ตอนที่7 ความฝัน

หลังจากซื้อเสื้อผ้าเสร็จก็เป็นเวลาเกือบเที่ยง หินจึงมองหาร้านอาหารก่อนจะตัดสินใจเลือกร้านสเต็กร้านหนึ่งซึ่งค่อนข้างมีชื่อเสียงอยู่พอสมควร ภายในร้านเต็มไปด้วยผู้คนที่แต่งตัวดูดีซึ่งบ่งบอกได้ว่าค่อนข้างมีฐานะ   หินได้เลือกโต๊ะว่างที่มุมหนึ่ง ก่อนที่จะหยิบเมนูขึ้นมาเลือกดู “ เราชอบกินอะไรแทน” หินถามขึ้น เมื่อเห็นว่าแทนยังตัดสินใจไม่ได้ “แทนชอบกินไก่ครับ แต่ว่าอาหารพวกนี้มันราคาแพงมากเลยครับและแทนก็ไม่เคยกินอาหารพวกนี้มาก่อนเลย เลยไม่รู้จะสั่งอะไรดีครับ”  น้ำเสียงของแทนฟังดูหนักใจไม่น้อย “ โอเคงั้นเดี๋ยวพี่สั่งให้เอง” หินพูดขึ้นก่อนที่จะเรียกบริกรมารับออเดอร์อาหาร หินได้สั่งสเต็กเนื้อนำเข้าให้ตัวเองและสั่งชุดสเต็กไก่หนึ่งชุดให้แทน “ พี่มีเรื่องสำคัญจะคุยกับเรา ” หินเอ่ยขึ้นขณะที่กำลังรออาหาร “ ครับพี่หิน” “ เราอายุเท่าไหร่แล้ว” “อืมม… 12 ครับ” แทนครุ่นคิดเล็กน้อยก่อนที่จะตอบออกไป หินจึงลองเปรียบเทียบกับข้อมูลที่ได้รับมา  ถ้าเป็นโลกนี้ก็จะอยู่ในช่วง ป.6- ม.ต้น “ พี่มีหลายอย่างที่ต้องทำ พี่ต้องออกเดินทางวันพรุ่งนี้และน่าจะอีกนานกว่าเราจะเจอกันอีก” เมื่อหินเอ่ยจบ แทนก็ดูเศร้าลงทันที “ ไม่ต้องเศร้าหรอก ใช่ว่าจะไม่เจอกันซะหน่อย พี่จะส่งเราเข้าโรงเรียน แต่พี่อยากถามความเห็นเราหน่อย ว่าอยากเข้าโรงเรียนประจำรึเปล่า”  จริงๆแล้วหินอยากให้แทนเข้าโรงเรียนประจำเพราะเขาค่อนข้างจะเป็นห่วงเรื่องความเป็นอยู่ของแทน “ไม่ครับ” แทนเข้าใจว่าหินหมายถึงอะไร ก่อนที่เขาจะกลายเป็นเด็กเร่ร่อน โรงเรียนเก่าของเขาก็มีเด็กประจำอยู่ ซึ่งเด็กประจำจะเป็นเด็กที่ถูกผู้ปกครองส่งมาและอาศัยอยู่ในโรงเรียนเนื่องจากผู้ปกครองไม่สะดวกที่จะดูแล อาจจะเป็นเพราะต้องทำงานหรือระยะทางที่ค่อนข้างห่างไกลจากโรงเรียน ทำให้การส่งเด็กไปเป็นนักเรียนประจำค่อนข้างตอบโจทย์ในเรื่องนี้ เมื่อแทนตอบปฏิเสธหินก็ไม่ได้บังคับแทนแต่อย่างใด จริงๆแล้วหินก็ไม่ค่อยชอบบังคับขืนใจคนอื่นซักเท่าไหร่ “โอเค งั้นพี่จะส่งเราเข้าโรงเรียนใกล้บ้านนี่แหละ พี่เชื่อว่าเราสามารถอยู่คนเดียวได้ ”  หินค่อนข้างมั่นใจว่าแทนสามารถอยู่ได้ด้วยตัวเอง เพราะหินรู้ว่าแทนต้องผ่านอะไรมามากมายก่อนที่จะมาเจอเขา “ ชีวิตมันยากลำบากขนาดไหนพี่รู้ว่าแทนเข้าใจดี นี่คือโอกาสของแทนแล้ว พี่จะไม่บังคับอะไรแทนทั้งสิ้น พี่ให้เราเลือกทางเดินของเราเอง พี่ทำได้แค่คอยสนับสนุนแทนเท่านั้น แต่แทนจะไปได้ไกลขนาดไหนอยู่ที่ตัวแทนเอง แทนเข้าใจที่พี่พูดใช่ไหม ” หินพูดขึ้นด้วยความจริงจัง ที่เขาเริ่มพูดตั้งแต่ตอนนี้เพราะไม่อยากเอาคำว่า ‘ ยังเด็กอยู่ ’ มาตัดสินคนคนหนึ่งว่าไม่สมควรรับรู้เรื่องเลวร้ายและความจริงของโลก แทนเข้าใจที่หินพูด เข้าใจอย่างลึกซึ้ง เมื่อสองปีก่อนถ้าแทนได้ยินคำพูดนี้ก็คงสงสัยและไม่เข้าใจ  เรื่องเลวร้ายที่สุดตอนนั้นคงจะเป็นการทะเลาะกับเพื่อน แต่สองปีที่ผ่านมาทำให้แทนเข้าใจความจริงของโลกใบนี้ ว่ามันไม่ได้มีแค่สีขาวเท่านั้น มันยังเต็มไปด้วยความเลวร้าย ความหิวโหย ความอดยากและด้านมืดของผู้คน หลังจากเงียบไปซักพักหนึ่งแทนก็ได้ตัดสินใจบางอย่าง “พี่หินครับ แทนอยากเป็นหมอ” แทนเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงหนักแน่น เมื่อหินได้ยินดังนั้นจึงมองเข้าไปในแววตาของแทน ซึ่งเขาเห็นแค่เพียงความแน่วแน่และความปราถนาอันแรงกล้าเท่านั้น ทำให้หินลอบยิ้มขึ้นมาในใจ  ด้วยประสบการณ์ที่ผ่านมาของหิน การมองคนไม่ใช่เรื่องยากนักและเขาไม่เคยมองคนพลาด สิ่งที่หินเห็นผ่านแววตาของแทนในตอนนี้ ทำให้หินรู้ว่า เด็กคนนี้จะทำมันให้สำเร็จได้อย่างแน่นอน   ไม่นานนักอาหารก็ถูกเสิร์ฟ ทั้งคู่จึงรับประทานด้วยความรวดเร็ว ช่วงบ่ายหินพาแทนไปซื้อของใช้จำเป็น ตั้งแต่พวก โทรศัพท์ หนังสือ ข้าวของเครื่องใช้ อุปกรณ์จำเป็นต่างๆ เรียกได้ว่าไม่ขาดตกบกพร่องไปแม้แต่อย่างเดียว ซึ่งของส่วนใหญ่หินสั่งให้พนักงานจัดส่งของไปตามที่อยู่มีเพียงบางอย่างเท่านั้นที่หินกับแทนถือกลับบ้านเช่นพวก หนังสือ หรือโทรศัพท์    กว่าทั้งคู่จะกลับมาถึงบ้านก็ดึกมาก “พรุ่งนี้พี่จะออกจากบ้านแต่เช้า พี่เชื่อว่าเราอยู่คนเดียวได้ เบอร์ติดต่อพี่ก็เมมใส่มือถือไว้แล้ว ถ้ามีปัญหาอะไรโทรมาหาพี่ได้ทันทีและนี่บัตร ATM ของพี่ พี่จะส่งเงินให้เราทุกๆเดือน ถ้ามีค่าใช้จ่ายอะไรนอกเหนือจากนี้ก็บอกพี่ ” หินพูดพลางยื่นบัตร ATM ให้แทน จริงๆหินก็อยากพาแทนไปเปิดบัญชีเป็นของตัวเอง แต่ด้วยเรื่องเวลาและพวกเอกสารที่ยังไม่ได้จัดเตรียม จึงคิดว่าเอาไว้ทีหลังดีกว่า รอให้แทนอายุถึงที่กำหนดและให้ไปเปิดบัญชีเองก็ยังไม่สายหลังจากพูดคุยกับแทนอีกเล็กน้อยหินจึงได้กลับเข้าห้องของตัวเอง     “ เดวิด ส่งข้อมูลของแทนมาให้ฉัน” หินเอ่ยขึ้นทันทีหลังกลับเข้าห้อง “ กำลังโอนถ่ายข้อมูลครับดอกเตอร์” ไม่กี่อึดใจ ประวัติของแทนก็ถูกอัพโหลดให้หินทันที จากข้อมูลที่หินได้รับมาทำให้รู้ว่าแต่เดิมนั้น แทนเป็นเด็กที่อาศัยอยู่ในครอบครัวฐานะปานกลางไปค่อนข้างจน  เมื่อแทนอายุ 10 ขวบ ครอบครัวก็ประสบอุบัติเหตุทางรถยนตร์ ทำให้ได้รับบาดเจ็บสาหัสทั้งครอบครัว หลังจากนำส่งโรงพยาบาลที่ใกล้ที่สุด พ่อกับแม่ของแทนก็เสียชีวิตในระหว่างผ่าตัด แต่เหมือนฟ้าจะกลั่นแกล้งแทนกลับรอดมาได้อย่างปฏิหาริย์ มิหนำซ้ำบริษัทประกันก็โกงเงินประกันและยังมีบ้านที่ยังผ่อนไม่เสร็จ สุดท้ายบ้านจึงถูกยึดและแทนก็ได้กลายเป็นเด็กไร้บ้าน แล้วทำไมแทนถึงไม่ไปอยู่บ้านเด็กกำพร้า ? หลังจากหินได้ตรวจสอบอยู่สักครู่หนึ่งจึงเข้าใจว่า หลังจากที่เกิดเหตุแทนไม่มีญาติที่ไหนเลย ที่สำคัญไม่มีหน่วยงานที่เกี่ยวข้องยื่นมือเข้าช่วยเหลือ แทนในตอนนั้นเป็นแค่เด็กอายุ 10 ขวบเท่านั้น เป็นแค่เด็กคนหนึ่งที่ไม่รู้เรื่องอะไรเลย ไม่รู้ถึงสิทธิขั้นพื้นฐานที่ตัวเองควรได้รับด้วยซ้ำ สุดท้ายแทนจึงได้แค่เร่ร่อนอาศัยตามมีตามเกิดอยู่และเก็บเศษอาหารใช้ประทังชีวิต “ เห้อ ” หินอดถอนหายใจไม่ได้ เขาเชื่อว่าแทนไม่ใช่เด็กคนเดียวที่ได้พบเจอเหตุการณ์แบบนี้ แต่แทนโชคดีที่สุดท้ายแล้วได้เจอกับหิน “ อีกไม่นานหรอก ฉันจะเปลี่ยนแปลงโลกนี้เอง” หินพูดกับตัวเองเบาๆ -------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------- หลังจากที่กลับเข้าห้องแทนก็ได้นึกย้อนกลับไปเมื่อช่วงเที่ยงวันนี้ “ ชีวิตมันยากลำบากขนาดไหนพี่รู้ว่าแทนเข้าใจดี นี่คือโอกาสของแทนแล้ว พี่จะไม่บังคับอะไรแทนทั้งสิ้น พี่ให้เราเลือกทางเดินของเราเอง พี่ทำได้แค่คอยสนับสนุนแทนเท่านั้น แต่แทนจะไปได้ไกลขนาดไหนอยู่ที่ตัวแทนเอง แทนเข้าใจที่พี่พูดใช่ไหม ” ผมเข้าใจในทันทีว่าพี่หินต้องการบอกอะไรกับผม  ย้อนกลับไปเมื่อสองปีก่อน หลังจากที่ผมฟื้นจากอาการโคม่า ก็ได้มีหมอคนหนึ่งเข้ามาพูดกับผม “ หนุ่มน้อย พ่อแม่ของเธอเสียชีวิตแล้ว ฉันพยายามเต็มที่แล้ว แต่ก็ช่วยพ่อกับแม่เธอไม่ได้ ถ้าหากว่ามีหมอเก่งๆซักคนคงไม่เป็นแบบนี้ แต่ก็นั่นแหละนี่แค่โรงพยาบาลเล็กๆแห่งหนึ่งในชนบท เห้อ ” หมอคนนั้นพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงรู้สึกผิดและตัดพ้อเบาๆ  มันช่างเป็นเรื่องที่เลวร้ายนัก กับเด็กคนหนึ่งที่ต้องได้ยินอะไรแบบนี้ เขาก็ไม่ได้หวังให้เด็กคนนี้เข้าใจ กว่าเขาจะรวบรวมความกล้ามาบอกเรื่องนี้ได้ก็ต้องทำใจตั้งนาน แล้วเด็กคนนี้หล่ะ จะเสียใจขนาดไหน ไม่ผิดจากที่หมอคนนี้คิดนัก จริงๆแล้วหลังจากที่หมอพูดขึ้นเขาเสียใจมาก มากจนไม่รู้ว่าควรแสดงออกมาแบบไหนเขาจำได้ว่าเขาไม่ได้ร้องไห้ด้วยซ้ำ คิดแค่ว่ามันเป็นฝันร้าย มันไม่ใช่เรื่องจริง ทำไมหล่ะ ทำไมต้องเกิดเรื่องแบบนี้กับเขา ? ทำไมต้องเกิดอุบัติเหตุ  ถ้าหมอเก่งกว่านี้คงจะไม่เป็นแบบนี้ใช่ไหม คำถามพวกนี้มันดังก้องวนไปมาในหัวของแทน ตั้งแต่วันนั้นแทนก็ได้ฝันเอาไว้แล้วว่า อยากเป็นหมอ แต่ด้วยเหตุการณ์ต่างๆที่เกิดขึ้น ฝันของแทนห่างออกไปไกลทุกที จนเขาคิดว่าชีวิตนี้มันคงไม่มีทางเกิดขึ้นอีกแล้ว แค่เพียงมีชีวิตให้รอดอยู่ไปวันๆก็ยังยากลำบากนัก จนวันนี้ วันที่เขามองเห็นแสงสว่างอีกครั้ง เขามองเห็นฝันที่มันเคยเลือนหายไป ย้อนกลับไปไม่กี่วันก่อน เขาก็ยังเป็นแค่เด็กเร่ร่อนคนหนึ่งเท่านั้น แต่เพราะคนคนนี้ ผู้ชายที่ชื่อหิน เขาเปรียบเสมือนแสงสว่างในความมืดมิดของแทน  ตอนนี้แทนได้รับโอกาสแล้ว เขารู้ว่ามันสำคัญขนาดไหน เขาจะไม่ไม่ยอมเสียมันไปเด็ดขาด ตอนนี้แทนรู้แค่เพียงว่าเมื่อเราได้รับโอกาสแล้วต้องพยายามและตั้งใจให้มากขึ้น  หลังจากคิดได้แบบนี้แทนจึงหยิบหนังสือที่พึ่งซื้อมาเปิดอ่านทันที แทนไม่รู้ตัวหรอกว่าเขาอ่านหนังสือไปนานขนาดไหนแต่เผลออีกทีเขาก็หลับคาหนังสือไปแล้ว เช้าวันต่อมา หินตื่นขึ้นมาตั้งแต่หกโมง ก่อนจะจัดการตัวเองและเตรียมตัวไปสอบ การสอบจะเริ่มตอน 8 โมงตรง จากบ้านไปถึงสนามสอบใช้เวลาไม่นานนัก ซึ่งหินได้เผื่อเวลาไว้ประมาณหนึ่งชั่วโมง  หลังจากจัดการตัวเองเสร็จหินก็ได้เดินออกจากบ้านไปถนนหลัก ก่อนจะโบกแท็กซี่ไปสนามสอบทันที ปกติเด็กหลายๆคนที่ไปสอบมักจะมีการเตรียมหนังสืิอไว้ในกระเป๋าเพื่อไปอ่านฆ่าเวลารอสอบหรือตอนพักเบรก เพื่อเพิ่มความมั่นใจและทบทวนตัวเองอีกครั้ง แต่สำหรับหินนั้น กระเป่าสะพายหลังที่เตรียมมาไม่ได้มีหนังสือแม้แต่น้อยมีเพียงเสื้อผ้าอยู่ไม่กี่ชุดเท่านั้น เพราะหลังจากสอบเสร็จ หินต้องไปสนามบินเพื่อขึ้นเครื่องไปต่างเมืองทันที เมื่อถึงสนามสอบหินพบว่านี่ก็คือโรงเรียนที่ค่อนข้างมีชื่อเสียงโรงเรียนหนึ่งในเมือง  บรรยากาศในโรงเรียนเต็มไปด้วยความกดดัน เพราะนี่ถือเป็นการสอบรอบสุดท้ายของการเอ็นทรานซ์เข้ามหาลัย ถ้าสอบไม่ได้ก็ต้องรอสอบอีกทีปีหน้าพร้อมรุ่นน้องและเราจะเรียนช้ากว่าเพื่อนหนึ่งปี เหลือเวลาอีกเล็กน้อยก่อนที่การสอบจะเริ่มขึ้น หินจึงได้เช็คตารางสอบอีกครั้ง ในตอนเช้า 8.00 - 11.00 จะเป็นการสอบ วิชาวิทยาศาสตร์ ซึ่งประกอบไปด้วย  ฟิสิกส์ เคมี ชีวะ หลังจากนั้นจะพัก 2 ชั่วโมง ก่อนที่จะเริ่มสอบอีกครั้งตอน 13.00 - 15.00 วิชาคณิตศาสตร์ และ 15.30 - 17.00 จะเป็นการสอบวิชาความถนัดเฉพาะด้าน ซึ่งของหินได้เลือกสอบความถนัดวิศวะ ไม่นานนักเสียงประกาศก็ดังขึ้นเพื่อแจ้งเตือนนักเรียนว่าใกล้จะได้เวลาเข้าสอบแล้ว หินจึงได้เดินไปยังห้องสอบ