ตอนที่ 13 อยู่คนเดียวตอนกลางคืนเหงามาก

ตอนที่ 13 อยู่คนเดียวตอนกลางคืนเหงามาก คอนโดเอร่า หญิงสาวเปิดประตูพร้อมกับสายลมเย็นยามค่ำคืน ได้กลิ่นมะนาวสุดหรูหอมสดชื่น นี่คือคอนโดที่ไวทยุตจัดเตรียมไว้ให้เธอ ตกแต่งเรียบง่ายไม่หรูหรา เฟอร์นิเจอร์ที่ใช้งานได้ง่ายจัดเรียงอย่างเรียบง่าย ทุกสิ่งเหมาะกับการใช้ชีวิตสำหรับคนทำงานอย่างเธอที่สุด เธอถอดรองเท้าส้นสูงไว้ที่ระเบียง เดินเท้าเปล่าไปห้องน้ำและอาบน้ำ สวมชุดคลุมอาบน้ำสะอาดมือถือบุหรี่ออกมาที่ระเบียง วิวที่มองจากตรงนี้ช่างสวยงาม เมืองกีธูร์นนี้ประดับด้วยไฟนีออนเจ็ดสีหรูหราฟุ่มเฟือยแม้แต่แสงดาวบนฟ้ายังถูกบดบัง สายลมกลางคืนที่อบอุ่นแต่ก็เย็นพัดผ่านปะทะใบหน้า โอบล้อมร่างกายของเธอและทะลุผ่านไปยังห้องนอน “แชะ” เสียงจุดบุหรี่ นิ้วเรียวยาวแตะที่ปุ่มสีแดง ควันสีขาวลอยคละคลุ้งทำให้โครงหน้าหน้างดงามน่ารักของเธอเลือนราง แม้จะมีควันสีขาวกั้นไว้แต่สายตาที่คมกริบแน่วแน่นก็ยังมีแสงสุกใส เวลานี้ทุกชั่วโมงทุกวินาทีในสมองของเธอกำลังคิดคำนวณว่าจะจัดการให้ปณิดาเข้าใกล้ธีมนต์แบบง่ายๆแต่ไม่กะทันหันยังไงดี? ทอดสายตาไปยังค่ำคืนที่อยู่ไกล ความคิดกลายเป็นว่างเปล่า เสียงเรียกเข้าโทรศัพท์มือถือดังขึ้น เธอมองไปที่หมายเลขบนหน้าจอ มุมปากเผยรอยยิ้ม ใช้มือหนึ่งดับก้นบุหรี่ในขณะที่เดินไปทางห้องนอนก็พูดน้ำเสียงนิ่มนวล “พี่เขย คิดถึงฉันเหรอคะ?” “เธอรอสายฉันอยู่เหรอ?” เสียงทุ้มต่ำดูมึนเมาส่งผ่านคลื่นมาเข้าหู ในค่ำคืนเช่นนี้มีคนเมาอยู่จริงๆ เธอหย่อยตัวลงบนโซฟาอย่างไร้เรี่ยวแรงถลกขาขาวๆขึ้นและตอบอย่างเชื่องช้า “ใช่ เหงามากเลย อยู่คนเดียวตอนกลางคืนไม่สบายใจเลย!” “อยากให้ฉันไปอยู่เป็นเพื่อนเธอไหม?” ธีมนต์พูดหยอก “อยู่เป็นเพื่อนฉัน? คุณคงไม่คิดที่จะเอาฉันกับพี่สาวไปสนุกพร้อมกันหรอกนะ?” เธอใช้น้ำเสียงแสนหวานอ่อนระทวย เธอกล้าพูดออกมาแบบกล้าหาญและเปิดเผยเช่นนี้ ทำให้ธีมนต์มองเธอด้วยความทึ่ง “ไม่จำเป็นต้องสนุกคู่หรอก ฉันอยากลองหลายๆท่ากับเธอมากกว่า” นาราขยับตัว เอนตัวนอนลงเผื่อผ่อนร่างกาย “ท่าชายชราผลักเกวียนหรือนั่งบนดอกบัวกวนอิมล่ะ แต่ว่า...พอนึกถึงขนาดของพี่เขย เลิกคิดไปได้เลย ฉันไม่สู้เกรงว่าจะลำบากเกินไป” นิ้วเรียวยาวของเธอเคาะบนโซฟาตามจังหวะใจ ดวงตาชุ่มชื่นมีเสน่ห์ ปากแดงๆวาดรอยยิ้ม ถ้านาราในเวลานี้มีผู้ชายมาเห็นเข้า คงอดใจไม่ถลาเข้าหาไม่ได้แน่ “อาหารจานนี้ก็ปฏิเสธไม่กิน เธอเรื่องมากจังนะ” ธีมนต์ไม่ได้โกรธแต่ค่อยๆเล่นสงครามน้ำลายกับเธอ มุมปากของนารายิ้มและพูด “คุณว่าถ้าพี่สาวฉันรู้ว่าคุณโทรหาผู้หญิงคนอื่นตอนกลางดึก แถมเนื้อหายังล่อแหลมเป็นเรื่องบนเตียง เธอจะเป็นยังไงกันนะ?” “ฉันไม่สนว่าเธอจะคิดยังไง สำคัญแค่เธอชอบก็พอ” ความหมายของเขาก็คือขอแค่เธอชอบ งั้นก็สามารถบันทึกบทสนทนาของพวกเขาแล้วเอาให้จรรย์ธรก็ได้เหรอ เธอเป็นคนโง่งั้นเหรอ? “พี่เขยที่รัก ถ้าคุณโทรมาเพื่อฆ่าเวลาเสร็จแล้วจะวางสายก็ได้นะ เพื่อนคุยในอินเตอร์เน็ตยังต้องเสียค่าบริการเลย แต่ฉันเป็นทนายนะ...” “พรุ่งนี้ว่าไหม?” ธีมนต์พูดขัดเธอขึ้น “พรุ่งนี้ฉันต้องไปเล่นกอล์ฟกับลูกค้าที่ออสวอลด์ ไม่ว่าง!” ดวงตาสวยๆของเธอเบิกกว้างเตือนสติเขา “แล้วก็ พี่เขย แทนที่จะพูดทีเล่นทีจริงฉันชอบพูดตรงๆมากกว่านะ” “งั้นก็ได้ พวกเราไว้นัดกันใหม่!” ธีมนต์พูดน้ำเสียงเสียดาย “ลาก่อนพี่เขย คิดถึงฉันด้วยนะ!” “แม่ปีศาจสาวดูดวิญญาณคนนี้ ถึงไม่อยากคิดก็คงยากแล้ว!” ธีมนต์ยังไม่อยากวางสายเลย แต่ถึงเวลาก็ควรหยุด สุดท้ายเขาจะต้องใช้โอกาสวันทั้งวันเพื่อทำให้แม่ปีศาจสาวคนนี้สยบให้ได้ นารามองหน้าจอที่มืดลงแล้วยิ้มบนหน้าสวยๆดูเย็นชา จากที่เธอเข้าใจธีมนต์จะต้องบังเอิญไปพบเธอที่สนามกอล์ฟพรุ่งนี้แน่ๆ... ** ตระกูลหันมณี ห้องรับแขกขนาดใหญ่ของเก่าเครื่องลายครามวางเรียงราย นี่เป็นบ้านของราชวงศ์ที่หรูหราที่เก่งใช้เงินทอง แต่ทว่าเงียบเชียบไม่รู้สึกถึงกลิ่นอายของผู้คน พูดให้ถูกเกรงว่าที่นี่จะไม่มีคนมาเยือนเลย “ทำไมไม่เจอแม่สาวคนนั้นเลยเหรอ?” เสียงณัฐนิชดังมาก ใบหน้าแก่ๆถูกโบ๊ะแป้งแต่งหน้าซะหนา รอยตีนกาที่หางตาของเธอ เกือบจะฆ่าแมลงวันได้ “ขอโทษคุณผู้หญิง พวกเราจะเร่งให้เร็วที่สุด...” “ให้เร็วที่สุด เธอรับปากกับฉันกี่ครั้งแล้ว แม่สาวนั่นหายไปเป็นปีแล้วนะ ในหนึ่งปีมานี่พวกเธอทำอะไรกันอยู่?” ณัฐนิชยืนฉุนเฉียวเท้าสะเอวหายใจแรง กลุ่มนี้ช่างไร้ประโยชน์ นาราหนึ่งปีมานี่ไร้ข่าวคราวของเธอ อยู่ก็ไม่เจอตายก็ไม่พบศพ เวลานี้เธอเป็นกังวลว่าเธอจะแอบกลับประเทศไปเงียบๆ “คุณผู้หญิงโปรดอย่ากังวล พวกเราจะเพิ่มคนให้ค้นหาให้ทั่วทุกตารางพื้นของนิวยอร์ก คุณคอยรอข่าวได้” คนเป็นหัวหน้ารับปากเป็นมั่นเป็นเหมาะ “ฮึ! หนึ่งเดือน ฉันให้เวลาพวกเธอหนึ่งเดือน ถ้าหาคนไม่เจออย่าคิดจะได้เงินเดือนเลย!” หลังวางสาย ณัฐนิชโกรธจัดโยนโทรศัพท์ลงบนโซฟา ขมวดคิ้ว เต็มไปด้วยความกังวลถ้านารากลับมาจริงๆเธอควรจะทำยังไง? แต่ที่บ้านก็สงบสุขดีในช่วงหนึ่งปีมานี่ ไม่มีเหตุการณ์ร้ายแรงอะไรเกิดขึ้นบางทีเธออาจจะคิดมากไป หรี่ตาและนวดขมับ ระยะนี้เธอโมโหบ่อยเกินไป วันหลังนัดกลุ่มคุณนายไปเสริมความงามกันดีกว่า จรรย์ธรก็เดินเข้ามาจากข้างนอกพอดี ย่ำรองเท้าส้นสูงเสียงดังตึงตึง หน้าตาโกรธจัดดวงตาแดงก่ำ พอณัฐนิชเห็นลูกสาวก็เอ่ยถาม “จรรย์ธร ลูกเป็นอะไรไป?” จรรย์ธรเดินไปหาแม่ของตนและนั่งลงทำหน้าน้อยใจ “แม่ค่ะ หนูเจอว่าธีมนต์ไปติดผู้หญิงข้างนอก มีกลิ่นน้ำหอมผู้หญิงบนตัวเขา แถมยังให้คุณหญิงเพ็ญรดีไล่หนูออกจากบ้านด้วย” เธอเคยมีรูปร่างอวบอ้วนแต่ก็ยอมลดน้ำหนักเพื่อทำให้คุณหญิงเพ็ญรดียอมรับเธอ ชอบเธอ แต่ถูกธีมนต์พูดประโยคเดียวทำให้เธอกลับสู่โฉมหน้าเดิม เธอครุ่นคิดมั่นใจว่าจะต้องเป็นเพราะนังจิ้งจอกข้างนอกวางแผนไว้แน่ๆ ที่เสี้ยมให้พวกเขาแตกกัน! ณัฐนิชทำน้ำเสียงถอนหายใจ “ลูกเอ๋ย ลูกนี่ซื่อเกินไป!” “หมายความว่ายังไงคะ?” จรรย์ธรไม่เข้าใจ ว่าตนเองทำอะไรผิดไปงั้นเหรอ “ลูกต้องเข้าใจเรื่องหนึ่ง ผู้ชายดีเลิศอย่างธีมนต์เป็นเรื่องปกติที่จะถูกผู้หญิงข้างนอกล่อลวง ลูกต้องใจเย็นๆ” “แต่...ลูกไม่ได้โกรธ หนูเป็นคนจากบ้านร่ำรวย ทำไมเขาถึงทำแบบนี้กับลูก?” ระยะนี้พฤติกรรมของธีมนต์ที่มีแต่เธอเอาแต่ทำให้ท้อและเสียใจ “เขาแค่หลงนังจิ้งจอกข้างนอกแค่ชั่วคราวเท่านั้น ตอนนี้ลูกควรทำให้ผู้ชายรู้ว่าลูกเป็นคนดี เอาใจใส่เขา เข้าใจเขา โดยเฉพาะตอนอยู่ต่อหน้าเขา ไม่ถามเขาถึงเรื่องผู้หญิงคนอื่น” ณัฐนิชหยุดพักหนึ่ง เกิดแสงแล่บในดวงตาและให้คำแนะนำแก่เธอ “อีกด้านหนึ่ง ลูกจะต้องสืบว่านังจิ้งจอกคือใครคิดจะทำอะไรแล้วจึงแก้ปัญหาให้ตรงจุด” “ทำแบบนี้จะเอาหัวใจของธีมนต์กลับคืนมาได้ใช่ไหม?” จรรย์ธรมองแม่ของตนอย่างไม่มั่นใจ ณัฐนิชตีมือเธอเบาๆ “ฟังที่แม่พูดสิ ไม่ผิดแน่นอน! ผู้ชายเป็นพวกละโมบชอบของใหม่ พอผ่านไปเขาก็จะรักบ้าน” หลังจากฟังที่แม่ของตนพูด เธอก็ตัดสินใจรอให้รู้ก่อนว่านังจิ้งจอกคนไหนที่ก่อความวุ่นวายอยู่เบื้องหลัง จะ“ฉีก”เธอเป็นชิ้นๆอย่างแน่นอน