ตอนที่ 28 : คนโง่

‘ทำไมนาเดียร์มาอยู่นี่ได้ล่ะ?’ หินคิดว่าปกติพวกคนมีชื่อเสียงมักจะไม่ค่อยมาที่สาธารณะเท่าไหร่นัก นี่จึงทำให้เขาค่อนข้างสงสัย ตอนที่หินเดินผ่านชั้นอื่น คนก็มีเยอะอยู่บ้างแต่กลับไม่มากเท่าชั้นนี้ ตอนนี้หินรู้เหตุผลแล้วว่าทำไมคนถึงได้เยอะ ที่แท้เพราะนาเดียร์เธออยู่ชั้นนี้นี่เอง แถมอยู่ในห้องติวเดียวกับเขาด้วย “สวัสดีทุกคน หิน นี่จอย แฟนเราและก็มิ้วเพื่อนสนิทจอย ส่วนนั่นก็นาเดียร์หินคงรู้จักอยู่แล้วเพราะเราอยู่กลุ่มเดียวกันวิชา OM” นัทเอ่ยแนะนำทุกคนให้หินรู้จัก จริงๆ นัทก็ประหลาดใจเช่นกันที่เข้ามาในห้องแล้วเจอนาเดียร์ เพราะตอนแรกนัทแค่ชวนเล่นๆ เท่านั้น ไม่ได้คิดว่าเธอจะมาจริงๆ ระดับนาเดียร์ถ้าเธอต้องการคนที่จะติวให้เธอคงมีคนเก่งมากมายมาเข้าแถวรอติวให้เธอเป็นยาวหางว่าว นาเดียร์เธอไม่ได้มาเพราะนัทชวน แต่เป็นเพราะเธอได้ยินว่าหินจะติวให้ต่างหาก เธอเลยลองมาดู เธอเพียงแค่รู้สึกสนใจหินเท่านั้นเอง ตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอกันในเมือง XXX เธอคาดเดาไม่ออกเลยว่า ผู้ชายที่ดูธรรมดาตรงหน้าเธอ แท้จริงแล้วลึกๆ เป็นคนยังไง นั่นเป็นเหตุผลให้เธอมาอยู่ที่นี่ เธอเพียงต้องการรู้ว่า หินเป็นคนยังไงกันแน่ มีผู้ชายมากมายเหลือเกินที่อยากคุยกับเธอ แต่หินไม่ใช่หนึ่งในนั้นแน่ๆ ขนาดเรียนวิชา OM อยู่กลุ่มเดียวกัน ถ้าหากนาเดียร์เธอไม่เอ่ยปากถาม หินก็แทบจะไม่พูดคุยอะไรด้วยเลย หินเป็นคนที่มนุษยสัมพันธ์ค่อนข้างแย่ ดังนั้นไม่ต้องแปลกใจเลยว่าทำไมเขาถึงได้เพื่อนน้อยขนาดนี้ ดีที่นัทเป็นคนที่พูดเก่ง แล้วมาเจอหินที่เงียบเก่ง มันเลยไปด้วยกันได้ คนหนึ่งพูดคนหนึ่งฟัง “สวัสดีครับ ผม หินครับ” หินเอ่ยแนะนำตัวเอง จากที่หินเห็นพบว่า จอยกับมิ้วมีท่าทีค่อนข้างเกร็งอยู่บ้าง นั่นอาจเป็นเพราะนาเดียร์ที่นั่งถัดไป เพราะนาเดียร์เป็นคนดังที่ค่อนข้างมีชื่อเสียง การนั่งด้วยกันภายในห้องแค่เพียงสามคนเมื่อครู่ คงจะอึดอัดน่าดู หลังจากนัทและหินเข้ามาจึงทำให้บรรยากาศภายในห้องดูผ่อนคลายลง “555 เกร็งกันทำไม เพื่อนรุ่นเดียวกันทั้งนั้น” นัทเอ่ยขึ้นเพื่อไม่ให้ทุกคนดูห่างเหินกันเกินไป “ทำตัวตามสบายเลยนะคะ ตอนนี้ฉันก็เป็นแค่นักศึกษาคนหนึ่งเหมือนกัน” นาเดียร์ยิ้มเอ่ยเสริมขึ้น เพราะเธอก็ไม่อยากให้ตัวเองเป็นต้นตอของบรรยากาศน่าอึดอัดนี้เช่นกัน “หินไปนั่งตรงนั้นเลย เดี๋ยวนัทนั่งตรงนี้เอง” นัทเอ่ยให้หินไปนั่งตรงข้ามกับมิ้วแต่ติดกับนาเดียร์ ส่วนตัวเองนั่งตรงข้ามกับ จอย ‘คุณจอยเป็นสาวสวยเซ็กซี่ หุ่นที่ดีมากของเธอและส่วนสูงที่เพียงพอจะทำให้ผู้ชายหลายคนอิจฉา ยิ่งอยู่ในชุดนักศึกษา นั่นก็เพียงพอที่จะทำให้ชายหนุ่มหลายคนน้ำลายหกได้ ต้องยอมรับในความสามารถของคุณนัทจริงๆ ที่สามารถหาคนแบบนี้มาเป็นแฟนได้ ส่วนคุณมิ้วกลับตรงกันข้ามกับจอยอย่างสุดขั้ว เธอเป็นผู้หญิงตัวเล็ก น่าทะนุถนอม แว่นกลมที่เข้ากับใบหน้ารูปไข่ของเธอกลับทำให้เธอดูน่ารักยิ่งขึ้นไปอีก นี่คือสาวแว่นในดวงใจของชายหนุ่มหลายๆ คนเชียว’ เสียงของเดวิดเอ่ยพรรณนารูปลักษณ์ของหญิงสาวทั้งสองคนดังขึ้นในหัวของหิน หิน “….” ‘แล้วมันจะเอ่ยพรรณนาทำไมฟะเนี่ย ไอ้เดวิด!!!’ เดวิดที่พอจะจับกระแสอารมณ์ของหินได้จึง รีบเอ่ยต่อ ‘อะแฮ่ม!! คุณจอยเป็นดาวคณะวิทยาศาสตร์ครับ ส่วนคุณมิ้วถือได้ว่าเป็นสมบัติของคณะประมงเลยทีเดียว นี่ยังมีคุณนาเดียร์ดาราสาวชื่อดังอีกด้วย ดอกเตอร์โชคดีสุดๆ เลยครับวันนี้ ที่ได้อยู่ร่วมกันภายในห้องกับสาวสวยทั้งสามคน’ ‘นิสัยไอ AI ลามกนี่ไม่เคยเปลี่ยนไปเลยจริงๆ ’ หินเหลือบสายตามองบนเบาๆ ก่อนส่ายหน้าด้วยความเอือมระอา ถึงแม้นาเดียร์จะทำทีท่าเหมือนกำลังอ่านหนังสือแต่จริงๆ เธอก็แอบสังเกตพฤติกรรมของหินไปด้วย เธอสังเหตุเห็นหลายครั้งตั้งแต่นั่งเรียนวิชา OM ด้วยกัน ว่าหินจะทำท่าทางเหมือนกำลังคุยกับใครหรือเหมือนกำลังนึกคิดอะไรบางอย่าง หรือบางครั้งก็จะแสดงสีหน้าแปลกๆ ออกมาโดยไม่มีสาเหตุ “มีอะไรรึเปล่าหิน” นัทเอ่ยถามขึ้นเมื่อเห็นท่าทางของหิน “อ๋อๆ เปล่าๆ จะติววิชาอะไรกันล่ะ” หินเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นว่าตนเองพึ่งเสียมารยาทออกไป “วิชา Math 1ละกัน” นัทเอ่ยขึ้น ซึ่งเหมือนทุกคนภายในห้องก็เห็นด้วยเช่นกันวิชานี้เป็นวิชาที่บังคับเรียนทุกคณะ จริงๆ แล้ววิชาคำนวณสำหรับจอยแล้ว มันเป็นเรื่องที่เธอถนัดมาก สำหรับเธอแล้วไม่จำเป็นต้องติววิชานี้ด้วยซ้ำ แต่เห็นนัทบอกว่าอยากจะพาเพื่อนสนิทตนมาให้รู้จัก แถมนัทยังบอกว่าหินนั้นเก่งมาก จอยที่ได้ยินนัทพูดโม้เรื่องของหินประกอบกับมิ้วเองก็อยากติววิชานี้โดยเฉพาะเพราะเธอค่อนข้างอ่อนในเรื่องการคำนวณ สุดท้ายจึงเป็นเหตุให้ทั้งสองคนมาอยู่ในห้องตอนนี้ ส่วนนาเดียร์นั้นเป็นสิ่งที่อยู่นอกเหนือการควบคุมของพวกเขา “งั้นจะเริ่มจากตรงไหนล่ะ” หินเอ่ยถามขึ้น “เอ่อ… หินเริ่มตั้งแต่แรกเลยได้ไหมคะ คือมิ้วไม่รู้เรื่องเลยตั้งแต่แรก” มิ้วเอ่ยขึ้น จะมาให้เขาติวให้แต่เธอกลับไม่รู้เรื่องอะไรเลย ทำให้เธอค่อนข้างอายเล็กน้อยหลังจากเอ่ยออกไป ‘นี่มันคุณนัทหมายเลขสองชัดๆ เลยครับดอกเตอร์’ เสียงเดวิดเอ่ยขึ้น ‘นับวันมันยิ่งแซวคนเก่งขึ้นจริงๆ ไอ AI นี่ เขาล่ะอยากรู้จริงๆ มันไปเรียนรู้อะไรมาในโลกออนไลน์’ “ได้สิ งั้นเริ่มจาก...” ว่าแล้วหินก็เริ่มสอนทันที “แล้วก็อย่างนี้” “ย้ายข้างมาฝั่งนี้ก่อน” หินค่อยๆ สอนจากพื้นฐานแต่แรกไล่ขึ้นมาเรื่อยๆ แม้กระทั่ง นาเดียร์กับจอยยังอดทึ่งไม่ได้ ถ้าหากถามว่าพวกตนมีความรู้เรื่องพวกนี้หรือไม่ตอบได้เลยว่ามี แต่ถ้าหากจะให้ไปสอนคนอื่นตั้งแต่แรกนั่นมันก็อีกเรื่อง ดังนั้นตอนแรกพวกเขาจึงเข้าใจว่าหินได้เตรียมตัวมาแล้วอย่างดี มีแต่นัทเท่านั้นที่มองดูอาการตกตะลึงของสาวสวยทั้งสามด้วยความพอใจ มีแต่เขาที่รู้เท่านั้นว่าหินนั่นมันโคตรอัจฉริยะในอัจฉริยะและไม่ได้เตรียมสคริปต์ส์ไว้ก่อนแม้แต่น้อย “มีอะไรสงสัยไหมครับ” หินเอ่ยขึ้นพลางหยิบน้ำเปล่าขึ้นมาดื่ม พลางเหลือบไปมองสาวทั้งสามคน ก่อนจะพบว่ามิ้วเหมือนอยากจะพูดอะไรบางอย่าง “มีอะไรสงสัยก็ถามได้เลยนะ ผมไม่กัดหรอก” หินเอ่ยขึ้น “คือมิ้วสงสัยตรงนี้ค่ะ หินช่วยอธิบายใหม่อีกรอบได้ไหมคะ” มิ้วเอ่ยขึ้นพลางชี้ในจุดที่เธอมีปัญหาไม่เข้าใจ “มันทำแบบนี้นะ...” ว่าแล้วหินก็อธิบายในส่วนที่มิ้วสงสัยอีกครั้ง “แล้วตรงนี้ล่ะ?” มิ้วค่อยๆ กล้าเอ่ยถามหินมากขึ้น จริงๆ แล้วมิ้วเป็นคนที่เรียนเก่งมากคนหนึ่ง เพียงแต่ว่าตอนเด็กๆ ขณะที่เธอได้เรียนวิชาคำนวณวิชาหนึ่งอยู่นั้น เธอไม่เข้าใจและได้ขอให้ครูผู้สอนอธิบาย อยู่หลายรอบมากจนเธอโดนด่า ทำให้เธอมีปมฝังใจไม่กล้าเอ่ยถามครูผู้สอนอีก จนทำให้การเรียนวิชาคำนวณของเธอมีปัญหาติดขัดตลอดมา หลายๆ ครั้งที่เธอผ่านการสอบวิชาการคำนวณด้วยคะแนนฉิวเฉียดหรือพอผ่านเท่านั้นและนั่นก็เป็นเพราะจอย เพื่อนสนิทของเธอที่คอยช่วยเธอในเรื่องนี้มาตั้งแต่มัธยม ไม่อย่างนั้นเธอก็คงสอบตกซ้ำซากเป็นแน่ แต่ขนาดคนที่เก่งคำนวณมากเช่นจอยยังช่วยเธอได้เพียงแค่สอบไปแค่เพียงผ่านเท่านั้น จอยเองก็ไม่ได้หวังอะไรมากมายกับการติวครั้งนี้นัก เธอเองก็เก่งคำนวณอยู่แล้ว แต่จะห่วงก็แค่มิ้วเพื่อนสนิทตน จอยคิดไว้แล้วว่าเดี๋ยวก็คงได้ติวให้มิ้วเหมือนเดิม เพราะไม่ค่อยมีใคร สามารถทนการถูกถามมากมายจากมิ้วได้ซักเท่าไหร่นัก ที่มิ้วกล้าถามคำถามมากมายขนาดนี้กับหินอย่างแรกคือ หินไม่ใช่อาจารย์ผู้สอน นั่นทำให้อคติเกี่ยวกับสถานะของมิ้วนั้นหายไป ส่วนข้อสองมิ้วรู้สึกเชื่อใจหินอย่างบอกไม่ถูก เหมือนในใจลึกๆ ของมิ้วบอกกับตนเองว่า คนนี้จะไม่ทำร้ายเรา มิ้วก็ยังคงยิงคำถามใส่หินประหนึ่งไม่มีวันหมด ส่วนหินกลับให้คำตอบและอธิบายได้อย่างไม่มีปัญหา นั่นทำให้คนที่เหลือภายในห้องอีกสามคนรู้สึกตกละลึงอย่างบอกไม่ถูก ไม่รู้ว่าตกตะลึงในความสามารถในการถามของมิ้วหรือความสามารถในการตอบของหิน จนในที่สุด… “ขอบใจมากเลยหิน นี่เป็นครั้งแรกที่มิ้วเข้าใจเรื่องนี้จริงๆ ถ้าไม่ได้หินมิ้วคงแย่” มิ้วเอ่ยต่อหินด้วยความซาบซึ้ง “ดีแล้ว ถ้าหากมีอะไรสงสัยอีกก็ถามผมได้เลย” หินเอ่ยขึ้นด้วยความยินดี เวลาที่เขาได้สอนใครสักคนหนึ่งหินรู้สึกว่าตัวเองรู้สึกดีอย่างมาก ในโลกเก่าของเขา เขาพยายามเชิญชวนเด็กยุคใหม่ให้มาเข้าร่วมกับ เอกมิติ แต่ก็ไม่มีใครสนใจแม้แต่น้อย บางทีการสอนมิ้วและนัทก็เหมือนกับได้ปลดปล่อยความอัดอั้นตันใจเรื่องนี้ในใจหินออกไป “หินรำคาญมิ้วหรือเปล่า ที่ถามซอกแซกมากมายขนาดนี้ เอ่อ...พอดีว่า มิ้วไม่ค่อยเก่งคำนวณเท่าไหร่” มิ้วเอ่ยขึ้นด้วยความรู้สึกผิด “ไม่เลย ถ้าหากไม่เข้าใจแล้วถาม ผมยินดีจะตอบมาก” หินเอ่ยขึ้นอีกครั้ง มิ้วครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนถามออกไป “เอ่อ… หินคิดว่ามิ้วโง่รึเปล่า?” มิ้วเองก็ไม่รู้เช่นกันว่าทำไมเธอถึงได้ถามคำถามแบบนั้นออกไปกับคนแปลกหน้าที่เพิ่งเจอกันครั้งแรก “มิ้วทำไมไปถามแบบนั้น” จอยเอ่ยขัดเพื่อนรักตนเอง หินเงียบไปครู่หนึ่งก่อนเอยตอบออกไป “ไม่มีคนโง่หรอกนะบนโลกนี้ เราก็แค่เก่งในเรื่องที่แตกต่างกันไป ไม่เก่งอย่างหนึ่ง แต่เก่งอีกอย่างหนึ่ง แบบนี้ไม่ได้เรียกว่าโง่ ถ้าทุกคนบนโลกเก่งคำนวณเหมือนกันหมดนี่สิแปลก ทั้งๆ ที่ความโดดเด่นที่แท้จริงของมนุษย์คือความแตกต่าง แล้วทำไมเราต้องพยายามเป็นในสิ่งที่คนอื่นพยายามยัดเยียดให้เรา ผมว่าคนที่ตั้งบรรทัดฐานขึ้นมาแล้วใช้ตัดสินคนอื่นว่าโง่ต่างหากที่เป็นคนโง่จริงๆ ” แกร็๊ก!!! คำตอบของหินทำให้มิ้วรู้สึกว่าบางอย่างในใจที่ถูกล็อกมานานได้ถูกปลดออกพร้อมกับหัวใจของมิ้วที่เต้นแรงขึ้น แรงขึ้น แรงยิ่งขึ้นไปอีก ขณะเดียวกันก็เกิดความเงียบไปทั่วทั้งห้อง ตอนแรก นัท จอย และนาเดียร์ต่างคิดว่า คำถามของมิ้วมันช่างดูไร้สาระเป็นอย่างมากและพวกเขาคิดว่าหินไม่น่าจะตอบคำถามนี้ออกไปด้วยซ้ำ แต่กลับกลายเป็นว่าหินกลับตอบคำถามนี้ ไม่ใช่เพียงแค่นั้น แต่คำตอบของหินกลับดีมาก ดีมากจนพวกเขาคิดไม่ถึงเลยทีเดียว นี่จึงเป็นเหตุให้พวกเขายังอึ้งอยู่ในตอนนี้ ‘ดอกเตอร์ครับ ตอนนี้ดึกมากแล้ว ถ้าหากไม่รีบกลับ มันจะอันตรายนะครับ’ เดวิดเอ่ยขึ้น เสียงเตือนของเดวิดทำให้หินนึกขึ้นได้ ว่าตนเองนั้นต้องปั่นจักรยานกลับบ้าน หินจึงรีบบอกลาทุกคนภายในห้องก่อนที่จะออกไปด้วยความรีบร้อน โดยไม่ได้สนใจคนในห้องที่เหมือนตกอยู่ในภวังค์ไม่ได้สติแม้แต่น้อย ไม่ใช่ว่าหินกลัวบ้านจะหายไปไหนหรือกลัวว่ามันจะมีอันตราย แต่ว่ามันถึงเวลาที่เขาต้องเข้าแล็บแล้วและช่วงนี้เป็นช่วงที่หินกำลังผลิตแคปซูลชนิดใหม่อยู่พอดีอีกด้วย