน้ำ แต่เธอมีความคิดในการดูรายการที่ดีอีกครั้ง จิดาภาสงบลงหันมาทางดวงตาสีดำลึกของทัตพงษ์อย่างสงบ ใบหน้าที่หล่อเหลาของเขาเย็นชาดุจน้ำแข็งในขณะนี้และริมฝีปากบาง ๆ อยู่ในแนวเส้นตรง เพราะเขาปรากฏตัวออกมา เดิมที่ครอบครัวมีเชื้อเพลิงของความเย็นชาอยู่แล้ว ยิ่งทำให้เย็นชาเข้าไปอีก "ฉันทำซี่โครงหมูรสเปรี้ยวหวานของโปรดคุณ" จิดาภาพูดอย่างใจเย็น “เข้ามาสิ！”ทัตพงษ์ไม่มีอาการตอบสนอง แต่หันไปด้านข้างมองดูผู้หญิงที่อยู่ข้างหลังเขาเบา ๆ ทัศนคติของจิดาภานั้นไม่แยแส ในช่วงสามปีที่ผ่านมาเขามักจะนำผู้หญิงที่ไม่ซ้ำหน้ากลับมาและเธอก็เรียนรู้ที่จะนั่งเฉยๆ “จิดาภา ไม่เจอกันตั้งนาน！”ชุติกาสวมชุดเดรสสีน้ำเงินที่สง่างามและปรากฏตัวขึ้นที่ประตูเธอดึงแขนของธนเดชขึ้นมาแล้วเผยให้เห็นรอยยิ้มที่เงียบสงบและไม่แยแส เมื่อได้ยินเสียงนี้ จิดาภาก็ตัวสั่นและหัวใจเธอเต้นแรงด้วยความเจ็บปวดที่ค่อยๆแพร่กระจายจากด้านล่างของหัวใจเธอ ชุติกา เธอเป็นพี่สาวร่วมพ่อแต่ต่างแม่ เป็นผู้หญิงที่ทัตพงษ์รักมากที่สุด จิดาภาคาดไม่ถึงว่าในเย็นนี้ ผู้หญิงที่ทัตพงษ์พากลับมาด้วยจะเป็นชุติกา ชุติกาเอียงศีรษะของเธอและเอนกายบนไหล่ทัตพงษ์ ยิ้มเบา ๆ และอ่อนโยน: " จิดาภา ดูเหมือนจะไม่ต้อนรับฉัน!" ปากของทัตพงษ์นั้นยิ้มอย่างเหน็บแนมและดวงตาที่ลึกของเขาจ้องมองที่จิดาภาด้วยความเย็นชา “ไม่เจอกันนาน คิดไม่ถึงว่าคุณจะกลับมาประเทศแล้ว”ซจิดาภาหรี่ตาเพื่อเผยให้เห็นส่วนโค้งเล็กน้อย “กินข้าว！”ทัตพงษ์พูดด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม จิดาภาเลิกคิ้วของเธอขึ้นและมองไปที่ชุติกาอย่างเย็นชาและพูดอย่างสุภาพ “ฉันไม่ได้เตรียมอุปกรณ์ทานอาหารมากพอ” “ถ้าอย่างนั้นยกของคุณให้เธอใช้”ทัตพงษ์พูดตัดบทจิดาภาอย่างเย็นชา มุมปากของชุติกาฉีกยิ้ม ดวงตาเบิกบานด้วยความพอใจในตัวเองด้วยชัยชนะ รอยยิ้มที่สง่างามเชื่อมโยงทัตพงษ์นั่งที่โต๊ะอาหาร ร่างสูงของธนเดชถูกซ่อนอยู่ในที่มืดและเธอก็มองที่ร้านอาหารอย่างน่ากลัว。 จิดาภากล่าวในตอนเย็นเมื่อเชิญเขามาทานอาหารเย็น เขารู้สึกว่ารอยยิ้มของเธอฉลาดแกมโกง ใครจะไปรู้ว่าน้องของกชนิภาจะติดตามเพื่อไปหาเขาเช่นกัน อาหารเย็นมื้อนี้ไม่เพียงแต่มีสามีของจิดาภา แล้วสามีแย่ๆของเธอยังนำดอกบัวสีขาวมาใด้วย! อาหารแบบนี้จะเรียกให้เขามากินลงได้อย่างไร จิดาภากล่าวอย่างตรงไปตรงมากับชุติกา "คุณนั่งแทนที่ฉัน!" ชุติกามองไปทางด้านทัตพงษ์อย่างไม่สบายใจ "ทัตพงษ์ จิดาภาไม่มีความสุข คุณไปส่งฉันกลับเถอะ!" “คุณนั่งตรงนั้นไม่ได้เหรอ？”ทัตพงษ์มองเธอด้วยสายตาเย็นชา“ชุติกาเป็นแขก ให้เธอนั่งที่ของคุณ！” ชุติกามองไปที่จิดาภาด้วยความยินดีไม่ได้ตั้งใจจะลุกขึ้นสู้ “นี่คือตำแหน่งของฉัน ฉันไม่ให้”จิดาภาตั้งใจทำสิ่งนี้และทัศนคติก็แน่วแน่ เมื่อได้ยินเช่นนี้ ทัตพงษ์ไม่สามารถลดใบหน้าของเขาลง จึงจ้องมองจิดาภาอย่างเฉยชา ซึ่งมีร่องรอยของความรังเกียจในดวงตาของเขา "ตำแหน่งนี้ คุณแย่งมันไปจากมือของชุติกา มันไม่เคยเป็นของคุณ!" คำพูดของทัตพงษ์เฉกเช่นลูกศรแหลมเจาะเข้าหัวใจของจิดาภา เธอรู้สึกเพียงความเจ็บปวดที่ทำให้หายใจไม่ออกในหน้าอก ร่างกายของเธอสั่นอย่างรุนแรงด้วยความเศร้าและความโกรธ ... เธอมองดูสองคนที่โต๊ะอย่างโกธรแค้น กำหมัดแน่น แต่ก็เชิดหน้าอย่างภูมิใจและกล่าวอย่างใจเย็น “ในเมื่อถูกฉันแย่งมาแล้ว ถ้าอย่างนั้นตอนนี้มันก็เป็นของฉัน” จิดาภาไม่อนุญาตให้ตัวเองออกจากความเหงาและเธอไม่สามารถทนกับชุติกาได้ในตำแหน่งของเธอพร้อมกับสามีเพื่อทานอาหารเย็นที่เตรียมไว้อย่างระมัดระวัง “จิดาภา”ทัตพงษ์กัดฟันของตัวเองและเรียกชื่อเธอออกมา “พวกคุณไม่มีคุณสมบัติพอที่จะมาทานอาหารของฉัน”จิดาภายิ้มที่มุมริมฝีปากของเธอและรอยยิ้มนี้ก็ปะปนกับความดูถูกที่ทำให้ชุติกามั่นใจในตนเอง ทันใดนั้นเธอก็ก้าวไปข้างหน้าอย่างสง่างามจับมุมผ้าปูโต๊ะแล้วยกขึ้นอย่างแรง