บทที่ 393 ล่วงเกินไม่ได้

บทที่ 393 ล่วงเกินไม่ได้ รอยยิ้มนั้น ปรากฏอยู่ในสายตาเวินจิ้ง แทบจะเมาแล้ว เธอกระพริบตา ยังไม่ทันได้ต้านทานเขา จูบของมู่วี่สิงประทับลงมาแล้ว จูบจนใบหน้าเธอแดงระเรื่อถึงจะพอใจ “ที่นี่เป็นห้องทำงาน” เวินจิ้งรู้สึกโกรธ ถึงแม้เวลาแบบนี้จะไม่มีใครเข้ามา แต่ก็ยังรู้สึกกลัว... “อืม เป็นสถานที่ที่จะทำ