ตอนที่ 11 อดใจรอกินน้องสะใภ้ไม่ไหว

ตอนที่ 11 อดใจรอกินน้องสะใภ้ไม่ไหว อาทิตย์อัสดง แสงดวงอาทิตย์ยามตกดินระบายลงไปบนท้องฟ้าสีฟ้าผืนใหญ่ เส้นสีทองบรรยากาศต้นฤดูร้อนอันอบอุ่น ความอบอุ่นและไอเย็นบางๆกลิ่นดอกไม้แกว่งไกว นาราปฏิเสธคำเชิญร่วมทานอาหารค่ำจากเพื่อนร่วมงานคนอื่นๆ เดินออกจากตึกตามลำพัง เธอยอมเลือกทานคนเดียวมากกว่าที่จะไปทานข้าวกับคนแปลกหน้ากลุ่มหนึ่ง นั่นอาจจะเป็นเพราะว่านิสัยเคยชิน หรืออาจจะเป็นเพราะเวลาอยู่คนเดียว เธอไม่จำเป็นต้องระมัดระวังตัวทำให้ได้ผ่อนคลายสมอง เธอจำตอนที่อยู่นิวยอร์กได้ราวกับเพิ่งเกิดขึ้นเมื่อวาน เธอใช้ชีวิตอย่างหวาดหวั่นอยู่ตลอดเวลาความระแวดระวังเพิ่มขึ้นจนกลายเป็นเหมือนเป็นนิสัยไปแล้ว ช่วงวันเวลาเหล่านั้นเป็นรอยที่ไม่อาจจางหายไปชั่วชีวิตของเธอ ช่วงบ่ายไวทยุตออกไปพบลูกค้าและไม่กลับมา ถ้าไม่มีคนขับรถให้ฟรี เธอก็เลือกที่จะนั่งแท็กซี่กลับ แต่ไม่ทันคิดว่าจะมีเมอร์เซเดสไมบัครถสุดหรูราคาแพงหนึ่งคันมาจอดหน้าเธอ รถที่คุ้นเคย ราวกับได้ยินเสียงบุณวัทน์ที่แนะนำรถคันนี้ยังดังก้องอยู่ในหู ลึกในดวงตาเธอเปล่งแสงแห่งความลับเงียบๆหนึ่งเส้น ปากที่ทาสีแดงแย้มยิ้ม ธีมนต์ลดหน้าต่างรถลง ค่อยๆเผยหน้าหล่อๆโดยที่ไม่มีสิ่งใดกั้น “คุณทนายนารา พวกเราพบกันอีกแล้วนะ” นาราเอาสองมือกอดอก นิ้วที่เรียวยาวที่อยู่บนต้นแขนเคาะเป็นจังหวะ “แต่จากที่ฉันเห็นนี่ไม่น่าใช่เรื่องบังเอิญเลยนะคะ?” ใบหน้ามีเสน่ห์ของธีมนต์ค่อยๆถูกแสงอาทิตย์ตกดินกลืนไป นัยน์ตาดอกท้องดงามคู่นั้นที่ถูกแสงแดดอบอุ่นแต้มก็ไม่อาจละลายความคมของสายตานั่นได้ “แน่นอนว่าไม่ใช่บังเอิญ ผมตั้งใจมารอคุณโดยเฉพาะ ขึ้นรถสิ” นาราปรากฏอาการลังเลชั่วขณะ ภายในใจดีดลูกคิดเสียงดังแก๊งๆ จุดประสงค์แรกของเธอก็คือจรรย์ธร เห็นได้ชัดว่าเธอคือจุดอ่อนของธีมนต์ พอนึกถึงตอนที่ปณิดาพูดถึงเขาสายตาก็นึกสนุกขึ้นมา... พอคิดแผนเรียบร้อยเธอก็ขึ้นรถที่จอดอยู่ คาดเข็มขัดนิรภัยแล้วพูดตรงๆว่า “พี่เขยอยากพาฉันไปที่ไหนเหรอคะ? ร้านอาหารหรือว่า...โรงแรม?” หลังจากขึ้นรถ แสงที่คลุมเครือก็ย้อมดวงตางดงามของเธอ คนงามแสนเย็นชานั่งหน้ารถราวกับจะแยกแยะคนทั้งสอง ธีมนต์ผู้ที่ตั้งใจขับรถขยับจัดเสื้อผ้านั่งเรียบร้อย ถูกคำพูดยั่วยุของเธอกระตุ้นอารมณ์ขึ้นมา “ไปสถานที่ที่เธอสามารถทานอาหารได้ไงล่ะ” นาราเจตนาแสร้งทำแปลกใจ ขยับไปใกล้เขานิดหน่อย กลิ่นน้ำหอมอ่อนๆก็เข้าไปสู่ลมหายใจของเขา สติของเขาเริ่มตีกัน “พี่เขย คุณอดใจรอที่จะกินน้องสะใภ้ไม่ไหวแล้วเหรอ?” ฉวยโอกาสช่วงไฟแดง เขาหันข้างมองปีศาจสาวข้างหน้า ระยะห่างของทั้งสองคนใกล้กันมากจนลมหายใจผสมกันจนเขาเห็นแสงเจ้าเล่ห์ในดวงตาเจ้าเธอได้อย่างชัดเจน “ถึงจะเป็นผู้ชายที่กำยำแข็งแรงก็ทนไม่ได้กับการยั่วยวนที่มากมายของปีศาจสาว” ในสายตาของธีมนต์ นาราคือปีศาจสาวอย่างไม่ต้องสงสัย หากชิดใกล้ความงามก็จะตราตรึงอีกทั้งหลงเสน่ห์ราวกับต้องมนตร์ปีศาจ ทว่าเขาไม่อาจลืมความร้ายแรงของพิษของเจ้าเธอ เปรียบเสมือนพิษจากดอกฝิ่น เข้าสู่เส้นประสาทของคุณสักครั้ง จนในที่สุดคุณก็จะล้มลงและตกลงสู่เหวลึกที่ไม่มีทางฟื้นกลับคืนได้อีกตลอดไป “พี่เขย ที่คุณพูดนี่หมายความว่าฉันทำสำเร็จแล้วเหรอ?” นาราขยับเข้าใกล้เขาอย่างกล้าหาญ นิ้วเรียวยาวตะกายไปบนแขนของเขานอกจากยังไต่ไปบนหน้าอกของเขายังค่อยๆไต่ลงมาทีละนิดๆอีกด้วย ปากแดงๆขยับเข้าใกล้เขาเบาๆ ความซนชวนหลงใหลของหญิงสาว ทำให้เขาขยับเกร็งหน้าท้อง ความคิดเลวร้ายเริ่มจุดไฟส่งเสียงเอะอะ เธอไล่ต่ำลงมาเรื่อยๆ ใกล้บริเวณที่รับรู้ไวอีกทั้งยังเป็นเขตลึกลับ สายตาหยาดเยิ้ม ปากสีแดงอมยิ้มมีเลศนัยแฝงความหมายลึกๆ ขณะที่เธอกำลังรูดซิปกางเกงของเขา ธีมนต์ก็ยั้งมือนุ่มๆของเธอ “ทำเกินไปแล้ว” เธอไม่ได้มองลำคอที่กลืนน้ำลายของเขา นาราดึงมือกลับ ลูบไล้ลูกกระเดือกที่เซ็กซี่ของเขา ส่งเสียงหวานน่ารักที่ทำให้หัวใจกระเพื่อม “พี่เขย ฉันว่าร่างกายพี่ซื่อสัตย์กว่านะ” “ฉันว่าคงเธออยากเอาตัวเองเข้าหาไฟ” สายตาของเขาถูกสีดำมืดย้อม น้ำเสียงแหบขึ้น “แต่ไฟนี้ดูไปแล้วไม่น่าคุ้มค่าที่จะเผาตัวฉันเองเลย” พูดพร้อมกับดรอปเสียงลงในขณะเดียวกันที่รถจอดอย่างนิ่มนวล หลังจากถอดเข็มขัดนิรภัย เขาก็โถมร่างพิงศีรษะเข้าหาเธอ ระยะห่างของสองคนปลายจมูกแทบจะแตะกัน ลมหายใจเย็นๆของเขาปะทะเข้าบนใบหน้าเธอ ทำให้เธอเกินความรู้สึกที่ไม่สามารถบรรยายได้ “ผู้ชายคนอื่นฉันไม่กล้าประเมิน แต่ฉัน...ไม่ลืม”สายตา”ของคุณอย่างแน่นอน ” เสียงดังขึ้น“คลิก” เขาช่วยเธอปลดเข็มขัดนิรภัยออก “ลงรถ!” พูดเสียงต่ำ เขานำลงรถก่อน ทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วมาก นาราไม่นึกว่าเขาจะติดเบ็ดง่ายดายแบบนี้ ในเมื่อเข้าทางแล้วเธอก็คิดเตรียมแผนการยั่วยวน เธอจะไม่ถอยเด็ดขาด พอทั้งสองคนมาถึงห้องอาหารตะวันตกสุดหรู ผู้จัดการที่ทราบถึงการมาของเขาก็พาไปยังห้องส่วนตัวอย่างกระตือรือร้น ห้องส่วนตัวที่เต็มไปด้วยความหรูหรา หลังจากที่นาราก้าวเข้าไปดูรอบๆก็ได้ข้อสรุปหนึ่งอย่าง ที่นี่เหมือนตามที่เขาพูดไว้ เธอสามารถทานอย่างที่อยากทานได้ แต่ว่าเธอ...จะไม่ให้เขาสมหวัง “คุณธีมนต์โปรดรอสักครู่ ผมจะไปสั่งทางครัวให้เสิร์ฟอาหารทันทีครับ” “อื้ม” ธีมนต์ขานตอบอย่างเฉยเมย หันกลับมามองนาราที่นั่งอยู่บนโซฟา มุมปากมีความสนใจปรากฏออกมา ผู้จัดการเข้าใจดีจึงปิดประตูห้องส่วนตัวก่อนจะเดินออกไป นี่ยิ่งเปิดทางทำให้เขาได้ใจ ทันทีที่นั่งลง เขาก็ไม่สนใจสิ่งใดจับนารากดลงบนโซฟา อยู่ในท่าที่ผู้ชายอยู่ด้านบนหญิงสาวอยู่ด้านล่าง อำนาจอยู่ในกำมือของผู้ชาย นาราเองก็ไม่ได้กังวลอะไร คอขอเขาพาดลงบนเขียงเรียบร้อยแล้ว “ฉันยังไม่ได้ทานข้าวเลย ถ้าต้องออกกำลังกายทันที ฉันคงทนไม่ได้แน่” “ทำไมต้องกลัวในเมื่อต้องการจริงอยู่แล้วนี่?” ธีมนต์อยากเห็นว่าเธอจะกล้าได้มากขนาดไหน “กลัว?” นารายิ้มบางๆ “มันคืออะไรฉันไม่รู้จัก!” “งั้นขอฉันชิมหน่อยว่าปากน้อยๆของคนที่ไม่ยอมคนมีรสชาติยังไง...” “ก๊อกๆๆ”ไม่ทันรอให้เขาได้จูบลงมา บริกรแขกผู้ไม่ได้รับเชิญก็มาถึง หางคิ้วของธีมนต์แสดงอารมณ์ไม่พอใจ แต่นาราผลักเขาออกไปได้จังหวะพอดี “พี่เขย ฉันว่าสวรรค์คงเห็นใจร่างกายที่อายุมากแล้วของคุณ ควรเติมท้องให้เต็มก่อนจะออกกำลังกายนะ!” ธีมนต์กลับไปที่เดิมแล้วพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา “เข้ามา” กลิ่นดินปืนคุกกรุ่น บริกรก็รู้ว่าตัวเองเผลอเข้ามาตรงปากกระบอกปืนเข้าแล้ว หลังจากรินไวน์แดงก็รีบเผ่นออกไป แม้เขาคิดอยากเริ่มต้นอีกครั้งในเวลาต่อมาแต่ก็ไม่มีโอกาสอีกแล้วเพราะบริกรทยอยกันยกอาหารเข้ามา พวกเขาจึงจำใจต้องทานอาหารเย็นกันอย่างสงบเสงี่ยม นาราจิบไวน์แดงตาเหลือบมองไปทางนิ้วมือเรียวยาวของเขา “พี่เขย มือคุณใช้ตัดสเต็กได้สวยเท่ากันดีนะ ไม่รู้ว่าผ่านผู้หญิงมาตั้งเท่าไหร่แล้ว?” ถูกรุกกระตุ้นอย่างกะทันหัน ธีมนต์ชะงักไปนิดหน่อย ตอนที่เขาดึงสติกลับมาได้ก็พบว่าใต้โต๊ะมีการขยับ ปลายเท้าซุกซนของเจ้าเธอแหย่เล่นที่ปลายกางเกงชุดสูทของเขา “ฉันรู้ได้นะว่าคุณกำลังหิวกระหายทนแทบไม่ไหว หลงเสน่ห์ฉันเข้าแล้วล่ะสิ?” ในที่สุดธีมนต์ก็พบว่าปีศาจสาวคนนี้ล่อลวงเขาไม่หยุด ทุกครั้งที่เขาต้องการจะหยุดแต่เขาจะหยุดก็ไม่ได้เลิกก็ไม่ได้ “พี่เขย ฉันว่าคุณมีความมั่นใจในตัวเองไม่เหมือนคนทั่วไป” รอยยิ้มบนมุมปากของนาราค่อยๆหายไป เท้าเองก็ปล่อยหยุดเคลื่อนไหว ทานอาหารค่ำอย่างสงบเงียบๆ ทุกอย่างปรากฏขึ้นอย่างรวดเร็วจนเกือบจะเป็นเรื่องไม่จริงไปอย่างนั้น ลูกตาแหงนมองเธออีกครั้ง ใบหน้าต่อต้านผู้คนแสนเยือกเย็นกลับมาตามเดิม ธีมนต์ขมวดหัวคิ้ว ช่วงที่กำลังคิดเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น พอดูที่หน้าจอน้ำเสียงก็อ่อนลง “แม่?” “ลูก ตอนนี้ลูกอยู่ที่ไหน? มีใครอยู่ด้วย?” เสียงคุณหญิงเพ็ญรดีดังมาบางส่วน บรรยากาศเงียบสนิท ไม่ง่ายเลยที่นาราจะทำมองข้ามเสียง ธีมนต์ที่เผชิญกับคำถามของแม่พูดออกไปอย่างไม่สะทกสะท้าน “ทานข้าวอยู่” “ไปกินกับนังจิ้งจอกไหนล่ะ?” พูดได้เลยว่าลางสังหรณ์คุณหญิงเพ็ญรดีแม่นยำมาก เขาอยู่กับแม่หนูจิ้งจอกแสนเจ้าเล่ห์อยู่จริงๆทำให้เขาเกือบจะหัวเราะออกมา “แม่ มาสนใจเรื่องส่วนตัวของผมตั้งแต่เมื่อไหร่?” ตอนนี้นาราเกือบจะถูกกินแล้วแค่นั่งเฉยๆหยิบส้อมเงินป้อนผลไม้ให้กับเขา “แกเป็นลูกของฉัน เป็นธรรมดาที่จะสนใจชีวิตของแก จรรย์ธรมารอแกนานแล้ว แกรีบๆกลับมาได้แล้ว” ในที่สุดคุณหญิงเพ็ญรดีก็บอกจุดประสงค์ของการโทรศัพท์มา “รู้แล้ว วางล่ะ” “เดี๋ยวสิ แกใช้ท่าทีเฉยชาปฏิบัติต่อแม่แบบนี้มันควรแล้วหรือไง?” เขาอยากรีบๆวางหูแต่คุณหญิงเพ็ญรดีไม่ยอมวาง “แม่ขอเวลาผมทานข้าวให้เสร็จหน่อยได้ไหม?” “เร็วเข้าล่ะ...ตู๊ดๆๆ” คุณหญิงเพ็ญรดีวางสายอย่างไม่มีพิธีรีตอง เขาวางโทรศัพท์ลง จับมือเธอ นิ้วที่เรียวยาวลูบไล้ผิวนุ่มๆของเธอ “วันนี้ถือว่าเธอดวงดี ครั้งหน้าเธอต้องได้เสพสุขแน่นอน” “พี่เขย มีคนรอคุณอยู่ที่บ้านนานแล้วนะ!” นารายิ้มให้อย่างซุกซนและขยิบตาให้ ธีมนต์ฮึดฮัดอย่างเย็นชา ลึกในตาแผ่แสงที่บ่งบอกว่าจะต้องทำให้ได้ออกมา ครั้งหน้าจะไม่ยอมให้แม่ปีศาจสาวคนนี้หนีไปได้เด็ดขาด!