บทที่ 1 แอบคิดถึงนะรู้ไหม

“อะไรนะเจมส์ นี่นายพูดจริงใช่ไหม ไม่ได้ล้อเล่นแน่นะ” พิมลภัสว์ตะโกนใส่กระบอกโทรศัพท์ แทบจะระงับความยินดีไว้ไม่อยู่ เมื่อเพื่อนคนสนิทโทรศัพท์เข้ามาแจ้งข่าวดี หลังจากรอฟังมานานหลายสัปดาห์ นับตั้งแต่ลงทุนอ้อนวอนและติดสินบนให้กับแมทธิวคราวนั้น \"บอกแล้วไงว่าให้เรียกเจน เจน...ไม่ใช่เจมส์ ถ้ายังเรียกผิดอีกตัดเพื่อนไปเลยนะยะ” เพื่อนหัวใจสาวส่งเสียงแว้ด ๆ กลับมา พร้อมทั้งประกาศตัดเธอออกจากกองมรดก หากยังเรียกชื่อเดิมให้ระคายหู หญิงสาวหัวเราะคิก เมื่อสิ่งที่ปรารถนากำลังจะสมหวังในเร็ว ๆ นี้ “รู้ไหมว่าฉันต้องเปลืองตัวเท่าไหร่กับอีตาแมทธิวเนี่ย” เจมส์ หรือชื่อใหม่ เจนนิเฟอร์ยังบ่นไม่เลิก “จ้า ๆ เป็นพระคุณอย่างมาก ว่าแต่จะตัดขาดกันแน่หรือ?” หญิงสาวถามย้ำ เพราะเพื่อนรักงอนทีไรก็พูดแบบนี้ทุกที “ไม่หรอกย่ะ...ถ้ายกพี่ชายสุดหล่อให้ฉัน ดูสิปีใหม่ก็ไม่ได้เจอ บอกจะมาก็ไม่มา อุตส่าห์ตั้งหน้าตั้งตารอ” เธอบ่นกระปอดกระแปด น้ำลายสอเมื่อนึกถึงชายหนุ่มชื่อชุลภัสว์ ซึ่งเป็นพี่ชายของเพื่อนสาว “โอ! ตายจริง ลืมสนิทเลยเจน ขออภัยที่ไม่ได้บอกข่าวดีตั้งแต่ปีใหม่” พิมลภัสว์ขอโทษขอโพย เพราะช่วงต้นปีที่ผ่านมา ชุลภัสว์ พี่ชายเจ้าอารมณ์ซึ่งเคยเป็นที่ปรึกษาของนาซา กลับไปรับตำแหน่งผู้อำนวยการกองการบินอวกาศนานาชาติประจำประเทศไทย ได้ยกเลิกโปรแกรมเคาท์ดาวน์ที่อังกฤษกะทันหัน เนื่องจากประสบอุบัติแขนหัก เธอเองเป็นคนจัดแจงเรื่องที่พักโดยผ่านเจนนิเฟอร์ และเพื่อนรักก็ตระเตรียมทุกอย่างไว้พร้อม “นั่นสิยะ ก็เธอเล่นส่งข้อความสั้น ๆ มาบอกฉันว่าเขามาไม่ได้ แล้วก็เงียบหายไปเลย ฉันก็เลยต้องไปเที่ยวกะอีตาแมทธิวแทน” “sorry จริง ๆ เพื่อนเลิฟ เธอก็รู้นี่ว่าช่วงนั้นฉันอยู่ลิเบีย ไม่สะดวกจะคุยด้วยน่ะ” หญิงสาวรีบชี้แจง เมื่อช่วงนั้นต้องเดินทางไปเก็บข้อมูลงานวิจัยที่ลิเบียตลอดทั้งเดือน เธอต้องวิ่งเข้าร้านอินเทอร์เน็ตเพื่อส่งอีเมล์หาเจนนิเฟอร์ จากนั้นก็ไปรอนแรมอยู่กลางทะเลทรายและตามเมืองต่าง ๆ อยู่หลายสัปดาห์ จนกระทั่งกลับมาอังกฤษก็ต้องรีบปั่นรายงาน กว่าจะผ่านเป็นรูปเล่มได้ก็คร่ำเคร่งซะจนแทบจะไม่ได้เจอหน้าเพื่อนฝูง “โอเค! คนสวยให้อภัย ว่าแต่ข่าวดีที่ว่าน่ะคืออะไร อย่าบอกนะว่าเลออนเปลี่ยนใจมาโซ้ยถั่วดำ แม่จะกรี๊ดให้ลั่นเชียว!” เจนนิเฟอร์ระริกระรี้ แค่คิดถึงพ่อเทพบุตรสุดหล่อนามว่าชุลภัสว์ หรือที่เธอเรียกว่าเลออนนั้น ขนก็ลุกซู่ไปทั้งสรรพางค์กาย แม้จะเคยเห็นตัวจริงไม่กี่ครั้ง แต่ละครั้งก็ไม่เคยมีโอกาสเข้าประชิดตัวเลย “นี่! อย่าพูดให้เจ้าตัวได้ยินเชียวล่ะ เดี๋ยวจะโดนฝ่าเท้าพิฆาตเหมือนตอนนั้นอีก ยังไม่เข็ดอีกหรือจ๊ะ?” พิมลภัสว์สัพยอก เท้าความไปเมื่อสองปีที่แล้ว ที่ชุลภัสว์บินตรงจากแอตแลนติกมาเป่าเค้กวันเกิดให้เธอที่บ้าน ในปีนั้นคุณย่าจัดงานใหญ่ ซึ่งเจนนิเฟอร์ฉวยโอกาสไปแอบดูพี่ชายของเธอเปลี่ยนเสื้อผ้าและพยายามจะลวนลามเขา ตอนนั้นชุลภัสว์โกรธจัด ถึงกับลงมือทำร้ายกะเทยร่างยักษ์ และสั่งห้ามไม่ให้สาวประเภทสองคนนี้เข้าใกล้ในระยะสองร้อยเมตรเลยทีเดียว “เขาเรียกว่ารักด้วยลำแข้งย่ะ” เจนนิเฟอร์หัวเราะร่วน “ตกลงข่าวดีที่ว่านั้นมันคืออะไร จะบอกคนสวยได้หรือยัง?” “เลออน...แต่งงงานแล้วจ้ะ” “กรี๊ด!...” กระเทยสาวกรี๊ดลั่น “ไม่จริ๊ง! เป็นไปไม่ได้ ชะนีตัวไหนบังอาจมาขโมยดาร์ลิงของเจน เจนไม่ย้อม...เจนไม่ยอม” “โธ่! เจน...ปล่อยเลออนไปเถอะนะ จำได้หรือเปล่าคนที่เห็นในอีเมล์ของฉันนั่นแหละ คุณภาวนา รายนี้มาเร็วเคลมเร็ว กว่าจะสำเร็จก็ลุ้นจนเหนื่อย ต้องขอบใจเธอที่ช่วยเทรนให้ฉันกลายเป็นสาวเจ้าเสน่ห์กลับไปเมืองไทย” พิมลภัสว์รีบกล่าวชมเพื่อนรัก ที่พาเธอตระเวนซื้อชุดล่อตะเข้ ทั้งยังพาเข้าร้านเสริมสวยย้อมผมสีทอง และสอนวิธี ท่วงท่าการเดิน การวางตัวให้เป็นนางพญา เพื่อกลับไปช่วยพี่ชายที่ประเทศไทย โดยในตอนนั้นเธอต้องรับบทเป็นแฟนแหม่มของเขาเพื่อยั่วว่าที่พี่สะใภ้ให้หึงหวง ปรากฏว่าชื่อเสียงของเธอต้องป่นปี้ และถูกใครต่อใครเกลียดชัง ไม่รู้ว่าป่านนี้เขาจะแก้ข่าวให้น้องสาวผู้น่าสงสารคนนี้หรือยัง “ไม่น่าเลยเรา เอ็นดูเขาเอ็นเราขาด อย่าเผลอเชียวนะ เจนจะแย่งเลออนมาให้ได้เลยคอยดู ฮึ่ม!” เจนนิเฟอร์เข่นเขี้ยว นึกหมั่นไส้ยัยผู้หญิงที่ชื่อภาวนาอยู่ในใจ เห็นรูปในอีเมล์ของเพื่อนสาวแล้วไม่เห็นจะสวยตรงไหน ตัวก็กระเปี๊ยกเดียว รูปร่างก็เหมือนเด็กประถม ไม่รู้ว่าชุลภัสว์หลงรักไปได้อย่างไร “ว่าแต่...แน่ใจแล้วนะที่จะไปร่วมทริปนี้ ไปอยู่ที่แดดร้อนเปรี้ยงแบบนั้นจะไม่แย่เอาหรือ?” กระเทยสาววกกลับมาเรื่องที่เป็นห่วง ตัดเรื่องชุลภัสว์ออกไปก่อน รู้ดีว่าพิมลภัสว์นั้นเป็นโรคโลหิตจาง บางครั้งต้องไปรับเลือดที่โรงพยาบาลเพื่อเพิ่มความเข้มข้นของเกล็ดเลือด หากอยู่กลางแดดจัดมาก ๆ และเจออากาศร้อนจัดจะเป็นลมแดด ช่วงไหนพักผ่อนไม่เพียงพอ ความดันเลือดต่ำลงก็จะอาเจียนและปวดศีรษะ ด้วยเหตุนี้หญิงสาวจึงไม่สามารถอยู่เมืองไทยได้นาน แล้วนี่ยังจะตะลอน ๆ ไปท่องทะเลทรายอีก ไม่รู้จักเข็ดเลยจริง ๆ “ฮิ ๆ เรื่องนั้นไม่ต้องห่วง นี่มันฤดูใบไม้ผลิแล้ว อีกอย่างมีเธอไปด้วย ฉันยังจะต้องกลัวอะไรอีก” ช่วงเดือนพฤษภาคม ประเทศอียิปต์ยังอยู่ในฤดูใบไม้ผลิ อุณหภูมิโดยเฉลี่ย 15 – 32 องศาเซลเซียส ถือว่าไม่ร้อนมากนัก และการไปท่องแม่น้ำไนล์ก็เป็นอะไรที่น่าจะโรแมนติก “ย่ะ! คงเชื่อหรอก รู้นะว่ามีจุดประสงค์อะไรแอบแฝง อุ๊ย! แค่นี้ก่อนนะ อีตาแมทธิวมาพอดี ทำหน้าบูดเชียวสงสัยจะมีเรื่อง” เจนนิเฟอร์วางสายไปอย่างเร่งรีบ พิมลภัสว์จึงหันมาตั้งใจกับรายงานที่ทำค้างไว้บนหน้าจอคอมพิวเตอร์ นั่งหมกมุ่นสักพัก เธอก็กดบันทึกแล้วปิดเครื่องไปเลย เมื่อใจที่เคยสงบนิ่งมาหลายเดือน เริ่มแกว่งไกวเมื่อได้รับข่าวดี ชมรมนักศึกษาเอเชียประจำมหาวิทยาลัย จัดทริปทัวร์ลุ่มแม่น้ำไนล์เก้าคืนสิบวัน เดิมที แมทธิวมีชื่อไปด้วย เพราะเขาเป็นหุ้นส่วนกับเจ้าของทัวร์และที่นั่งก็เต็มแล้ว ส่วนเธอตั้งใจจะไปตุรกีกับอีกคณะหนึ่ง แต่เมื่อสองเดือนที่แล้วได้ข่าวว่าเขาอาจจะเปลี่ยนแผนมาดูแลกรุ๊ปทัวร์ตุรกีแทน เธอจึงขอใช้โควตาของเขาไปอียิปต์ โดยให้เจนนิเฟอร์เป็นตัวเชื่อม เพิ่งได้รับคำตอบเป็นที่แน่นอนก็วันนี้ โชคดีที่เป็นผู้เชี่ยวชาญด้านโบราณคดี และเพื่อนหนุ่มหัวใจสาวเป็นคนที่แมทธิวเทียวไล้เทียวขื่ออยู่ ไม่อย่างนั้นคงคว้าโอกาสทองไว้ไม่ได้ หญิงสาวเปิดสมุดบันทึกเล่มเล็ก ดึงรูปถ่ายที่ซ่อนไว้ออกมาดู ใช้นิ้วลูบไล้เบา ๆ มองชายหนุ่มในชุดทักสิโด้สีครีมอย่างหลงใหล แม้ในภาพนั้นชุลภัสว์พี่ชายของเธอจะดูโดดเด่นในชุดเจ้าบ่าว ยืนกอดเจ้าสาวร่างเล็กน่ารัก แต่ออร่าความอบอุ่นของชายในชุดทักสิโด้ที่ยืนอยู่ข้างๆ เจ้าสาวนั้น กลับทำให้เธอทุรนทุรายได้อย่างไม่น่าเชื่อ “เราคงจะได้พบกันเร็ว ๆ นี้นะคะ...คุณหมอ!”