ตอนที่ 7 แสดงความยินดีที่ฉันเสียเงิน 300 ล้านเหรอ

ตอนที่ 7 แสดงความยินดีที่ฉันเสียเงิน 300 ล้านเหรอ สำนักงานใหญ่ เอส ที ปลูกสร้างอยู่บนที่ดินทำเลทอง บนถนนย่านเศรษฐกิจแห่งเมืองกีธูร์น สำนักงาน เอส ที กรุ๊ป มีทั้งหมด 88 ชั้น มีความสูงกว่า 500 เมตร รูปทรงของอาคารทั้งหมดได้รับแรงบันดาลใจจากดวงอาทิตย์นิรันดร์ ผนังด้านนอกถูกตกแต่งด้วยม่านแก้วสีเงินขาว ขอบและมุมตกแต่งด้วยทองคำ K เป็นแลนมาร์กที่สร้างขึ้นอย่างทันสมัย ทั้งสง่างามดูหรูหรา ในขณะที่แสงจากดวงอาทิตย์กระทบเข้าที่กระจกนิรภัย ดึงดูดสายตาผู้คนไม่ให้ขยับเขยื้อน แสงไฟจะส่งสว่างดุจไข่มุกในยามค่ำคืน ธีมนต์กลับมาจากศาลมาถึงบริษัท พกพาหน้าตาอันเย็นชาขึ้นลิฟต์ดิ่งตรงไปห้องทำงานชั้นบนสุด นัยวิทผู้ช่วย รออยู่หน้าประตูลิฟต์ได้พักนึงแล้ว มองเห็นเขากลับมา ถามขึ้นอย่างระมัดระวัง “ท่านประธานธีร์ ผลการตัดสินคดีเป็นยังบ้างครับ?” ใบหน้าธีมนต์เรียบสงบเหมือนน้ำ ดวงตาดุดันเหมือนเคลื่อนที่รอสาดซัด เสียงต่ำน่าเกรงขามดังขึ้น “ปลดนิมน์และทีมของเขาออก” นัยวิท สีหน้าเปลี่ยน หรือว่า….. “เชิญเขาออกไป บริษัทสูญเสียเงิน 300 ล้าน เอส ที จะไม่เก็บคนที่ไร้ความสามารถเอาไว้” หน้าผากธีมนต์มีน้ำซึมออกมา ริมฝีปากเป็นเส้นตรง น่ายำเกรง เขาเดินตรงไป ตามหลังมาด้วยผู้ช่วย “นั้นตำแหน่งที่ว่างอยู่ให้ใครเขามาแทนครับ?” ธีมนต์มองไปทางเขา ไตร่ตรองชั่วครู่ “ได้ยินมาว่าทีมของเรวันต์มีชื่อเสียงอยู่ทางด้านนี้” ดวงตาคิดคำนวณไตร่ตรอง คำพูดที่มีความหมายที่ลึกซึ่ง นัยวิทเข้าใจได้ทันที “จำนวนเงินที่เชิญให้เขามาเท่าไหร่ครับ” “เท่าไหร่ไม่อั้น” เสียไปแล้วตั้ง 300 ล้าน เขาไม่สนใจเรื่องเงินแค่นั้น “ครับ เรื่องนี้ผมจะเข้าไปเจรจาด้วยตัวเอง ยังมีอีกเรื่องครับ” “รีบพูด” ธีมนต์เกลียดคนที่ชอบพูดอึกอึกอักอัก “คุณจรรย์ มาครับ รอคุณอยู่ที่ห้องทำงานเป็นชั่วโมงแล้ว” ทั้งสองเดินเลี้ยว ตรงหน้าเป็นห้องทำงานของธีมนต์ นัยวิทติดตามเขามาเป็นเวลา 5 ปีแล้ว จนถึงตอนนี้ก็คาดเดาไม่ได้เลยว่าความสัมพันธ์ระหว่างท่านประธานธีร์และคุณจรรย์จริงๆแล้วมันคือยังไงกันแน่? แฟน? คู่หมั้น ? พูดถึง คุณจรรย์ ทำให้ธีมนต์นึกถึงนางฟ้าตัวน้อยอย่างนารา ก้าวเท้าช้าลง “คุณไปเช็คดูผู้หญิงชื่อนารา ประสบการณ์ที่5 ปีที่ผ่านมา ของเธอ ขณะที่อยู่ในต่างประเทศ จำไว้ ว่าต้องละเอียดที่สุด” “นารา” นัยวิท นิ่งอยู่ครู่นึง นารา คือใคร? ธีมนต์ มองหน้างุนงงของเขา บอกใบ้ไป1 ประโยค “คุณนิรุทธ์ มีลูกสาวกี่คน?” “คุณจรรย์ธร คุณนภินทร์…….. ดูเหมือนว่าจะมีอีกคนหนึ่ง…….. ธีมนต์ให้นัยวิทกลับไปคิดเอง เขาผลักประตูเข้าไปในห้องทำงาน มองแวบแรกก็เห็นจรรย์ธรที่นั่งอยู่บนโซฟารอเขากลับมา จรรย์ธรมองเห็นเขาเข้ามา ลุกขึ้นอย่างดีใจ “ธีร์ค่ะ คุณกลับมาแล้ว” ธีมนต์ ไม่ขานรับเธอ เดินเลยไปที่โต๊ะทำงาน จรรย์ธร สวมเสื้อแขนยาว แต่งตัวช่อดอกไม้สามมิติ กระโปรงทรงเอ ยาวเลยเข่ารูปทรงใบบัว ตามด้วยรองเท้าส้นสูง สไตล์การแต่งตัวของสาวงามที่มีชื่อเสียง เธอหยิบเอาเค้กมูสที่เตรียมไว้ ยิ้มมุมปากทำมุม 30 องศา ใบหน้าที่ละเอียดอ่อนสว่างขึ้นเดินตามเขาไป หน้าตานิสัยอันอ่อนโยนของเธอทำให้ผู้คนคิดว่าพวกเขาเป็นคู่รักที่รักกันหวานปานน้ำผึ้ง ตรงกันข้ามกับธีมนต์ ที่นั่งอยู่บนเก้าอี้บริหาร สีหน้าเก็บซ่อนความรู้สึก สายตาจับจ้องไปที่เธอ คาดเดาจุดประสงค์การมาของเธอ มองเห็นกล่องเค้ก เขาก็เข้าใจได้ทันที ดึงสายตากลับ “ธีร์คะ ยินดีด้วยค่ะ ระหว่างที่พูด จรรย์ธรก็นำเค้กวางลง กล่าวอย่างใส่ใจ “เหนื่อยมาตั้งแต่เช้าแล้ว กินเค้กสักชิ้นก่อนเถอะค่ะ ต้องการให้ฉันบอกเลขาชงกาแฟให้คุณด้วยไหม?” ในความเงียบ น้ำเสียงเธอ ฟังดูสง่าสุขมอย่างกับน้ำเสียงของนายหญิง ธีมนต์ได้ยินที่เธอพูด สีหน้าเปลี่ยน “แสดงความยินดีผม ยินดีที่ผมต้องสูญเสียเงินไป 300 ล้านเหรอ”? จรรย์ธร ชะงัก เธอคิดว่าได้ทนายที่มีชื่อเสียงออกโรงอย่างนี้ ต้องชนะคดีนี้แน่ รู้สึกได้ถึงความผิดพลาด รีบขอโทษทันที “ขอโทษนะคะ ฉันไม่คิดว่าผลจะออกมาเป็นอย่างนี้” เธอจงใจเดินไปข้างธีมนต์ เปิดกล่องเค้ก กลิ่นเค้กหอมหวานลอยไปอากาศ “เป็นความผิดพลาดของฉันเอง ฉันผิดเอง คุณอย่าโกรธเลยนะคะ กินเค้กสักชิ้นก่อนเถอะค่ะ น้ำตาลในเค้กนี้จะช่วยเพิ่มวิตามินซี และทำให้คุณรู้สึกดีขึ้น” เธอส่งช้อนไปตรงหน้าของเขา จงใจโน้มตัวเข้าใกล้เขา น้ำเสียงอ่อนโยน “กินสักคำเถอะค่ะ” ธีมนต์มองเค้กชิ้นนั้นอย่างต่อต้าน แต่จรรย์ธรก็ไม่สนสายตาขับไล่ของเขา กลับรู้สึกได้ว่า บนร่างกายของเขามีกลิ่นน้ำหอมอ่อนอ่อนของผู้หญิง ในฐานะที่เธอเป็นผู้หญิง มีความรู้สึกอ่อนไหวต่อกลิ่นน้ำหอม กลิ่นน้ำหอมอ่อนๆโดดเด่น เรียบหรูแปลกใหม่ รอบตัวเขาส่วนใหญ่ก็มีแต่ผู้ชาย ห้องเลขานุการก็มีเลขาผู้หญิงแค่ไม่กี่คน แต่ก็ไม่โอกาสที่ได้ใกล้ชิดตัวเขา แล้วผู้หญิงไม่มีหัวนอนปลายเท้าที่ไหนกันมาแย่งผู้ชายของเธอ สายตาของเธอแสดงออกถึงความโกรธ แต่ต้องควบคุมอารมณ์ของตัวเองไว้อย่างสุดๆ เสี้ยววินาทีเธอมองไปที่ใบหน้าของธีมนต์ยกยิ้มขึ้น “คุณกลับไปเถอะ อย่าขัดขวางการทำงานของผม!” เห็นได้ชัดว่าธีมนต์ไม่มีท่าทีที่สนใจเธอแม้แต่น้อย เปิดแฟ้มเอกสาร หมกมุ่นอยู่กับงาน ใบหน้าที่ยิ้มแย้มของจรรย์ธรแข็งทื่อ ไม่กล้าต่อปากต่อคำกับเขา วางช้อนลง พูดด้วยความจำใจ “ในเมื่อคุณต้องทำงาน ฉันก็จะไม่รบกวนคุณค่ะ คุณต้องพักผ่อนเยอะๆ อย่าทำงานหนักจนไม่หลับไม่นอนมันจะไม่ดีต่อสุขภาพนะคะ” พูดจบ เธอรออยู่ ประมาณ 3 วินาที เธอเห็นว่าเขาไม่มีปฏิกิริยาโต้ตอบ รู้สึกน้อยใจ เอื้อมไปหยิบกระเป๋าเดินออกจากห้องไป ได้ยินเสียงประตูปิดลง ธีมนต์กดโทรออกภายใน เรียกเลขาเข้ามา “ท่านประธานธีร์มีอะไรให้ช่วยคะ” “เอาของนี้ไปโยนทิ้ง” เขากวาดสายตามองเค้กมูสอย่างเย็นชา สายตาเต็มไปด้วยความรังเกียจ เลขาไม่รอช้า รีบนำเค้กออกไป “เดี๋ยว” ธีมนต์เรียกดักเธอไว้ “ แจ้งไปยังทุกคน ห้ามให้คุณจรรย์ก้าวเข้ามาในบริษัทอีก” “รับทราบค่ะ ท่านประธานธีร์”