บทที่ 4 ความชั่วร้ายของเธอ

บทที่ 4 ความชั่วร้ายของเธอ จิดาภารู้สึกอายมาก แต่ทำได้แค่ปั้นหน้าว่าเข้มแข็งแสร้งทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น “มัวยืนงงอยู่ทำไม รีบใส่เสื้อ และไปส่งฉันที่โรงพยาบาล!” จิดาภาเอ่ยเร่ง ธนเดชจึงได้สติกลับมา ดึงกระโปรงลงมาอย่างเบามือ ดึงเชือกชุดกระโปรงบรรจงผูกปมผีเสื้อไว้ตรงคอ “ซิปกระโปรงอยู่ข้างๆเอว ช่วยฉันรูดมันหน่อย!” จิดาภาบอกเสียงแข็ง ธนเดชยื่นมือสองข้างคลำไปที่เอวของเธอ เอวเธอช่างบางจริงๆ นี่สินะที่เขาว่าเอวบางอย่างหยางหลิวในตำนาน! หลังจากที่คลำจนเจอซิป เขายื่นมือเข้าไปอย่างเบามือ ดึงชายกระโปรงหางปลาของเธอลงมา ช่วยจัดแจงกระโปรงให้กับจิดาภา ธนเดชแบ่งผมที่ยาวของเธอออกเป็นสองข้าง ปล่อยให้อยู่ตรงระหว่างหน้าอก ที่พอจะปิดบังหน้าอกของเธอไว้ได้ ความใส่ใจของเขาทำให้จิดาภาเริ่มหวั่นไหว เธอค่อยๆเหลือบสายตามองไปยังใบหน้าหล่อเหลาของเขา ช่างสง่าเรียวงามและเป็นที่น่าดึงดูดชวนมองยิ่งนัก ตอนที่อยู่ในห้องทำงานของเธอเมื่อกลางวันนี้ เขายังมีท่าทีอ่อนโยนไม่มีพิษมีภัย ช่างแตกต่างจากตอนนี้อย่างสิ้นเชิง เมื่อคนขับรถมาถึง เห็นจิดาภาหน้าซีดเผือด รีบถามขึ้นอย่างเป็นห่วง“ท่านประธาน เกิดอะไรขึ้นหรอ?” ธนเดชเบือนหน้ามองจิดาภาที่อยู่ในอ้อมกอด ใบหน้างดงามของเธอขาวซีดไม่มีสี ตัวเริ่มสั่นเพราะอาการปวด ตา หู จมูก ปาก ใบหน้างดงามของเธอที่ถูกแสงไฟสะท้อนผ่านมาดูนิ่งเรียบ เอ่ยขึ้นเสียงเรียบ“พี่เขาหกล้ม ได้รับบาดเจ็บที่หลัง รีบพาพี่เขาไปส่งโรงพยาบาลเร็ว!” คนขับรถมองไปที่พื้นห้องอาหาร มีร่องรอยของจานกระเบื้องที่แตกเป็นกอง และมีคราบเลือดแดงสด ทำให้ผู้พบเห็นรู้สึกตกใจยิ่งนัก “ท่านประธาน ผมช่วยอะไรคุณได้บ้าง?” คนขับรถอยากจะไปประคอง แต่ก็ไม่กล้ายื่นมือไปมั่ว “เปิดประตูรถ!” ธนเดชเอ่ยเสียงแข็ง หลังจากขึ้นรถมา ใบหน้าของธนเดชนิ่งขรึม คนขับรถแอบลอบสายตามองผ่านกระจกหลังมาเป็นระยะ แต่ก็ไม่กล้าที่จะเอ่ยถามอะไร ธนเดชพยุงหลังเธอมาตลอดทาง ไม่ให้หลังเธอโดนเบาะพิงหลังแม้แต่น้อย คนขับรถขับอย่างรวดเร็วและนุ่มนวล หลังจากถึงโรงพยาบาล จิดาภาถูกส่งตัวเข้าห้องฉุกเฉินอย่างฉับพลัน “รบกวนพวกคุณ เบามือหน่อยนะ!” ธนเดชกำชับ จิดาภานอนอยู่บนเตียงคนไข้ ภาพในหัวเต็มไปด้วยภาพ แผ่นหลังทัตพงษ์ที่อุ้มชุติกาไกลห่างเธอออกไป เมื่อห้าปีก่อน บริษัทบีทีประสบวิกฤตการเงินใกล้จะล้มละลาย จิดาภาต้องไปขอความช่วยเหลือจากคุณตาถึงสามครั้ง เพื่อให้บริษัทสามารถผ่านพ้นวิกฤตนี้ไปได้ แต่มีเงื่อนไขข้อหนึ่งก็คือ ทัตพงษ์ต้องแต่งงานกับจิดาภา ในตอนนั้น จิดาภายังไม่รู้ว่าคุณตาป่วยหนักมากแล้ว การที่ให้เธอแต่งเข้าตระกูลญาพนต์ เพื่อที่เธอจะได้มีที่พึ่งในภายหน้า แต่จากนั้นเป็นต้นมา ทัตพงษ์ก็เกลียดเธอ เพราะคิดว่าเธอเป็นคนทำให้ชุติกาและตนต้องแยกจากกัน ความเกลียดในครั้งนั้นก็ยาวเรื่อยมาจนห้าปี! เขาโกรธเธอมาห้าปีแล้ว แต่เธอกลับรักเขามาห้าปีแล้ว ต่อให้เขาตั้งใจควงผู้หญิงกลับมายั้วโมโหใส่เธออีก แต่เธอก็ไม่ใส่ใจ ขอแค่ให้เขายอมกลับมาบ้านก็พอ เธอคิดอย่างซื่อๆเพียงว่า ขอให้เธอได้นั่งร่วมโต๊ะกินข้าวกับเขา ให้เธอได้นอนร่วมเตียงเดียวกันกับเขา เวลาผ่านไปนานวันเข้า ต่อให้เขาเยือกเย็นเป็นก้อนน้ำแข็ง ก็สามารถหลอมเขาได้! แต่ทัตพงษ์เป็นน้ำแข็งที่ต่อต้านการละลาย ใจของเขา ไม่ได้อยู่ที่เธอตรงนี้! เธอยอมเสียศักดิ์ศรี รักจนศักดิ์ศรีแทบไม่เหลืออยู่ ห้าปีอันยาวนาน ใจของเธอนับวันยิ่งเจ็บปวดมากขึ้น และนับวันก็ยิ่งด้านชา! ในสายตาของทัตพงษ์มีเพียงชุติกาคนเดียวเท่านั้น ต่อให้เธอล้มลงไป ล้มลงไปบนเศษแก้ว ยังคง ปล่อยมือ เจ็บระทมทั้งใจกาย และทะลายแล้วซึ่งความฝันที่วาดมาห้าปีเช่นกัน เศษกระเบื้องทั่วพื้น รอยบาดแผลเต็มตัว ใจของจิดาภานั้นแหลกสลายไปนานแล้ว การแต่งงานที่เละแทบไม่เป็นท่าจะประคองรักษาไว้ต่อไปอย่างไร? หรือว่าเธอควรจะตื่นได้แล้ว? “คืนนี้ตรวจอาการแล้ว ไม่มีปัญหาอะไร พรุ่งนี้ก็ออกจากโรงพยาบาลได้แล้ว!” หมอรักษาทำแผลที่หลังจิดาภาได้ แต่ไม่สามารถเยียวยาแผลที่ใจเธอได้ กลับมาที่ห้องพักฟื้นไม่ได้นาน ยาชาเริ่มหมดฤทธิ์ แผลทั้งตัวก็เริ่มปวดระบม จิดาภากัดริมฝีปากแน่น อดทนไม่ให้มีเสียงครวญออกมา ธนเดชเห็นเธอที่เจ็บแผลจนตัวสั่น แต่ไม่มีเสียงโอดครวญแม้แต่น้อย ช่างเข้มแข็งจนทำให้อดเป็นห่วงไม่ได้ สายตาคมกริบของเขาเศร้าลงแวบหนึ่ง เอ่ยขึ้นเสียงเบา “พี่ ผมจะไปหาหมอเจ้าของไข้ ให้ช่วยฉีดยาแก้ปวดให้” เดินออกจากห้องผู้ป่วยไป ธนเดชมีสีหน้ายากคาดเดาพลางโทรศัพท์เดินออกไป “ฉันต้องการข้อมูลทั้งหมดของทัตพงษ์ โดยเฉพาะเรื่องการแต่งงานของเขาและจิดาภา” วางสายจบเขาค่อยเดินไปที่ห้องพยาบาล ชุติกาเห็นว่าห้องผู้ป่วยไม่มีใคร จึงผลักประตูเดินเข้าไปด้วยรอยยิ้มอบอุ่นบนใบหน้า “จิดาภา เธอเป็นอย่างไรบ้าง?” “ยังไม่ตาย เธอคงผิดหวังแล้วแหละ!” จิดาภาตอบเสียงแข็ง “พี่มาเพราะเป็นห่วงเธอ ไม่เจอกันหลายปี ยังคงปากแข็งเหมือนเดิม “ ชุติกายังคงปั้นหน้าท่าทีว่าเป็นห่วงน้องสาว “เหอะ ฉันไม่มีพี่สาว แม่ฉันมีลูกแค่ฉันคนเดียว” จิดาภาพูดเสียงเรียบอย่างเหยียดหยาม ในปีนั้นแม่ของจิดาภาแต่งงานกับชายบ้านนอกต่ำต้อย พอให้กำเนิดจิดาภาได้ไม่นาน ชายคนนั้นก็นอกใจไป เธอก็เลยตรอมตรมทั้งชีวิต หลังจากที่แม่จากไป คุณตาไปรับจิดาภามาเลี้ยงที่บ้านชัยลภัส เธอจึงใช้นามสกุลชัยลภัสเหมือนกันกับแม่ ชุติกายิ้ม ทิ้งน้ำหนักค้ำไปที่ไม้เท้า ค่อยๆเดินไปออกไปหน้าห้อง “จิดาภา เธอไม่แปลกใจกับเท้าที่บาดเจ็บของฉันบ้างเลยหรอ?” จิดาภาขบปากแน่นไม่เอ่ย คำพูดเสแสร้งเหล่านั้น เธอไม่มีทางพ่ายแพ้ให้กับชุติกา แต่เธอก็ไม่ได้โง่ เห็นได้ชัดว่าตั้งใจดึงผ้าปูโต๊ะมาทางอีกฝั่ง ชุติกาอยู่ไกลขนาดนั้นคงไม่โดนเธอแน่ ต้องเป็นแผนแสร้งให้ตัวเองบาดเจ็บเป็นแน่ ตอนนั้น จิดาภารู้สึกระบมปวดไปทั้งตัว เหนื่อยที่จะมาโต้เถียงกับเธอ ชุติกายื่นมือออกมา ลูบคลำแหวนเพชรไปมาอย่างไม่ตั้งใจ แหวนเพชรสาดแสงแวววาว รัศมีสาดบดบังตา จนทำร้ายดวงตาเธอให้เจ็บปวด “ฉันแค่ใช้แหวนเพชรวงนี้ชี้มาเอง คิดไม่ถึงว่า ทัตพงษ์จะตื่นตระหนกขนาดนี้” ชุติกายิ้มเยาะ “เลว!” จิดาภาสบถอย่างโมโห ชุติกามองจิดาภาอย่างดูถูก “จิดาภา เธอเจ็บหนักขนาดนี้ ยังไม่เข้าใจอีกหรอ? คนที่ทัตพงษ์รักคือ ฉันต่างหาก เธอก็เป็นแค่คนที่มาทำให้พวกเราต้องพรากจากกัน ใช้การแต่งงานมาบังคับให้เป็นสามีช่างเป็นวิธีที่สกปรกยิ่งนัก” คำถากถางของชุติกา ทำให้จิดาภาพลันนึกถึงคำพูดที่ทัตพงษ์เคยพูดกับตน “คุณหญิงตระกูลญาพนต์ เล่นละครรักให้ใครดูกัน? คุณตาเธอไม่ใช่ตายไปแล้วหรอกหรอ!” “คุณหญิงตระกูลญาพนต์ ช่างน่าเวทนา เซ็นข้อตกลงก่อนแต่งงาน บังคับให้ฉันกลับมาติดกับเธอหรอ?” ทัตพงษ์เกลียดสัญญาก่อนแต่งฉบับนั้นมาก เกลียดที่จิดาภาพรากเขาจากชุติกา ฝังใจเกลียดจนถึงวันนี้ แต่หากไม่มีข้อตกลงฉบับนั้น จิดาภาคงไม่ได้เจอแม้แต่หน้าของเขา “ชุติกา เธอร้ายกาจขนาดนี้ กรรมต้องตามสนองเธอแน่นอน!” จิดาภาเอ่ยอย่างโกรธแค้น “กรรมตามสนองหรอ?” ชุติกาหัวเราะลั่น “ไม่ได้รับความรักจากทัตพงษ์ ก็คือกรรมที่เธอพรากพวกเราสองคนไงล่ะ” “ฉันไม่เคยคิดที่จะมาแทรกระหว่างความสัมพันธ์ของพวกเธอ แต่เป็นเธอต่างหาก ที่เห็นว่าบริษัทบีทีกำลังจะล้มละลาย เป็นฝ่ายอยากจะทิ้งทัตพงษ์ไปเอง” จิดาภาเอ่ยเสียงแข็ง “ฉันไม่ได้ทิ้งนะ เป็นเธอเองต่างหากที่ใช้เงินสกปรกๆของเธอ มาบังคับให้เขาแต่งงานกับเธอ มาพรากเราสองคน” ชุติการีบปฏิเสธ “เธอโกหก ตอนที่บริษัทบีทีเกิดเรื่อง ฉันได้ยินกับหูว่าเธอพูดกับแม่ว่า เธอจะเลิกกับทัตพงษ์!” จิดาภาขู่อย่างโมโห “จิดาภา เธอคิดว่าคำพูดเธอ ทัตพงษ์เขาจะเชื่อเธอหรอ? หรือต่อให้เธอเป็นทายาทตระกูลชัยลภัสแล้วยังไง? แม่เธอไม่ได้รับความรักจากพ่อฉันเลยทั้งชีวิต เธอเองก็เช่นกัน เธอจะไม่ได้รับความรักจากทัตพงษ์เลยตลอดชีวิต!”