บทที่ 12พวกเราชนะแล้ว

บทที่ 12พวกเราชนะแล้ว การแข่งขันครั้งนี้ ครึ่งแรกคะแนนก็นำโด่งแล้ว ครึ่งหลัง ธนเดชออกแรง มีความกล้าขึ้นมา เหลือเวลาเพียงแค่10 นาที พยายามอยู่ การแข่งขันครั้งนี้ก็จะชนะแล้ว แฟนบอลผู้หญิงต่างก็ส่งเสียงเชียร์กันครึกครื้น เริ่มเหนื่อยล้า ！ ผู้เล่นฝ่ายตรงข้ามหันมา ใช้ศอกงงัดเข้าไปอย่างเต็มแรงที่ท้องน้อย ธนเดชเจ็บจนต้องถอย ในที่สุดทัตพงษ์ก็ได้บอลไป เห็นแค่ทัตพงษ์ เลี้ยงไปนี่เป็นการกระโดดชู้ต เขาลงมาอย่างสง่า หันไปมองสายตาของธนเดช เต็มไปด้วยความยั่วยุแล้วชูนิ้วกลาง ธนเดชใช้มือกดท้องน้อย ในตาลุกเป็นไฟจนอยากตีคน แต่ถูกเพื่อนในทีมดึงไว้！ “ฉันไม่สนว่าคุณเป็นใคร อย่ามีเรื่องในสนาม ดูคะแนนสิ เราไม่มีเวลาแล้ว！”หัวหน้าทีมพูดด้วยเสียงสูง “เด็กน้อย ฉันจำแกได้แล้ว ฝากไว้ก่อน！”ในตาแดงก่ำ เก็บอารมณ์โกรธ ทีมตรงข้ามถูกสายตาของธนเดชทำให้กลัว กรรมการก็ทำเป็นมองไม่เห็นเขาถูกตี และก็ไม่เห็นธนเดชที่กำลังจะตีคนอื่น การแข่งขันยังคงดำเนินต่อไป ธนเดชเลี้ยงบอลด้วยความเร็ว ทัตพงษ์ใช้ร่างกายขวางอยู่ด้านหน้าของเขา ขวางเขาไว้ไม่ให้ชู้ตได้ “จิดาภา ฉันลุ้นมาก！” ตมิสาสองมือจับกัน จ้องมองไปที่สนามบาส “เขายังหนุ่ม แต่ความกล้าและความหล่อไม่แพ้ทัตพงษ์เลย แต่รอบคอบน้อยกว่าทัตพงษ์ไปหน่อย หวังว่าเขาจะไม่ทะให้ฉันผิดหวังนะ！” หลังจากทัตพงษ์ลงสนาม จิดาภายิ่งคิดว่าการเอาชนะการแข่งขันรอบนี้เป็นการคาดหวังมากเกินไป！ บนสนาม ธนเดชถูกทัตพงษ์กักไว้ เขายักไหล่เล็กน้อยแล้วก้าวเท้าค่อยลอยขึ้นก้าวขาขวาไปข้างหน้า ทัตพงษ์ถึงแม้จะมาชิดด้านขวาของเขา แต่ก็เป็นตอนที่ธนเดชนั้นเก็บขาด้านขวาของเขาแล้ว เอนร่างไปทางซ้ายอย่างรวดเร็ว ทัตพงษ์เพียงแค่มีลมพัดผ่านแว๊บๆ ธนเดชทำความเร็วได้ดี มีให้เห็นเพียงหลังของเขา “ว้าว ทัตพงษ์ขวางเขาไม่ได้ เขาทำได้ยังไง？”จิดาภาพูดด้วยน้ำเสียงที่ประหลาดใจ “เด็กนี่ไม่ได้โกหก สกิลการเล่นบาสเยี่ยมจริง！”จิดาภาถอนหายใจ ธนเดชเลี้ยงบอลเข้าไปใกล้ห่วงแล้ว แต่คนที่พึ่งชกท้องเขาก็เขามาขวางเขาแล้ว ในตอนนี้ ในตาของเขาแดงก่ำ ตาข้างในแข็งจนน่ากลัว ทำให้รู้สึกเยือกเย็น ทำให้ฝ่ายตรงข้ามปรักลาดใจ ทันใดนั้นธนเดชก็กระโดดรับบอลแล้วชู้ตลงห่วง! “สวย!” ตมิสา ดีใจจนยืนขึ้นปรบมือให้ ธนเดชเลี้ยงลูกไปชู้ตเข้าห่วงโดยที่ใครก็ขว้างไม่ได้ ทำให้เกมในสนามดีขึ้นอีกครั้ง โดยเฉพาะพวกผู้หญิง จวนจะเป็นบ้า เกมครึ่งหลังเริ่มขึ้น เขาก็เหมือนกับ SLAM DUNK ไม่มีผิด เมื่อบอลถึงมือเขาจำเป็นต้องเข้าทุกลูก ปกติไม่มีใครขวางเขาได้ เมื่อการแข่งขันกริ่งดัง เสียงปรบมือทั่วสนามราวกับเสียงฟ้าผ่า บริษัทhkจากที่ถูกนำอยู่ก็กลายเป็นคะแนนนำขึ้นมา 61:57 คะแนน ชนะการแข่งขันนี้แล้ว ธนเดชก็เหมือนกับเด็กอยากได้รางวัล จนยิ้มแสดงออกมาทางใบหน้า ยิ้มมองจิดาภา รอรับรางวัลจากจิดาภา จิดาภาลุกขึ้น ยิ้มแล้วยกนิ้วให้เขาทั้งสองมือ แต่ทำกับตมิสาอยู่ข้างๆเช่นจะไปไหนก็ไป “บอกกับฝ่ายประชาสัมพันธ์ เริ่มได้!” บนสนาม ธนเดชถูกดีใจจนถูกคนในทีมโยนตัวลอย! หลังได้รับรางวัล ธนเดชวิ่งไปหาจิดาภาพร้อมกับเหงื่อที่เปียกโชกด้วยความเร็ว วิ่งไปถึงหน้าเธอ เขาหอบแล้วดึงแขนมากอดอย่างแน่ พูดด้วยความตื่นเต้นว่า “พี่ พวกเราชนะแล้ว” จิดาภาถูกเขากดไว้ที่ใต้แขน ได้กลิ่น จนทำให้เธอรู้สึกไม่ดี แล้วตบหลังเขาเบาๆ ยิ้มพูดออกมาว่า “หมูน้อยเก่งมาก!” ธนเดชกอดเขาแน่น ไม่สนสายตาคนรอบข้าง เขากระซิบเธอ พูดเบาๆว่า “พี่ ฉันจะให้ถ้วยรางวัลนี้กับพี่!” จิดาภาเงยหน้า ดูใบหน้าอันโอ้อวด ยิ้มแล้วพูด“นี่คือถ้วยรางวัลของคุณ คุณเก็บไว้เป็นที่ระลึกเถอะ！” ธนเดชคิดแล้วคิดอีก“งั้นก็เอาให้หมาใส่ข้าวกิน！” ไม่ไกล ชุติกากำลฃังช่วยทัตพงษ์ซับเหงื่อ แต่สายตาของเธอจ้องอยู่ที่ธนเดชและจิดาภา มองดูพวกเขากอดกัน เขาคิดว่าภาพที่เห็นทำร้ายเขาดังมีเข็มทิ่มแทงเข้าที่ดวงตา！ เวลานี้ กลุ่มแฟนคลับบอลมาทางธนเดช พนักงานแทบจะกั้นไว้ไม่ไหวแล้ว จิดาภาเรียก “หมูน้อย รีบมา！” ธนเดชมองดูพวกแฟนคลับพวกนั้น ขมวดคิ้ว จับมือจิดาภา “พี่ ไปกับผม!” ไม่รอจิดาภาพูดอะไร ธนเดชก็ถือของของเธอ แล้ววิ่งไปประตูทางออกอีกทาง จิดาภาทั้งวิ่ง ทั้งมองจ้องไปเห็นหน้าธนเดชทั้งหนุ่ม เธอจำไม่ได้แล้วว่า เธอเองไม่ได้วิ่งแบบนี้มานานแค่ไหนแล้ว ตอนนั้น เธอรู้สึกตัวเองผ่านช่วงเวลาย้อนคืนกลับไปในวัยเด็ก “พี่ ไม่ถูกแผลที่หลังใช่ไหม ？”ธนเดชมองเธอด้วยสายตาที่อบอุ่น “ไม่เป็นไร！”วันนี้จิดาภาใส่รองเท้าผ้าใบวิ่งได้เร็ว “พี่ ！คุณทำให้ฉันชื่นชมในตัวคุณ”ตอนที่ธนเดชพูด สายตาเขาเป็นประกาย “เพราะว่าฉันวิ่งเร็วหรอ？”จิดาภายิ้ม "อืม เวลาพี่ใส่รองเท้าส้นสูงก็กลายเป็นราชนี ใส่รองเท้าผ้าใบก็เป็นนางฟ้าที่บินได้ " ธนเดชชื่นชมจากใจ “หมูน้อย รู้จักพูดนะเนี้ย พี่ดีใจมาก！” หลังหลุดพ้นจากพวกเขาแล้ว จิดาภาก็วิ่งช้าลง ลมดึงผ่านผมที่ยาวสลวย ในสมองของเธอก็คิดถึงห้าปีที่แล้ว ตอนทัตพงษ์อยู่ที่สนามบาสหล่อเกินใคร เวลานั้นที่เธอสบตากับเขา ที่น่าขำคือ เรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อห้าปีที่แล้ว เจอเขาเล่นบาสอีกครั้ง แต่เพื่อชนะการแข่งขัน เอาไตของเธอไปให้กับชุติกา คิดๆแล้ว ประชดจริงๆ！ “พี่ คุณไม่ดีใจหรอ ？”ธนเดชเห็นสีหน้าของจิดาภาเสียใจ จิดาภาส่ายหน้า ขำตัวเอง ถ้าไม่คิดก็จะไม่เจ็บใจ！ ไม่ใช่เพียงเพราะว่าทัตพงษ์นั้นเลือดเย็นจึงต้องลืมเรื่องราวดีๆที่ผ่านมา “หมูน้อย ？”จิดาภาเรียกขึ้นกระทันหัน “22ปี！”ธนเดชตอบกลับ จิดาภาขำเขา “ คุณดูเด็กกว่าอายุจริงอีก！” เธอเพราะว่าเขาอายุเท่านี้ จึงรักทัตพงษ์ อายุกำลังดี เป็นความรักที่บริสุทธิ์มาก แต่ว่าอะไรก็ย้อนกลับไปไม่ได้แล้ว！ “พี่ ทัตพงษ์ชนะการแข่งขันแล้ว คุณต้องทำตามข้อเสนอของเขา ฉันชนะการแข่งขันแล้ว ใช่ไม่ใช่ต้องทำตามข้อเสนอของฉันข้อหนึ่ง?” จิดาภายิ้ม “ แน่นอน นายต้องการอะไรล่ะ?” “จูบ ได้ไหม?” ใบหน้าของธนเดชเริ่มแดง หยาดเหงื่อบนหน้าผากที่กระทบแสงจนส่องประกาย