ตอนที่16 เจอกันอีกครั้ง

ในที่สุดช่วงเวลาวันหยุดพักผ่อนตลอดระยะเวลา 2 เดือนก็หมดลง บางคนอาจจะรู้สึกว่ามันก็แค่เปิดเทอมอีกเทอมหนึ่งไม่มีอะไรน่าสนใจ แต่สำหรับหลายๆ คน นี่คือประสบการณ์ครั้งแรกที่จะได้เป็นนักศึกษามหาวิทยาลัยแบบเต็มตัวสักที โดยเฉพาะเด็กปีหนึ่ง เช่นกัน สำหรับปีหนึ่งที่พึ่งได้ขึ้นปีสองก็อาจจะรู้สึกตื่นเต้นที่จะได้เป็นพี่คนในมหาลัยบ้าง ปีที่ผ่านมาพวกตนได้ทำกิจกรรมที่ปีสูงกว่าจัดให้ ปีนี้พวกตนจะได้จัดกิจกรรมให้พวกรุ่นน้องบ้างแล้ว ปิดเทอมวันแรกมีเด็กใหม่ไม่น้อยที่หลงทางกัน เนื่องจากไม่คุ้นชินและไม่เคยผ่านมาก่อน แต่สำหรับหินแล้ว ก่อนเปิดเทอมเขาได้ใช้เวลามาทำความรู้จักเรียบร้อยแล้ว อันที่จริงต่อให้ไม่ต้องมาทำความรู้จักเขาก็มีเดวิด คอยบอกทางให้อยู่ดี หินได้เลือกปั่นจักรยานมาที่มหาลัย บ้านของหินแม้จะอยู่ในซอยที่ค่อนข้างลึกและอยู่ในที่ที่ ไม่ค่อยมีคนรู้จัก แต่ระยะทางจากบ้านมาถึงมหาลัยมีระยะทางไม่ถึง 10 กิโล ทำให้หินเลือกที่จะปั่นจักรยานมากกว่า เหตุผลแรกคือหินชอบดื่มด่ำกับบรรยากาศของธรรมชาติระหว่างทางและสองหินต้องการออกกำลังกายไปในตัวอีกด้วย แม้ระยะทาง เกือบ 10 กิโลจะไม่ได้มากนัก แต่การปั่นจักรยานก็ใช้เวลาเล็กน้อยกว่าจะมาถึงมหาลัย เมื่อหินเข้ามาในม.แล้ว หินได้จอดหินได้เห็นถึงบรรยากาศของความมีชีวิตชีวา นักศึกษาใหม่หลายๆ คนบ้างก็จับกลุ่มคุย กัน บ้างก็กำลังคุยอยู่กับผู้ปกครอง ระหว่างนั้นนั่นเองได้มีนักศึกษาคนหนึ่งได้เดินเข้ามาหาหิน เธออาจจะเป็นนักศึกษาปีที่สูงกว่าเนื่องจากชุดนักศึกษาที่ต่างไปจากนักศึกษาใหม่ จริงๆ แล้วเธอค่อนข้างสวยเลยทีเดียว หินแอบสังเกตได้ว่า มีนักศึกษาชายไม่น้อยแอบมองมาที่เธอ “สวัสดีค่ะ พี่ชื่อเจนนะ เป็นนักศึกษาชั้นปีที่สอง น้องเป็นนักศึกษาใหม่ใช่ไหมคะ” เธอถามขึ้นพร้อมรอยยิ้ม “Sorry , Can you speak in English?” หินตอบกลับไป ‘ทำไมดอกเตอร์ใช้ภาษาอังกฤษแทนหล่ะครับ?’ เดวิดเอ่ยถามอย่างงงๆ แต่หินไม่ได้ตอบอะไรกลับไป หญิงสาวคนนี้ดูค่อนข้างแปลกใจหินเล็กน้อย เพราะไม่คิดว่าจะเป็นชาวต่างชาติ แต่ถึงอย่างไรเธอก็ปรับสีหน้ากลับมาอย่างรวดเร็วพร้อมกับเอ่ยขึ้นมาเป็นภาษาอังกฤษ “สวัสดีค่ะ ฉันชื่อเจน เป็นนักศึกษาชั้นปีที่สอง คุณเป็นนักศึกษาใหม่ใช่ไหมคะ” “สวัสดีครับ ผมชื่อหิน ใช่แล้ว ผมคือนักศึกษาใหม่” “ขอโทษค่ะ ฉันนึกว่าคุณเป็นคนไทย พอดีว่าในอีก 1 ชม . ข้างหน้าจะมีการกล่าวเปิดการศึกษาต้อนรับนักศึกษาใหม่ ฉันอยากให้คุณเข้าร่วมกิจกรรมนี้ เนื่องจากมันค่อนข้างจะเป็นประโยชน์กับคุณ” หลังจากนั้นเธอได้ยื่นกระดาษแผ่นหนึ่งมาให้หิน “นี่คือแผนที่ของ ม. คุณสามารถทำความรู้จักสถานที่ต่างๆ ใน ม.นี้ได้ผ่านแผนที่อันนี้ ส่วนทางไปร่วมกิจกรรมคุณสามารถเดินไปตามแผนที่ได้เลย” หินมองดูแผนที่สักพักก่อน ตอบกลับไป “ขอโทษนะครับ พอดีว่าผมดูทางไม่ค่อยเก่ง คุณพอจะช่วยนำทางไปได้รึเปล่า” “แน่นอนค่ะ” เธอตอบกลับด้วยความยินดี ‘อ่าาา ผมเข้าใจแล้วครับดอกเตอร์ ดอกเตอร์นี่ก็ไม่หยอกเลยนะครับ ขนาดรุ่นลูกยังไม่เว้น’ “เปิดโหมดลงโทษตัวเองสองชั่วโมง” ‘ดอกเตอร์ ม่ายยยย….’ “เมื่อกี๊คุณว่ายังไงนะคะ?” เจนเอ่ยถามขึ้นมาเมื่อได้ยินเสียงแว่วๆ จากหิน ซึ่งเธอได้ยินไม่ค่อยชัด “อ๋อ ผมบอกว่านำทางไปได้เลยครับ” มีนักศึกษาชายหลายคนที่มองมาที่หินด้วยความสนใจ พวกเขาไม่รู้ว่าทั้งสองคุยอะไรกัน แต่ที่แน่ๆ ทั้งสองกำลังเดินไปด้วยกัน ทำให้หลายๆ คนมองมาด้วยความอิจฉา ในขณะที่กำลังเดินอยู่ หญิงสาวคนนี้เธอก็คอยแนะนำสถานที่ให้กับหินด้วยความกระตือรืนร้นและระหว่างนั้นหินก็ได้ถามเกี่ยวกับเธอเช่นกัน เนื่องจากค่อนข้างประหลาดใจในการใช้ภาษาของเธอ ทำให้หินรู้ว่า เจน เรียน คณะศิลปศาสตร์ เอก ภาษาจีน เธอเป็นลูกครึ่งไทยอังกฤษและชื่นชอบในด้านของภาษาเป็นพิเศษ เธอเคยเข้าร่วมแข่งขันภาษาจีนและภาษาอังกฤษ ระดับประเทศอีกด้วย “มิน่าล่ะคุณเลยพูดภาษาอังกฤษได้คล่องขนาดนี้ คุณเป็นคนที่อัธยาศัยดีและเก่งมาก ใครได้เป็นแฟนคุณคงต้องเก่งเหมือนคุณแน่ๆ ” ในโลกนี้ คนที่พูดได้สามภาษาถือว่าเก่งมากแต่หินก็ยังคงพูดกับเจนด้วยภาษาอังกฤษและไม่ได้เอ่ยถึงภาษาจีนแต่อย่างใด “ฉันยังไม่มีแฟนหรอกค่ะ” “เป็นไปได้ยังไง คนสวยและเก่งแบบคุณ ไม่น่าจะโสดนะ อ่าา...ขอโทษด้วยครับ รู้สึกว่าผมจะถามเรื่องส่วนตัวของคุณมากไป” เจนหัวเราะเบาๆ ก่อนตอบออกไปว่า “ไม่เป็นไรหรอกค่ะ อันที่จริงนี่ก็ไม่ใช่ความลับอะไร ฉันแค่ยังไม่เคยเจอคนที่คิดว่าใช่เลย แล้วคุณล่ะคะ?” “ผมก็ยังไม่เจอคนที่ใช่เลยครับ คนที่ทำให้หัวใจผมเต้นแรง บางทีคนที่จะทำให้หัวใจผมเต้นแรงได้ อาจจะเป็นหมอก็ได้นะครับ” “คุณชอบหมอเหรอคะ?” เจนถามขึ้นด้วยความสงสัย “เปล่าหรอกครับ เพราะหมอมีเครื่องปั๊มหัวใจต่างหาก” เมื่อหินตอบกลับไปทำให้ทั้งคู่หัวเราะออกมา หินไม่แน่ใจเหมือนกันว่าทำไมตัวเองถึงได้ดูพูดมากเป็นพิเศษตอนนี้ บางทีอาจจะเป็นเพราะนิสัยของหินคนเก่าที่ได้หลอมรวมเข้ากับตัวเขาเอง เพราะหินคนเก่านั้นค่อนข้าง เป็นคนที่อัธยาศัยดีและพูดเก่ง ทำให้เป็นที่ชื่นชอบของคนรอบข้าง รวมถึงฟ้าแฟนเก่าของเขาอีกด้วย สำหรับเจนก็เช่นกัน เธอก็ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าทำไมเธอถึงได้พูดมากขนาดนั้น ทั้งๆ ที่พึ่งรู้จักกันได้ไม่นาน แต่เธอกลับเล่าเรื่องของเธอออกไปได้มากมายขนาดนี้ ในที่สุดทั้งคู่ก็ได้เดินมาถึงห้องประชุม ซึ่งมีนักศึกษามากมายที่กำลังทยอยเดินเข้าไปในห้อง “ถึงห้องประชุมแล้วค่ะ ฉันต้องขอตัวไปทำหน้าที่ของตัวเองก่อนแล้ว แล้วเจอกันใหม่นะคะ” “เช่นกันครับ” พูดจบหินก็เดินเข้าไปในห้องประชุมทันที หินไม่ได้คิดจะจีบเจน เพียงแต่ว่าเดินมากับสาวงามก็ดีกว่าเดินมาคนเดียวซะอีก แถมได้คุยอะไรเรื่อยเปื่อยระหว่างทางอีกด้วย ดีกว่าต้องคุยกับปัญญาประดิษฐ์ที่ปัญญาอ่อนอยู่ตลอดเวลา ว่าเดวิดทีไรก็รู้สึกเหมือนว่าตัวเองตลอด ภายในหอประชุมนี้ค่อนข้างใหญ่ บรรจุคนได้หลายพันคน ถึงแม้ว่าจะมีนักศึกษาจับจองที่นั่งไปแล้วมากมาย แต่ที่นั่งว่างก็ยังเหลือจำนวนไม่น้อย เขาคาดว่า หอประชุมนี้อาจจะจุคนได้มากถึง 3000-4000 คนเลยทีเดียว หินได้เลือกที่นั่งมุมหนึ่งซึ่งเป็นที่ว่างติดขอบกำแพง ออกจะดูเด่นๆ เล็กน้อยเนื่องจากที่แถวๆ นั้นยังว่างอยู่มาก ไม่ใช่ว่าหินไม่อยากนั่งกับคนอื่น เพียงแต่ว่าหินต้องการคุยกับเดวิด ถ้านั่งอยู่กับคนอื่นเขาอาจจะว่าหินบ้าพูดคนเดียวก็ได้ “ยกเลิกการทำโทษ เดวิดอัปเดตข่าวเกี่ยวกับระบบ Andria OS ซิ” หินเอ่ยขึ้น “โอ้ขอบคุณดอกเตอร์ที่เมตตา AI ตัวน้อยๆ นี้…. อะแฮ่ม!! ตอนนี้ยอดขายของระบบ Andria OS เพิ่มเป็น 2 เท่าจากวันเปิดตัว คือ 450,000 ล้านบาท ครับ มีผู้ใช้มากถึง 150 ล้านคน และคาดว่าจะเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ ถ้าหากดอกเตอร์ทำสัญญากับพวกบริษัทอิเล็กทรอนิกส์ยักษ์ใหญ่ อาจจะทำยอดขายได้มากกว่านี้ถึง 500%” “เอาไว้ทีหลัง รอให้บริษัทเปิดตัวก่อน” หินต้องการสร้างฐานอำนาจให้ตัวเองก่อน ยิ่งอำนาจเขามีมากเท่าไหร่ อำนาจต่อรองเขาก็ยิ่งมากขึ้นเท่านั้น ระหว่างที่หินกำลังคุยกับเดวิด ก็ได้มีนักศึกษาชายคนหนึ่งเดินเข้ามาหาเขา “หวัดดีเพื่อน จำเราได้ป่ะ?” ชายหนุ่มคนนี้เอ่ยขึ้น ชายหนุ่มคนนี้ดูสูง ขาว หน้าตาดี เป็นผู้ชายที่หล่อมากๆ คนหนึ่ง แต่ว่า เขารู้จักด้วยเหรอ หินพยายามเค้นความทรงจำของหินคนเก่า แต่นึกเท่าไหร่ก็นึกไม่ออก “Oh , Sorry I don’ t know who are you?” หินคิดว่าชายคนนี้น่าจะจำคนผิด เพราะหินค่อนข้างความจำดี ถ้าหากเคยพบใครมาก่อนหินไม่เคยลืม นอกซะจากว่าชายคนนี้จะทักคนผิดหรือหินไม่เคยเจอมาก่อนเท่านั้น “เฮ้ย ไม่ต้องทำเป็นพูดอังกฤษ รู้ว่าพูด ‘ไท’ ได้” ** ให้ภาษาไท เป็นภาษาที่คล้ายๆ ภาษาไทยมาก และหินอยู่ในประเทศที่คล้ายๆ ประเทศไทยมากนะครับ ** “... อ่า ฮ่าๆๆ ผมแค่พูดเล่นหน่ะ แต่ขอโทษนะผมจำไม่ได้จริงๆ ว่าเราเคยเจอกันมาก่อน” “ตอนเด็กๆ ก็นอนตู้อบข้างๆ กันไงจำไม่ได้เหรอ เราคลอดอยู่โรงพยาบาลเดียวกัน” “....” มันมีคนที่จำได้ขนาดนี้เลยเหรอ ขนาดโลกเก่าของเขายังไม่สามารถทำได้ ชายคนนี้ประหลาดเกินไปแล้ว หินมองไปที่ชายคนนี้อย่างเหลือเชื่อ “เฮ้ย พูดเล่น!! เชื่อจริงๆ ดิ ฮ่าๆๆ นายนี่ดูซื่อดีนะ” ชายหนุ่มคนนี้หัวเราะออกมาด้วยความถูกใจ ‘มันเป็นเรื่องตลกตรงไหนฟะ เออแต่ฉันหลงไปเชื่อได้ยังไงเนี่ย’ หินคิดขึ้นในใจเงียบๆ “โอเคๆ พอแล้วๆ ขอแนะนำตัวนะ ผมชื่อ นัท มาจาก เมือง xxx เหมือนคุณนั่นแหละ” “สวัสดีครับ ผมชื่อหิน” “ไม่เคยคิดมาก่อนว่าจะได้เจอกันอีก สงสัยเป็นพรหมลิขิต ว่างั้นมั้ย?” ‘ใคร ใคร ใครบอกว่าอยากเจอ ไอ้คนไหนมันพูด’ หินแค่เพียงคิดขึ้นมาในใจ “อ่าๆ คงงั้นแหละ” “จริงๆ แล้วหินอาจจะไม่รู้นะ ว่าหินคือเหตุผลที่เรามาอยู่ตรงนี้” นัทมองมาที่หินด้วยสายตาเจ้าเล่ห์ เมื่อหินได้ยินแบบนั้นก็รู้สึกขนลุกขึ้นมาทันที พลางมองมาที่นัทอย่างหวาดระแวง ทำให้นัทรู้สึกตัวว่าคำพูดที่เพิ่งพูดออกไปมันสองแง่สองง่าม “เฮ้ย ไม่ใช่แบบนั้นโว้ย” นัทรีบโบกมือปฏิเสธทันทีหลังคิดว่าหินเข้าใจอะไรบางอย่างผิด ‘ไอ้หนุ่มคนนี้มันตลกดีนะครับดอกเตอร์’ เดวิดเอ่ยขึ้นมา นี่คงอาจจะเป็นเพื่อนคนแรกของฉันจริงๆ บางทีการเริ่มต้นใหม่ของฉันในครั้งนี้ อาจจะไม่ได้แย่อย่างที่คิดก็ได้ หินคิดขึ้นในใจพร้อมยิ้มออกมาขณะที่มองไปยังนัท ที่กำลังโบกไม้โบกมือหาเหตุผลมาอธิบายหิน