ตอนที่ 5 ผู้หญิงปากร้ายคนนั้นให้ฉันบนคนจัดการ

ตอนที่ 5 ผู้หญิงปากร้ายคนนั้นให้ฉันบนคนจัดการ อาคารธุรกิจเอลล่า นารา เดินเข้าในห้องโถงสำนักงาน ที่ประดับประดาตกแต่งสวยงามอย่างมีระดับ สายตาเธอเปล่งประกาย ด้านบนเพดานรูปทรงเรขาคณิต สะท้อนแสงลงอย่างมีมิติ แสงนุ่มนวลสาดส่องเข้ามาในห้องโถง หลังฉากตกแต่งด้วยพื้นหินอ่อน ตรงกลางสลัก เป็นชื่อ สำนักงานกฎหมายยุติธรรม แสงไฟส่งสว่างไสว บวกกับตัวอักษรที่ทรงพลังระยิบระยับฉายด้วยไฟสปอตไลท์ ดวงตาเปล่งประกายของเธอหยุดมองไปที่ตัวอักษรพวกนั้น ปะทะเข้ากับเงาดำมืด ไม่รอให้ได้เธอโต้ตอบ เสียงที่อ่อนโยนดังชัดเข้ามาในหู ดึงเธอเข้ามาในอ้อมกอด “ยินดีต้อนรับกลับประเทศ” นาราขมวดคิ้ว ผลักเขาออกห่างอย่างรังเกียจ เสียงชัดเจนและทรงพลัง “คุณทนายยุต พวกเรารักษาระยะห่างกันไว้หน่อยก็ดีนะ” สายตาห่างเหิน ทั้งน้ำเสียงและสีหน้า ไม่ได้มีท่าทีพูดเล่นแต่อย่างใด ไวทยุตเหมือนจะชินกับนิสัยเย็นชาของเธอ ยกไหล่อย่างไม่ใส่ใจ ยิ้มมุมปาก ดูแล้วอบอุ่นยิ่งกว่าดวงอาทิตย์เดือนมีนาคม ตบไหล่เธอเบา “ไปกัน ผมพาคุณไปดูห้องทำงาน” “โอเค” นาราเดินตามหลังไป ห้องทำงานออกแบบผสมผสาน สวยงามเข้าบรรยากาศ ใช้พื้นได้อย่างเหมาะสม โต๊ะทำงานจัดวางอยู่ส่วนกลาง ใช้แผ่นกระจกเป็นฉากกั้น เพื่อให้พนักงานทำงานได้อย่างละเอียดรอบคอบ ทั้งสองเดินไปทางระเบียง เป็นพื้นไม้สีกาแฟเข้ม เดินเหยียบลงไปมีเสียงดังออกมาเล็กน้อย ด้านขวาจัดเรียงด้วยชั้นหนังสือ แบ่งแยกพื้นที่รับแขกออกมาได้อย่างสวยงาม หนังสือทุกชนิดถูกวางไว้บนชั้นหนังสือ นอกจากนี้ยังตกแต่งของโบราณ ได้กลิ่นอายความหอมของหนังสือ ฝ้าเพดานฉาบด้วยปูน ประดับตกแต่งด้วยแสงไฟเรียงราย แสงสว่างล้อมรอบตึก ทำให้สำนักงานสว่างไสวดูมีชีวิตชีวายิ่งขึ้น สไตล์การตกแต่งที่พิถีพิถันใส่ใจรายละเอียด คงใช้เวลาไม่น้อยในการออกแบบตกแต่ง ทั้งสองเดินไปห้องท้ายสุดของสำนักงาน หยุดลง สุภาพบุรุษอย่างไวทยุต เปิดประตูให้เธอ กลิ่นหอมอ่อนๆของเนื้อไม้ ลอยปะทะเข้ามาที่ใบหน้า คล้ายกับกลิ่นผงธูปบางๆ ทำให้คนยากที่จะลืม เธอเดินเข้าไปช้าๆ ค่อยค่อยเหยียบลงไปบนพรมสีน้ำตาลเข้ม มีแสงไฟอบอุ่น ในห้องทำงานไม่ใหญ่มากนัก ได้จัดวางได้อย่างเป็นระเบียบ แบ่งเป็นพื้นที่รับแขกและพื้นที่ทำงาน ฝั่งซ้ายห่างจากโต๊ะทำงานไม่ไกลนัก มีหน้าต่างขนาดใหญ่สูงจากเพดานถึงพื้น ได้รับแสงจากดวงอาทิตย์ที่ส่งเข้ามา อ้อมผ่านโต๊ะทำงานใหญ่ เธอนั่งลงบนเก้าอี้หนา หันไปทางซ้ายมองเห็นภาพของเมืองกีธูร์นทั้งเมือง ตึกสูงที่เรียงราย สวยงาม ดวงตาสวย เลื่อนมองไป ใบหน้าเคร่งขรึมผิดปกติ ที่นี่คือ เมืองกีธูร์น 5 ปี ในที่สุดฉันก็ได้กลับมา ก่อนที่เธอจะจากไป เธอเคยพูดเอาไว้ ในวันที่เธอกลับมา มันคือเวลาของการแก้แค้น เธอใช้ที่นี่เป็นจุดเริ่มต้น และค่อยค่อยทำให้ตระกูลหันมณีพังพินาศยับเยิน ไวทยุต ก้าวเข้าไปข้างหน้า เอนหลังพิงเก้าอี้ มองหน้าอันเหม่อลอยของเธอ เหมือนในใจกำลังคิดอะไร อยู่ชั่วครู่ กล่าว “ห้องทำงานนี้ผมเป็นคนจัดเตรียมให้คุณโดยเฉพาะ” นั่งพิงกำแพง บดบังแสงแดดที่ทอดยาวมาเหนือศีรษะ จากทิศตะวันออกเฉียงเหนือไปทางทิศตะวันตกเฉียงใต้ ดวงอาทิตย์ที่ส่องแสงออกมาอย่างเจิดจ้า “เป็นไงบ้าง ถูกใจคุณไหม?” เขาพูดไปด้วย เปรียบเทียบนี่นั้นไปด้วย อย่างมีหลักการ นาราเรียกสติกลับมา มองไปยังเขา ยิ้มตาหยี่ “ฉันว่าคุณเปลี่ยนหาชีพไปทำเกี่ยวกับฮวงจุ้ยดีกว่านะ” ดวงตาเคลื่อนมองไปที่แสงสว่าง พูดเบาๆ “บรรยากาศแวดล้อมที่นี่ดีมาก ก่อนที่ฉันจะรู้จักคุณ ฉันเคยอาศัยอยู่ที่ห้องมืดใต้ดินที่นิวยอร์” ไวทยุตนึกขึ้นได้ทันทีตอนแรกที่เจอเธอในอเมริกา ใบหน้าเธอเศร้าหมอง ทั้งตัวเต็มไปด้วยเลือด ร่างกายซูบผอม แค่ลมพัดผ่านตัวก็ปลิวแล้ว ความเจ็บปวดผ่าลงตรงกลางใจ รีบเปลี่ยนหัวข้อสนทนา “ผมหาห้องพักไว้ให้คุณแล้ว เดี๋ยวสักพักจะพาคุณไปดู” “ขอบคุณนะคะ เห็นแล้วว่าคุณกลับมาจากประเทศมาไม่กี่เดือนนี้จัดการไปหลายเรื่อง” นารากล่าวขอบคุณอย่างจริงใจ แต่ระหว่างเขา เธอกลับรู้สึกไม่สนิทเท่าที่ควร หรือบางที นี่อาจเป็นนิสัยมาจากที่เธอต้องปกป้องตัวเองมานาน นารา ลุกขึ้นยืน เดินไปที่ริมหน้าต่าง นอกหน้าต่างมีแสงแดดจ้า ส่องลงไปบนตึกสูงที่เรียงราย เปล่งประกายออกมาเหมือนทองคำ แสงแดดที่กรองผ่านสาดแสงอุ่นๆลงมาบนใบหน้าอันสวยงามของเธอ ราวกับปกปิดด้วยม่านที่ลึกลับ ดวงตาที่สวยงามของเธอฝังเอาไว้ด้วยความเยือกเย็น เม้มปากเป็นเส้นตรง เหมือนใบมีดอันแหลมคมที่สามารถตัดทำลายกระจกได้ หน้าตาอันมืดมนแบบนี้ของนารา 1 ปีที่ อยู่ด้วยกันในอเมริกา ไวทยุตเองก็ชินแล้ว เขารู้ว่าในใจของเธอมีความลับบางอย่างซ่อนอยู่ ความลับที่เธอแบกมันเอาไว้ แต่เขากลับไม่เคยเค้นถามความจริงจากเธอ เขารู้ดี เธอไม่มีทางบอกเขา หลบซ่อนสายตาอันเปลี่ยวเหงา ไวทยุต ก้าวไปตรงหน้า “ผมกำลังจะหาผู้ช่วยให้คุณ คุณต้องการอะไรไหม?” นาราปรับเปลี่ยนดวงตาที่เยือกเย็นเป็นดวงตาที่สดใส “ว่องไว ฉลาดหลักแหลม อย่ามาเป็นตัวถ่วงของฉันก็พอ” ไวทยุต รับทราบ พยักหน้า “ไม่มีปัญหา” พอดีกับที่บุณวัตน์รีบร้อนเข้ามา หมวดคิ้ว มองไปทางไวทยุต กล่าว คุณทนายยุตครับ “ภรรยาเก่าของคุณธนภัทร์มาโวยวายอยู่ที่ห้องโถงสำนักงานครับ เอะอะโวยวายเสียงดังต้องการที่พบคุณอยู่ด้านนอกครับ!” ไวทยุตได้ยินแล้ว สีหน้าเริ่มเปลี่ยน นารา หันไปมองที่เขา ยกคิ้วขึ้นถาม “ใช่คดีฟ้องหย่าที่คุณเคยพูดให้ฉันฟังก่อนหน้านี้ไหม?” ไวทยุต ขมวดคิ้ว ตอบ “ใช่ครับ พวกเราชนะคดี ผู้หญิงคนนั้นไม่ได้เงินสักบาทเดียว แม้แต่เด็กก็ไม่ใช่ลูกที่แท้ๆของลูกความผม” นาราเข้าใจชัดแล้ว นัยน์ตาชอบใจ “ผู้หญิงปากร้ายคนนั้นให้ฉันเป็นคนจัดการเถอะ” เธอพูดแล้วเชิดหน้าเดินออกไป ไวทยุต เหลือบมองแผ่นหลังอันมีเสน่ห์ของเธอ ยิ้มเบาๆ คนที่มั่นใจอย่างนาราแบบนี้แหละที่เขาชอบ!