บทที่ 9 หนุ่มน้อยผู้หล่อเหลา

บทที่ 9 หนุ่มน้อยผู้หล่อเหลา “จิดาภา เวลาหนึ่งชั่วโมง เราจะหานายแบบมาจากไหน คนที่นิสัยดี รูปร่างประมาณเท่าๆกับเขาได้?” ปกเกศคิดในใจ ยังคงอยากหวังให้จิดาภาจัดการเรื่องนี้ให้บัณฑัตให้เรียบร้อยดีกว่า ในสมองของจิดาภาปรากฏภาพใบหน้าที่หล่อเหลางดงาม บุคลิกท่าทางดีกว่าบัณฑัตแน่นอน แต่ที่สำคัญคือ เด็กคนนั้นผิวพรรณขาวนวล ดวงตากลมดำโต รอยยิ้มใสซื่อบริสุทธิ์ ราวดังกับเจ้าชายน้อยผู้สูงศักดิ์ คิดได้ดังนี้ สายตาจิดาภาเป็นประกาย “ฉันมีคนที่เลือกไว้แล้ว เย็นวันนี้ ฝ่ายการจัดการรอฟังคำสั่งเลย” จบการประชุม จิดาภารีบโทรศัพท์หาเลขา “ตมิสา หาผู้กำกับสองคนแสตนบายไว้เลย อย่าให้คุณปกเกศทราบเป็นอันขาด” ตมิสาดีใจ เอ่ยถาม“ประธานคะ จะถ่ายหนุ่มหล่อหรอคะ?” “อืม” จิดาภาวางสายเสร็จ รีบโทรศัพท์หาธนเดช “หมูน้อย นายเล่นบาสเก็ตบอลเป็นไหม” “เป็น” ธนเดชตอบกลับมา “บริษัทมีการจัดงานบาสเก็ตบอลกระชับมิตร ขาดผู้เล่นไปคนหนึ่ง นายมาช่วยได้ไหม?” จิดาภาเอ่ยถาม ธนเดชดวงตาเป็นประกาย ถามขึ้น“พี่ครับ พี่จะไปดูไหม?” “ถ้านายลงสนาม ฉันจะไปร้องตะโกนเชียร์อยู่ข้างสนามเลย และจะถ่ายรูปเท่ห์ๆของนาย ส่งให้พี่สาวนายด้วย” จิดาภายิ้มตอบ ธนเดชยิ้มแก้มปริ “พี่ ผมเล่นบาสเก่งมากเชียวนะ ถ้าพี่มาดูผมเล่น ผมจะทำให้ทีมชนะการแข่งขันครั้งนี้ไปเลย” “ได้ แข่งตอนห้าโมงเย็นนะ” จิดาภารีบเอ่ยขึ้น “ผมนัดพวกพี่ๆพญาบาลทานข้าว ทานเสร็จจะรีบกลับไป” “อืม ฉันจะรอนายนะ!” บ่ายสองโมงกว่า ธนเดชกลับเข้ามาจากข้างนอก ได้ยินพ่อบ้านบอกว่า จิดาภาพักผ่อนอยู่ในห้อง เขาค่อยๆย่องเข้าห้อง นั่งลงข้างๆเตียง สายตาอ่อนโยนจ้องไปบนหน้าของเธอ จากนั้นก็ขยับเข้าใกล้เธอเรื่อยๆอย่างไม่รู้ตัว จิดาภารู้สึกถึงมีลมหนักๆกดเข้าใกล้ๆ พอลืมตาขึ้น พบกับใบหน้าอันหล่อเหลาอยู่ตรงหน้าเธอ ขณะที่เธอยังไม่มีปฏิกิริยาใดๆนั้น ริมฝีปากสัมผัสได้ถึงสิ่งเย็นๆที่มากระทบ ดวงตาของทั้งคู่ปะทะกัน แต่กลับไม่ได้รีบหลบห่าง เขาค่อยๆกดโน้มตัวเธอลงกับเตียง พวกเขาใกล้ชิดกันมาก ดวงตาทั้งสี่ข้างจับจ้องกัน ประสานกันพอดี สมองของจิดาภาปรากฏภาพคืนวันนั้นพอดี เธอผลักเขาออกจนล้มลงโซฟา แววตาของเขานิ่งลึก เพียงแค่แวบเดียวก็สามารถทำให้คนหลงเข้าไปในนั้นได้ เดิมทีเธอสามารถหลบสายตาของเขาได้ ขนตาที่หนายาวเข้ม สั่นเล็กน้อยเพราะตื่นเต้น มือทั้งสองข้างกำเข้ากันอย่างไม่รู้ตัว “พี่ครับ ตื่นได้แล้ว!” ธนเดชยื่นมือพยุงไหล่ขึ้นมา ค่อยๆดึงเธอเข้ามาในอ้อมกอด จิดาภาเงยหน้าขึ้น ข้างแก้มโดนเข้ากับคางอันเรียวยาวของเขาเข้าพอดี กลิ่นอายความร้อนชายกระทบกับใบหน้า เธอรู้สึกแค่ว่าหน้าร้อนผ่าวราวโดนลวก ธนเดชไม่ได้สังเกตอาการบนใบหน้าเธอ ถ้าเกิดว่าเห็นเข้า ต้องเห็นอาการเขินจนหน้าแดงของเธอแน่นอน จิดาภาคิดว่า เธอจะต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ ถึงมาออกอาการเขินกับใบหน้าของหนุ่มน้อยคนนี้ อยู่ในอ้อมกอดที่อบอุ่นนุ่มนวล ลมหายใจของธนเดชเปลี่ยนเป็นเร็วขึ้นเรื่อยๆ ใจก็เต้นแรงขึ้น เขารู้ดีว่า เป็นเพราะเธอ เธอคนเดียวที่สามารถทำให้เขาเสียอาการแบบนี้ได้ จิดาภาเรียกสติกลับมา กระพริบตาปริบๆอย่างไม่คาดคิด เมื่อได้สติว่าตัวเองอยู่ในอ้อมกอดของธนเดช จึงรีบผลักเขาออก “พี่ครับ พี่ตื่นแล้วหรอ?” ธนเดชส่งยิ้มมองไปที่เธอ “หมูน้อย นายเล่นซนอีกแล้วใช่ไหม?” จิดาภาคุกเข่าอยู่บนเตียงนอน มือข้างหนึ่งจับไหล่เขาแน่น มืออีกข้าหนึ่งยื่นไปดึงหูเขาไว้ “พี่ เจ็บนะ!” แม้ปากจะร้องว่าเจ็บ แต่ใบหน้ากลับยิ้มละมุน “เมื่อกี้นายว่าอะไรนะ?” จิดาภาถามหน้านิ่ง “พี่จูบผมแล้ว เราเสมอกันแล้ว” ธนเดชพูดออกมาลอยๆ จิดาภามองตาขวางใส่เขา รีบปล่อยมือออก เอ่ยขึ้นหน้านิ่ง“นั่นมันอุบัติเหตุ ฉันไม่ได้ตั้งใจ!” “แต่นั่นมันจูบแรกของผม!” ดวงตากลมดำของเขาหรี่ลง ยิ้มมองเธออย่างแกล้งแหย่ “ฉะนั้น พี่ต้องรับผิดชอบผม” “หมูน้อย นายอยากลองดีหรือไง?” จิดาภาจ้องเขาอย่างสบอารมณ์ “ผมไม่สน ใครใช้ให้พี่มาขโมยจูบแรกของผมไป” ธนเดชยื่นมือออกมาเกลี่ยผมที่ปกหน้าเธอไปทัดไว้ที่ข้างหู ด้วยท่าทีที่เบานุ่มนวล อารมณ์ที่กำลังโมโหของจิดาภาเปลี่ยนเป็นอ่อนลงชั่วขณะ เธอจ้องไปยังแววตาของธนเดช เห็นว่านัยน์ตาของเขานั้นช่างเป็นประกาย ราวดังกลับเป็นดวงดาวที่ตระหง่านงามอยู่ขอบฟ้า มองธนเดชที่เป็นแบบนี้ มองรอยยิ้มที่ชวนหลงใหล จนไม่อาจที่จะโมโหเขาได้ลง “หมูน้อย เลิกเล่นได้แล้ว!” จิดาภายืดตัวนั่งตรงตามฉบับของเธอเช่นเดิม เอ่ยถามด้วยท่าทีเคร่งขรึม“เรื่องที่ให้นายไปทำ เป็นยังไงบ้าง?” “ถ้าเป็นผมทำ พี่วางใจได้!” ธนเดชเผยสีหน้าชอบใจ “ไม้เท้าส่งไปพิสูจน์ลายนิ้วมือเรียบร้อยแล้ว” จิดาภานวดๆขมับไปมา พลางเอ่ยชื่นชม“หมูน้อย ทำดีมาก!” ที่แท้เธอชอบวิธีการเข้าหาแบบนี้หรอ? ธนเดชรีบใช้แผนส่งรอยยิ้มทีท่าว่าง่ายแบบเด็กๆออกไป ยัดหัวเข้าไปในอ้อมกอดของเธอ “พี่ครับ ลูบหัวให้หน่อยน้า” จิดาภายิ้มกรุ้มกริ่ม ยื่นมือออกมาลูบหัวเขาราวกับลูบลูกแมว “หมูน้อย นายไปเรียนกับหมาน้อยมาหรอ?” “หมาน้อยเรียนผมมา” ธนเดชคลอเคลียอยู่ในอ้อมกอดของเธอ สูดดมกลิ่นน้ำหอมอ่อนๆของเธอ จากใจที่เต้นไม่เป็นจังหวะ เปลี่ยนเป็นความอบอุ่นสบายใจอีกแบบ นิ้วมืออันเรียวยาวของจิดาภา ไล้ผ่านเส้นผมดกดำของเขา ลูบใบหน้าหล่อเหลาเขาเบาๆ ถามขึ้น “นายพาฉันออกมาจากโรงพญาบาลได้อย่างไร?” ดวงตากลมดำของธนเดชเปล่งประกายขึ้น “ผมไปขู่ผู้อำนวยการโรงพญาบาลมานะสิ!” จิดาภาหัวเราะ “นายไม่ได้ทำร้ายใครใช่ไหม?” “ฉันเป็นคนมีอารยธรรมจะไปทำร้ายใครได้ยังไงกัน?” ธนเดชเงยหน้าขึ้น ราวดังกับนกยูงหยิ่งผยอง “ฮ่าๆ คนมีอารยธรรมหรอ? ดูไม่ออกเลยจริงๆ!” จิดาภาตัดบท “พี่ครับ รีบตื่นเร็ว ให้พี่ได้รู้ว่าตอนที่ผมอยู่ในสนามผมสง่างามขนาดไหน” ธนเดชพูดอย่างอวดฝีมือ จิดาภายิ้มพลางใช้นิ้วจิ้มไปที่หน้าผากเขา “ออกไปได้แล้ว ฉันจะเปลี่ยนเสื้อผ้า!” “ผมจะออกไปดูหมาน้อย!” ธนเดชลุกขึ้นเดินจากไป …… ในช่วงเย็น ที่สนามกีฬาลานบาสเก็ตบอล ชุดสีแดงคือบริษัทซีเอส ส่วนชุดสีน้ำเงินคือบริษัทhk พอจิดาภาและธนเดชมาถึงสนาม พนักงานก็ยื่นชุดสีน้ำเงินให้ทันที “พี่ครับ ผมจะต้องทำให้พี่ชนะแน่!”ธนเดชแววตาเป็นประกาย พูดด้วยน้ำเสียงมุ่งมั่น จิดาภาส่งสายตาให้กำลังใจเขาไป พลางตบบ่า “หมูน้อย พี่จะจับตาดูนายให้ดี สู้ๆ!” “อืม ผมไปเปลี่ยนชุดก่อนนะ!” ธนเดชถือชุดกีฬาและเดินจากไป จริงๆแล้วการแข่งขันถูกกำหนดขึ้นในวันอาทิตย์นี้ วันเสาร์ตอนเย็น จิดาภาได้รับบาดเจ็บเข้าโรงพยาบาล ทั้งเธอและทัตพงษ์ต่างก็มาร่วมงานไม่ได้ ดังนั้นการแข่งครั้งนั้นก็เลยต้องยกเลิกไป วันนี้ตอนบ่าย จิดาภารีบขอให้ทัตพงษ์ออกหนังสือห้าโมงเย็น ที่สนามบาสเก็ตบอล จัดงานชดเชยครั้งก่อนที่ยกเลิกไป ทัตพงษ์ตอบตกลง แต่มีเงื่อนไขอยู่ข้อหนึ่ง คือฝ่ายไหนแพ้ จะต้องยอมรับเงื่อนไขข้อหนึ่งของฝ่ายที่ชนะ! นี่คือผู้ที่ได้ชื่อว่าเป็นสามีของเธอ ไม่ว่าเวลาไหน ก็ไม่ล้มเลิกโอกาสที่จะเอาไตเธอไปให้กับชุติกาให้ได้ ธนเดชใส่ชุดกีฬาสีน้ำเงินขาว ตอนที่ออกมาจากห้องรับรอง ผู้ชมที่มารอเชียร์ต่างก็เพ่งสายตามามองอย่างสนใจ สาวๆบางคนอดไม่ไหว ก็ร้องกรี๊ดทักทาย ธนเดชรูปงามกำยำ หุ่นดีดูสง่า กล้ามเนื้อแน่นเป็นมัดๆชวนหลงใหล หน้าตาที่หล่อโดดเด่นแบบนี้ ไม่แปลกที่เรียกเสียงกรี๊ดจากสาวๆมากมาย “สวรรค์ หล่อจริงๆเลย” “แม่จ๋า หนูอยากแต่งงานกับเขา!” “โลกใบนี้มีคนที่หล่อขนาดนี้ด้วยหรอ!” “พระเจ้า หนุ่มน้อยคนนี้หล่อจริงๆ เป็นนักแสดงของบริษัทhk หรอ?” “เป็นความหล่อที่ไม่อาจจะพรรณนาได้เลย ฉันหลงเสน่ห์เข้าแล้ว!” “ฉันจะระเบิดแล้ว!” “ฉันจะร้องไห้แล้ว หนุ่มน้อย นายคือที่รักของพี่!” “หนุ่มน้อย ได้โปรดมาเจอกันหน่อย!”