บทที่ 7 ปรึกษาแผนการ

บทที่ 7 ปรึกษาแผนการ หลังจากที่ทัตพงษ์เดินจากไป คุณหมอค่อยๆเสียบสายน้ำเกลือกลับคืนไปอีกครั้ง หลังจากของเหลวเย็นๆไหลเข้าสู่ร่างกาย เธอสูญเสียการรับรู้โดยทันที กลับเข้าสู่สภาวะนิทราอีกครั้ง แต่เธอตื่นขึ้นมาในครั้งนี้ พบว่าตนนั้นออกจากโรงพญาบาลแล้ว และกลับมาอยู่ที่คฤหาสน์ตระกูลชัยลภัสแล้ว ลืมตาขึ้น พบเจอกับห้องนอนที่คุ้นเคย และธนเดชที่นั่งเล่นเกมส์มือถืออยู่ข้างเตียง “นายช่วยฉันไว้หรอ?” จิดาภาเอ่ยถามด้วยเสียงแหบแห้ง “พี่ ยินดีต้อนรับกลับบ้านครับ！” ดวงตากลมดำอ่อนโยน ยิ้มมุมปากละมุน รอยยิ้มที่บริสุทธิ์งดงาม ราวดังเป็นพลังล่วงรู้ที่รักษาใจได้ น้ำเสียงของเขาอบอุ่นมาก ขนาดแววตายังดูอ่อนโยน ที่ส่องทะลุขับไล่เมฆหมอกออกไป ส่องแสงสว่างนำพาจิดาภาออกมาจากความมืดมิด “หมูน้อย ขอบใจมากนะ！” จิดาภายิ้มเอ่ยขึ้น “พี่ครับ พี่ยังจำได้ไหมว่าใครทำร้ายพี่จนเป็นแบบนี้?” ธนเดชถาม “ชุติกา！” จิดาภาเอ่ยอย่างโมโห “มิน่าล่ะ...” ธนเดชครุ่นคิด “มิน่าอะไร?” จิดาภาถามด้วยสีหน้าสงสัย “มิน่าล่ะกล้องวงจรตรงทางเดินหายไป ถ่ายภาพที่ชุติกาเข้าไปในห้องพี่ที่โรงพญาบาลไม่ได้！” ธนเดชขมวดคิ้วอย่างไม่สงสัย “ต้องเป็นทัตพงษ์ที่ช่วยเธอแน่นอน ตอนที่ฉันนอนเจ็บอยู่บนเตียง ชุติกาใช้ไม้เท้าทิ่มไปที่หลังของฉัน บอกว่าจะตีให้ลูกฉันหลุดออกมา...” ธนเดชถลึงตาโตตกใจ “คุณท้องหรอ?” ข้อมูลบอกมาว่า ทัตพงษ์มีคนรักอื่นอยู่แล้ว และไม่เคยร่วมรักกับจิดาภา หรือว่าข้อมูลผิดพลาด? “บ้าหรอ！” จิดาภาบีมไปที่คอที่รู้สึกปวด ถามขึ้น “ฉันต้องนอนอยู่แบบนี้อีกนานเท่าไหร่?” ธนเดชถอนหายใจอย่างโล่งอก ไม่ได้ท้องกับผู้ชายเลวๆแบบนั้นก็ดี！ เขาค่อยๆยื่นมือขึ้นมา บีบนวดเบาๆตรงต้นคอของจิดาภา “แผลที่หลังของเธอตกสะเก็ดแล้ว สามารถนอนหงายได้ แต่ว่าไม่สามารถออกแรงได้เต็มที่ นอนตะแคงจะดีที่สุด！” จิดาภาค่อยๆพลิกตัว ดวงตาดำงามคู่นั้น กำลังลุกเป็นไฟ “ฉันจะไม่มีทางปล่อยชุติกาไปอย่างแน่นอน！” “ตอนนี้เรายังไม่มีหลักฐาน คำให้การฝั่งเดียวของคุณ ถ้าเกิดเธอไม่ยอมรับ ก็ไม่สามารถทำอะไรได้” ธนเดชพูดจบก็ครุ่นคิด ”เมื่อสักครู่นี้ คุณบอกว่า เธอใช้ไม้เท้าตีเธออย่างนั้นหรอ?” “ใช่ ตอนที่ทัตพงษ์อุ้มชุติกาไป แต่ไม่ได้หยิบเอาไม้เท้าไปด้วย ตอนที่นายเข้ามา นายเห็นไม้เท้าอยู่ในห้องไหม?” จิดาภาถามอย่างร้อนใจ “ตอนนั้นคนในห้องเยอะมาก พอตำรวจมา หลักฐานในห้องกลับไม่มีไม้เท้า” ธนเดชย้อนคิด กล้องวงจรที่หายไปน่าจะอยู่ในมือทัตพงษ์ ไม่เท้าอันนั้นคือหลักฐานชิ้นเดียวที่ชุติกาใช้ทำร้ายจิดาภา บนนั้นต้องมีลายนิ้วมือของชุติกาและคราบเลือดของจิดาภา กลัวแต่ว่า มันจะหายไปแล้ว “หมูน้อย ฉันอยากหาไม้เท้าอันนั้นให้เจอ เป็นสิ่งยืนยันว่าชุติกาตั้งใจทำร้ายฉัน ก่อนที่พวกนายจะเข้ามา น่าจะมีคนเข้ามาในห้องฉัน” จิดาภาเอ่ยอย่างหนักแน่น ธนเดชจ้องเธออย่างสงสัย “เธอจะทำยังไง?” จิดาภาหรี่ตาลง เอ่ยขึ้นเสียงแข็ง ”พรีเซนเตอร์บริษัทซีเอสคือนักแสดงของบริษัทhk เรื่อยมา ตอนนี้เป็น ชุติกา เธอไม่ได้อยากได้แค่ไตของฉัน เธอยังอยากได้ตำแหน่งคุณหญิงของบ้านญาพนต์ ทัตพงษ์คือผู้ช่วยตัวฉกาจของเธอ ดังนั้น ฉัน...จะทำให้พวกเขาฝันสลายเอง！” เพื่อบ่งบอกถึงความไว้ใจในตัวธนเดช จิดาภาบอกเรื่องราวที่ตนเองได้ยินตอนที่สลบอยู่ทั้งหมดให้ธนเดชฟัง สายตาดุดันคมกริบของธนเดชหรี่เล็กลง สายตาเปล่งประกายความน่ากลัวขึ้น “ทัตพงษ์ไอ้คนลืมบุญคุณ ฉันจะไปหาเขา!” จิดาภาคว้ามือไปจับแขนเขาไว้ “อย่าไป เรื่องนี้ไม่เกี่ยวอะไรกับนาย เดี๋ยวฉันจะจัดการเอง!” “ตอนนี้เธอคนนั้นคงจดจ่ออยู่กับไตของเธอ ถ้าจัดการไม่เรียบร้อย เรื่องแบบนี้อาจจะเกิดขึ้นอีกได้นะ” ธนเดชเอ่ยเตือน “นี่คือสิ่งตอบแทนของความรักที่ฉันให้เขา” จิดาภายิ้มอย่างเศร้าใจ “ถ้าเกิดเขาคิดว่า การคงตำแหน่งคุณหญิงบ้านญาพนต์ไว้ ของคุณไว้ เพราะเพื่อจะได้ไตให้ชุติกา ล้าทำไมคุณถึงไม่หย่า?” ธนเดชถามอย่างสงสัย หย่า! จิดาภาได้ยินคำนี้ชัดเจน คิ้วทั้งสองข้างขมวดเข้าหากัน ใจก็เริ่มรู้สึกปวดราวขึ้นมา “หย่าก็เท่ากับยอมให้ชุติกานะสิ” จิดาภากัดฟันกร่อน คิ้วของธนเดชผูกเป็นปม สีหน้าเริ่มฉายแววความโกรธออกมา“พี่ พี่เสียดายนายทัตพงษ์ หรือว่าเสียดายตำแหน่งคุณหญิงบ้านญาพงษ์กันแน่?” “ฉัน...” จิดาภาเม้มปาก สุดท้ายก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา “เธอบาดเจ็บ ทัตพงษ์เขาไม่มาสนใจใยดีเลย แล้วยังจะมาผ่าเอาไตเธอไปอีก ผู้ชายเลวๆแบบนี้ มันยังมีดีอะไรที่ต้องเก็บไว้อีกล่ะ?” ธนเดชก้มหน้าลงมาถามเธออย่างไม่เข้าใจ สายตามองทะลุปรุโปร่ง ไม่มีความคิดที่ซับซ้อนใดๆ หวังดีจริงใจกับเธอจริงๆ! คิ้วงามทั้งสองข้างขมวดเข้าหากันอีกครั้ง เอ่ยขึ้นอย่างติดๆขัด“เรื่องบางเรื่อง ทัตพงษ์.....เขาไม่รู้ความจริง!” “พี่ครับ แต่คนที่ขังพี่ไว้ในห้องไอซียูก็คือเขา แล้วยังจะมีอะไรที่เขายังไม่รู้อีก?” ธนเดชเห็นจิดาภาปรับแอร์ในห้อง อุณหภูมิสูงขึ้นอากาศในห้องอบอุ่นขึ้นทันใด “ในสายตาของเขา อาการบาดเจ็บของพี่คงจะแค่ถลอกธรรมดา แต่สำหรับชุติกาคืออาการหนักมาก จะต้องเปลี่ยนไต!” จิดาภาทำทีหัวเราะเยาะ “ในใจของเขา ฉันไม่ได้สำคัญเท่ากับชุติกาอยู่แล้ว!” “ทั้งๆที่พี่รู้ พี่ยังวางไม่ลงนะหรอ?” หางตาของธนเดชแสดงออกชัดเจนถึงการเสียดสี เอ่ยขึ้นเสียงแข็ง :”พี่ครับ แต่งงานกับผู้ชายเลวมันไม่ได้น่ากลัว รีบกลับตัวกลับใจจะได้ไม่เจ็บไปมากกว่านี้ ถ้าเกิดว่ายังหลงหน้ามืดตามัวอยู่แบบนี้ มันก็สมควรแล้วที่จะเจ็บปวด!” “ถ้านายไม่ใช่น้องชายของกชนิภา ฉันคงตีนายตายไปแล้ว!” จิดาภาเองก็รู้สึกแย่พออยู่แล้ว เจ้าเด็กนี่ ยังจะมาซ้ำเติมว่าสมควรแล้ว “ฉันชอบที่พี่หงุดหงิดใส่ฉัน แต่ทำอะไรฉันไม่ได้ในแบบนี้ ได้ มาตีเลยสิมา !” ธนเดชเอ่ยทีเล่นทีหัว ยิ้มออกมา ช่างน่าดูนัก แสงสว่างในยามเช้าส่องผ่านหน้าต่างเข้ามาในห้อง ข้างหลังเขาคือแสงสว่างจรัส ทั้งตัวงดงามราวกับเด็กหนุ่มที่ออกมาจากการ์ตูนเทพนิยาย! “รอให้ฉันหายเมื่อไหร่ ดูเลยว่าฉันจะจัดการนายยังไง!” จิดาภายิ้มจนคิ้วและหางตาจรดกัน น้ำเสียงที่พูดดูสบายๆและมีความสุข “งั้นก็รีบหายดีสิ พวกที่คอยกลั่นแกล้งพี่ อย่าปล่อยให้ลอยนวลแม้แต่คนเดียว!” ธนเดชพูดด้วยสายตาที่เด็ดเดี๋ยวแน่วแน่ จิดาภาเองก็ราวดังได้รับผลกระทบจากแววตานั้น เธอตอบด้วยสายตาแน่วแน่“อืม!” เพียงแค่เธอหลับตาลง ในหัวจะผุดภาพตอนที่เธอหกล้ม ใส่ถ้วยกระเบื้องที่แตกกระจายเต็มพื้น โดนเนื้อปริแตกเลือดไหล ภาพทัตพงษ์อุ้มชุติกาเดินออกไปต่อหน้า เธอถูกชุติกาทำร้ายจนบาดเจ็บ ทัตพงษ์ไม่แลตามองเธอเลยสักตา ยังมากล่าวหาว่าเธอเป็นหญิงไม่ดีใจโหดอีก ในความคิดเขามีเพียงแค่ชุติกาเพียงคนเดียว ส่วนเธอจะอยู่จะเป็นจะตายเขาก็ไม่สน.... หนำซ้ำตอนนี้ยังจะเอาไตเธอไปอีก นี่คือผู้ชายที่เธอรักตลอดห้าปีมานี้ ทัตพงษ์ทำร้ายเธอหนักหนาจริงๆ! ต่อให้พวกเขาไม่ยอมปล่อยเธอไป เธอก็จะเตรียมการรับมือ “เอาโทรศัพท์มาให้ฉันหน่อย ฉันจะสั่งคนไปสืบหากล้องวงจรโรงพญาบาลที่หายไปและไม้เท้าอันนั้น !” “พี่ครับ เรื่องสืบหา ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของผมเถอะ!” ธนเดชพูดอย่างลูกผู้ชาย จิดาภากวาดสายตาลอบมองเขา “นายจะสืบอย่างไร?” “พวกพี่ๆพญาบาล ดูเหมือนจะชอบผมไม่น้อย น่าจะถามได้เรื่องอะไรบ้าง!” ธนเดชยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ ซึ้ง ในรอยยิ้มแฝงนั้นไปด้วยความเจ้าเล่ห์ที่เกินกว่าอายุตัวเอง “ฮ่า!” จิดาภาหัวเราะออกมา “นายจะใช้มารยาชายหรอ?” “ได้ไหมล่ะ?” ธนเดชขยิบตาให้กับเธอ จิดาภานิ่งอึ้ง เด็กคนนี้ของบ้านเกิดมาหน้าตาผิดแปลกไปจากคนอื่น เพียงแค่ใช้วิธีนี้ แผนหน้าตาเป็นอาวุธนี้ต้องสำเร็จอย่างแน่นอน “อืม ไม่มีปัญหาอยู่แล้ว!” จิดาภาส่งสัญลักษณ์ OK ให้กับเขา