ตอนที่ 4 ผู้ชายกินบ่อยแล้วก็ต้องเลือกเป็นธรรมดา

ตอนที่ 4 ผู้ชายกินบ่อยแล้วก็ต้องเลือกเป็นธรรมดา เดินออกจากห้องสืบสวนของศาล บุณวัตน์อ้อมไปด้านข้างพานาราเดินออกจากศาล ไม่คิดว่านาราจะเปิดเผยตัวตนเร็วขนาดนี้ อีกทั้งยังยอมรับการจัดการของเขาอย่างง่ายดาย ทั้งสองคนขึ้นรถ BMWสีดำ ค่อยๆ เคลื่อนตัวขับออกไป เมืองกีธูร์น เมืองอันหนาวเย็นผู้คนที่ไร้ซึ่งความเห็นอกเห็นใจกัน ในที่สุดเธอก็กลับมาแล้ว! วิวทิวทัศน์นอกรถได้ถูกตกแต่งปรับปรุงใหม่ แทบจะไม่มีร่องรอยของ 5 ปีที่แล้ว นารามองออกไปนอกหน้าต่างรถ ภาพเธอที่เดินจากไป กลายเป็นฝุ่นผง ปรากฏสิ่งใหม่เกิดขึ้นมาแทนที่ ตั๋วเครื่องบิน 1 ใบ ใบแจ้งการรับสมัครเข้าเรียน กระเป๋าเดินทาง 1 ใบ ครอบครัวนั้นไม่ให้เงินเธอแม้บาทเดียว ส่งเธอทิ้งไว้ที่แคลิฟอร์เนีย 5 ปี ที่ผ่านมา เธอทำงานหาเงิน นอนกลางดินกินกลางทราย อดอยากหิวโหย อีกทั้งยังต้องระวังตัวเองจากนักฆ่าที่ณัฐนิชส่งมาเพื่อเก็บเธอ ทุกครั้งที่เธอก้าวเข้าสู่ความสิ้นหวัง หมดหนทาง และเธอก็รอดชีวิตมาได้ทุกครั้ง เธอเคยบอกไว้ว่าสักวันหนึ่ง ตระกูลหันมณี จะต้องชดใช้ด้วยเลือด และจะเอาทุกสิ่งทุกอย่างกลับคืนมา ต่อให้เธอจะไม่ได้ผลประโยชน์ก็ตาม “เอี๊อดด” เสียงแหลมของล้อรถ ทำลายความคิดของนารา คุณป๊อบปี้ครับ ด้านหน้ามีรถคันนึงจอดขวางอยู่ปิดกั้นเส้นทางที่พวกเราจะไปครับ ถ้าผมดูไม่ผิด รถคันนี้น่าจะเป็น maybach 62S ราคา 25 ล้าน มีเพียงแค่ 20 คันในโลกครับ สายตาแพรวพราวของ บุณวัตน์ หันไปมองเธอพร้อมกล่าว นารา มองไปข้างหน้า รถ Maybach คันหรู ที่ขวางทางรถของพวกเขา ปิดกั้นเส้นทาง แสงจากดวงอาทิตย์ที่ส่งเข้าไปมองเห็นร่างที่งดงามของคนในรถ มองทะลุเข้าไปรถตัวรถ นารา ยกคิ้วขึ้น พอจะเดาได้ว่าเป็นใคร? “นายรออยู่ที่รถนะ ฉันจะลงไปหาคุณชายท่านนั้นเอง” พูดจบ นาราก็ก้าวลงจากรถ เดินตรงไปหารถ maybach ที่จอดอยู่ 5 ปี ที่นาราหายไป กลายเป็นกุหลาบที่มีหนามสวยงามน่าหลงใหล เธอเดินไปข้างประตูรถ พอดีกับธีมนต์ที่ลดกระจกรถลง ทั้งสองจ้องมองกันอย่างไม่ละสายตา ผมยาวที่เคยม้วนขึ้นตอนนี้ถูกปล่อยลง มองลงไปตรงหน้าอกของเธอ บิดขี้เกียจด้วยท่าที่ผ่อนคลาย เธอยิ้มบางบาง เอนตัวพิงประตูรถ เอ่ยปากทักทายอย่างคุ้นเคย “ไงคะพี่เขย ไม่เจอกัน 5 ปี บริษัท เอส ที กรุ๊ป ของคุณตอนนี้ขนาดเงินแค่ 300 ล้าน ก็ไม่ยังไม่ยอมเสียเชียวเหรอ?” “เอ๊ะ ไม่สิ” เธอพูดเสียงแหลม ทำท่าประหลาดใจ “ผ่านไป 5 ปีแล้ว ไม่รู้ว่าคุณยังเป็นพี่เขยของฉันอยู่รึเปล่า” ดวงอาทิตย์ส่งแสงจูบลงเข้าที่แก้มอันขาวเนียนของเธอ คิ้วมีเสน่ห์ จมูกเป็นสันที่โดนแสงอาทิตย์ดูแล้วสวยงามเหลือเกิน โดยเฉพาะ ริมฝีปากแดงคู่นั้น จนถึงตอนนี้ ธีมนต์จำได้ไม่เคยลืม ในคืนนั้น เขาหมดสติไปด้วยริมฝีปากต้องมนต์คู่นี้ เขาจ้องมองอย่างไม่ลดละ สายตาอันลึกซึ้งที่ถูกสาปด้วยน้ำแข็ง น้ำเสียงที่เฉยเมยของเขา พูดออกมาอย่างเชื้อเชิญ “ผมไม่ชินกับการที่ต้องเงยหน้าฟังคนอื่นพูด” นารา ยิ้มมุมปาก ถือวิสาสะเปิดประตู เข้าไปนั่งบนรถ ปิดประตูรถ พูดกับคนขับรถอย่าสุภาพ “ไปอาคารเอลล่าค่ะ” คนขับรถแปลกใจ มองไปยังกระจกหลัง ถามด้วยความเคารพ “คุณธีมนต์ครับ” “ทำตามที่เธอพูด” “ครับผม” maybach เคลื่อนตัวออกไปอย่างช้าๆ นารานั่งอยู่ข้างๆเอียงศีรษะเล็กน้อย มองไปที่ใบหน้าอันหล่อเหลาและเยือกเย็นของเขา จงใจขยับเข้าไปใกล้ แล้วพูด “รถหรูราคา 25 ล้านคันนี้ ถ้าให้ฉันเดา พี่เขยคงไม่มาคิดเล็กคิดน้อยกับฉันเพราะเรื่องเงินแค่นี้หรอกนะ หรือเป็นเพราะว่าเมื่อกี้นี้ฉันไม่รับนามบัตรคุณเลยโกรธเหรอ?” ธีมนต์ หันไปหาเธอ อย่างสนใจ ไม่เอ่ยอะไรออกมา คล้ายกับว่ารอให้เธอพูดต่อ นารายิ้มออกมาอย่างยั่วยวน ยกมือวางลงบนเสื้อสูทสีเทาของเขา “เป็นผู้ชายอย่าน้อยใจไปเลย ที่ฉันทำอย่างนี้ก็เพื่อประโยชน์ของคุณ บริษัทของคุณเพิ่งจะแพ้คดีไป ถ้าฉันรับนามบัตรคุณ คนอื่นก็คงคิดว่าคุณมาฉันประจบประแจงฉันนะสิ” เธอกระพริบตาลงอย่างมีเลศนัย พร้อมเอนกายไปข้างหน้าเล็กน้อย “พี่เขยค่ะ คุณว่าใช่ไหมล่ะ” ใกล้เธอเข้าไปเธอทีละนิด กลิ่นหอมที่คุ้นเคยหวนให้เขานึกถึงความทรงจำเมื่อ 5 ปีก่อน ธีมนต์ ขมวดคิ้ว ดวงตาจ้องมองลึกลงไปอยู่นาน หายใจรดลงตรงกลางจมูก เอ่ย ออกมา 2 คำ “แค่คุณ?” “หือ” เธอยิ้มเล็กน้อย นิ้วมือเลื่อนขึ้นไปลูบใบหน้าหล่อเหลาของเขา “ทำไม ดูถูกฉันเหรอ?” นารายิ้มด้วยสายตาเย็นชา “ดูถูกผม คุณก็ได้ไปอย่างยุติธรรมแล้วนี่ 300 ล้าน!” ธีมนต์ ใช้แรงจับมือที่อยู่ไม่สุขของเธอไว้ “300 ล้าน เป็นของขวัญทักทายคืนกลับให้คุณ” หากมีสิ่งใดที่ทำให้เธอหวนนึกถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้นเมื่อ 5 ปีก่อน ครู่หนึ่ง ธีมนต์กล่าว “5 ปี ก่อนที่คุณให้ของขวัญทักทายผม ผมยังจำได้ไม่เคยลืม” ลมหายใจเย็นรดเข้ามาใกล้ นาราตั้งสติได้ ยิ้มอย่างมีเสน่ห์ยั่วยวนมองลึกเข้าไปในดวงตาของเขา “ทำไมเหรอ อย่าบอกนะว่าคุณอยากเล่นมันบนรถอีกครั้ง?” ธีมนต์ขยับมือลงอย่างช้าๆ สายตามืดมัว กวาดไปที่กระดูกสันหลังของเธอลงมาถึงเอว ใช้แรงดึงเข้ามาอยู่ในอ้อมแขนของตัวเอง “คุณว่าไงล่ะ?” บรรยากาศที่คลุมเครือ เล่นสนุกกันในรถอย่างไม่สนใจใคร ลมหายใจเย็นๆของเขา รุกล้ำเข้าไปหาเธอทีละนิด นาราสงบนิ่ง “นิ้วเรียวถูไถไปที่จมูกสูงโด่งของเขา กล่าวน้ำเสียงที่สงสาร “ทำยังไงดีล่ะคะ ฉันไม่สนใจ คนหน้าตาแบบคุณนะสิ!” เธอหยิบเอาเนคไทของเขาขึ้นมาเล่น พูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา “ของที่จรรย์ธรเคยใช้ ฉันรังเกียจ” ธีมนต์ยิ้มโดยไม่มีท่าทีโกรธเคืองแต่อย่างใด “ดูไม่ออกว่า คุณพิถีพิถันในการเลือกด้วย” “ผู้ชายกินมากเกินไปก็ต้องเลือกเป็นธรรมดา สินค้าที่ธรรมดาทั่วไปก็ไม่อยากจะเสียเวลา” เธอพูดจบผลักเขาออกไป เขาไม่ขัดขืน ดวงตาขี้เล่นของเขา “เป็นสินค้ายังไง ลองแล้วถึงจะรู้” “คนแบบคุณเนี้ย มองหน้าก็รู้ขนาดแล้ว นาราทำเสียงเยาะเย้ย มองไปที่กระจกหลัง บุณวัตน์ขับ BMW สีดำ ตามมาข้างหลัง เธอตะโกนเสียงดัง “หยุดรถ” ธีมนต์แปลกใจเล็กน้อย เลิกคิ้ว ตรงนี้ยังห่างจากอาคารเอลล่าอยู่นะ คุณแน่ใจเหรอว่าจะลงจากรถ?” ดวงตาอันสวยงามของนารา ริมฝีปากสีแดงยิ้มเป็นเส้นตรง “ไม่อยากจะรบกวนคุณหรอกค่ะ” “หยุดรถ” ธีมนต์มองดูความอวดดีของเธอ ตามใจเธอ รถจอดนิ่ง “ธีมนต์ดูเธอเดินลงไป ลดกระจกรถ “วันไหน เรานัดหาที่ลองขนาดกัน?” นาราเบะปาก สะบัดหน้าเชิดอก จากไปด้วยท่าทีหยิ่งยโส ก้าวขึ้นรถ BMW สีดำด้านหลังอย่างรวดเร็ว ธีมนต์ มึนงง ไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนกล้าเมินเฉยคำพูดของเขา ยังมีคนแบบนี้ “นา รา” BMW สีดำตามหลังมาติดๆ เร่งเครื่อง “บรื๊น ขับแซงรถ Maybach ผ่านไปอย่างรวดเร็ว ดวงตาเยือกเย็นของธีมนต์ ยิ้มอย่างมีเลศนัย “เวลาต่อจากนี้ มันต้องน่าสนุกแน่”