ตอนที่19 วิชา OM ( 2 )

ทันใดนั้นเองก็ได้มีหญิงสาวคนหนึ่งเดินเข้ามาภายในห้อง ตั้งแต่เธอปรากฏกายเธอก็กลายเป็นศูนย์รวมสายตาทุกคนภายในห้อง เพราะเธอก็คือ นาเดียร์ ดาราสาวสวยชื่อดังนั่นเอง เกิดเสียงเงียบขึ้นไปชั่วขณะก่อนจะเต็มไปด้วยเสียงเอะอะโวยวายของนักศึกษาในห้อง “คุณนาเดียร์ ตรงนี้ว่างอยู่นะครับ” “ตรงนี้ก็ว่างนะครับ” “นาเดียร์จริงๆ ด้วยอ่ะแก” “นาเดียร์ขอถ่ายรูปหน่อย” “ขอลายเซ็นหน่อยครับ” “ทางนี้เลยครับคุณนาเดียร์ผมได้ทำความสะอาดรอแล้ว” นักศึกษาชายบางคนเอ่ยขึ้นพลางเช็ดโต๊ะ เก้าอี้ด้วยผ้าขาวสะอาด อาจารย์สาวเหลือบไปมองนาเดียร์เล็กน้อยก่อนเอ่ยขึ้นมาด้วยน้ำเสียงเรียบราบ “ที่นี่คือสถานศึกษานะคะ ไม่ใช่ตลาดสด ปัญญาชนควรรู้ตัวนะคะว่าควรทำตัวยังไง” สิ้นเสียงทั้งห้องก็ตกอยู่ภายใต้ความเงียบไปชั่วขณะ ถึงขนาดกับได้ยินเสียงลมหายใจเลยทีเดียว “ซี๊ดดด เจ็บสัส” นักศึกษาคนหนึ่งเอ่ยขึ้น “นี่สินะ การด่าแบบผู้ดี” “ดุไปอีก เนี่ยแหละแม่ของลูก” นาเดียร์หันไปสบตาอาจารย์สาวและโค้งศีรษะเล็กน้อยเพื่อขอบคุณ ก่อนที่เธอจะปรายตามองเพื่อหาที่ว่างที่เหลืออยู่ก่อนที่จะเดินไปยังที่ว่างมุมหนึ่ง “หิน หิน หิน” นัทเอ่ยขึ้นพลางใช้มือสะกิดไปที่หิน แต่ความสนใจทั้งหมดกับยกไปให้ดาราสาวที่กำลังเดินมาทางพวกตน “นาเดียร์ เดินมาทางนี้...ผมไม่ได้ฝันไปใช่ไหม” นัทเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเหม่อลอย “เดินมาทางนี้ไม่ได้หมายความว่าจะมานั่งข้างๆ ซะหน่อย ตื่นเต้นอะไรเนี่ย” หินเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงหงุดหงิดเล็กน้อยเพราะนัทมันสะกิดตนเองไม่ยอมหยุด ‘ไอ้อาการเหม่อนี่มันออกจะเวอร์ไปหน่อยมั้ง’ หินนึกขึ้นในใจ นาเดียร์เดินเข้ามาหาที่นั่งภายใต้สายตาการคาดหวังของเหล่านักศึกษาชายว่า ดาราสาวสวยคนนี้จะเลือกนั่งที่ตรงไหน เพราะเธอเดินเข้ามาคนเดียว ที่สำคัญถ้าหากเธอนั่งตรงไหนหมายความว่าตรงที่ซ้ายมือกับขวามือของเธอมันจะต้องว่างอย่างแน่นอน ทำให้นักศึกษาชายคอยลุ้นด้วยสายตาคาดหวังว่าจะได้นั่งกับดาราสาวสวยคนนี้ ในที่สุดเธอก็เดินไปหยุดที่โต๊ะตัวเดียวกันกับที่หินนั่ง ก่อนที่จะเลือกนั่งลงที่ว่างที่เหลืออยู่ ซึ่งโต๊ะที่หินนั่งเป็นโต๊ะแบบ 5 ที่หนั่ง นัทนั่่งตรงกลางซ้ายมือของนัทเป็นที่ว่างสองที่ส่วนหินนั่งถัดไปจากนัท ถัดจากหินเหลือที่ว่างหนึ่งที่ซึ่งอยู่ใกล้กับขอบห้องพอดี (** โต๊ะไม่ได้ติดกับฝาผนังนะครับ เป็นช่องว่างสามารถเดินผ่านได้ **) นั่นหมายความว่าขวามือของนาเดียร์จะเป็นช่องทางเดินและซ้ายมือของเธอก็คือหินที่นั่งอยู่และหินก็เป็นคนที่นั่งใกล้นาเดียร์ที่สุดนั่นเอง หิน” ......” นัท “....” ‘มันมีที่ว่างอีกเยอะนะคนสวย’ หินนึกขึ้นในใจ หินไม่อยากเป็นที่สนใจแม้แต่น้อย แต่ตอนนี้ผู้หญิงด้านข้างกลับทำให้เขากลายเป็นจุดสนไปด้วย ทันในนั้นนักศึกษาชายก็พากันวิ่งมาแย่งที่ว่างแถวๆ โต๊ะหินที่เหลืออยู่ไม่ว่างจะด้านหน้า ด้านหลัง หรือแม้กระทั่ง ด้านข้างนัทที่เคยว่างอยู่ 2 ที่นั่ง ตอนนี้กลับถูกครอบครองเป็นที่เรียบร้อย อาจารย์” ....” หิน” ....” นัท” เอ่อ….” นัททำท่าเหมือนจะพูดอะไรบางอย่าง แต่สุดท้ายก็ไม่ได้เอ่ยอะไรออกไป นาเดียร์เธอกลับไม่ได้ดูเขินอายหรือแตกตื่นแม้แต่น้อยเสมือนว่าเหตุการณ์ทั้งหมดที่เกิดขึ้นไม่ได้เกี่ยวกับเธอเลย ในจุดนี้หินแอบชื่นชมอยู่ไม่น้อย “อะแฮ่ม! เอาหล่ะถึงเวลาแล้ว นักศึกษาช่วยอยู่ในความสงบด้วยค่ะ” เสียงอาจารย์สาวสวยดังขึ้นเพื่อเรียกสตินักศึกษาที่ตอนนี้ยังดูวุ่นวายอยู่เล็กน้อย “สวัสดีอย่างเป็นทางการ สำหรับนักศึกษาใหม่และนักศึกษาที่มาลงเรียนใหม่ อาจารย์ชื่อ เจนจิรา เป็นผู้รับผิดชอบการสอนในวิชา Organization Management” อาจารย์เจนจิรากวาดสายตาไปรอบห้องก่อนเอ่ยต่อว่า “อาจารย์หวังว่านักศึกษาจะตั้งใจศึกษาและนำความรู้ไปใช้ให้เกิดประโยชน์ต่อตัวเองและคนอื่น และหวังเป็นอย่างยิ่งว่าเราจะไม่ได้เจอกันอีกในปีการศึกษาหน้า เพราะมีนักศึกษาต้องมาลงเรียนใหม่เป็นจำนวนมากทุกปี” “นี่จะเป็นคาบแรกและคาบสุดท้ายที่อาจารย์จะพูดไทและเนื่องจากมหาลัยเรามีการเรียนการสอนเป็นภาษาอังกฤษ ดังนั้นอาจารย์หวังเป็นอย่างยิ่งว่านักศึกษาจะตั้งใจเป็นพิเศษ ถ้าหากข้อสงสัยเพิ่มเติมนักศึกษา สามารถยกมือขึ้นมาถามได้ทันที หรือถ้าหากไม่กล้า หลังจากจบคาบสามารถมาสอบถามอาจารย์ได้ทีหลัง” “For international students ……” หลังจากนั้นอาจารย์เจนจิราก็ได้พูดแปลเป็นภาษาอังกฤษ สำหรับนักศึกษาต่างชาติซึ่งมีอยู่ไม่น้อย เพราะเป็นมหาวิทยาลัยที่มีการเรียนการสอนเป็นภาษาอังกฤษ ทำให้มีนักศึกษาทุน นักศึกษาแลกเปลี่ยนจากต่างชาติแวะเวียนมาศึกษาอยู่เป็นจำนวนมาก “ (พูด อังกฤษ) อาจารย์จะให้นักศึกษาจับกลุ่มกัน 5 คน ซึ่งกลุ่มนี้จะไม่สามารถเปลี่ยนแปลงได้ทีหลังและนักศึกษาต้องอยู่เป็นกลุ่มและช่วยกันทำงานจนกระทั่งจบเทอม อาจารย์ให้เวลา 15 นาที หากลุ่มให้ตัวเอง” สิ้นเสียงอาจารย์ก็เกิดความโกลาหลวุ่นวายขึ้นสำหรับนักศึกษาใหม่ที่ลงเรียนเป็นครั้งแรก สำหรับคนบางกลุ่มที่ไม่ได้ลงเรียนเป็นครั้งแรกก็ไม่ได้ตกใจมากนัก “สวัสดี ฉันชื่อนาเดียร์นะ เธอชื่ออะไร” นาเดียร์หันมาถามหินพร้อมรอยยิ้ม ขณะที่หินกำลังจะเอ่ยตอบ “คนนี้ชื่อหินครับ ส่วนผมนัท เพื่อนสนิทหินครับ” นัทเอ่ยตอบด้วยความรวดเร็ว “ผมชื่อแทนครับ อยู่คณะการจัดการ” “ผมชื่ออเล็กซ์ครับ จากคณะวิทยาศาสตร์สุขภาพ” นักศึกษาชายที่อยู่ถัดจากนัททั้งสองคนเอ่ยขึ้นพร้อมกัน เอ่ยขึ้น “...” หินกลอกตารอบหนึ่งแต่ก็ไม่ได้เอ่ยอะไรออกไป เพราะมันมีคนอยากตอบมากมายเหลือเกิน ” ไอ้เด็กพวกนี้มันเร็วนะครับดอกเตอร์” เสียงเดวิดดังขึ้นในหัวของหิน นาเดียร์ยิ้มก่อนเอ่ยต่อว่า “งั้นเรามาอยู่กลุ่มด้วยกันดีไหมคะ?” “ดีครับ!!! ดีครับ!! ดีครับ!!!” นัท แทน อเล็กซ์ เอ่ยขึ้นอย่างพร้อมเพรียงกันโดยไม่ต้องคิด หินยกมือขึ้นมาเกาหัวเล็กน้อย ด้วยความปลงเพราะนั่นหมายความว่ากลุ่มของตนจะต้องเป็นจุดสนใจตลอดทั้งเทอม ‘ต้องแสดงออกชัดเจนขนาดนี้เลยเหรอฟะ กลัวคนอื่นไม่รู้หรือไงว่าหน้าม่อ!!!’ หินนึกในใจเมื่อเหลือบไปมองสามซ้ายมือถัดจากตน นาเดียร์ยังยิ้มรอคอยคำตอบจากหิน “ครับผม” มาถึงขนาดนี้แล้วจะให้เขาปฏิเสธอะไรได้อีกหล่ะ หลังจากหมดเวลาอาจารย์เจนจิราก็ให้นักศึกษาเขียนชื่อภายในกลุ่มของตนและส่งไปให้เธอ ยังมีนักศึกษาที่ยังหากลุ่มไม่ได้และกลุ่มไม่ครบ อาจารย์เจนจิราจึงเป็นคนจับกลุ่มให้ด้วยตัวเอง “ (พูด อังกฤษ) หลังจากนี้รายชื่อภายในกลุ่มที่ส่งมาจะไม่สามารถเปลี่ยนแปลงได้อีกนะคะ” หลังจากนั้นอาจารย์เจนจิราจึงสั่งงานให้นักศึกษาจัดตั้งบริษัทภายในกลุ่ม ซึ่งอาจารย์กล่าวย้ำว่า บริษัทที่เราจัดตั้งขึ้นจะถูกใช้เป็นงานตลอดทั้งปีการศึกษา ดังนั้นอาจารย์เจนจิราจึงกล่าวย้ำเป็นพิเศษ “เราจะตั้งชื่อบริษัทว่าอะไรดีหล่ะ” นัทเอ่ยถามขึ้น “Nova Company ดีไหม” แทนเสนอขึ้นมา อีก 4 คนที่เหลือภายในกลุ่มไม่ได้ตอบอะไร แต่เหมือนกำลังครุ่นคิด “หรือว่าจะเป็น CPR Enterprise” แทนเสนอขึ้นมาอีกครั้ง “หินคิดว่าไง” นัทเอ่ยถามความคิดหิน “อย่างน้อยๆ ก็ต้องคิดก่อนว่า บริษัทจะทำอะไร จะได้กำหนดขอบเขตได้ ส่วนชื่อค่อยคิดหลังจากนี้น่าจะดีกว่า” ทันทีที่หินเอ่ยจบทุกคนภายในกลุ่มก็แสดงออกว่าเห็นด้วย เพราะถ้าหากยังไม่รู้ว่าจะทำอะไรแล้วจะตั้งชื่อบริษัทขึ้นมาได้ยังไง จะมีก็เพียงแต่แทนที่มองไม่ที่หินด้วยความไม่ชอบใจ ‘กล้าหักหน้าฉันต่อหน้านาเดียร์เลยเหรอวะไอ้นี่’ แทนนึกขึ้นพร้อมมองไปที่หินด้วยความไม่ชอบใจ นาเดียร์ที่อยู่ฝั่งตรงข้ามสังเกตเห็นพอดี แม้จะเป็นเวลาเพียงชั่วครู่เท่านั้นก่อนที่แทนจะปรับสีหน้ากลับมาเป็นปกติ “แล้วบริษัทเราจะทำอะไรดี” นัทเอ่ยถามความเห็นทุกคนในกลุ่ม “เกี่ยวกับเทคโนโลยีดีไหม เพราะเดี๋ยวนี้อุตสาหกรรมเทคโนโลยีกำลังก้าวหน้าไปอย่างรวดเร็วเลย หรือว่าทุกคนเห็นว่ายังไง” นาเดียร์เสนอแกมถาม อีกสามคนพยักหน้าเห็นด้วย แม้กระทั่งหิน “งั้นเราจะตั้งชื่อบริษัทว่าอะไรดี” นาเดียร์เอ่ยถามอีกครั้ง “Future Company” อเล็กซ์เสนอขึ้นมา แต่เมื่อเห็นเพื่อนในกลุ่มเงียบ อเล็กซ์จึงเสนอขึ้นมาอีกครั้ง “Technology Company” หิน “....” นัท “....” นาเดียร์ “...” แทน “...” ‘โหไอ้เด็กนี่ เซ้นส์ในการแต่งชื่อห่วยบรม’ เสียงเดวิดดังขึ้นในหัวของหินและหินก็ไม่สามารถปฏิเสธได้ว่าครั้งนี้เขาเห็นด้วยกับเดวิด “เอาเป็น KCAB (เคซีเอบี) Corporation ดีไหม” หินเอ่ยขึ้นทำลายบรรยากาศอันน่ากระอักกระอ่วนใจนี้ “มันย่อมาจากอะไรเหรอหิน” นัทเอ่ยถามขึ้นด้วยความสนใจ “ก็ถ้าเราจะทำเกี่ยวกับเทคโนโลยีนั่นหมายถึงการก้าวไปข้างหน้า หมายถึงอนาคต BACK แปลว่าถอยหลัง ตรงข้ามกับถอยหลังก็คือไปข้างหน้า แต่ถ้าจะใช้คำว่า Forward มันก็จะแปลกไปหน่อย งั้นเราก็ลองกลับคำว่า BACK มันจะกลายเป็น KCAB นอกจากมันจะหมายถึงตรงกันข้ามกับ BACK แล้ว พอเราอ่านมันก็ไม่ได้ดูแย่อีกด้วย” ทันทีที่หินพูดจบก็เกิดความเงียบไปทั้งกลุ่ม แม้กระทั่งนาเดียร์ก็มองไปที่หินอย่างตกตะลึง เมื่อหินเห็นทุกคนเงียบไปหินจึงนึกว่ามันไม่โอเค “ถ้าไม่โอเคก็เปลี่ยนก็ได้นะ ผมแค่เสนอความคิดเห็น” “หว่ะ!! สมกับเป็นหินจริงๆ ” ในที่สุดนัทก็เอ่ยขึ้น “สุดยอด” อเล็กซ์พูดเสริม “มีใครจะเสนอความคิดอื่นอีกไหม” นัทถามขึ้น แต่กลับไม่มีใครเสนอความคิดเห็นแต่อย่างใด “งั้นเอาตามนี้นะครับ” ในที่สุดผลก็เป็นเอกฉันท์ให้ชื่อบริษัทคือ KCAB Corporation . . . หลังจากเลิกคาบ ระหว่างที่กำลังเดินทางไปยังโรงอาหารนั้น นัทก็เอ่ยถามหินขึ้นมา “หิน นายนั่งใกล้นาเดียร์ขนาดนั้นรู้สึกเป็นยังไงบ้าง” นัทถามขึ้นด้วยความอยากรู้อยากเห็น ขนาดเขานั่งถัดมาจากหินยังใจเต้นแรงขนาดนี้แล้วไอ้คนที่นั่งติดกับนาเดียร์จะใจเต้นขนาดไหน “รู้สึกเฉยๆ ” หินตอบกลับด้วยใบหน้าเรียบเฉย “หมายความว่ายังไงเฉยๆ ” นัทเอ่ยถามขึ้นด้วยความไม่แน่ใจ “ก็ตามนั้น” หินเอ่ยอย่างไม่ใส่ใจก่อนที่จะเดินแซงหน้านัทออกไป ‘เราไม่จำเป็นต้องชอบผู้หญิงทุกคนเพียงเพราะว่าเธอคนนั้นสวยหรอกนะ’ หินนึกขึ้น นัทมองไปที่หินที่เดินไกลออกไปด้วยความไม่เข้าใจ ‘หรือว่าหินมันจะตายด้านแล้วจริงๆ ’ นัทคิดในใจ ก่อนที่จะได้สติว่า หินเดินนำไปไกลแล้ว “เฮ้ย หิน!! รอด้วย” นัทตะโกนแล้ววิ่งตามไป...