ตอนที่ 27 : นัดติว

หลังจากควบม้ามาได้สักพัก หินก็ได้ขึ้นมาที่เนินแห่งหนึ่ง ที่อยู่ท่ามกลางทุ่งดอกทานตะวัน มันเป็นเนินที่สูงขั้นมากว่าพื้นดินปกติค่อนข้างมาก บนเนินได้มีต้นไม้ขนาดใหญ่ต้นหนึ่ง ที่ตั้งตระหง่านแผ่ร่มเงาบดบังแสงอาทิตย์ หินได้ควบเจ้าขาวขึ้นมาพักบนเนินแห่งนี้ ก่อนที่จะมัดเชือกผู้เจ้าขาวไว้กับต้นไม้ขนาดใหญ่ต้นนั้น ในช่วงหลายวันที่ผ่านมานี้หินค่อนข้างรู้สึกเหนื่อย เนื่องจากต้องจัดการเรื่องภายในไร่ฟาร์มให้เข้าที่เข้าทางให้เร็วที่สุด ซึ่งนั่นทำให้หินใช้พลังงานค่อนข้างมาก วันไหนที่ไม่มีเรียน หินก็พักอยู่ที่บ้านพักใหญ่ในฟาร์ม เนื่องจากเขาไม่อยากเสียเวลาเดินทางไปมาระหว่างที่ไร่กับที่บ้าน เพราะระยะทางก็ไม่ได้ใกล้นัก การนั่งรถไปกลับบ่อยๆ มันทำให้หินรู้สึกเพลีย หินหลับตาสูดลมหายใจเข้าไปสู้ร่างกาย สูดเอากลิ่นอายของดอกทานตะวันที่พัดไปตามความพลิ้วไหวของสายลม แสงแดดสีทองอร่ามในยามเย็นที่สาดส่องมายังทุ่งดอกทานตะวันขับกล่อมให้ทุ่งดอกทานตะวันดูโดดเด่นและสวยงามขึ้น ประหนึ่งภาพวาดที่ถูกรังสรรค์ออกมาอย่างไร้ที่ติ แสงแดดอุ่นๆ ที่ตกกระทบผิวพร้อมกับกลิ่นอายความเป็นธรรมชาตินี้มันทำให้หินรู้สึกผ่อนคลายและสบายตัวเป็นอย่างมาก หินลืมตาขึ้น ทอดสายตามองทุ่งทานตะวันที่กำลังโบกพลิ้วไปตามแรงลมเบาๆ หินยอมรับเลยว่านี่เป็นครั้งแรกตั้งแต่มายังโลกแห่งนี้ที่ทำให้เขารู้สึกสบายใจได้มากขนาดนี้ หินไม่ได้เป็นคนที่เชื่อเรื่องผีสาง เทพ เทวดา เขาเชื่อในวิทยาศาสตร์อย่างไม่ต้องสงสัย ทุกอย่างสามารถพิสูจน์ได้ด้วยวิทยาศาสตร์ แต่อยู่มีอยู่เรื่องหนึ่งที่เขาเชื่อแม้มันอาจจะฟังดูงมงายไปบ้าง หินเชื่อในเรื่องของโชคชะตา แม้มันไม่สามารถพิสูจน์ได้ด้วยวิทยาศาสตร์ก็ตาม แต่เรื่องบางเรื่องมันก็ไม่จำเป็นต้องมีเหตุผลมาอธิบาย บางครั้งแค่ต้องทำใจยอมรับมันและอยู่กับมันให้ได้ ไม่กี่เดือนก่อนหน้านี้หินยังเป็นแค่เพียงสุดยอดนักวิทยาศาสตร์ใน Research Center World ในแผนกอวกาศ เอก มิติ แต่ตอนนี้เขากลับมาอยู่อีกมิติหนึ่ง เขากลายมาเป็นนักศึกษา กลายมาเป็นพ่อเลี้ยง และเขาก็มายืนอยู่ตรงนี้ กลางทุ่งทานตะวัน ที่กำลังเบ่งบานรับแสงในช่วงสุดท้ายก่อนที่ดวงตะวันจะลาลับขอบฟ้าไป “นั่นสินะ บางทีโชคชะตามันก็เป็นเรื่องตลกนัก” หินยิ้มเอ่ยกับตัวเองเบาๆ ทั้งๆ ที่การถูกดูดเข้าไปในมิตินั้น ร่างกายเดิมของหินถูกทำลายไปแล้วแท้ๆ แต่สุดท้ายเขากลับมาอยู่ในร่างของหิน ที่พึ่งเสียชีวิตลงพอดี ถ้าหากไม่เรียกว่า โชคชะตา หินก็ไม่รู้ว่าควรจะเรียกเหตุการณ์เช่นนี้ว่าอย่างไรดี หินนอนลงกับพื้นหญ้าก่อนที่จะเลื่อนหมวกบนหัวมาปิดใบหน้าของตนเอง เดวิดไม่ได้เอ่ยอะไรขึ้น แต่กลับปล่อยให้หินจมดิ่งไปกับความรู้สึกนี้ เพราะไม่บ่อยนักที่หินจะรู้สึกผ่อนคลายได้เช่นนี้ ตั้งแต่อยู่กับหินมาในโลกก่อนมีแค่ไม่กี่ครั้งเท่านั้นที่หินจะจมดิ่งกับความรู้สึกตนเองเช่นนี้ . . . ‘ดอกเตอร์ครับ ตอนนี้พระอาทิตย์ตกดินแล้วครับ’ เสียงของเดวิดดังขึ้น ใจจริงๆ เดวิดก็อยากให้หินได้พักผ่อนได้นานกว่านี้ แต่ตอนนี้พระอาทิตย์ได้ตกดินแล้ว ซึ่งมันไม่ค่อยปลอดภัยเท่าไหร่นัก หินค่อยๆ รู้สึกตัว ก่อนที่จะลุกขึ้นมองไปรอบๆ ตัว หินพบว่าตอนนี้พระอาทิตย์พึ่งตกดิน ยังพอมีแสงอยู่น้อยนิดริมขอบฟ้าที่เพียงพอให้หินได้ใช้สำหรับเดินทางกลับ หินมองห้าเจ้าขาวก่อนที่จะพบว่ามันก็ยังคงอยู่ที่เดิมของมัน มันจ้องกลับมาที่หินด้วยตาใสแป๋ว “ยังอยู่ อยู่อีกเหรอเจ้าขาว นึกว่าจะหายไปซะละ” หินเอ่ยขึ้น ‘ดอกเตอร์ผูกมันไว้กับต้นไม้ มันจะเดินไปไหนได้หล่ะครับ’ เดวิดเอ่ยขึ้นด้วยความเอือมระอา “มันเป็นมุกไงเดวิด จริงจังไปได้” หินเอ่ยแก้ตัว “เมื่อกี๊น้ำเสียงดอกเตอร์จริงจังมากเลยนะครับ” ถ้าหากตอนนี้เดวิดมีร่างกาย คงจะกำลังมองมาที่หินด้วยท่าทางจับผิดเป็นแน่แท้ “…..” “อะแฮ่ม… มีสายติดต่อเข้ามารึเปล่า” หินเอ่ยเปลี่ยนเรื่อง “มีสายจากคุณนัทครับดอกเตอร์” “ต่อสายให้ฉันเลย” หินเอ่ยขึ้นพลางไปปลดเชือกของเจ้าขาว ก่อนที่จะขึ้นไปขี่บนหลังมัน ตรู๊ดๆๆ ต่อสายอยู่สักพักหนึ่งก่อนที่นัทจะมารับสาย “ฮัลโหล หินเหรอ อยู่ไหนเนี่ย” นัทเอ่ยถามขึ้น “อยู่นอกเมือง” “ไปทำไรนอกเมือง” “มาขี่ม้า” “หะ!!” นัทไม่แน่ใจนักว่าตนเองหูฝาดไปหรือไม่ที่ได้ยินหินบอกว่าไปขี่ม้า “แล้วโทรมามีอะไร” นัทก็เหมือนจะนึกขึ้นได้ว่าตนเองมีเรื่องจะคุยกับหินจึงได้เอ่ยถามออกไป “อ้อใช่…..ใกล้จะสอบแล้ว หินไม่มาติวเหรอ?” “จำเป็นเหรอ?” นัท “….” หิน “….” “ใช่สิ เก่งแล้วนี่ ใครจะมาสนคนที่มีดีแต่หน้าตาอย่างเรา สอบครั้งนี้คงได้แค่เศษคะแนนมาแน่ๆ ” ‘ตกลงมันจะตัดพ้อ ขอให้ช่วย หรือชมตัวเองฟะ’ หินคิดในใจอย่างเอือมระอา “เดี๋ยวพรุ่งนี้เข้าไปติว โอเคไหม” หินเอ่ยขึ้น “เยี่ยมเลย งั้นเดี๋ยว พรุ่งนี้เจอกัน เดี๋ยวจะมีเพื่อนมาติวด้วยนะ” “ใคร?” “หึๆๆ ไม่บอก เอาไว้พรุ่งนี้เดี๋ยวก็รู้เอง” นัทเอ่ยอย่างมีเลศนัย “...” หลังจากนั้นหินจึงควบม้ากลับไปยังโรงเก็บม้าก่อนที่จะเปลี่ยนชุดเพื่อกลับไปยังบ้านตัวเอง . . . “จะไปติวที่ไหนหล่ะ” หินเอ่ยขึ้นขณะเก็บสัมภาระ หลังจากเรียนจบคาบ “ที่ห้องสมุด ให้เพื่อนจองห้องไว้แล้ว เดี๋ยวเราก็ไปจอยกับเขาเลย” “เพื่อนใคร? เพื่อนนัทเหรอ” หินถามขึ้น “เพื่อนนัทก็เหมือนเพื่อนหินนั่นแหละน่า หรือว่าหินมีเพื่อนคนอื่นที่อยากชวนมาด้วย ชวนมาได้นะ” ‘ก็มีแต่แกนี่แหละไอ้นัท เฮ้อ...ไม่ว่าจะโลกนี้หรือโลกก่อนเราก็มีเพื่อนน้อยซะเหลือเกิน มันเป็นอาถรรพ์รึเปล่าฟะ’ หินคิดด้วยความเหนื่อยใจ ทำไมเพื่อนเขาถึงได้น้อยแสนน้อยเช่นนี้ ไม่นานนักทั้งคู่ก็เดินมาถึงห้องสมุด ที่มหาวิทยาลัยแห่งนี้ไม่ได้มีเพียงแค่ที่นั่งให้อ่านหนังสืออย่างเดียวเท่านั้น แต่กลับมีห้องที่สร้างขึ้นเป็นห้องเล็กๆ ภายในห้องสมุดอีกที เรียกว่าห้องเล็กเซอร์เอาไว้ให้นักศึกษาจับกลุ่มติวหรือสอนหนังสือกัน ในช่วงเวลาปกติจะไม่ค่อยได้รับความนิยมมากนัก แต่ในช่วงสอบห้องเล็กเซอร์แทบจะถูกจองจนไม่เหลือห้องว่าง นอกจากห้องจะเก็บเสียงแล้ว ยังมีอุปกรณ์ครบครันสำหรับการสอน เช่น กระดานไวท์บอร์ด และปากกาเขียนบอร์ด นี่จึงเป็นเหตุให้ห้องได้รับความนิยมเป็นอย่างมาก ไม่นานนักทั้งคู่ก็ได้เดินมาถึงห้องเล็กเซอร์ห้องหนึ่ง ห้องเล็กเซอร์เป็นห้องกระจกที่ถูกปิดไว้ด้วยลายน้ำแบบมัวๆ คนข้างนอกและข้างในจะมองไม่เห็นอีกฝ่ายชัดเจนหนัก เห็นแค่เป็นเพียงภาพมัวๆ เท่านั้น หินจึงไม่สามารถรู้ได้ว่าภายในห้องตอนนี้มีใครบ้าง หลังจากที่นัทเปิดประตูเข้าไปในห้องหินจึงได้เดินตามเข้าไปข้างใน ตอนแรกหินคิดว่าคงมีแต่เพื่อนนัทที่หินไม่รู้จัก แต่กลับกลายเป็นว่าคนที่อยู่ภายในห้องกลับเป็นคนที่หินรู้จัก และเขาก็เชื่อว่าคนเกือบทั้งประเทศก็รู้จัก นาเดียร์!!! ดาราสาวที่โด่งดังในขณะนี้ ------------------------------